Długa Utopia

Nie najlepsza z całej serii, ale bardzo w porządku. Wymarzony koniec historii Sally był idealny, ale kosmiczne potworki - dziwne dość

Nie najlepsza z całej serii, ale bardzo w porządku. Wymarzony koniec historii Sally był idealny, ale kosmiczne potworki - dziwne dość

Dobra, ale kiedy Pratchett pisze sam, to zdecydowanie bardziej mi się podoba.

Dobra, ale kiedy Pratchett pisze sam, to zdecydowanie bardziej mi się podoba.

"Długa utopia" to 4 tom serii fantasy "Długa ziemia" Terry’ego Pratchetta i Stephena Baxtera. Istotą są podróże do równoległych światów, do których ludzkość się przemieszcza.
Przeczytane 26.10.2020 r.
Nie brakowało elementów refleksyjnych.
Cieszyłam się jednak, że to już końcówka.
Zbliżając się do końca nowej ery kolonistów i odkrywając sekrety z przeszłości przeżyliśmy odejście kolejnych postaci. Co do koncepcji - jakby autorom zabrakło pomysłu lub zapału.
Bohaterowie też byli coraz bardziej denerwujący.
Tom 5 odpuściłam.

"Długa utopia" to 4 tom serii fantasy "Długa ziemia" Terry’ego Pratchetta i Stephena Baxtera. Istotą są podróże do równoległych światów, do których ludzkość się przemieszcza.
Przeczytane 26.10.2020 r.
Nie brakowało elementów refleksyjnych.
Cieszyłam się jednak, że to już końcówka.
Zbliżając się do końca nowej ery kolonistów i odkrywając sekrety z przeszłości przeżyliśmy...

Ten tom podobał mi się bardziej niż poprzedni. Ciekawy pomysł na spotkanie z prawdziwe obcymi istotami i na ich wpływ na Długą Ziemię. Mamy też wątek historycznych kroczących. Ogólnie czytając tę serię często wydaje mi się, że wiele rzeczy jest tu zbyt uproszczonych i pokazywanych jednostronnie, ale jednak czyta się dobrze.

Ten tom podobał mi się bardziej niż poprzedni. Ciekawy pomysł na spotkanie z prawdziwe obcymi istotami i na ich wpływ na Długą Ziemię. Mamy też wątek historycznych kroczących. Ogólnie czytając tę serię często wydaje mi się, że wiele rzeczy jest tu zbyt uproszczonych i pokazywanych jednostronnie, ale jednak czyta się dobrze.

Jak u Hitchcocka, zaczyna się od trzęsienia ziemi czyli Długiej Ziemi, a później... później niestety jest coraz gorzej. Doskonałego pomysłu długiej ziemi wystarczyło na dwa tomy może. Długi Mars już był mocno naciągany, Długa Utopia (przy okazji tytuł nie ma zupełnie nic wspólnego z treścią) to nudny tasiemcowy serial z Netflixa, gdzie główny wątek zajmuje mniej niż 10% treści, reszta jest przegadana, nic nie wnosząca do całości. Chyba że potraktujesz cały cykl jako sagę rodu Valiente i przyjaciół, wtedy akceptujesz, że różne wątki żyją własnym życiem. Tylko za taką książkę bym się w ogóle nie brał... Męczyłem tę książkę wyjątkowo ciężko. Może przeczytam kolejny Długi Kosmos, ale na pewno zrobię sobie Długą Przerwę...

Jak u Hitchcocka, zaczyna się od trzęsienia ziemi czyli Długiej Ziemi, a później... później niestety jest coraz gorzej. Doskonałego pomysłu długiej ziemi wystarczyło na dwa tomy może. Długi Mars już był mocno naciągany, Długa Utopia (przy okazji tytuł nie ma zupełnie nic wspólnego z treścią) to nudny tasiemcowy serial z Netflixa, gdzie główny wątek zajmuje mniej niż 10%...

Czy ja coś pisałam o przyszłościowych wątkach w trzecim tomie? Coś mi się musiało przyśnić. Przy czwartym tomie przyzwyczaiłam się jakoś, że im coś bardziej epicko się zapowiada, tym bardziej rozmydlony i nijaki będzie tego finał. Odczuwam przy tej serii notoryczny brak satysfakcjonujących kulminacji, nie licząc jednej finałowej destrukcji wpisującej się w konwencję serii. "Długą utopię" ratuje w moich oczach trochę bardziej osobiste podejście do bohaterów, ich emocjonalności i światopoglądów, przy zachowaniu ogólnej mozaikowości konstrukcji.
Odnoszę wrażenie, że jakaś treść mi w serii umyka przez niedostrzeganie easter eggów, nawiązujących do kanonu sci-fi połowy XX wieku. A może przez niedobór spójnej, rozwojowej fabuły, doszukuję się na siłę sensu w bardzo rozwlekłym angielskim humorze bez puenty.
Czuję się, jakby seria "wychowała" mnie sobie jako czytelnika. Akceptuję jej konstrukcję. Akceptuję konceptualne podejście, które obiecuje czytelnikowi więcej, niż ostatecznie daje. I ani mnie to grzeje ani ziębi. Oczywiście sięgnę po następny tom, bo jestem uparta. Ale nie mam złudzeń. Ironia.

Czy ja coś pisałam o przyszłościowych wątkach w trzecim tomie? Coś mi się musiało przyśnić. Przy czwartym tomie przyzwyczaiłam się jakoś, że im coś bardziej epicko się zapowiada, tym bardziej rozmydlony i nijaki będzie tego finał. Odczuwam przy tej serii notoryczny brak satysfakcjonujących kulminacji, nie licząc jednej finałowej destrukcji wpisującej się w konwencję serii....

„Długi Mars”, trzeci tom serii, przekonał mnie do tego, że warto brnąć dalej w historię wykrocznej Ziemi. Dlatego, kiedy tylko w zasięgu pojawiła się czwarta część pt. „Długa Utopia” bez wahania zatopiłam się w lekturze. I nie wiem czy to efekt dłuższej przerwy od literackiego duetu Pratchett&Baxter, czy ta część przygód Joshuy, Sally i Lobsanga naprawdę jest tak dobra, ale poza pierwszą, to właśnie ona wydala mi się, jak do tej pory, najciekawsza.
Chociaż trudno w to początkowo uwierzyć, Królowi Przekraczających, Joshule, stuknęła już pięćdziesiątka. Jako człowiek urodzony pomiędzy światami - w którym zawsze zwyciężała potrzeba tułaczki, co niestety doprowadziło do rozpadu jego małżeństwa - obchodzi Abrahama najlepiej jak tylko potrafi, czyli organizując wykroczną wyprawę z najbliższymi. W tym przedsięwzięciu kolejno towarzyszą mu: syn Rod, z którym chciałby, ale bez powodzenia, nawiązać bliższy kontakt, szorstkie sumienie światów, czyli Sally i długoletni przyjaciel Nelson Azikiwe, który postanawia odkryć prawdę o ojcu naszego wielkiego podróżnika. Tymczasem Lobsang umiera, na tyle, na ile umrzeć może reinkarnowany w żelowym mózgu duch gderliwego, tybetańskiego mechanika samochodowego. Załamany po odtrąceniu przez rasę Następnych wraz z Agnes postanawia zakosztować prostego ludzkiego życia: adoptują syna i przeistaczają się w farmerów. Niestety na Ziemi, którą ta nietypowa, cybernetyczna para wybrała sobie na nowy dom, zachodzi pewna anomalia wywołana przez srebrne żuki budujące silnik Freemana Dysona. Owa anomalia stanowi niestety zagrożenie dla wszystkich wykrocznych światów, dlatego Lobsang nie nacieszy się zbyt długo swoim sekretnym życiem na wsi. W walkę z enigmatycznym wrogiem trzeba będzie, właściwie nie ma innej opcji, włączyć nadinteligentnych Super Sapiens, chociaż ich zamiary wobec nas „Tępaków” i pogarda z jaką nas traktują nie sprawia, że wzbudzą jakieś szczególne zaufanie…
Odkryta przez Nelsona, zagmatwana historia przodków Joshuy jest ciekawa i z całą pewnością stanowi urozmaicenie cyklu, jednak według mnie zupełnie mogliśmy się bez niej obejść. Od pierwszego tomu zaakceptowaliśmy już przecież fakt, że ludzkość przekraczała od wieków, więc rewelacje o Podziemnej Kolei, gorączce złota, hodowli wsobnej, potrzebie naprawiania świata i politycznych intrygach, chociaż pomysłowe, niespecjalnie mnie porwały. Nie psuje to jednak odbioru całości powieści, ponieważ w „Długiej Utopii”, Josuha i to co z nim związane stanowią raczej odskocznię od głównego wątku, czyli historii Lobsanga i planety, którą żuki postanowiły przetworzyć do własnych celów. Te dziwne, tajemnicze stworzenia w ogóle nie są niezainteresowane jakąkolwiek formą kontaktu z mieszkańcami niszczonego globu. Traktują nas po prostu tak, jak i my traktujemy od wieków większość gatunków: nie zważają na to jakie konsekwencje dla nas mają ich poczynania, tylko robią to co uważają za słuszne. Pod tym względem podobieństwo tych żukokształtnych obcych do ludzi okazuje się dla nas bardzo bolesne i zgubne. Konfrontując nas z żukami, autorzy w przewrotny sposób pokazali nam naszą ignorancję, próżność, przekonanie o własnej wyjątkowości i ślepe zapatrzenie w siebie: bowiem gdy my robimy coś innym, wszystko jest w porządku bo to przecież my, gdy inni robią nam to samo, czujemy się oburzeni i potraktowani w nieuczciwy sposób. Powiedzieć, że pod tym względem ludzkość jest niewyobrażalnie naiwna i dziecinna, to nie powiedzieć nic….
W „Długiej Utopii” wyraźnie da się odczuć, że autorzy powoli kończą już serię i zaczynają domykać kolejne wątki. Joshua dzięki Nelsonowi dokonuje rozliczenia z przeszłością, Agnes odchodzi od Lobsanga, a przynajmniej od jednego z jego wcieleń, po początkowym zachłyśnięciu się poczuciem wyższości, Następni, zaczynają poszukiwać swojej własnej, nowej drogi rozwoju, SI kotka Shi-mi odkrywa, że jedyne, co miało w jej życiu sens, to bycie zwykłym kotem, w spektakularny sposób rozwiązana zostaje także historia samotniczki i outsiderki Sally. W rozmowach toczonych przez bohaterów pojawia się coraz więcej wspomnień, wzajemnego zrozumienia, pogodzenia się z losem i akceptacji. Czuć, że mają za sobą już sporo i chociaż nic nie powstrzyma ich przed tym, by po raz kolejny wyruszyć na karkołomną wyprawę lub podążyć z misją ratunkową na koniec wszechświata, to ich czas się kończy.
Po lekturze czwartego tomu, nadal nie opuszcza mnie smutna refleksja, że mimo iż następują zmiany społeczne, ogromny postęp technologii, to ludzie wciąż są tacy sami. Wszędzie zabieramy ze sobą swoje najgorsze wady: chciwość, fanatyzm, politykę, dyskryminację, przemoc, zniszczenie.... Łudziłam się, że może nowy początek, szansa by zbudować cywilizację inaczej, sprawią, że coś w nas w końcu drgnie, że wreszcie zrozumiemy, że w skali ogromu multiświatów jesteśmy niczym lub zaledwie niewiele znaczącym pyłkiem. Skoro to jednak nie nastąpiło, nie sądzę byśmy zasługiwali na to wszystko, co oferuje uniwersum stworzone przez duet pisarzy. Moja ocena, co do przyszłości ludzkości we wszechświecie pozostaje więc raczej pesymistyczna. Nie potrafię także potępiać Następnych za to, że traktują nas z wyższością i pogardą, bo czy właśnie na to sobie w większości nie zasłużyliśmy? Poza tym ich plany wobec ludzkości sprawiły, za zaczęłam dostrzegać pewne analogie między tym, co dzieje się na Długiej Ziemi, a tym co obserwujemy w naszym rzeczywistym świecie na co dzień. Trudno mi się oprzeć wrażeniu, że nasza łatwosterowalność, krótkowzroczność i prymitywizm są wykorzystywane przez kogoś, kto ma długofalowy plan. Może taka jest po prostu kolej rzeczy i logiczna konieczność?

http://alicya.pl/dluga-utopia/

„Długi Mars”, trzeci tom serii, przekonał mnie do tego, że warto brnąć dalej w historię wykrocznej Ziemi. Dlatego, kiedy tylko w zasięgu pojawiła się czwarta część pt. „Długa Utopia” bez wahania zatopiłam się w lekturze. I nie wiem czy to efekt dłuższej przerwy od literackiego duetu Pratchett&Baxter, czy ta część przygód Joshuy, Sally i Lobsanga naprawdę jest tak dobra, ale...

Cała seria spójna i ciekawa :) Mało humoru, ale dużo rozważań na temat ludzkiej natury, fizyki, tworzenia i ewolucji społeczności. Trzeba czytać jako całość. Polecam gorąco!

Cała seria spójna i ciekawa :) Mało humoru, ale dużo rozważań na temat ludzkiej natury, fizyki, tworzenia i ewolucji społeczności. Trzeba czytać jako całość. Polecam gorąco!

Obawiałem się czwartej części cyklu, wydawać by się mogło, że te parzyste w ocenach użytkowników są pozbawione znaczenia, zaś opis synopsis zwiastowało raczej co najwyżej przeciętny koncept. Obawiałem się "Długiej Wojny", powieści nie wykorzystującej w ogóle zawartego w tytule konceptu, nudnej i zbędnej. O ile tradycyjnie koncept faktycznie nie został wykorzystany, o tyle nie jest to książka wcale nudna, a na pewno nie jest zbędna - bohaterowie w końcu nabierają akceptowalnego rysu, którego brakowało im od pierwszego tomu, a czwarty dom odmienia ich losy bezpowrotnie. Na korzyść działa również trójdzielna kompozycja znana z "Długiego Marsa" - trzy osobne wątki fabularne oferują różnorodność, a na końcu doczekują się swoistego połączenia.

Pierwsza oś fabuły to Joshua na tropie swojego ojca, co ostatecznie doprowadza czytelnika do retrospekcji o rodzącej się społeczności naturalnie kroczących w wiktoriańskiej Anglii. Wątek mimo wszystko poboczny i bez znaczenia dla tego tomu, jednak urozmaicający uniwersum, tłumaczący nieobecność kroczących w historii ludzkości i interesujący.

Druga to powrót do koncepcji Następnych, których społeczność możemy odrobinę poznać przez wkraczającego do ich społeczności młodego człowieka, wyrwanego niemal z placu budowy windy kosmicznej.

Trzecia i najważniejsza to pewne tajemnicze istoty, które znalazły się w świecie, gdzie odrzucony przez Następnych Lobsang próbuje u boku Agnes i adoptowanego syna zaznać bycia człowiekiem i żywotu pioniera. Pojawiają się skoki "na północ", zaawansowane technologie, motywy niemal obyczajowe, zaś antagoniści, dzięki swej "nieinteraktywności", są całkiem intrygujący.

Nie jest to pozycja wybitna, ale spodziewałem się czegoś o wiele gorszego, najwyraźniej Baxter nauczył się, że trójdzielna kompozycja sprawdza się i przypomniał sobie, że bohaterowie mogą posiadać charakter, albo przynajmniej służy im zaglądająca w oczy starość. Dla fanów autora i cyklu pozycja obowiązkowa, pełna pożegnań i mogąca stanowić epilog dla cyklu.

PS. Muszę tylko zaznaczyć jedno - jest tutaj odrobina humoru, ale nie ma on nic wspólnego z Pratchettem, zaś ten absurdalny koncept ziemniaka zasilającego ostatecznie dostał wyjaśnienie, które odbiera ostatecznie ten piękny element absurdu, nawet jeśli jest to tylko zasugerowane. Fabularnie rozumiem takie rozwiązanie, aczkolwiek - odrobinę żałuję.

Obawiałem się czwartej części cyklu, wydawać by się mogło, że te parzyste w ocenach użytkowników są pozbawione znaczenia, zaś opis synopsis zwiastowało raczej co najwyżej przeciętny koncept. Obawiałem się "Długiej Wojny", powieści nie wykorzystującej w ogóle zawartego w tytule konceptu, nudnej i zbędnej. O ile tradycyjnie koncept faktycznie nie został wykorzystany, o tyle...

Cały czas bardzo dobra.

Cały czas bardzo dobra.