Nestor zniknął. Śledząc przygody bohaterów z Kilmore Cove cały czas uważałam, że to Jason jest tym postrzelonym, nierozważnym szaleńcem. Nestor zawsze jawił się jako ostoją spokoju i powagi. A tu taki numer. Jednak jestem w stanie zrozumieć jego motywy, chociaż nie podoba się mi jego sposób działania. Więc rozbawiło mnie to, król przez przypadek został jego towarzyszem. Co tak naprawdę wyszło Nestorowi na korzyść. A co do reszty... Przyjaciele rozproszyli się w poszukiwaniu ogrodnika. A do tego na jaw wyszły kolejne tajemnice. Cała historia robi się coraz bardziej zagmatwana. Pisarz wprowadza na scenę nowe postacie i łatwo jest się pogubić w tym kto jest tym dobrym a kto złym. Ale nie zmienia to faktu, że czytałam z zapartym tchem. Zwłaszcza, że bliźniakom zagraża całkiem realne niebezpieczeństwo. To już nie jest sielska zabawa tylko można by rzec gra o wszystko. Nie mogę doczekać się kolejnego tomu.

Nestor zniknął. Śledząc przygody bohaterów z Kilmore Cove cały czas uważałam, że to Jason jest tym postrzelonym, nierozważnym szaleńcem. Nestor zawsze jawił się jako ostoją spokoju i powagi. A tu taki numer. Jednak jestem w stanie zrozumieć jego motywy, chociaż nie podoba się mi jego sposób działania. Więc rozbawiło mnie to, król przez przypadek został jego towarzyszem. Co...

'Ogród popiołu' to, jak dotąd, najlepsza książka, którą miałam okazję przeczytać z całej sagi o Ulyssesie Moorze. Co prawda, czeka mnie jeszcze lektura kilku pozycji – póki co, jestem zauroczona powyższym tytułem, czego totalnie się nie spodziewałam.

Przyznaję (i to z ręką na sercu),że początkowe tomy drugiej serii (czyli tomy 7-10) nie zachwyciły mnie. Brakowało lekkości i naturalności cyklu pierwszego – mimo 'dodania' nowych i obiecujących postaci oraz wątków, czułam, że autor na siłę stara się napisać coś lepszego i zaskakującego, co w moim odczuciu, nie wychodziło mu za dobrze, a z całości biła ogromna sztuczność. I choć z tytułu na tytuł było coraz lepiej i ciekawiej, to ciągle miałam wrażenie, że pisarz nie wykorzystuje potencjału tego, co sam stworzył. Lektura 'Ogrodu popiołu' nie tylko pozytywnie mnie zaskoczyła, co wręcz nakreśliła nową jakość całej sagi.

To co doceniam najbardziej to ilość wątków – jest ich naprawdę dużo (co niektórym czytelnikom pewnie się nie spodoba z racji częstego 'przeskakiwania' między tematami),każdy więc znajdzie coś dla siebie. Dodatkowo, występuje niezliczona ilość postaci, dzielące się na różnorodne (i bardzo oryginalne!) grupki w zależności od miejsca, w które dane jest im podróżować. Z racji opisania wielu wątków i bohaterów, ilość Miejsc z Wyobraźni (i nie tylko) znacznie wzrosła w stosunku do wcześniejszych książek.

Kolejny plus to swoiste 'odcięcie się' od wielu wątków z poprzednich tomów drugiego cyklu. Oczywiście ciąg przyczynowo-skutkowy został zachowany, autor czasami wspomina o tym, co się wcześniej wydarzyło, a akcja książki zaczyna się praktycznie w tym samym momencie, w którym kończy się poprzednia. Jednak ów wcześniejszy, 10 tom, zamyka wiele wątków, które poruszane były od samego początku cyklu (czyli od 7 tomu) – czytelnik wie, jaką rolę w całej serii odgrywa doktor Bowen, wiadomo jakie losy spotkały Podpalaczy; wszystko to, co wcześniej zawsze było 'przeciągane' do kolejnego tomu, zostało opisane właśnie w 'Lodowej Krainie'.

'Ogród popiołu' daje początek nowym wątkom, a przede wszystkim kreuje nowego antagonistę – kapitana Spencera, który ma być najgroźniejszy z wszystkich dotychczasowych (aczkolwiek biorąc pod uwagę miałkość wcześniejszych antagonistów tego cyklu, nie powinno być to trudne). Jednak zanim kapitan Spencer pojawi się w rzeczywistości, autor opisuje jego osobę przez różne wydarzenia i historie, dzięki czemu napięcie wzrasta, a sam czytelnik nie może się doczekać konfrontacji (aczkolwiek, może się tego obawiać).

We wcześniejszych tomach z łatwością mogłam wskazać, co mi się nie podobało – tutaj nie jestem w stanie. Być może dlatego, że to co mnie irytowało albo zniknęło, albo zostało zminimalizowane do minimum.

Podsumowując: w 'Ogrodzie popiołu' akcja toczy się szybko i jest bardzo różnorodna, nowe wątki są ciekawe, a nowy antagonista dobrze wykreowany.
Jeśli kolejne tomy utrzymają jakość powyższego, czytelnik może się nastawić na świetną przygodę.

'Ogród popiołu' to, jak dotąd, najlepsza książka, którą miałam okazję przeczytać z całej sagi o Ulyssesie Moorze. Co prawda, czeka mnie jeszcze lektura kilku pozycji – póki co, jestem zauroczona powyższym tytułem, czego totalnie się nie spodziewałam.

Przyznaję (i to z ręką na sercu),że początkowe tomy drugiej serii (czyli tomy 7-10) nie zachwyciły mnie. Brakowało...

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2018/07/kapitan-z-koszmarow.html

Już niedługo finał serii "Ulysses Moore"... Potem pozostanie trzecia część, która wprowadza podobno trochę zamieszania. Niestety polscy czytelnicy nie są w stanie jej przeczytać jej do końca, ponieważ kilka część póki, co nie zostało przetłumaczonych z włoskiego na polski. Świetnie.
Tak umierają interesujące serie.

Jeśli mam być szczera to "Ogród Popiołu" przypomina "Wrota Czasu" pod względem fabuły. Co to znaczy? W dziesiątym tomie zamknęliśmy pewny rozdział tej historii. W tym tomie, autor postanawia wprowadzić nowego antagonistę, który ma być tym najgorszym w całej dwunastotomowej serii. Ta postać pojawia się dość nagle. Ta "nagłość" nie jest szczególnie dziwna. Pan Baccalario zadbał o wyjaśnienie tajemnicy związanej z tym bohaterem. Akurat wiążą się z tym niedopowiedzenia z poprzednich tomów. Postać jest na tyle ważna, że nie wystarczy jej kilka rozdziałów mówiących o niej. Potrzebna jej jest cała książka i tym jest jedenasty tom - wprowadzeniem do wielkiego finału i zapoznaniem z nowym bohaterem. Nie ma tutaj, jako takiej akcji, która by porwała czytelnika. Oczywiście, są nowe ciekawostki związane ze światem wykreowanym przez p. Baccalario (jedną zaspoilerowałam sobie niestety przez Wikipedię).

Jak dowiedzieliśmy się z poprzedniego tomu: żona Ulyssesa żyje. Mężczyzna bierze najpotrzebniejsze rzeczy i rusza w drogę w nadziei, że gdzieś tam Penelopa się odnajdzie. Ulysses Moore nie zawaha się nawet szukać swojej żony na niebezpiecznych ziemiach, gdzie ludzka stopa rzadko bywa... Z jednej strony mamy właśnie poszukiwania Penelopy. Z drugiej poszukiwanie Moore'a i nie tylko jego... Oraz odkrywanie sekretów.

Brzmi to trochę nudnie? Okej, jest w tej książce dużo spokoju, ale... nie napisałabym, że jest nudno. Przede wszystkim przez to, że tajemnice krążą wokół nowego antagonisty, która wg. mnie jest dość interesującą postacią. Jestem ciekawa, czy autor ją jakoś rozwinie głębiej, niż np. poprzedniego złego bohatera. Zobaczymy, dwunasty tom ma dość małą objętość. Oprócz tego na tle fabuły wybijają się dwa wątki. Nie tyle wątki, co... więzi nawiązane między bohaterami.

Jedna więź jest związana z samym Moorem i... jednym z młodszych bohaterem. To dość nieoczywiste zastawienie rozwija obie postacie. Ulysses w końcu ma styczność na dłużej z dzieckiem. Poniekąd jest za nie odpowiedzialne. To ciekawe, ponieważ mężczyzna jest typem samotnika, który nie przepada ogólnie za ludźmi, a zwłaszcza za dziećmi. Zabrzmi to dziwnie, ale to urocza relacja. Zwłaszcza patrząc na drugą postać. Nie polubiłam jej zbytnio we wcześniejszych tomach. Była trochę denerwująca. Tu, okazuje się, że jednak ten bohater ma coś w głowie, nie jest głupi i pełen nienawiści do świata. Jego przemiana jest ciekawa. Nie wychodzi nagle i sztucznie. Jest zrozumiała dla miejsca, okoliczności i wieku bohatera.

Druga relacja... Hm, to relacja każdego, kto posiada jakiegoś zwierzaka. Myślę, że tym osobom od razu się ona spodoba. Mogę tylko napisać, że jedna z postaci nawiążę przyjazną relację z dzikim zwierzęciem. To... Coś nowego w serii. Dotychczas pojawił się tylko koń Leonarda, który jakoś szczególnie nie wybił się. Teraz dochodzi coś innego... Ach, nie! Były jeszcze małpy, ale to tylko przez chwilę, chociaż ten wątek był również ciekawy.

Napisałam, że w książce są również poszukiwania kogoś innego oprócz Ulyssesa. Hm, nie będę pisać kogo. Ta osoba już się pojawiła w poprzednich tomach i mnie zniechęciła do siebie. W "Ogrodzie Popiołu" poprawiła się moja opinia względem tej osoby. Polubiłam ją.
Zresztą... Tak, p. Baccalario potrafi grać na emocjach czytelników. Potrafi, tak napisać sceny, że ja nie przepadając za tą osobą byłam w szoku, kiedy przeczytałam jedną scenę. Aż musiałam napisać do znajomej, czy to jest jakiś żart.

Czyli wszystko się udało?
Zastanawiam się, czy przypadkiem pod koniec fabuły nie wkradł się błąd logiczny. Patrząc na to, że podobną scenę widziałam w serialu "The 100"... I ma związek z wydarzeniami, które kilka dni temu wydarzyły się w Tajlandii... Fizykiem nie jestem, ale jednak to było dość dziwne.

Witamy ponownie portrety bohaterów wśród stronnic "Ogrodu Popiołu". Piękne są te rysunki.
A na ostatniej stronie jest rysunek przedstawiający tego "złego"! :)

Twarda oprawa znowu porywa. Podziwiam tę pomysłowość. W jedenastym tomie pojawia się ważna książka dotycząca nowej postaci. Twarda oprawa i pierwsze strony to właśnie książka. Więcej ciekawostek? To nie przypadek, że to jedenasty tom. Tytuł również jest nie przypadkowy. ;)

https://my-opinion-of-books.blogspot.com/2018/07/kapitan-z-koszmarow.html

Już niedługo finał serii "Ulysses Moore"... Potem pozostanie trzecia część, która wprowadza podobno trochę zamieszania. Niestety polscy czytelnicy nie są w stanie jej przeczytać jej do końca, ponieważ kilka część póki, co nie zostało przetłumaczonych z włoskiego na polski. Świetnie.
Tak umierają...

Nestor i Mały Flint= :D
Nareszcie się pojawili Leonard i Kalypso <3
Przechodzimy do części 12

Nestor i Mały Flint= :D
Nareszcie się pojawili Leonard i Kalypso <3
Przechodzimy do części 12

Jest lepsza od poprzedniej, choć nie tak wciągająca.Najbardziej chyba nie podoba mi się pomysł wyprowadzki Covenantów z Kilmore Cove. Mam tylko nadzieję, że państwo Covenant się rozmyślą... Dużym zaskoczeniem w tej książce było dla mnie ponowne pojawienie się latarnika Minaxo. Nie sadziłam, że autor "przywróci" go do życia. Drugą taką niespodzianką, niekoniecznie miłą, był fragment o tym, jak znaleziono Nestora. Autor opisał tę scenę tak jakby Ulysses Moore nie przeżył tego skoku w głąb krateru.
I znów, tak jak w poprzednich częściach, "niedokończony" rozdział. Aż się nie mogę doczekać, żeby sięgnąć po kolejną, ostatnią już część serii "Ulysses Moore"...

Jest lepsza od poprzedniej, choć nie tak wciągająca.Najbardziej chyba nie podoba mi się pomysł wyprowadzki Covenantów z Kilmore Cove. Mam tylko nadzieję, że państwo Covenant się rozmyślą... Dużym zaskoczeniem w tej książce było dla mnie ponowne pojawienie się latarnika Minaxo. Nie sadziłam, że autor "przywróci" go do życia. Drugą taką niespodzianką, niekoniecznie miłą, był...

Polecam!!!

Polecam!!!

Świetna!

Świetna!

Recenzja na blogu --> http://wswiecieksiazkow.blogspot.com/2015/10/ulysses-moore.html

Recenzja na blogu --> http://wswiecieksiazkow.blogspot.com/2015/10/ulysses-moore.html

Cykl powoli zbliża się do końca. Rzeka ajkcji - do ujścia. Polecam!

Cykl powoli zbliża się do końca. Rzeka ajkcji - do ujścia. Polecam!

Zbyt wielu wprowadzonych postaci oraz zbytnia różnica fabuły w stosunku do początkowych części

Zbyt wielu wprowadzonych postaci oraz zbytnia różnica fabuły w stosunku do początkowych części