Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ciężko mi ocenić tą książkę, myślałam, że będzie to bardziej zaplanowane na własnych zasadach, a w gruncie to po prostu zostawienie wszystkiego, impuls. Nawet jeżeli kierowane potrzebą samotności, bo to zdobywanie środków do przeżycia w taki, a nie inny sposób, i przedmiotów, zawsze można mówić coś przez coś, ale sam sobie zdawał z tego sprawę. Ciekawiła mnie sama historia, szkoda tylko, że napisana z punktu pobocznego obserwatora, przez co nie ma tego wewnętrznego spojrzenia, a jedyne odległe, usłyszane od samego Christophera. Same słowa w pewnych zachowaniach, odczuciach, i myślach są czasem niezgodne. Przynajmniej jeżeli chodzi o Chrisa, bo jednej strony pokazana jest pewna sytuacja przez pryzmat jego działania i odczuć, a zaraz jest użyta w inny sposób przez pryzmat myśli jak coś wygląda, to trochę sprzeczne. Jednak nie mi to oceniać, i zawsze jest ciężko opisać kogoś innego, bo cytuje autora "Żyjemy zamknięci w naszych głowach i nigdy tak do końca nie znamy odczuć innej osoby. " Chociaż autor pisze dalej o samotności odniosę się tu do tego, że dopóki nie zobaczymy kogoś całej historii, spojrzenia, myśli to ciężko dobrze napisać, a jak ktoś tego nie chce za bardzo tłumaczyć to jeszcze gorzej. Więc może to nie wina autora? Chociaż może jednak jest, bo pewnie Knight sam tego nie chciał. Jednak dosyć ciekawe jest pokazywanie różnych stron samotności z wyboru, i tej z powodu skazania. Szkoda tylko, że tak mało początku jego historii, i mało samego Christophera, żeby go lepiej poznać dlaczego wybrał taki sposób na to co wybrał mimo wszystko, bo inaczej mógłby to pokierować, nie w taki sposób. I jednak jestem trochę rozczarowana, bo to zewnętrzna perspektywa, ale to przecież reportaż, może te urywki zdań dopełniają tą historię, i tak powinno być.

Ciężko mi ocenić tą książkę, myślałam, że będzie to bardziej zaplanowane na własnych zasadach, a w gruncie to po prostu zostawienie wszystkiego, impuls. Nawet jeżeli kierowane potrzebą samotności, bo to zdobywanie środków do przeżycia w taki, a nie inny sposób, i przedmiotów, zawsze można mówić coś przez coś, ale sam sobie zdawał z tego sprawę. Ciekawiła mnie sama historia,...

Dość trudny temat, jako że nie wiedziałam o czym będzie, więc dość mnie zdziwiła tematyka. Problem został ujęty w interesujący sposób nitka po nitce jest powolne odsłanianie całości w poetycki melancholijny sposób okrutnej rzeczywistości, choć trochę abstrakcyjnej. Dość dla mnie niepojętej pod względem takiego przedmiotowego traktowania, i właściwie rozwiązania, które nie jest rozwiązaniem, bo niczego nie rozwiązuje tylko jest równoważne z tym co próbuje się rozwiązać, ale może się mylę. Na pewno historia rozbudza pytania, i podoba mi się, że wątek romantyczny także nie był na siłę rozpisany, i wystawiony na główny plan chociaż można, by się o to kłócić, ale myślę, że bardziej relacje. I to też nie jest jedna z tych miłych historii, tylko raczej z tych smutnych, co pewnie już po tym słowie trudnym można się domyślić.

Dość trudny temat, jako że nie wiedziałam o czym będzie, więc dość mnie zdziwiła tematyka. Problem został ujęty w interesujący sposób nitka po nitce jest powolne odsłanianie całości w poetycki melancholijny sposób okrutnej rzeczywistości, choć trochę abstrakcyjnej. Dość dla mnie niepojętej pod względem takiego przedmiotowego traktowania, i właściwie rozwiązania, które nie...

Mimo objętości stron dość szybko się czyta, charaktery są ciekawie rozbudowane, i oczywiście ich pasje. Łatwo da się je polubić. Każda ma własną drogę, i historię, drogę kim się jest, kim będą. Postacie dojrzewają. Jednak w pewnym momencie historia głównie dogłębnie skupiła się na jednej osobie, a raczej przeszłości, i powolnym poznawaniu fragment po fragmencie przeszłości jednej osoby, i zdarzeń które doprowadziły ją do tego jak odczuwa, postrzega innych, siebie, jaki ma to wpływ na otoczenie, jak sami bliscy to postrzegają, i jak nierozwiązane problemy ciągną kolejne, ale pokazuje też bezwarunkową akceptacje, zaufanie, i miłość, lecz jest to przykre, bo inaczej mogłoby ta historia wyglądać, gdyby wcześniej udzielono pomocy, ale może właśnie o to chodzi? Nie wiem czy określenie dobrze się czyta tu pasuje, ale dość szybko ją skończyłam, lecz głównie to opiera się ona na problemie, chociaż jest też pasja, ale jest to dramat.

Mimo objętości stron dość szybko się czyta, charaktery są ciekawie rozbudowane, i oczywiście ich pasje. Łatwo da się je polubić. Każda ma własną drogę, i historię, drogę kim się jest, kim będą. Postacie dojrzewają. Jednak w pewnym momencie historia głównie dogłębnie skupiła się na jednej osobie, a raczej przeszłości, i powolnym poznawaniu fragment po fragmencie przeszłości...

Oburzyła mnie ta historia, a raczej psychika postaci, zachowanie, myśli. Sama wchodząc w historię, patrząc z ich perspektywy czułam poczucie niewłaściwości, winy, oburzenia i lekki mętlik. Czy ja czegoś nie pojmuje, czy rzeczywiście to jest chore? A zakończenie dało mi jasno do zrozumienia, że jednak słuszne, było moje oburzenie. Analizowałam, też pod względem zaburzeń, ale jakie ja mam podstawy? Nie wiem, ale oburzenie jest najtrafniejsze na tą historię.

Oburzyła mnie ta historia, a raczej psychika postaci, zachowanie, myśli. Sama wchodząc w historię, patrząc z ich perspektywy czułam poczucie niewłaściwości, winy, oburzenia i lekki mętlik. Czy ja czegoś nie pojmuje, czy rzeczywiście to jest chore? A zakończenie dało mi jasno do zrozumienia, że jednak słuszne, było moje oburzenie. Analizowałam, też pod względem zaburzeń, ale...

Słucham, uczę się, widzę lub staram się widzieć, zachowania można tak pięknie idealizować, lecz to nic nie wnosi i nie daję. Nie pytam dlaczego wygląda tak to, a inaczej, nie oskarżam, bo moja świadomość jest także odwracaniem oczu. Te historie dały mi do myślenia, i trochę poplątały myśli, zastanawiam się czy to tak by się potoczyło gdyby inne osoby otaczały tych ludzi, i inne podłoże uczyło zasad czy nadal obraliby tą samą drogę? Ile zła wyrządziła cisza dla ludzi, których skrzywdzono i krzywdzili.

Słucham, uczę się, widzę lub staram się widzieć, zachowania można tak pięknie idealizować, lecz to nic nie wnosi i nie daję. Nie pytam dlaczego wygląda tak to, a inaczej, nie oskarżam, bo moja świadomość jest także odwracaniem oczu. Te historie dały mi do myślenia, i trochę poplątały myśli, zastanawiam się czy to tak by się potoczyło gdyby inne osoby otaczały tych ludzi, i...

Żyć w zgodzie z sobą, z swoimi marzeniami, być szczerym i silnym, jej historia i ciągła walka ma w sobie gorzką stronę i słodką. Jej siła, ciągłe stawianie do walki z życiem, światem, przeszłością waha się między dwoma stronami, lecz jej historia nie powoduje smutku, daje siłę i zachęca by walczyć o siebie o to co ważne dla człowieka, o swoje marzenia, zbudowanie i znalezienie swojego miejsca, swojej pasji, dzieli się swoją urzekającą siłą.

Żyć w zgodzie z sobą, z swoimi marzeniami, być szczerym i silnym, jej historia i ciągła walka ma w sobie gorzką stronę i słodką. Jej siła, ciągłe stawianie do walki z życiem, światem, przeszłością waha się między dwoma stronami, lecz jej historia nie powoduje smutku, daje siłę i zachęca by walczyć o siebie o to co ważne dla człowieka, o swoje marzenia, zbudowanie i...

Brutalne i smutne, smutne jak to słowo dziwnie brzmi w odniesieniu do tej książki. Czy to książka o ludziach? Z ich zachowań, ciężko doszukać się tych cech zaliczanych do ludzkich, historia dziecka odmieńca, który wędruje uciekając od coraz gorszych doświadczeń. Jego losy mocno oddziałowują na uczucia i wyobrażnię, zostawiając ślad na psychice czytelnika i dziecka, ciężko się ją nie czyta, a przeżywa. Od pierwszych stron moje serce krwawiło. Ta historia długo zostanie w moim sercu i pamięci.

Brutalne i smutne, smutne jak to słowo dziwnie brzmi w odniesieniu do tej książki. Czy to książka o ludziach? Z ich zachowań, ciężko doszukać się tych cech zaliczanych do ludzkich, historia dziecka odmieńca, który wędruje uciekając od coraz gorszych doświadczeń. Jego losy mocno oddziałowują na uczucia i wyobrażnię, zostawiając ślad na psychice czytelnika i dziecka, ciężko...

Wiersze Poświatowskiej, zmieniły mnie, w pewnym etapie życia. Dlatego bardzo chciałam ją poznać bliżej jaką była osobą, chociaż to tylko słowa, lub aż słowa. Żałuje, że nie dane mi bliżej poznać, ponieważ to jak układała słowa jest niezaprzeczalnie piękne i urzekające. Jednak bardzo mnie raduje, że udało mi się chociaż trochę poznać tę kobietę, chociaż chwilami czułam że nie powinnam tego czytać, bo to jest zbyt osobiste, lecz nie potrafiłam jej porzucić mogłam jedynie utonąć w jej myślach przelanych w słowa.

Wiersze Poświatowskiej, zmieniły mnie, w pewnym etapie życia. Dlatego bardzo chciałam ją poznać bliżej jaką była osobą, chociaż to tylko słowa, lub aż słowa. Żałuje, że nie dane mi bliżej poznać, ponieważ to jak układała słowa jest niezaprzeczalnie piękne i urzekające. Jednak bardzo mnie raduje, że udało mi się chociaż trochę poznać tę kobietę, chociaż chwilami czułam że...

Ciężko przyszło mi skończyć tą książkę. Przerażający obraz brutalności i upadku człowieka, zło nie jest antonimem dobra tylko zbrodnia. Czy ta zbrodnia była na sobie samym ? Na innych? Kto tu tak naprawdę zatracil się? Człowiek skazany przez swoje uczucia, swój lęk, brak poczucia własnej wartości, wyobcowanie i udawanie i pustkę na samotność. Niemożność przystosowania się bohatera, lęk przed życiem, brak miłosci i opieki rodzicielskiej, przemoc, złe wspomnienia, brak zrozumienia prowadzi ku zagładzie, do upadku w późniejszym życiu. Wywołanie lawiny uczuć, które powodują ból z każdym kolejnym słowem, napisane prostym językiem, lecz tak poruszającym i przerażającym, brutalnym językiem, poskutkowało uczuciem chaosu w mojej głowie, i bólem wywołanym losem Yazo, którego uczucia powoli doprowadziły do upadku do granicy gdzie żaden człowiek nie powinien dojść do zniszczenia samego siebie.

Ciężko przyszło mi skończyć tą książkę. Przerażający obraz brutalności i upadku człowieka, zło nie jest antonimem dobra tylko zbrodnia. Czy ta zbrodnia była na sobie samym ? Na innych? Kto tu tak naprawdę zatracil się? Człowiek skazany przez swoje uczucia, swój lęk, brak poczucia własnej wartości, wyobcowanie i udawanie i pustkę na samotność. Niemożność przystosowania się...

Książkę szybko się czyta i jest chwilami zabawna, dzięki niej mogłam poznać bliżej Paryż, ich różnice językowe, kulturę i ludzi w nich mieszkających. Nie żałuję przeczytania tej książki, lecz sama historia nie urzekła mnie.

Książkę szybko się czyta i jest chwilami zabawna, dzięki niej mogłam poznać bliżej Paryż, ich różnice językowe, kulturę i ludzi w nich mieszkających. Nie żałuję przeczytania tej książki, lecz sama historia nie urzekła mnie.

"Idzie mi o to, że można opisać w swoich wierszach szorstki styl życia ale wcześniej czy później zrozumiesz że czas pójść dalej. "
Czy mogę powiedzieć, że nie spodobały mi się te wiersze? Nie. Czas zmienił wiersze Bukowskiego. I nawet bardziej polubiłam tą jego zmianę. Na pewno będę wracać do Bukowskiego.

Czytając słyszałam człowieka mocno zranionego, pogodzonego z tym co jest, lubiącego samotność ale jednocześnie pragnącego czegoś co zapełni ból nieustannie towarzyszący mu na różnych etapach życia.

"Idzie mi o to, że można opisać w swoich wierszach szorstki styl życia ale wcześniej czy później zrozumiesz że czas pójść dalej. "
Czy mogę powiedzieć, że nie spodobały mi się te wiersze? Nie. Czas zmienił wiersze Bukowskiego. I nawet bardziej polubiłam tą jego zmianę. Na pewno będę wracać do Bukowskiego.

Czytając słyszałam człowieka mocno zranionego, pogodzonego z tym...

Woda, piasek, upalny dzień i Wiersze Szymborskiej. Czytając zapomniałam o świecie. Był tylko mój głos i emocje wywołane wierszami. Wiersze mają moc leczenia duszy, kolejna wspaniała poetka do której na pewno będę wracać. Najbardziej utkwiły mi w pamięci Rozmowa z kamieniem, Radość pisania, Do serca w niedziele, Pytania zadawane sobie, Przyczynek do statystyk, Powroty i oczywiście Nic dwa razy. No dobrze każdy ma w sobie magię. :)

Woda, piasek, upalny dzień i Wiersze Szymborskiej. Czytając zapomniałam o świecie. Był tylko mój głos i emocje wywołane wierszami. Wiersze mają moc leczenia duszy, kolejna wspaniała poetka do której na pewno będę wracać. Najbardziej utkwiły mi w pamięci Rozmowa z kamieniem, Radość pisania, Do serca w niedziele, Pytania zadawane sobie, Przyczynek do statystyk, Powroty i...

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Bukowskiego. Czy miłe?
Bukowski ma specyficzny styl, kilka wierszy mnie urzekło inne trochę odstraszyły. Każdy wiersz pokazuje inne strony Bukowskiego. Wiersze pokazują czułą stronę, ale i tą stronę na którą człowiek nie chce spojrzeć. Polubiłam Bukowskiego jako poetę.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Bukowskiego. Czy miłe?
Bukowski ma specyficzny styl, kilka wierszy mnie urzekło inne trochę odstraszyły. Każdy wiersz pokazuje inne strony Bukowskiego. Wiersze pokazują czułą stronę, ale i tą stronę na którą człowiek nie chce spojrzeć. Polubiłam Bukowskiego jako poetę.

Cztery lata zabierałam się za tą książkę, jednak dobrze że właśnie teraz, inne spojrzenie i myśli. Wracając do głównego wątku, książka Barbary Rosiek wiele mnie nauczyła, i pokazała świat z widoku osoby uzależnionej. Książka jest smutna, nie jest to lektura na jedną noc. Po skończeniu wiele myśli kotłują się w głowie. Nie żałuję czasu poświęconego na nią.

Cztery lata zabierałam się za tą książkę, jednak dobrze że właśnie teraz, inne spojrzenie i myśli. Wracając do głównego wątku, książka Barbary Rosiek wiele mnie nauczyła, i pokazała świat z widoku osoby uzależnionej. Książka jest smutna, nie jest to lektura na jedną noc. Po skończeniu wiele myśli kotłują się w głowie. Nie żałuję czasu poświęconego na nią.

Chłodny, przerażający świat. Polubiłam książkę Raya.

Chłodny, przerażający świat. Polubiłam książkę Raya.

Spodziewałam się czegoś więcej, zawiodła mnie. Zabić drozda pierwsza część tejże książki była wspaniała. Czegoś brakowało, sama nie wiem. Czułam się jak bym czytała innego autora, pierwszy raz mi się to zdarzyło.

Spodziewałam się czegoś więcej, zawiodła mnie. Zabić drozda pierwsza część tejże książki była wspaniała. Czegoś brakowało, sama nie wiem. Czułam się jak bym czytała innego autora, pierwszy raz mi się to zdarzyło.