Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wiersze Kawafisa to arcydzieła sztuki poetyckiej. Wracam do nich po latach, jak do Itaki i wiem, że będę wracał nadal, coraz starszy, dojrzalszy, coraz bliższy celu podróży, ale wciąż odsuwający w czasie dotarcie do portu przeznaczenia.

Wiersze Kawafisa to arcydzieła sztuki poetyckiej. Wracam do nich po latach, jak do Itaki i wiem, że będę wracał nadal, coraz starszy, dojrzalszy, coraz bliższy celu podróży, ale wciąż odsuwający w czasie dotarcie do portu przeznaczenia.

Wiersze marynistyczne Chadzinikolau tchną spokojem ciepłych wybrzeży greckich mórz i chociaż wody te nie zawsze są spokojne, to nawet sztormy opisane w wierszach pełne są uwodzicielskiej południowej urody.

Wiersze marynistyczne Chadzinikolau tchną spokojem ciepłych wybrzeży greckich mórz i chociaż wody te nie zawsze są spokojne, to nawet sztormy opisane w wierszach pełne są uwodzicielskiej południowej urody.

W "Fedonie" Platon pozwala nam spotkać się z Sokratesem i jego najwierniejszymi towarzyszami tuż przed wykonaniem wyroku śmierci na mistrzu. Dominują rozważania o istnieniu duszy - piękne, głębokie. A potem wzruszające pożegnanie, chociaż sam Sokrates nie chciał aby wzbudzało ono aż takie emocje.

Mamy szczęście, jako spadkobiercy cywilizacji greckiej, że dotrwały do naszych czasów dzieła, które tak żywo odmalowują codzienność, tę powszednią i tę wzniosłą, ludzi żyjących tysiące lat temu - odległych w czasie, a jakże bliskich nam w swoim zwykłym człowieczeństwie.

W "Fedonie" Platon pozwala nam spotkać się z Sokratesem i jego najwierniejszymi towarzyszami tuż przed wykonaniem wyroku śmierci na mistrzu. Dominują rozważania o istnieniu duszy - piękne, głębokie. A potem wzruszające pożegnanie, chociaż sam Sokrates nie chciał aby wzbudzało ono aż takie emocje.

Mamy szczęście, jako spadkobiercy cywilizacji greckiej, że dotrwały do...

"Słoneczny żal" to zbiór wierszy grecko-polskiego poety Nikosa Chadzinikolau, składający się, jak kilka innych tomików, z trzech części. Dwie pierwsze "Smak soli" i "W skupieniu" to własne wiersze poety a trzecia część zawiera przekłady wierszy współczesnych greckich autorów.

Motywami, które szczególnie poruszyły moją wrażliwość i wyobraźnię są w tym tomiku m.in. pamięć, przemijanie, samotność, starość i śmierć. Chcę czytać więcej takich wierszy, więc włączam Nikosa Chadzinikolau w poczet moich ulubionych pisarzy.

"Słoneczny żal" to zbiór wierszy grecko-polskiego poety Nikosa Chadzinikolau, składający się, jak kilka innych tomików, z trzech części. Dwie pierwsze "Smak soli" i "W skupieniu" to własne wiersze poety a trzecia część zawiera przekłady wierszy współczesnych greckich autorów.

Motywami, które szczególnie poruszyły moją wrażliwość i wyobraźnię są w tym tomiku m.in. pamięć,...

W pierwszych dwóch częściach tomiku zawierających własne wiersze poety Chadzinikolau odnosi się do piękna przyrody i upływu czasu. Czas ten widoczny jest w odniesieniach do zegarów, starych kobiet, jesieni, zimy i wreszcie śmierci.

Przyroda w serii wierszy "Z głębokości" odurza swoją obecnością. Jej bujność nie zawsze jest wyeksponowana ale niezależnie od pory dnia i roku jest ważnym bohaterem utworów. Motywem przewijającym się przez wiele wierszy jest wiatr, zarówno ten orzeźwiający w upalny dzień, jak i ten boski. Wiatr przewiewa wiersze pierwszej części tomiku i przenosi się łagodnie do drugiej, zatytułowanej "Światłocienie", gdzie wieje coraz częściej nad morzem i przynosi tchnienie Południa.

Trzecia część tomiku to tłumaczenia współczesnych greckich poetów. Przekład Chadzinikolau nie odebrał im indywidualnego rysu. Każdy z nich jest inny, każdy jednak wyrazisty.

W pierwszych dwóch częściach tomiku zawierających własne wiersze poety Chadzinikolau odnosi się do piękna przyrody i upływu czasu. Czas ten widoczny jest w odniesieniach do zegarów, starych kobiet, jesieni, zimy i wreszcie śmierci.

Przyroda w serii wierszy "Z głębokości" odurza swoją obecnością. Jej bujność nie zawsze jest wyeksponowana ale niezależnie od pory dnia i roku...

Jakaż szkoda, że z tysięcy wierszy Safony zachowało się do naszych czasów zaledwie kilkaset i to wiele z nich tylko we fragmentach. Nie zmienia to faktu, iż poetkę z wyspy Lesbos możemy śmiało stawiać w pierwszym szeregu twórców literatury wszech czasów.

Po upływie 2600 lat wiersze Safony zaskakują swoim uniwersalizmem. Nie znając autorki i zamieniając imiona bogów i bogiń na imiona chrześcijańskich świętych moglibyśmy potraktować jej wiersze jako napisane zaledwie kilkaset a nawet kilkadziesiąt lat temu przez pobożną mniszkę, a gdybyśmy zastąpili je jedynie personifikacjami, miałyby jeszcze bardziej współczesny rys, w końcu zamiast do Afrodyty, poetka mogłaby się zwracać do Miłości.

Safona nie trzyma się sztywno wyżyn Olimpu, wyraża także, a może przede wszystkim swoją przyjaźń i przywiązanie do dziewcząt, które oddano jej na wychowanie - w końcu te wiersze przyniosły jej największą sławę i rozpoznawalność oraz unieśmiertelniły ją w przymiotnikach "saficki" czy "lesbijski". Jest tutaj tak bardzo ludzka... Aż boli świadomość, że przez długie wieki kobieta, która wyraziła w wierszach swój żal związany z rozstaniem z długoletnimi wychowankami oddawanymi świeżo poślubionym małżonkom, była uważana za godną potępienia (również tego stwierdzonego uświęconymi pismami) gorszycielkę. Któż świadomy dożywotniego rozstania z młodą osobą, którą w dużym stopniu ukształtował nie odczuwałby straty?

"Zaszedł już księżyc i zgasły
Plejady, północ mija,
godziny płyną wolno,
a ja spoczywam sama".

Iluż poetów opisywało przez wieki ten stan? Zaledwie kilka dni temu pisałem o wierszu Władimira Buricza, który znów tutaj przytoczę:

"Leżę na plecach
i patrzę w sufit
z uszami pełnymi łez".

Czyż to nie to samo uczucie? Pomimo tego, że do naszych czasów dotrwało tak niewiele, cenię Safonę za jej głęboki humanizm, który emanuje z każdego jej wiersza. Cóż jeszcze innego mogę zrobić, niż wpisać ją na listę moich ulubionych pisarzy? Ci, którzy się na niej znaleźli (niezależnie od tego czy żyją obecnie, czy już nie), z pewnością poczuliby się uhonorowani takim towarzystwem :)

Jakaż szkoda, że z tysięcy wierszy Safony zachowało się do naszych czasów zaledwie kilkaset i to wiele z nich tylko we fragmentach. Nie zmienia to faktu, iż poetkę z wyspy Lesbos możemy śmiało stawiać w pierwszym szeregu twórców literatury wszech czasów.

Po upływie 2600 lat wiersze Safony zaskakują swoim uniwersalizmem. Nie znając autorki i zamieniając imiona bogów i...

W miasteczku Farsala ktoś rzuca kamieniami w witryny kawiarni. Inni zapewniają, że zostali napadnięci przez nieznanego sprawcę. Lekarz stwierdza, że nie jest w stanie przeprowadzić operacji i opuszcza stanowisko pracy. Wybucha psychoza podsycana artykułami w lokalnej gazecie.

Kto rzucał kamieniami? Kto został napadnięty? Czy w ogóle doszło do jakiegokolwiek napadu? Co wynika z nocnych rozmów lekarza z pacjentem? O tym dowie się każdy, kto przeczyta "Hamulec bezpieczeństwa" Antonisa Samarakisa. Jest to ciekawie poprowadzone studium paranoi.

W miasteczku Farsala ktoś rzuca kamieniami w witryny kawiarni. Inni zapewniają, że zostali napadnięci przez nieznanego sprawcę. Lekarz stwierdza, że nie jest w stanie przeprowadzić operacji i opuszcza stanowisko pracy. Wybucha psychoza podsycana artykułami w lokalnej gazecie.

Kto rzucał kamieniami? Kto został napadnięty? Czy w ogóle doszło do jakiegokolwiek napadu? Co...

Tytułowy Eutyfron, to ucieleśnienie głupoty, bezduszności, megalomanii i hipokryzji. Spotyka go zasłużona krytyka i ośmieszenie ze strony Sokratesa, ale bufon jest tak próżny i tępy, że nie zdaje sobie sprawy, że padł ofiarą wybitnego demaskatora ludzkich przywar.

Tytułowy Eutyfron, to ucieleśnienie głupoty, bezduszności, megalomanii i hipokryzji. Spotyka go zasłużona krytyka i ośmieszenie ze strony Sokratesa, ale bufon jest tak próżny i tępy, że nie zdaje sobie sprawy, że padł ofiarą wybitnego demaskatora ludzkich przywar.

Kawafis z niezwykłym wyczuciem i wrażliwością opisuje zmaganie się człowieka z przemijaniem, koniecznością wyborów i nieuchronnością losu. Nieważne czy są to cesarze, bohaterowie znani z mitów czy zupełnie anonimowi ludzie żyjący na przestrzeni wieków, ich losy mocno poruszają.

Poeta pięknie opisuje też dążenie człowieka do miłości, ale z racji tego, że miłość, która jest mu szczególnie bliska jest uczuciem zakazanym, wyklętym i często nietrwałym, bohaterowie wierszy na ogół skazani są na cierpienie, wykluczenie i niespełnienie. Ich życie załamuje się w momencie, kiedy powinno rozkwitać.

Kawafis z niezwykłym wyczuciem i wrażliwością opisuje zmaganie się człowieka z przemijaniem, koniecznością wyborów i nieuchronnością losu. Nieważne czy są to cesarze, bohaterowie znani z mitów czy zupełnie anonimowi ludzie żyjący na przestrzeni wieków, ich losy mocno poruszają.

Poeta pięknie opisuje też dążenie człowieka do miłości, ale z racji tego, że miłość, która jest...

Tomik zawiera wiersze greckiego poety mieszkającego w Polsce i piszącego po polsku. W pierwszej części częstymi motywami są nawiązania do mitologii - moim zdaniem jest to najlepsza część. Zakończenie tomiku to miłosna proza poetycka pełna pięknych metafor odnoszących się do przyrody.

Tomik zawiera wiersze greckiego poety mieszkającego w Polsce i piszącego po polsku. W pierwszej części częstymi motywami są nawiązania do mitologii - moim zdaniem jest to najlepsza część. Zakończenie tomiku to miłosna proza poetycka pełna pięknych metafor odnoszących się do przyrody.

Klasyczna grecka tragedia, w której widoczny jest konflikt między więziami rodzinnymi (miłość rodziców do dziecka) a wolą bóstwa. Opowiedziana historia oparta jest na jednym z mitów trojańskich. Można doszukać się wyraźnych analogii do historii biblijnych - ofiary Abrahama i Jezusa. Warto przeczytać.

Klasyczna grecka tragedia, w której widoczny jest konflikt między więziami rodzinnymi (miłość rodziców do dziecka) a wolą bóstwa. Opowiedziana historia oparta jest na jednym z mitów trojańskich. Można doszukać się wyraźnych analogii do historii biblijnych - ofiary Abrahama i Jezusa. Warto przeczytać.

Ach, ci poeci sprzed kilku dekad! Nikos Chadzinikolau w "Exodusie" stworzył piękne miniatury - jego wiersze rzadko przekraczają dziesięć wersów. Pomimo tak niewielkich rozmiarów, czytanie ich to prawdziwa przyjemność, gdyż język, jakim posługuje się poeta, dotyka czułych strun wrażliwości czytelnika.

Autor, Grek mieszkający w Polsce, nawiązuje w swych wierszach do tego, co jest mu najbliższe. Pierwsze utwory tomiku poświęca rodzicom i swojemu pojawieniu się na świecie. W kolejnych przywołuje Grecję, kraj, który przed laty opuścił, żeby osiąść daleko na północy. Rodzinna ziemia odmalowana zostaje w niezwykle poruszających wersach, z subtelnie wyrażoną nostalgią. Z wierszy tych emanuje spokój sennych południowych miasteczek. Utrwalone zostały w nich codzienne, jakże urokliwe sceny z kraju, który, jak prawie wszystko inne zdążył się już zmienić. Czytanie ich przypomina przeglądanie starego albumu z fotografiami z dawno już odbytych podróży.

W ostatniej części tomiku autor zamieścił własne przekłady współczesnych mu młodych greckich poetów. Pomimo tego, że oryginały wyszły spod pióra wielu osób, ich polskie wersje noszą wspólne cechy - Chadzinikolau w każdym z nich zostawił niemożliwą do skopiowania cząstkę siebie.

Ach, ci poeci sprzed kilku dekad! Nikos Chadzinikolau w "Exodusie" stworzył piękne miniatury - jego wiersze rzadko przekraczają dziesięć wersów. Pomimo tak niewielkich rozmiarów, czytanie ich to prawdziwa przyjemność, gdyż język, jakim posługuje się poeta, dotyka czułych strun wrażliwości czytelnika.

Autor, Grek mieszkający w Polsce, nawiązuje w swych wierszach do tego, co...