Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Za krótka i bez głębszych analiz. Naprawdę można było wejść w temat trochę głębiej.

Za krótka i bez głębszych analiz. Naprawdę można było wejść w temat trochę głębiej.

Dobrze, że dalej wydaje się takie książki. Choć ta jest de facto starsza ode mnie. Literatura minionego pokolenia, przez co z jakiegoś powodu dla mnie nostalgiczna.

Książka pomiędzy gatunkami, istny eksperyment myślowy. Niejednoznaczna. Nie mówi wszystkiego i pozostawia pole do interpretacji. A jednocześnie tak dobrze się czyta.

Składam naprawdę niskie ukłony zarówno autorce, jak i tłumaczce. Ma się wrażenie, że żadne słowo nie jest zbędne, i żadnych słów nie brakuje.

Dobrze, że dalej wydaje się takie książki. Choć ta jest de facto starsza ode mnie. Literatura minionego pokolenia, przez co z jakiegoś powodu dla mnie nostalgiczna.

Książka pomiędzy gatunkami, istny eksperyment myślowy. Niejednoznaczna. Nie mówi wszystkiego i pozostawia pole do interpretacji. A jednocześnie tak dobrze się czyta.

Składam naprawdę niskie ukłony zarówno...

Naprawdę trudno pisać opinię o tej książce nie omawiając zakończenia. Postaram się jak mogę, aby nikomu nie psuć zabawy.

Zamysł na element fantastyczny jest genialny. Wykorzystanie zmaterializowanych niedokładności tłumaczenia - to jest naprawdę super pomysł, który otwiera wiele możliwości. Autorka je wykorzystuje. Duża część tekstu to są rozkminy na temat tłumaczenia i różnicy znaczeń poszczególnych słów. I przez mniej więcej dwie trzecie tej książki akcja dzieje się głównie na uczelni, i tak naprawdę nic się nie dzieje oprócz codziennej nauki i życia studentów. Ta część bardzo mi się podobała.

Niestety w pewnym momencie narracja przybiera zupełnie inne tempo. Tutaj następuje punkt kulminacyjny, i nagle okazuje się że kreacje bohaterów nie są wystarczająco zdefiniowane, i nawet pojedyncze rozdziały ze zmienioną perspektywą nie są wystarczające. Dodatkowo nie podobało mi się tempo ostatnich rozdziałów.

Generalnie jest to książka dobra, i na pewno polecam ją przeczytać. Jest to od początku do końca krytyka kolonializmu. Przekaz antykolonialny jest tutaj mocny, i bardzo dobrze, brakuje jednak trochę większego zniuansowania (problem ten omawiała Katarzyna Czajka-Kominiarczuk w podcaście czytu-czytu, polecam).

Naprawdę trudno pisać opinię o tej książce nie omawiając zakończenia. Postaram się jak mogę, aby nikomu nie psuć zabawy.

Zamysł na element fantastyczny jest genialny. Wykorzystanie zmaterializowanych niedokładności tłumaczenia - to jest naprawdę super pomysł, który otwiera wiele możliwości. Autorka je wykorzystuje. Duża część tekstu to są rozkminy na temat tłumaczenia i...

Komiks przeczytałem po francusku w ramach ćwiczenia języka.

Jestem zdania, że wartość, nawet kolekcjonerska, tego tomu jest ujemna. Oprócz rasizmu (w nowszym wydaniu i tak dość ujarzmionego, ale dalej obecnego) i kolonializmu tutaj jest TYLE brutalnych scen ze zwierzętami. Tintin co chwila chodzi na polowania, raz rozsadził dynamitem nosorożca, a jedna z postaci została zjedzona żywcem przez krokodyle. Intrygi tu brak, bo trzeba przeznaczyć trzy i pół strony na polowanie na słonia.

Jeśli ktoś chce się wciągnąć w Tintina - omijać z daleka ten tom.

Komiks przeczytałem po francusku w ramach ćwiczenia języka.

Jestem zdania, że wartość, nawet kolekcjonerska, tego tomu jest ujemna. Oprócz rasizmu (w nowszym wydaniu i tak dość ujarzmionego, ale dalej obecnego) i kolonializmu tutaj jest TYLE brutalnych scen ze zwierzętami. Tintin co chwila chodzi na polowania, raz rozsadził dynamitem nosorożca, a jedna z postaci została...

To moja pierwsza książka Tokarczuk i podchodziłem do niej bardzo ostrożnie. Cień autorki kroczy dziesięć kroków przed nią, że nawet osoby nieczytelnicze zazwyczaj mają o niej wyrobioną opinię. Często niezwiązaną z jej twórczością.

Książkę konsumowałem w formie audiobooka, i całe szczęście. Prawdopodobnie gdybym czytał ją samodzielnie szybko bym się od niej odbił. Napisana jest pewnym akademickim stylem literackim, bardzo specyficznym i charakterystycznym dla licealnych polonistek. Początkowo wydawał mi się zbyt przeintelektualizowany i bardzo zwracał na siebie uwagę. Ale po pewnym czasie wpadł w dobry trybik, szczególnie gdy rozdziały zaczął czytać Wiktor Zborowski.

Jeśli chodzi o samą treść. Jest to książka, która przypomina feed na Linkedinie literatów. Krótszy shitpost z luźnymi przemyśleniami, oraz dłuższe opowiadania, które są mam wrażenie trochę gorsze od tych krótszych form. Autorka daje upust swoim fascynacjom na temat zarówno podróży, jak i prezerwacji narządów. Służy to do przemyśleń na temat przemijania, utraty i próbie zachowania. W międzyczasie poruszane są tematy weganizmu, rasizmu i feminizmu.

Generalnie widzę czemu moja polonistka była tak zafascynowana twórczością Tokarczuk. I ja jestem pełen podziwu, i na pewno jeszcze sięgnę po jej twórczość.

To moja pierwsza książka Tokarczuk i podchodziłem do niej bardzo ostrożnie. Cień autorki kroczy dziesięć kroków przed nią, że nawet osoby nieczytelnicze zazwyczaj mają o niej wyrobioną opinię. Często niezwiązaną z jej twórczością.

Książkę konsumowałem w formie audiobooka, i całe szczęście. Prawdopodobnie gdybym czytał ją samodzielnie szybko bym się od niej odbił. Napisana...

Rzecz absolutnie zabawna. Humor, wiadomo, każdy ma swój. Mój jest blisko.

Kratty, czyli mityczni pomagierzy przydomowi powołani do życia w wyniku zawarcia paktu z diabłem, są kręgosłupem pewnej estońskiej wsi. W każdej chwili mogą ten kręgosłup zawiązać w supeł. Mieszkańcy tej wsi cały czas używają czarów i guseł po to by kraść od sąsiadów, podglądać sąsiadów, i uprzykrzać życie sąsiadom. Każdy kolejny rozdział (tu rozdziały podzielone są na dni listopada) zaskakuje nowym pomysłem tych nieobliczalnych postaci.

I tak mamy mieszankę szalonego humoru, złośliwości, ale też wątek niespełnionej miłości. Mimo wszystko książka traci na zakończeniu. Wątki są owszem zamykane, ale zdaje się że jest to robione po łebkach i absolutnie niesprawiedliwie dla bohaterów, na których mi zależało.

Rzecz absolutnie zabawna. Humor, wiadomo, każdy ma swój. Mój jest blisko.

Kratty, czyli mityczni pomagierzy przydomowi powołani do życia w wyniku zawarcia paktu z diabłem, są kręgosłupem pewnej estońskiej wsi. W każdej chwili mogą ten kręgosłup zawiązać w supeł. Mieszkańcy tej wsi cały czas używają czarów i guseł po to by kraść od sąsiadów, podglądać sąsiadów, i uprzykrzać...

Glasgow po reformach Thatcher jest bardzo bliskie Polsce po reformach Balcerowicza. A przynajmniej to przedstawione piórem Stuarta. Bardzo podobny przekrój społeczny i problemy klasy robotniczej. Tylko otwarty konflikt protestantów i katolików przypomina, że akcja nie dzieje się w Zabrzu.

Książka dla masochistów. Stuart lubi bawić się emocjami - sama struktura opowieści sprawia, że każdy zalążek nadziei jest natychmiast gaszony. Serio. Prowadzone są dwie narracje zmieniające się co rozdział, a jedna z nich służy jako pesymistyczne echo powtarzające beznadziejność sytuacji.

Totalna beznadzieja, szara breja, krew i słodkie przyciskanie do piersi. Dużo miłości, jeszcze więcej niepewności. Zapach alkoholu, zupek chińskich i ogniska.

Glasgow po reformach Thatcher jest bardzo bliskie Polsce po reformach Balcerowicza. A przynajmniej to przedstawione piórem Stuarta. Bardzo podobny przekrój społeczny i problemy klasy robotniczej. Tylko otwarty konflikt protestantów i katolików przypomina, że akcja nie dzieje się w Zabrzu.

Książka dla masochistów. Stuart lubi bawić się emocjami - sama struktura opowieści...