Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Louisa Clark musi zdecydować kim tak naprawdę jest i z kim chce ułożyć sobie życie. Jej zadaniem jest odkrycie samej siebie i poznanie swojego wnętrza, bo nikt przecież nie może decydować za nas kim mamy być, prawda?

Odkąd Lou wyjechała do Nowego Yorku jej relacja z Samem się pogorszyła, ale poznała Josha, mężczyznę, który przypomina jej Willa. Dziewczyna musi zdecydować z kim chce być i podjąć kilka decyzji, które zmienią jej życie.

Książka Jojo Moyes jest pełna ciepła, czułości i ma pewien urok. Rodzina Lou jest taka ciepła. Czytanie momentów o Lou i jej rodzinie jest niezapomnianym humorem. :)
Książka niewątpliwie jest godna przeczytania i polecenia. Pozostanie na długo w mojej pamięci.

Louisa Clark musi zdecydować kim tak naprawdę jest i z kim chce ułożyć sobie życie. Jej zadaniem jest odkrycie samej siebie i poznanie swojego wnętrza, bo nikt przecież nie może decydować za nas kim mamy być, prawda?

Odkąd Lou wyjechała do Nowego Yorku jej relacja z Samem się pogorszyła, ale poznała Josha, mężczyznę, który przypomina jej Willa. Dziewczyna musi zdecydować...

Lou mieszka w Londynie. Musi się zmierzyć z żałobą po śmierci Willa, która czasami wręcz graniczy z depresją. Czy uda jej się odnaleźć swoje miejsce w tym wielkim mieście? Czy jest gotowa już na związek?

Książka Jojo Moyes jest jak zawsze pełna humoru i życiowych prawd, rodzina Lou jest wyjątkowa, trochę nieporadna, jak pocieszyć córkę, ale miło jest do niej powrócić. Życie po śmierci ukochanej osoby nie jest kolorowe. Trzeba się pozbierać po stracie i małymi kroczkami iść przed siebie.

Lou mieszka w Londynie. Musi się zmierzyć z żałobą po śmierci Willa, która czasami wręcz graniczy z depresją. Czy uda jej się odnaleźć swoje miejsce w tym wielkim mieście? Czy jest gotowa już na związek?

Książka Jojo Moyes jest jak zawsze pełna humoru i życiowych prawd, rodzina Lou jest wyjątkowa, trochę nieporadna, jak pocieszyć córkę, ale miło jest do niej powrócić....

"Ciało to po prostu opakowanie dla skarbów, które skrywamy wewnątrz siebie."

Colleen Hoover napisała świetną książkę. Na początku akcja wydawała mi się nudna. Nie zbyt ciekawa. Jednak potem wydała mi się całkiem dobra i zobaczyłam koniec książki. Zaspoilerowałam sobie. Nie wybacze tego sobie. Jak mogłam !
Przeczytałam jednak całą książkę. I ocena końcowa jest bardzo dobra. Książki Colleen Hoover są zawsze prawdziwe, są głęboko przemyślane i zawsze znajdują się w nich cytaty, które są godne zapamiętania.

"Choć zginą kochankowie, lecz nie zginie miłość."

Podczas czytania zdarza mi się uro nic łzę i wzruszyć jednak nie tak często. Ta książka to wywołała. Lecz nie sama historia. Lecz prawda. To co spotkało Bena i Fallon, ich związek. Jest jak każdy inny. Przypomina nam tak bardzo o tym co wydarzyło się w naszych związkach. Co zrobiliśmy naszej drugiej połówce. Jak bardzo je zraniliśmy. Aż czasami chce się płakać. Bo zranienia się zabliźniają, ale bolą cały czas. Aż chce teraz przytulić mojego chłopaka i przeprosić go za wszystko co kiedyś powiedziałam. Wtulic się w niego i podziękować, że jest. Że żyje i że jest razem ze mną.
Na pewno ta książka pozostanie na długo w mojej pamięci.

"Ciało to po prostu opakowanie dla skarbów, które skrywamy wewnątrz siebie."

Colleen Hoover napisała świetną książkę. Na początku akcja wydawała mi się nudna. Nie zbyt ciekawa. Jednak potem wydała mi się całkiem dobra i zobaczyłam koniec książki. Zaspoilerowałam sobie. Nie wybacze tego sobie. Jak mogłam !
Przeczytałam jednak całą książkę. I ocena końcowa jest bardzo...

"Zawsze będę Cię kochał. Nawet kiedy już nie będę mógł"
Augburn i Owen spotykają się w ważnym ich życiu momencie. Dziewczyna nie wie jednak, że chłopak ją zna, nie wie, że może być powodem dla którego jej cel będzie trudniejszy do spełnienia.
Czy jest to przeznaczenie, czy miłość, po śmierci drugiej osoby jest jeszczę możliwa? Czy może możemy kochać tylko jeden raz?
Książka Colleen Hoover jest niesamowita... wyciska nam łzy i powoduje, że zatracamy się w lekturze ns dużo dłużej

"Zawsze będę Cię kochał. Nawet kiedy już nie będę mógł"
Augburn i Owen spotykają się w ważnym ich życiu momencie. Dziewczyna nie wie jednak, że chłopak ją zna, nie wie, że może być powodem dla którego jej cel będzie trudniejszy do spełnienia.
Czy jest to przeznaczenie, czy miłość, po śmierci drugiej osoby jest jeszczę możliwa? Czy może możemy kochać tylko jeden raz?...

Wraz z tą książką moje serce gdzieś odpłynęło. "Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender" ma w sobie coś co pozostaje na długo w pamięci po jej przeczytaniu. Leslye Walton poprzez swoją niesamowitą wyobraźnię pokazała nam tak piękny świat, że trudno jest z niego odejść.

Wraz z tą książką moje serce gdzieś odpłynęło. "Osobliwe i cudowne przypadki Avy Lavender" ma w sobie coś co pozostaje na długo w pamięci po jej przeczytaniu. Leslye Walton poprzez swoją niesamowitą wyobraźnię pokazała nam tak piękny świat, że trudno jest z niego odejść.

"Światło, którego nie widać" to powieść pełna żalu, rozpaczy, tragedii wojennych wydarzeń. Głównymi bohaterami są Marie-Laure i Werner Pfennig. Na kartkach ponad 600 stron poznajemy ich historię, które pomimo odległości, znacznie więcej się ze sobą łączą niż dopiero podczas ich pierwszego spotkania.

Pomimo smutku, który czuć niemal na każdej stronie udaje się odnaleźć także radość codziennego życia i szukania sprawiedliwości na świecie pełnym wojny. Obowiązek a prawidłowe postępowanie to walka, przez którą musieli przechodzić ludzie, żyjący podczas wojny.

"Światło, którego nie widać" to powieść pełna żalu, rozpaczy, tragedii wojennych wydarzeń. Głównymi bohaterami są Marie-Laure i Werner Pfennig. Na kartkach ponad 600 stron poznajemy ich historię, które pomimo odległości, znacznie więcej się ze sobą łączą niż dopiero podczas ich pierwszego spotkania.

Pomimo smutku, który czuć niemal na każdej stronie udaje się odnaleźć...

Po przeczytaniu tej książki, mam mały mętlik w głowie. Historia Lily i Atlasa, a potem Lily i Ryle'a bardzo mnie poruszyła. Na początku, myślę że jak każdy, zakochałam się w Ryle'u, a potem w Atlasie. Lily kochała ich obu, a potem nastąpiła zmiana.
Ryle stał się mężczyzną czułym i troskliwym, ale i agresywnym. Owszem miał za sobą przejścia z dzieciństwa, ale to nie usprawiedliwiało jego zachowania. Wtedy zaczęłam kibicować Lily i Atlasowi, chociaż gdzieś w głębi chciałam, aby wróciła do Ryle'a. Jednak myślę, że koniec był właściwy.
Podczas czytania niejednokrotnie się śmiałam i wzruszałam. Colleen Hoover nie napisała historii wymyślonej, ale na podstawie faktów. Myślę, że dla niej samej trudne było napisanie takiej historii, co podkreśliła na końcu książki.
Najstraszniejsze jest to, że istnieją małżeństwa, w których panuje przemoc, a kobiety nie chcą opuścić mężów, bo bardzo je kochają i chcą wierzyć, że to co się stało nigdy się nie powtórzy. Jak wielu z nas krytykuje te kobiety, nawet bliskie nam osoby, nasze babcie, matki. A nie rozumiemy tego. I nie zrozumiemy, dopóki nie znajdziemy się w takiej sytuacji. Myślę, że są wśród czytelników tej książki, te osoby, które mają żal, do swoich babć i matek. Ale. Może ta książka właśnie pomoże choć troszkę im zrozumieć sytuację?
Kiedyś były inne czasy, nie było takiej pomocy dla samotnych matek jaka jest teraz.
"It ends with us" bardzo mi się wbiło do serduszka. Myślę, że pozostanie ze mną na długi czas, po jej przeczytaniu.

Po przeczytaniu tej książki, mam mały mętlik w głowie. Historia Lily i Atlasa, a potem Lily i Ryle'a bardzo mnie poruszyła. Na początku, myślę że jak każdy, zakochałam się w Ryle'u, a potem w Atlasie. Lily kochała ich obu, a potem nastąpiła zmiana.
Ryle stał się mężczyzną czułym i troskliwym, ale i agresywnym. Owszem miał za sobą przejścia z dzieciństwa, ale to nie...