Przede wszystkim jest to niesamowita historia o sile jaką nosi w sobie człowiek i o tym jak wiele można, gdy wkłada się w coś całe serce.
Jest to opisana przez Liz Murray historia jej życia. Opowiada o swoim dzieciństwie, nastoletniej bezdomności i podjęte walce o lepszą przyszłość.
To naprawdę inspirująca książka, do której warto wracać szczególnie w chwilach zwątpienia.

Przede wszystkim jest to niesamowita historia o sile jaką nosi w sobie człowiek i o tym jak wiele można, gdy wkłada się w coś całe serce.
Jest to opisana przez Liz Murray historia jej życia. Opowiada o swoim dzieciństwie, nastoletniej bezdomności i podjęte walce o lepszą przyszłość.
To naprawdę inspirująca książka, do której warto wracać szczególnie w chwilach zwątpienia.

Książka dająca nadzieję na to, że dzięki uporowi można odmienić swój los, nawet bardzo nieprzyjazny, patologiczny. Bohaterka dała z siebie wszystko, żeby zrealizować swoje marzenia i jej się to udało. Zdobyła wykształcenie i pozycję. Wydźwięk opowieści jest bardzo pozytywny i motywujący. Język i styl pozornie prosty, jednak doskonale opisujący przeżycia i koleje losu Liz.

Książka dająca nadzieję na to, że dzięki uporowi można odmienić swój los, nawet bardzo nieprzyjazny, patologiczny. Bohaterka dała z siebie wszystko, żeby zrealizować swoje marzenia i jej się to udało. Zdobyła wykształcenie i pozycję. Wydźwięk opowieści jest bardzo pozytywny i motywujący. Język i styl pozornie prosty, jednak doskonale opisujący przeżycia i koleje losu Liz.

Przepiękna książka opisująca zmarnowane dzieciństwo, biedę, bezdomność, zaniedbanie ze strony dorosłych. Ale również determinację pomimo wielu przeciwieństw i trudności życia codziennego z uporem skończyła szkole i zdobyła upragnione stypendium. Ukazuje to ile ciężka praca potrafimy osiągnąć. Ujęła mnie bardzo

Przepiękna książka opisująca zmarnowane dzieciństwo, biedę, bezdomność, zaniedbanie ze strony dorosłych. Ale również determinację pomimo wielu przeciwieństw i trudności życia codziennego z uporem skończyła szkole i zdobyła upragnione stypendium. Ukazuje to ile ciężka praca potrafimy osiągnąć. Ujęła mnie bardzo

Dobrze napisana o bardzo trudnych rzeczach. Spojrzałam inaczej na drobiazgi, które posiadam, a najważniejsze na bezdomnych, biednych, zagubionych.

Dobrze napisana o bardzo trudnych rzeczach. Spojrzałam inaczej na drobiazgi, które posiadam, a najważniejsze na bezdomnych, biednych, zagubionych.

Lubię historie, w których bohaterowie wychodzą zwycięsko z wielu prób i stawiają czoła pasmom nieszczęść. Na przekór okolicznościom, niesprzyjającym warunkom osiągają w swoim życiu dużo i czynią przy okazji wiele dobrego. Elizabeth murray hołubi zdjęcie swojej nastoletniej mamy, ładnej dziewczyny, której smutne losy wpłynęły także na Liz. mając ledwie 20 lat mata Liz już dochowała się jednego dziecka, a potem znó zaciążyła. mąż przebywał w tym czasie w więzieniu i niezbyt się ucieszył. Nastoletnia matka już miała za sobą popalanie trawki i wąchanie kleju, włóczenie sie z innymi buntowniczkami, bo w domu pełno było przemocy. Uprawiała prostytucję i kątem sypiała u znajomych. Miłość do przystojniaka z Village, który kształcony był w prywatnych szkołach, ale doświadczył brutalności ojca i wycofania emocjonalnego matki. Dla utrzymania rodziny zaangażował sie w paserstwo i handel narkotykami, przez co wylądował z wyrokiem. Matka starała się wychowywać córki, ogarniała system wspierania ze strony państwa, stawiała sie po zasiłku, organizowała talony na żywność, choć wydawała na nałogi i hazard. Liz pamięta głód, coraz większe zagubienie matki, niepokojące epizody. Siostra Lisa została przez matkę oddana do rodziny zastępczej na pare miesięcy gdy narodziła się Liz. Konieczność pójścia do szkoły i palący wstyd, gdy odkryto u niej wszy. Mama Jean znalazła sobie faceta, Rona, który opiekował się dziewczynkami, nawet gotował, ale i dostarczał matce narkotyki, co pogłębiało jej psychozę. W końcu wylądowała w psychiatryku ze względu na choroby psychiczne. w rezultacie Liz stałą się bezdomną nastolatką, wyrzuconą poza nawias społeczeństwa, żebrzącą po ulicach. żeby dobić dziewczynę, okazało się, ze matka jest zarażona Aids, i szybko zaczyna się sypać.
W ośrodku opiekuńczym Liz czuje się uwięziona. Mimo wszystko walczy by kontynuować edukację po gimnazjum. Niestety często obijała się od ściany, ponosiła porażkę w starciu z biurokratyczną machiną, ale nie poddawała się, czy możne z bezdomności się wyrwać i uwierzyć w siebie, zostać wykształconym przedstawicielem klasy średniej? Czego potrzeba, by zrealizować swoje marzenia o edukacji i wyrwaniu się z piekła bezdomności? Piękna i motywująca opowieść o przezwyciężaniu trudności, wytrwałości i wyciąganiu wniosków z przeżyć swoich rodziców oraz własnych traumatycznych doświadczeń .

Lubię historie, w których bohaterowie wychodzą zwycięsko z wielu prób i stawiają czoła pasmom nieszczęść. Na przekór okolicznościom, niesprzyjającym warunkom osiągają w swoim życiu dużo i czynią przy okazji wiele dobrego. Elizabeth murray hołubi zdjęcie swojej nastoletniej mamy, ładnej dziewczyny, której smutne losy wpłynęły także na Liz. mając ledwie 20 lat mata Liz już...

Książka opisująca drugą stronę medalu naszego życia. Problemy dzieci. Warta przeczytania. Kształtująca samoświadomość. Dobitnie opowiadająca o losach małej dziewczynki.

Książka opisująca drugą stronę medalu naszego życia. Problemy dzieci. Warta przeczytania. Kształtująca samoświadomość. Dobitnie opowiadająca o losach małej dziewczynki.

Biografia Elizabeth jest szczególnie przejmująca, bo stanowi opowieść o życiu dziecka w rodzinie - delikatnie mówiąc - dysfunkcyjnej. Dzieci nie powinny przejmować roli odpowiedzialnego dorosłego. One najpierw powinny doświadczyć świata wszystkimi zmysłami bawiąc się oraz poznawać, uczyć, i rozwijać, a nie próbować chronić rodzica, troszczyć sie o niego i czuwać, gdy w nocy nie wraca. Lizzy była bardziej cierpliwa, potrafiła nagiąć się do sytuacji, tak by przypodobać się rodzicom, nie to co jej starsza siostra wojowniczka, która krzykiem domagała się uwagi, a przede wszystkim jedzenia dla nich, a nie zaspakajania potrzeb narkotykowego uzależnienia rodziców. Ta ich odmienność w podejściu do tego czego od małego doświadczały, wyrosła na bazie rywalizacji o uwagę rodziców i walkę o zaspakajanie podstawowych potrzeb określając jednocześnie ich siłę przetrwania i sposób radzenia sobie w przyszłości.

Zastanawiam się, jak mogłoby się potoczyć historia tej rodziny, gdyby ojciec nie wyszedł na wolność po spędzeniu trzech lat w więzieniu. Czy wtedy matka podołałaby roli zaradnego rodzica? Bo choć na zasiłkach, obiadach socjalnych, kupowaniu najtańszej żywności wydawało mi się to do ogarnięcia. Niestety, pojawienie się w życiu pani Murray ojca dziewczynek, odwraca zupełnie jej uwagę od dzieci. Zaczyna się taniec na linie, manewrowanie pomiędzy światami, tak by tylko zdobyć kolejną dawkę szczęścia. Jean nie radzi sobie z rzeczywistością, szczególnie u boku mężczyzny, który jest żadnym wsparciem, w obliczu coraz większego uzależnienia, a potem wyniszczającej choroby. Krok, na który się w końcu decyduje, następuje zbyt późno. Za późno dla niej, dość późno też dla młodszej córki, która nie radzi sobie w nowej sytuacji. W końcu odebrano im tak po prostu dzieciństwo i kazano wierzyć, że dorastanie to bagno.

Zaczyna się ucieczka od ograniczeń, jakie Lizz widzi w szkole, placówce opiekuńczej, czy nawet domu nowego partnera matki. Ucieka w bezdomność w towarzystwie Sam. Staje się dzieckiem ulicy, pomieszkującym czasem pod cudzym dachem. Zakochuje się. A przynajmniej tak ten epizod w swoim życiu wówczas nazywa. Jednak odkrycie, że Carlos "bierze", zaczyna zmieniać spojrzenie dziewczyny i w końcu jedno wydarzenie determinuje konkretne decyzje. Dzieciństwo rzutuje na całe nasze dalsze życie, po drodze tez wielokrotnie gubi się drogę, dlatego ważne są najdrobniejsze punkty zwrotne, które mogą naprowadzić na lepszą ścieżkę. Później zostaje determinacja, z jaką podchodzi się do celu i chęć przetrwania ponad wszystko. Nie wyobrażalne jest dla mnie życie na ulicy i choć narratorka zna je od podszewki juz w momencie, gdy jako kilkulatka wspólnie włóczyła się, to z matką to z ojcem po ulicach Bronksu, to nawet ją przerażają noce w ustronnych miejscach.

Jakie można mieć możliwości w przyszłości, jeśli tak mało się otrzymało wsparcia od rodziny? Momentami nie wierzyłam Lizzy w jej opowieść, bo czy pozostawiana zawsze samej sobie dziewczyna mogłaby tak po prostu bez komplikacji i wpadek przeżyć młodzieńczy okres? Dopiero co skończyłam lekturę Draaisma traktującą o pamięci wieku dojrzałego, w którym było poruszone m.in. zagadnienie pamięci biograficznej, dzięki której odtwarzamy swoją przeszłość nieco inaczej na różnych etapach życia. A skoro nasze doświadczenia rzutują na wspomnienia, to chyba nie ma się co dziwić owej dojrzałości z jaką opisuje swoje losy bohaterka, bo przecież podjęła się ich spisania z pewnej perspektywy czasu, jako dość doświadczona kobieta.

"Ludziom rozmaicie się układa, jedni bywają bezdomni, inni zostają biznesmenami, lekarzami, nauczycielami, ale wszystkich dotyczy ta sama prawda: życie każdego z nas ma taki sens, jaki mu sami nadamy" (428s.)

Biografia Elizabeth jest szczególnie przejmująca, bo stanowi opowieść o życiu dziecka w rodzinie - delikatnie mówiąc - dysfunkcyjnej. Dzieci nie powinny przejmować roli odpowiedzialnego dorosłego. One najpierw powinny doświadczyć świata wszystkimi zmysłami bawiąc się oraz poznawać, uczyć, i rozwijać, a nie próbować chronić rodzica, troszczyć sie o niego i czuwać, gdy w nocy...

Właśnie skończyłam czytać niezwykłą historię dziewczyny, która z ulicy, dzięki swojemu uporowi i motywacji, trafiła na Harvard i dzisiaj jej życie nie różni się od wielu innych. Wewnętrzna siła pomogła jej przetrwać najtrudniejsze lata, kiedy mieszkała na ulicy lub tułała się między mieszkaniami przyjaciół, gdzie mogła przenocować i coś zjeść. Bez środków do życia, bez swojego miejsca na ziemi, bez wsparcia w osobach rodziców. Wydaje się, że to niemożliwe, a jednak ta dziewczyna tego dokonała. Wzięła swoje życie we własne ręce rozumiejąc w końcu, że sama jest odpowiedzialna za to, jak ono będzie wyglądać.

"...życie każdego z nas ma taki sens, jaki mu sami nadamy" [tamże, s.428]

Właśnie skończyłam czytać niezwykłą historię dziewczyny, która z ulicy, dzięki swojemu uporowi i motywacji, trafiła na Harvard i dzisiaj jej życie nie różni się od wielu innych. Wewnętrzna siła pomogła jej przetrwać najtrudniejsze lata, kiedy mieszkała na ulicy lub tułała się między mieszkaniami przyjaciół, gdzie mogła przenocować i coś zjeść. Bez środków do życia, bez...

Historia niesamowita, poruszająca, momentami mrożąca krew w żyłach, a na koniec wzruszająca. Autobiografia kobiety która w wyniku zaniedbania przez rodziców narkomanów ląduje w wieku piętnastu lat na ulicy, nie poddaje się jednak, z całych sił pragnąc zmienić swój los zdobywa stypendium New York Timesa i dostaje się na Harward.

Historia niesamowita, poruszająca, momentami mrożąca krew w żyłach, a na koniec wzruszająca. Autobiografia kobiety która w wyniku zaniedbania przez rodziców narkomanów ląduje w wieku piętnastu lat na ulicy, nie poddaje się jednak, z całych sił pragnąc zmienić swój los zdobywa stypendium New York Timesa i dostaje się na Harward.

"...życie ma taki sens,jaki mu sami nadamy".
Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy nie wierzą,że zawsze można zacząć od nowa- i że tym razem może się udać. Polecamy Robert Redford, Ewa Ewart i ja ;).

"...życie ma taki sens,jaki mu sami nadamy".
Lektura obowiązkowa dla wszystkich, którzy nie wierzą,że zawsze można zacząć od nowa- i że tym razem może się udać. Polecamy Robert Redford, Ewa Ewart i ja ;).