Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Kosiarze” zachwycili mnie swoją unikalnością, świeżym spojrzeniem na temat dystopii oraz podejściem do tematu śmierci, w świecie, gdzie śmierć nie istnieję. „Thuderhead” przemielił mnie, wyładował emocjonalnie i pozostawił z niesamowitym niedosytem. A „Żniwo” okazało się wymarzonym zwieńczeniem trylogii, po którym sam Jay Kristoff mógłby zbić mu piątkę.

Po szokujących wydarzeniach na Wyspie Niezłomnego Serca następuję nowa era, pełna chaosu, anarchii, intryg politycznych, walki o wpływy, lecz przede wszystkim rządzona przez okrutnego tyrana.

Finałowy tom utrzymał dynamikę poprzednich części, od samego początku nasączony jest potężną dawką akcji, a fabuła skaczę zarówno z miejsca na miejsce, jak i w czasie. Momentami może nawet działo się za wiele, ale osobiście byłam tak zaangażowana w historię, że nie przeszkadzało mi to. Wielu emocji dostarczał również antagonista z krwi i kości, który bez kofeiny potrafił podnieść ciśnienie.

W całości zabrakło mi większej roli Citry i Rowana, którzy z głównych bohaterów zmienili się w postacie raczej drugo-, trzecioplanowe. Tym razem autor postawił duży nacisk na przemyślenia Thunderheada, czy zagłębianie się w doktryny religii tonistów i choć ostatecznie był to istotny aspekt historii, chwilami nieco nużył. Na koniec wszystko pięknie się zazębiły i wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsca, ale niejednokrotnie w trakcie czytania miałam wrażenie, że powieść wcale nie musiała być taka gruba.

Natomiast finał to czyste złoto. Pochłonęłam kilkadziesiąt stron na raz, nie potrafiąc się oderwać. Zachwycił mnie kierunek, w jakim podążyła fabuła i było to zakończenie trylogii z mocnym przytupem, którego nigdy bym nie podejrzewała po przeczytaniu pierwszej części. Miażdżące emocjonujące trzymające w napięciu, ale jednocześnie bardzo satysfakcjonujące i krzyczące: to nie może być koniec, potrzebuję więcej! Dlatego tym bardziej będę wyczekiwać nowelki do trylogii, bo będzie ona niczym plasterek na serducha wszystkich książkoholików zakochanych w Kosiarzach.

„Kosiarze” zachwycili mnie swoją unikalnością, świeżym spojrzeniem na temat dystopii oraz podejściem do tematu śmierci, w świecie, gdzie śmierć nie istnieję. „Thuderhead” przemielił mnie, wyładował emocjonalnie i pozostawił z niesamowitym niedosytem. A „Żniwo” okazało się wymarzonym zwieńc...

Rozwiń Zwiń

Są takie okładki, które aż krzyczą: przeczytaj mnie. I gdyby nie to, że pokochałam ten świat już przy „Magii cierni”, sama okładka zmusiłaby mnie, aby po nią sięgnąć. Charlie Bowater wykonała niesamowitą robotę przy tej serii, jak i przy „Wespertynie” i już nie mogę się doczekać kolejnych jej prac.

„Tajemnice cierniowego dworu” to powrót do klimatycznie zbudowanego uniwersum, w którym książki żyją, mają uczucia i swoje osobowości, a magia przybiera zupełnie inny wymiar. To świat, gdzie żyją czarodzieje, demony, a przedmioty mają więcej niż jedne oblicze. Kilka miesięcy po wydarzeniach z „Magii cierni”, gdy Nathaniel i Elisabeth wreszcie wiedli spokojne życie, niespodziewanie na terenie rezydencji dochodzi do niepokojących zjawisk atmosferycznych, a sam dom odgradza się gigantycznym odgrodzeniem, nie wpuszczając i nie wypuszczając nikogo. A sytuacja zdaję się pogarszać z dnia na dzień.

Jest coś niezwykle uroczego i chwytającego za serducho w opowiadaniach, nowelkach pełnowymiarowych powieści, zwłaszcza gdy pierwowzór pozostał w naszej pamięci na dłużej. Pozwala, choć na chwilę, wrócić między karty wspaniałej powieści i domknąć pewną historię, sprawdzić co u jej bohaterów, z jakimi trudnościami się borykają i czy są wciąż szczęśliwi.

I tak właśnie jest w tym przypadku. Nowelka w głównej mierze poświęcona jest relacji romantycznej głównych bohaterów, ich życiu codziennym w posiadłości oraz rosnącej przyjaźni z Silasem, oraz służącą Mercy. Możemy obserwować jak rozwija się uczucie między Nathanielem, który niezmiernie jest tym samym niefrasobliwym żartownisiem oraz inteligentną i zadziorną Elisabeth, jak z każdym dniem się pogłębia oraz w jakim kierunku zmierzają.

To historia niezwykle komfortowa otulająca przeprawiająca o same ciepłe uczucia. Wspaniała historia domykająca całkowicie opowieść Elisabeth. Fabuła nie jest tu aż tak istotna, relacje między bohaterami grają pierwsze skrzydła, a jedyne, do czego mogłabym się przyczepić to długość. Ponieważ, kiedy tylko weszłam z powrotem do tego świata, nie miałam ochoty go opuszczać.

Są takie okładki, które aż krzyczą: przeczytaj mnie. I gdyby nie to, że pokochałam ten świat już przy „Magii cierni”, sama okładka zmusiłaby mnie, aby po nią sięgnąć. Charlie Bowater wykonała niesamowitą robotę przy tej serii, jak i przy „Wespertynie” i już nie mogę się doczekać kolejnych ...

Rozwiń Zwiń