Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Diunę", (co prawda w wydaniu bez wspaniałych grafik Wojciecha Siudmaka) po raz pierwszy miałem w ręku w dzieciństwie. Nie przeczytałem wtedy powieści (nie byłem wtedy jeszcze fanem literatury pięknej), ale mocno w pamięć wrył mi się dołączony do książki słownik terminologii Imperium. Urzekł mnie fantastyczny świat dopracowany w tak drobnych szczegółach. Później szukałem czegoś takiego w różnych działach fantastyki, odnajdując ostatecznie w tolkienowskiej Ardzie oraz w uniwersum "Hyperiona" wykreowanym przez Dana Simmonsa. Przez lata jednak z jakiś powodów unikałem powrotu na Arrakis. Zdecydowałem się na to, kiedy szukając książki na ferie dostrzegłem pierwsze trzy tomy "Kronik Diuny" w szkolnej bibliotece. Z początku bałem się, że cykl mnie nie wciągnie. Myliłem się całkowicie. Po pierwszych kilkudziesięciu stronach dosłownie nie potrafiłem się od książki oderwać.

"Diunę", (co prawda w wydaniu bez wspaniałych grafik Wojciecha Siudmaka) po raz pierwszy miałem w ręku w dzieciństwie. Nie przeczytałem wtedy powieści (nie byłem wtedy jeszcze fanem literatury pięknej), ale mocno w pamięć wrył mi się dołączony do książki słownik terminologii Imperium. Urzekł mnie fantastyczny świat dopracowany w tak drobnych szczegółach. Później szukałem...

Z początku nie do końca mi się podobała. Niby wszystko jest - humor, świetne postaci, więcej humoru, ale jednak coś nie gra. Chyba po prostu nie podobała mi się kolejna wizja ciut-ludzi, za którymi nie przepadam. Wolni Ciut Ludzie są jednak inni. Mają to coś. I, łojziczku, to chyba jeden z moich ulubionych tomów ;d

Z początku nie do końca mi się podobała. Niby wszystko jest - humor, świetne postaci, więcej humoru, ale jednak coś nie gra. Chyba po prostu nie podobała mi się kolejna wizja ciut-ludzi, za którymi nie przepadam. Wolni Ciut Ludzie są jednak inni. Mają to coś. I, łojziczku, to chyba jeden z moich ulubionych tomów ;d