Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Majstersztyk. Uczta dla ducha i ciała. Zafon po raz kolejny pokazał kunszt, warsztat i klasę.

Jak na ogromną fankę autora ,,Labiryntu duchów" książkę przeczytałam stosunkowo późno. Wiedziałam jednak, że nie mogę czytać jej w pośpiechu. W końcu nadszedł czas, kiedy mogłam oddać się głębokiej i nieśpiesznej lekturze. Jestem szczerze zachwycona warsztatem, a także kreacją postaci i powieściowego świata. Przez moją wyobraźnię przetoczyły się wszystkie obrazy i sceny, które słowem nakreślił autor. Doceniam również umiejętność mistrzowskiego łączenia wątków i precyzyjnego nawiązywania do wcześniejszych tomów tetralogii. Dzięki temu pewne wątki stały się domknięte i bardziej zrozumiałe.

Ode mnie 10 gwiazdek - inaczej być nie mogło.

Majstersztyk. Uczta dla ducha i ciała. Zafon po raz kolejny pokazał kunszt, warsztat i klasę.

Jak na ogromną fankę autora ,,Labiryntu duchów" książkę przeczytałam stosunkowo późno. Wiedziałam jednak, że nie mogę czytać jej w pośpiechu. W końcu nadszedł czas, kiedy mogłam oddać się głębokiej i nieśpiesznej lekturze. Jestem szczerze zachwycona warsztatem, a także kreacją...

To już moje drugie spotkanie z twórczością Pana Sendera. Pierwsze nie należało do zbyt udanych - ,,Bóg nosi dres", to w mojej ocenie słabiutka książka. ,,Punkhead" okazało się tylko odrobinkę ciekawsze. Zacznę od tego, że liczba językowych błędów zatrważa. Czytelnik momentami ma do czynienia z tyloma błędami, że aż przykro myśleć kto robił korektę (albo nie zrobił jej wcale). Kolejną kwestią są postaci, które można określić mianem płaskich i stereotypowych. Książka miała być ,,pełną ironii powieścią, nie zostawiającą suchej nitki na (...)", a w rezultacie jest pełna absurdalnych i naiwnych zwrotów akcji. Trzy gwiazdki przyznaję za przyciągającą spojrzenie okładkę i chęci.

To już moje drugie spotkanie z twórczością Pana Sendera. Pierwsze nie należało do zbyt udanych - ,,Bóg nosi dres", to w mojej ocenie słabiutka książka. ,,Punkhead" okazało się tylko odrobinkę ciekawsze. Zacznę od tego, że liczba językowych błędów zatrważa. Czytelnik momentami ma do czynienia z tyloma błędami, że aż przykro myśleć kto robił korektę (albo nie zrobił jej...

,,Inferno'' to pierwsza książka Dana Browna, z którą miałam styczność i szczerze powiedziawszy - wpadłam po uszy.

Podróż u boku Roberta Langdona na pewno nie jest straconym czasem. Podążając śladami dzielnego profesora, wiele razy czułam dreszcz emocji, lęk, zgrozę i wszechobecną niepewność. Od początku do końca stałam się częścią fascynującej podróży przez monumentalne budowle i mitologię.

Ogromnie cenię u pisarzy tę niesamowitą umiejętność nadanawania opisowi postaci (i nie tylko) plastyczności i przeniesienia czytelnika w samo centrum akcji. Świetnie i bardzo szczegółowo skonstruowane postaci emanują realizmem. Jeszcze większym atutem w ,,Inferno'' jest intertekstulalność - pisarz świetnie lawiruje pomiędzy związkiem poematu Dantego, a pomysłem szalonego genetyka, pragnącego zbawić świat.

Podsumowując - Dan Brown zrobił na mnie ogromne wrażenie. Jego doświadczenie w prowadzeniu wielotorowej fabuły jest doskonale widoczne na każdej karcie ,,Inferno''. Polecam!

,,Inferno'' to pierwsza książka Dana Browna, z którą miałam styczność i szczerze powiedziawszy - wpadłam po uszy.

Podróż u boku Roberta Langdona na pewno nie jest straconym czasem. Podążając śladami dzielnego profesora, wiele razy czułam dreszcz emocji, lęk, zgrozę i wszechobecną niepewność. Od początku do końca stałam się częścią fascynującej podróży przez monumentalne...