Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miałem zły dzień. Tydzień. Miesiąc. Rok. Życie. Cholera jasna.

Miałem zły dzień. Tydzień. Miesiąc. Rok. Życie. Cholera jasna.

Pragnienie bycia kimś innym niż tym, kim jesteśmy; silniejsze pragnienie nie może zapłonąć w ludzkim sercu. Bowiem życia nie można znosić w inny sposób niż ze świadomością, że godzimy się z tym wszystkim, co znaczymy dla siebie i dla świata.

Pragnienie bycia kimś innym niż tym, kim jesteśmy; silniejsze pragnienie nie może zapłonąć w ludzkim sercu. Bowiem życia nie można znosić w inny sposób niż ze świadomością, że godzimy się z tym wszystkim, co znaczymy dla siebie i dla świata.

W każdej ludzkiej władzy jest odrobina subtelnej i ledwie wyczuwalnej pogardy dla tych, nad którymi panujemy.

W każdej ludzkiej władzy jest odrobina subtelnej i ledwie wyczuwalnej pogardy dla tych, nad którymi panujemy.

Nie zadzieraj z kimś, kto ma więcej wolnego czasu niż ty.

Nie zadzieraj z kimś, kto ma więcej wolnego czasu niż ty.

Po pracy chronię się w prozie jak na zbawczej wyspie. Przez cały dzień siedzę w zgiełku, ale wieczorem przeprawiam się na wyspę, i kiedy czytam pierwsze zdania, to za każdym razem wydaje mi się, że wypływam łodzią daleko na wodę. Jedynie dzięki tym cowieczornym lekturom jestem jeszcze jako tako przytomny.

Po pracy chronię się w prozie jak na zbawczej wyspie. Przez cały dzień siedzę w zgiełku, ale wieczorem przeprawiam się na wyspę, i kiedy czytam pierwsze zdania, to za każdym razem wydaje mi się, że wypływam łodzią daleko na wodę. Jedynie dzięki tym cowieczornym lekturom jestem jeszcze jako tako przytomny.

Ludzie są niesamowicie dziwni. Wszyscy. Nie można orzekać choroby na tej podstawie, że ktoś jest dziwny, bo wyszłoby na to, że wszyscy są chorzy.

Ludzie są niesamowicie dziwni. Wszyscy. Nie można orzekać choroby na tej podstawie, że ktoś jest dziwny, bo wyszłoby na to, że wszyscy są chorzy.

Boże, użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić, odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić, i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego".

Boże, użycz mi pogody ducha, abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić, odwagi, abym zmieniał to, co mogę zmienić, i mądrości, abym odróżniał jedno od drugiego".

Lepiej kochać mniej z początku niż wcale przy końcu.

Lepiej kochać mniej z początku niż wcale przy końcu.

Wszyscy jesteśmy w istocie dobrzy. Oto idę, oddycham, widzę, czuję - niosę w sobie życie, jego pełnię i radość. Co to znaczy? To znaczy, że odbieram i przyjmuję wszystko, co mnie otacza, że jest mi to miłe, przyjemne, bliskie, wzbudza we mnie miłość. A więc życie jest niewątpliwie miłością, dobrocią, i ubytek miłości, dobroci jest zawsze ubytkiem życia, czyli śmiercią. I oto on, ten ślepiec woła do mnie, kiedy go mijam: Spójrz i na mnie, poczuj miłość i do mnie; wszystko jest ci bliskie w ten piękny poranek, a więc i ja jestem bliski; a skoro jestem bliski, nie możesz pozostać nieczuły na moją samotność, na moją bezradność.

Wszyscy jesteśmy w istocie dobrzy. Oto idę, oddycham, widzę, czuję - niosę w sobie życie, jego pełnię i radość. Co to znaczy? To znaczy, że odbieram i przyjmuję wszystko, co mnie otacza, że jest mi to miłe, przyjemne, bliskie, wzbudza we mnie miłość. A więc życie jest niewątpliwie miłością, dobrocią, i ubytek miłości, dobroci jest zawsze ubytkiem życia, czyli śmiercią. I oto on...

Patrzyłam na nich, zaciskając pięści, dusząc się ze złości i buntu. Stare, dobrze znane argumenty, znienawidzona, obezwładniająca miłość. Więzy rodzinne, które nas oplatały i splotły jak wszechobejmująca ośmiornica. Nie zerwę tych pęt, póki nie zabiję tych dwoje. Oni, przywiązani tak samo jak ja wbrew swojej woli, ale starzy już i wycieńczeni walką, błagali mnie udręczonym wzrokiem o darowanie im życia. Wiedziałam, że beze mnie nie przeżyją, tak samo jak ja nie przeżyję bez nich, i że jestem dla nich ciężarem, tak jak oni są ciężarem dla mnie. I nasz duszący uścisk będzie trwał, póki jedna ze stron nie utonie.

Patrzyłam na nich, zaciskając pięści, dusząc się ze złości i buntu. Stare, dobrze znane argumenty, znienawidzona, obezwładniająca miłość. Więzy rodzinne, które nas oplatały i splotły jak wszechobejmująca ośmiornica. Nie zerwę tych pęt, póki nie zabiję tych dwoje. Oni, przywiązani tak samo jak ja wbrew swojej woli, ale starzy już i wycieńczeni walką, błagali mnie udręczonym wzro...

Teraz mam trzydzieści lat. Co zmieniło się przez ostatnie piętnaście lat? Prawie nic. (...) Nie zmienił się klimat - zimy są jednak tak samo długie, a wiosny - długo oczekiwane. Zmienili się przyjaciele, czyli jedni na zawsze zniknęli, natomiast inni się pojawili. Zmieniła się pamięć - stała się dłuższa, ale nie stała się lepsza.

Teraz mam trzydzieści lat. Co zmieniło się przez ostatnie piętnaście lat? Prawie nic. (...) Nie zmienił się klimat - zimy są jednak tak samo długie, a wiosny - długo oczekiwane. Zmienili się przyjaciele, czyli jedni na zawsze zniknęli, natomiast inni się pojawili. Zmieniła się pamięć - stała się dłuższa, ale nie stała się lepsza.

Miłość" to tylko eleganckie słowo na określenie tego, że się kogoś głęboko rani.

Miłość" to tylko eleganckie słowo na określenie tego, że się kogoś głęboko rani.

Jesteśmy jak stwory, które doktorzy hodują w laboratorium;żyją one obie bez kości i wnętrzności. Myśmy się też pozbyli swojego kręgosłupa, może uznaliśmy, że kręgosłup już jest niepotrzebny człowiekowi, że to niemodne mieć kręgosłup. Ale zostało miejsce, w którym ten kręgosłup był, i sam kręgosłup też gdzieś żyje i któregoś dnia wsadzimy go na stare miejsce. Nie wiem kiedy, nie wiem, jaki wstrząs będzie nam potrzebny, żeby to zrozumieć, ale któregoś dnia zrozumiemy, że to konieczne.

Jesteśmy jak stwory, które doktorzy hodują w laboratorium;żyją one obie bez kości i wnętrzności. Myśmy się też pozbyli swojego kręgosłupa, może uznaliśmy, że kręgosłup już jest niepotrzebny człowiekowi, że to niemodne mieć kręgosłup. Ale zostało miejsce, w którym ten kręgosłup był, i sam kręgosłup też gdzieś żyje i któregoś dnia wsadzimy go na stare miejsce. Nie wiem kiedy, nie...

Mogą mówić, że wierzą, ale to dlatego, że tak uchodzi. Ale czy pan mysli, że ich pierwsze słowa wymawiane rano to: "Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?", czy raczej: "Cóż mam uczynić, aby sobie dzisiaj napchać sakiewkę?".

Mogą mówić, że wierzą, ale to dlatego, że tak uchodzi. Ale czy pan mysli, że ich pierwsze słowa wymawiane rano to: "Co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?", czy raczej: "Cóż mam uczynić, aby sobie dzisiaj napchać sakiewkę?".