Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mówiąc szczerze, nie za bardzo wiem, co dokładnie powiedzieć o tej książce. Z każdej wcześniejszej lektury pod koniec wyłaniało się jakieś jedno, kluczowe przesłanie. Tutaj go brak, a jakby się dokładnie przyjrzeć, wplecione są one delikatnie i subtelnie w akcję książki, można znaleźć dobre rady w niektórych scenach, jeśli się czyta uważnie i wnikliwie.

"Zawsze przy mnie stój" zaczyna się dość nietypowo, bowiem główna bohaterka - Margot - umiera. Jakby to nie było dostatecznym powodem do cierpień, cofa się w czasie, wraca na ziemię i zostaje swoim własnym Aniołem Stróżem. Przeżywanie wszystkich błędów staje się dla Ruth - bo takie nowe imię dostaje - katorgą. Czym sobie na to zasłużyła? Czy naprawdę musi patrzeć bezsilnie, jak Margot popełnia błędy, których ona konsekwencje już zna, a które obijają się nie tylko na samej kobiecie, ale także na jej mężu i synu?

Zakończenie mnie nie zaskoczyło, aczkolwiek z ręką na sercu powiem, że gdyby było inne, byłoby takie no cóż... nie pasowałoby tu. Wszystko skończyło się tak, jak miało się skończyć. Jedynym zaskoczeniem była dla mnie nowa funkcja Ruth, to, dlaczego musiała cierpieć i myśleć ponownie o swoim życiu.

Momentami wzruszająca, ukazująca świat z całą brutalną rzeczywistością, bez żadnego kolorowania i mijania się z prawdą. Pokazuje, bynajmniej moim zdaniem, że w każdym, nawet tym szarym i niepozornym życiu jest coś, co czyni je wyjątkowym i jedynym.

Mówiąc szczerze, nie za bardzo wiem, co dokładnie powiedzieć o tej książce. Z każdej wcześniejszej lektury pod koniec wyłaniało się jakieś jedno, kluczowe przesłanie. Tutaj go brak, a jakby się dokładnie przyjrzeć, wplecione są one delikatnie i subtelnie w akcję książki, można znaleźć dobre rady w niektórych scenach, jeśli się czyta uważnie i wnikliwie.

"Zawsze przy mnie...

Pierwsze spotkanie z Margit Sandemo i jakże interesujące.

Książka jest ciekawa, bynajmniej jak na moje gusta, nic mi się nie dłużyło, dialogi były przyjemne, a sama okolica sprawiała wrażenie niezwykle ponurej, ale miała w sobie jakiś wewnętrzny urok.

Bohaterowie sympatyczni, nieco wyblakła Juliana i irytujący ojciec Elisabeth, ale w końcu dostał to, na co zasłużył.

Pierwsze spotkanie z Margit Sandemo i jakże interesujące.

Książka jest ciekawa, bynajmniej jak na moje gusta, nic mi się nie dłużyło, dialogi były przyjemne, a sama okolica sprawiała wrażenie niezwykle ponurej, ale miała w sobie jakiś wewnętrzny urok.

Bohaterowie sympatyczni, nieco wyblakła Juliana i irytujący ojciec Elisabeth, ale w końcu dostał to, na co zasłużył.

Zastanawiam się, jak Zafón to robi, że za każdym razem udaje mu się mnie zaskoczyć.

Akcja powieści rozgrywa się w Barcelonie, jeszcze przed wydarzeniami z Cienia Wiatru, ale jeśli ktoś uważnie czyta, można zauważyć, w jaki sposób są te obie książki powiązane.
David nie irytuje mnie już tak bardzo jak Daniel, można powiedzieć, że Daniel był zbyt idealny i dobry, David ma swoje mroczne strony. Jest pisarzem. Ale w Grze Anioła poznajemy bardziej rzeczywistość tego "zawodu", w Cieniu Wiatru zostało to tylko muśnięte, tu widzimy wszystkie porażki i zwycięstwa Davida.
Postacie kobiece. Nie mam jednego zdania, Christina była cholernie irytująca i jakby... bezwolna, mam wrażenie, że nie było w niej za grosz stanowczości, zaś Isabella zdobyła moją sympatię i mówiąc szczerze, bardziej widziałabym ją właśnie z Davidem aniżeli z Sempere.
Corelli. Moim zdaniem, wśród wszystkich czarnych charakterów tej powieści, on jest postacią najciekawszą. Żałuje, że nie został z Danielem na dłużej, o ile wywody na temat Boga były nieco... nużące(?), o tyle chętnie zobaczyłabym ich w dyskusji na inny temat. Trochę niedopowiedziane, trochę pominięte, Corelliego było w książce stanowczo zbyt mało.
No i druga ulubiona postać - Pedro Vidal. Aczkolwiek wolałam go w wersji młodszej, niż tej z końca książki.

Ogólnie książkę oceniam bardzo pozytywnie. Zafón znów wspomina o Cmentarzu zapomnianych książek, również fajnie, że obie książki są powiązane ze sobą.
Wiecie co? Jeśli Zafón nie powtarzałby schematów (chociaż... David spalił manuskrypt D.M.), mogłabym przeczytać wiele takich historii o ludziach, którzy zabrali książkę z Cmentarza zapomnianych książek i jak ona wypłynęła na ich życie.

ps: mam świadomość, że piszę strasznie chaotyczne opinie.

Zastanawiam się, jak Zafón to robi, że za każdym razem udaje mu się mnie zaskoczyć.

Akcja powieści rozgrywa się w Barcelonie, jeszcze przed wydarzeniami z Cienia Wiatru, ale jeśli ktoś uważnie czyta, można zauważyć, w jaki sposób są te obie książki powiązane.
David nie irytuje mnie już tak bardzo jak Daniel, można powiedzieć, że Daniel był zbyt idealny i dobry, David ma...