Ocean na końcu drogi

Co można otrzymać z połączenia kotków, dzieci, pchełek i innych dziecięcych atrybutów? Ano książkę dla dzieci i tym właśnie jest ta pozycja.

Co można otrzymać z połączenia kotków, dzieci, pchełek i innych dziecięcych atrybutów? Ano książkę dla dzieci i tym właśnie jest ta pozycja.

To była piękna, tajemnicza, wzruszająca opowieść. Tak bardzo spodobał mi się klimat, który stworzył Pan Gaiman, że na półce czeka już kolejna jego książka do przeczytania. Minusem jak dla mnie było zakończenie. Spodziewałam się bardziej "dobitnego, konkretnego zakończenia". Mimo wszystko oczywiście POLECAM.

To była piękna, tajemnicza, wzruszająca opowieść. Tak bardzo spodobał mi się klimat, który stworzył Pan Gaiman, że na półce czeka już kolejna jego książka do przeczytania. Minusem jak dla mnie było zakończenie. Spodziewałam się bardziej "dobitnego, konkretnego zakończenia". Mimo wszystko oczywiście POLECAM.

Książka dla czytelnika w każdym wieku. Nostalgiczny powrót do czasów dzieciństwa.
Jednych zachwyci innych zasmuci, trzecich może zmęczyć lub znudzić.
„Gdy się starzejemy, zamieniamy się we własnych rodziców, wystarczy pożyć dość długo, by ujrzeć twarze powtarzające się w czasie”.
Plusy:
- kolejna oryginalna baśń w wykonaniu Gaimana, walka dobra ze złem;
- powrót do czasów dzieciństwa i spojrzenie na świat oczami 7 latka;
- nie wszyscy mieli lekkie i szczęśliwe dzieciństwo;
- magiczna i tajemnicza atmosfera towarzysząca nam przez cały czas;
- wyobraźnia autora nie zna żadnych granic;
- pokazanie wielkiej potęgi przyjaźni i miłości;
- jakie lęki kryją się w głowach małych dzieci;
- ciekawie wykreowane postacie trzech pokoleń kobiet;
- pełna metafor, ukrytych przesłań, niedopowiedzeń.
Minusy:
- trochę brak ściśle określonej akcji;
- szkoda, że tak krótka, za szybko się czytało.
Ogółem książka dobra.

Książka dla czytelnika w każdym wieku. Nostalgiczny powrót do czasów dzieciństwa.
Jednych zachwyci innych zasmuci, trzecich może zmęczyć lub znudzić.
„Gdy się starzejemy, zamieniamy się we własnych rodziców, wystarczy pożyć dość długo, by ujrzeć twarze powtarzające się w czasie”.
Plusy:
- kolejna oryginalna baśń w wykonaniu Gaimana, walka dobra ze złem;
- powrót do czasów...

Książka napisana prostym językiem, bardzo lekka. Polecam jako coś szybkiego do przeczytania.

Książka napisana prostym językiem, bardzo lekka. Polecam jako coś szybkiego do przeczytania.

Książkę przeczytałam w jeden dzień i nie mogłam się oderwać. To moje pierwsze spotkanie z dziełem tego autora. Bardzo lubię mroczne baśnie więc ta książka trafia do jednych z moich ulubionych.

Książkę przeczytałam w jeden dzień i nie mogłam się oderwać. To moje pierwsze spotkanie z dziełem tego autora. Bardzo lubię mroczne baśnie więc ta książka trafia do jednych z moich ulubionych.

Czytając "Ocean na końcu drogi" miałam wrażenie, że to wyobraźnia autora jest niekończącym się oceanem! Opowieść o 7-letnim chłopcu, traumatycznych wydarzeniach z przeszłości, wyjątkowych sąsiadkach i pięknej przyjaźni. Historia pełna magii i grozy, w której utonęłam bezpowrotnie! Ostrzegam, że zakończenie złamało mi serce i pozostawiło niedosyt... Specyficzny jest także styl pisania Gaimana- wymaga od czytelnika niesamowitego skupienia.
Mimo drobnych uwag stwierdzam, że warto zapoznać się z "Oceanem na końcu drogi".

Czytając "Ocean na końcu drogi" miałam wrażenie, że to wyobraźnia autora jest niekończącym się oceanem! Opowieść o 7-letnim chłopcu, traumatycznych wydarzeniach z przeszłości, wyjątkowych sąsiadkach i pięknej przyjaźni. Historia pełna magii i grozy, w której utonęłam bezpowrotnie! Ostrzegam, że zakończenie złamało mi serce i pozostawiło niedosyt... Specyficzny jest także...

Napisana przyjemnym językiem, widać że autor ma już doświadczenie w pisaniu.

O głównym bohaterze nie wiemy zbyt wiele, natomiast ani trochę mi to nie przeszkadzało. Reszta bohaterów całkiem spoko wykreowana.

Pomysł ciekawy, chociaż byłam nieco sceptyczna, natomiast kiedy zaczęłam czytać to przekonałam się już bardziej. Historię opisałabym jako opowiadanie, w którym poznajemy ciekawą historię. Po zakończeniu spodziewałam się czegoś lepszego, ale nie było złe, podsumowuje całą historię.

Polecam przeczytać bo książka jest dobra, do tego jest jedną z lepszych jakie czytałam od tego autora.

Napisana przyjemnym językiem, widać że autor ma już doświadczenie w pisaniu.

O głównym bohaterze nie wiemy zbyt wiele, natomiast ani trochę mi to nie przeszkadzało. Reszta bohaterów całkiem spoko wykreowana.

Pomysł ciekawy, chociaż byłam nieco sceptyczna, natomiast kiedy zaczęłam czytać to przekonałam się już bardziej. Historię opisałabym jako opowiadanie, w którym...

Z początku nie wiedziałem w sumie, co czytam, ale im dalej w las, tym lepiej. Bardzo oryginalna i momentami straszna. Przyjemnie też się to czyta. Jak na pierwszą styczność z Gaimanem było bardzo miło.

Z początku nie wiedziałem w sumie, co czytam, ale im dalej w las, tym lepiej. Bardzo oryginalna i momentami straszna. Przyjemnie też się to czyta. Jak na pierwszą styczność z Gaimanem było bardzo miło.

Ależ to była książka! No, taka średnia chciałoby się rzec.
Jeżeli czytaliście "Koralinę" tegoż autora to tej już nie musicie, bo jest oparta na tej samej kliszy (dziecko niezrozumiane przez rodziców i ukryty magiczny świat z czającym się tam złem). Jeżeli jednak nie czytaliście "Koraliny" to przeczytajcie, a "Ocean na końcu drogi" odrzućcie precz, bo nie warto; fabuły starczy na solidne opowiadanie, a zrobiono zeń powieść.

Ależ to była książka! No, taka średnia chciałoby się rzec.
Jeżeli czytaliście "Koralinę" tegoż autora to tej już nie musicie, bo jest oparta na tej samej kliszy (dziecko niezrozumiane przez rodziców i ukryty magiczny świat z czającym się tam złem). Jeżeli jednak nie czytaliście "Koraliny" to przeczytajcie, a "Ocean na końcu drogi" odrzućcie precz, bo nie warto; fabuły...

Każdy kto czytał choć jeden utwór Gaimana wie, że jego proza jest specyficzna. A tym samym nie przypadnie do gustu każdemu. Nie inaczej jest w przypadku „Oceanu na końcu drogi”.

Samobójcza śmierć pewnego człowieka przywołuje pradawne moce. Moce, którym przeciwstawia się trójka tajemniczych kobiet z rodziny Hempstocków. W środku tych wydarzeń jest 7-letni chłopiec, który, zaprzyjaźniając się z najmłodszą z rodu Hempstocków – Lettie, na skutek niefortunnych zdarzeń sprowadza na siebie i swoją rodzinę tajemniczą postać, pragnącą podzielić chłopca i jego rodziców.

Osobliwa. To najlepsze słowo określające tak „Ocean…” jak i całą twórczość Gaimana. To historia, w której rzeczywistość miesza się z fantastyką, a granica między nimi zostaje mocno zatarta. To interesująca wizja nawiązująca do spełniania ludzkich pragnień i ich konsekwencji. To historia poniekąd uzmysławiająca, że pieniądze szczęścia nie dają. Historia o sile, smutku i wykluczeniu, przejmująca tym bardziej, że głównym bohaterem jest dziecko…

I choć „Ocean…” przyjemnie mi się czytało, to jednak nie pobił on „Koraliny”, do tej pory najlepszej opowieści Gaimana, którą czytałam.

Miłośnikom historii nieoczywistych, mających w sobie trochę prawdziwego życia, trochę fantasy i sporo grozy, polecam.

https://www.instagram.com/w_otchlani_wyobrazni/

Każdy kto czytał choć jeden utwór Gaimana wie, że jego proza jest specyficzna. A tym samym nie przypadnie do gustu każdemu. Nie inaczej jest w przypadku „Oceanu na końcu drogi”.

Samobójcza śmierć pewnego człowieka przywołuje pradawne moce. Moce, którym przeciwstawia się trójka tajemniczych kobiet z rodziny Hempstocków. W środku tych wydarzeń jest 7-letni chłopiec, który,...