Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książki rozliczeniowe nie są łatwe w odbiorze, ale Koreańczycy dokładają do tego ten swój "han" - żal, smutek, urazę, nostalgię, narodową depresję.
To psychologiczne zjawisko pomnożone przez zbrodnię, którą opisuje autorka przyniosło w efekcie książkę wstrząsającą i bardzo smutną.
Moim zdaniem, wbrew temu co twierdzi autorka, nie jest to książka o miłości tylko raczej o wytrwałości w poszukiwaniach, o lojalności w stosunku do pomordowanych członków rodzin, o traumie, która dzisiaj z łatwością identyfikuje się jako PTSD, może nawet o obsesji.
Autorka wystawiając na próbę cierpliwość czytelnika poprzedza opis zbrodni i ustalenia, które udało się poczynić rodzinom bardzo długim wstępem, jakby się bała, że przejście od razu do tematu ujmie godności ofiarom i ich rodzinom.
Jeśli ktoś zna już literaturę koreańską, lub ma kontakt z ich kulturą to wie, że to norma w snuciu opowieści.
Jednak dla czytelnika, który zetknął sie po raz pierwszy z tą kulturą może być to niezrozumiałe i irytujące.
Ale warto przeczytać każdą literę - nic tam nie jest bez sensu.
I sama opowieść, chociaż dotyczy czystek politycznych na przełomie lat 40-tych i 50-tych w Korei, a potem ukrywania tego faktu przez kilkadziesiąt lat, ma wymiar uniwersalny - bo zbrodnie, ofiary, ich rodziny, ludzka małość i podłość
ale także ludzka wytrwałość, bohaterstwo i szlachetność wszędzie są podobne.

Książki rozliczeniowe nie są łatwe w odbiorze, ale Koreańczycy dokładają do tego ten swój "han" - żal, smutek, urazę, nostalgię, narodową depresję.
To psychologiczne zjawisko pomnożone przez zbrodnię, którą opisuje autorka przyniosło w efekcie książkę wstrząsającą i bardzo smutną.
Moim zdaniem, wbrew temu co twierdzi autorka, nie jest to książka o miłości tylko raczej o...

Za tak słabe pisanie w języku ojczystym i za korektę, która chyba drzemała w pracy zamiast poprawiać gramatyczne, stylistyczne i inne językowe babole popełnione przez autorkę powinny być kary cielesne.
Treść podobna to wszystkich innych hate to love - można znaleźć lepsze książki z tym motywem.

Za tak słabe pisanie w języku ojczystym i za korektę, która chyba drzemała w pracy zamiast poprawiać gramatyczne, stylistyczne i inne językowe babole popełnione przez autorkę powinny być kary cielesne.
Treść podobna to wszystkich innych hate to love - można znaleźć lepsze książki z tym motywem.

Lektura do czytania w podróży, bo i tak nie ma nic innego do roboty.
Zamiast ostatnich trzydziestu stron autorka mogła napisać "żyli długo i szczęśliwie" i wyszłoby na jedno.
Pięć gwiazdek za poczucie humoru.

Lektura do czytania w podróży, bo i tak nie ma nic innego do roboty.
Zamiast ostatnich trzydziestu stron autorka mogła napisać "żyli długo i szczęśliwie" i wyszłoby na jedno.
Pięć gwiazdek za poczucie humoru.

Drugi tom w niczym nie ustepuje pierwszemu - bardzo dobra fantastyka. W tym wyjątkowo udane, uzasadnione i nie pozbawione fantazji sceny erotyczne - dobry balans między pikanterią a erotyką bez taniej pornografii.

Drugi tom w niczym nie ustepuje pierwszemu - bardzo dobra fantastyka. W tym wyjątkowo udane, uzasadnione i nie pozbawione fantazji sceny erotyczne - dobry balans między pikanterią a erotyką bez taniej pornografii.

Bardzo dobra fantastyka. Główna bohaterka to pełnokrwista postać - ma wady, ale potrafi być urocza, czasem wkurza ale można zrozumieć jej motywacje. Pozostali bohaterowie tez mają wyraziste charaktery - nie są tylko tłem dla pierwszoplanowej postaci. Intryga rozwijana powoli i po pierwszym tomie ma się apetyt na dalszy ciąg.

Bardzo dobra fantastyka. Główna bohaterka to pełnokrwista postać - ma wady, ale potrafi być urocza, czasem wkurza ale można zrozumieć jej motywacje. Pozostali bohaterowie tez mają wyraziste charaktery - nie są tylko tłem dla pierwszoplanowej postaci. Intryga rozwijana powoli i po pierwszym tomie ma się apetyt na dalszy ciąg.

Dobre zakończenie dobrej trylogii.
Te książki to dowód na to, że nawet najbardziej zgrane motywy mogą być nadal atrakcyjne dla czytelnika, jeśli ktoś ma pomysł na opowieść i umie to opisać.

Dobre zakończenie dobrej trylogii.
Te książki to dowód na to, że nawet najbardziej zgrane motywy mogą być nadal atrakcyjne dla czytelnika, jeśli ktoś ma pomysł na opowieść i umie to opisać.

Z rozmachem, z fantazją i z dobrym pomysłem.
Fantastyka z górnej półki.

Z rozmachem, z fantazją i z dobrym pomysłem.
Fantastyka z górnej półki.

Cassandra Clare zmęczyła siebie i czytelników światem Nocnych Łowców, ale nie byłam pewna, czy uda jej się wyzwolić z uścisku tego uniwersum.
Udało się - "Strażnik miecza" to historia zupełnie inna i widać, że lepiej przemyślana. Świat w którym ma miejsce akcja jest podobny do wielu światów książek fantasy, które bazują na średniowiecznej estetyce, ale jednocześnie jest od nich na tyle różny, że czyta się z zainteresowaniem.
Historie głównych bohaterów przez pierwsze 200 stron biegną osobno i nie jest to irytujące ani nużące.
Wymyślony świat i jego zasady są do przyjęcie co nie było mocną stroną Darów Anioła i innych serii autorki.
I oczywiście to co jest zawsze atutem Casandy Clare - bohaterowie wchodzą ze sobą w bardzo emocjonujące relacje, w których każde rozwiązanie jest ryzykowne, złe, albo niemożliwe. Aż się chce sprawdzić co autorka wymyśliła dla swoich bohaterów w następnych tomach.

Cassandra Clare zmęczyła siebie i czytelników światem Nocnych Łowców, ale nie byłam pewna, czy uda jej się wyzwolić z uścisku tego uniwersum.
Udało się - "Strażnik miecza" to historia zupełnie inna i widać, że lepiej przemyślana. Świat w którym ma miejsce akcja jest podobny do wielu światów książek fantasy, które bazują na średniowiecznej estetyce, ale jednocześnie jest od...

Ja bym odradzała czytanie tej książki ludziom młodym.
To jest pozycja dla czytelnika 50+
Trzeba wejść w smugę cienia, żeby docenić subtelność przekazu, mądrość tych przemysleń i pozytywny wydźwięk tej opowieści.
Można zrozumieć, ale odczuwać tę literaturę można tylko w pewnym wieku.
To w gruncie rzeczy dosyć zabawne, że w świecie, który odmawia ludziom dojrzałym wielu aktywności, jest literatura, do której trzeba dojrzeć, dorosnąć, zestarzeć się...

Ja bym odradzała czytanie tej książki ludziom młodym.
To jest pozycja dla czytelnika 50+
Trzeba wejść w smugę cienia, żeby docenić subtelność przekazu, mądrość tych przemysleń i pozytywny wydźwięk tej opowieści.
Można zrozumieć, ale odczuwać tę literaturę można tylko w pewnym wieku.
To w gruncie rzeczy dosyć zabawne, że w świecie, który odmawia ludziom dojrzałym wielu...

Co za dużo to niezdrowo.
Leigh Bardugo przesadziła z researchem.
Książka zalewa czytelnika nazwami, imionami, pseudonimami, tytułami, cytatami (tymi szczególnie, jakby posiłkowanie się cudzymi mądrościami miało przydać wartości książce).
Niezbyt odkrywcza, ale zawsze warta przypomnienia prawda, że piekło jest w nas została, zasypana tonami niepotrzebnych informacyjnych gadżetów.
To się po prostu źle czyta.
A jak się w końcu dobrnie do końca, to się człowiek cieszy nie z przeczytanej lektury tylko z tego, że nie padł z wyczerpania w trakcie czytania.
A do tego taki nieelegancki kwiatek - Bardugo opisuje pokój głównej bohaterki:
"..stary stolik pod telewizor, który wypełniła tanimi czytadłami, głównie fantastyką naukową i fantasy, Anne McCaffrey, Heilein, Asimow"
Naprawdę? Asimow jako czytadło?
Bardzo nieładnie. Dopasowując się do klimatu książki aż prosi się o cytat, że "pycha kroczy przed upadkiem"

Co za dużo to niezdrowo.
Leigh Bardugo przesadziła z researchem.
Książka zalewa czytelnika nazwami, imionami, pseudonimami, tytułami, cytatami (tymi szczególnie, jakby posiłkowanie się cudzymi mądrościami miało przydać wartości książce).
Niezbyt odkrywcza, ale zawsze warta przypomnienia prawda, że piekło jest w nas została, zasypana tonami niepotrzebnych informacyjnych...

Na początku trochę nieporadna - takie klimaty High School, przepychanki słowne, bohaterka i bohater - każde z jakimś bagażem i tajemnicą.
Po 50 stronach książka nabiera rumieńców a potem niezłego rozmachu. Dałam się zaskoczyć jeśli chodzi o bohaterów, co jest bardzo orzeźwiające na tle książek, o których wszystko wiadomo, zanim się je zacznie dobrze czytać.
Uniwersum nawiązujące do chińskich wierzeń bardzo dobrze opisane.

Na początku trochę nieporadna - takie klimaty High School, przepychanki słowne, bohaterka i bohater - każde z jakimś bagażem i tajemnicą.
Po 50 stronach książka nabiera rumieńców a potem niezłego rozmachu. Dałam się zaskoczyć jeśli chodzi o bohaterów, co jest bardzo orzeźwiające na tle książek, o których wszystko wiadomo, zanim się je zacznie dobrze czytać.
Uniwersum...

Czy można jeszcze napisać o smokach coś ciekawego?
Okazuje się, że można.
"Fourth Wing" to dynamiczna, dobrze napisana, mięsista opowieść, która ma wszystko, żeby 500 stron łyknąć w dwa dni i nie żałować snu.
Nie przeszkadzają znane z książek fantasy motywy, rozpoznawalne schematy akcji i bohaterowie, których emocje są dla nas czytelne, bo to wszystko jest napisane bardzo sprawnie, bez męczenia czytelnika niepotrzebnymi filozofiami autora, czy przestojami w akcji.
Zakończenie pierwszego tomu tylko zaostrza apetyt na dalszą część historii.

Czy można jeszcze napisać o smokach coś ciekawego?
Okazuje się, że można.
"Fourth Wing" to dynamiczna, dobrze napisana, mięsista opowieść, która ma wszystko, żeby 500 stron łyknąć w dwa dni i nie żałować snu.
Nie przeszkadzają znane z książek fantasy motywy, rozpoznawalne schematy akcji i bohaterowie, których emocje są dla nas czytelne, bo to wszystko jest napisane bardzo...

Dobrze się czyta, ponieważ jak mawiał klasyk - podobają się nam melodie, które już słyszeliśmy.
W Aurorze znajdziecie:
1. Gwiezdne wojny - począwszy od statku kosmicznego i drużyny na nim, która do bólu przypomina Hana Solo i jego kompanów, a skończywszy na scenie w barze, która jest 1:1 repliką kultowej sceny z filmu Lucasa
2. Sagę "Zmierzch" z wątkiem wpojenia tu zwanym przyciąganiem
3. "Obcego" z wątkiem ludzi jako karmicieli kosmicznego pasożyta
Poza tymi oczywistymi kalkami jest to historia według znanego schematu - zagubiona główna bohaterka, wyrasta na gwiazdę programu, walcząc o ocalenie świata.
Forma typowa dla YA - niekończące sie przepychanki słowne, nawet w sytuacjach zagrożenia życia.
I co? I mimo wszystko dobrze się czyta.
Bo Kristoff to fachowiec, który umie pisać, Małgorzata Strzelec to świetny tłumacz i nawet nie ma zbyt wielu błędów edytorskich.
Tylko okładka słaba - tak dosłowna jak konstrukcja cepa, a szkoda bo fantastyka daje nieskończone możliwości dla wyobraźni ilustratorów.

Dobrze się czyta, ponieważ jak mawiał klasyk - podobają się nam melodie, które już słyszeliśmy.
W Aurorze znajdziecie:
1. Gwiezdne wojny - począwszy od statku kosmicznego i drużyny na nim, która do bólu przypomina Hana Solo i jego kompanów, a skończywszy na scenie w barze, która jest 1:1 repliką kultowej sceny z filmu Lucasa
2. Sagę "Zmierzch" z wątkiem wpojenia tu zwanym...

Trochę jak w maglu - plotki, awantury, branie się za czuby, wzajemne animozje, złośliwości, małostkowość i zwykła głupota.
Kamil Dziubka zebrał ten cały bałagan i przepisał.
Mam nadzieję, że przepisał, a nie napisał, bo wypowiadający się w książce występują anonimowo i nie sposób zweryfikować tej treści.
I to jest w tej książce najbardziej przerażające, że poza politykami o których się tam mówi i którzy być może nie przetrwają politycznych zmian, jest cały sztab ludzi anonimowych, którzy na ich plecach weszli na salony i doją państwową kasę bez zahamowań, jednocześnie dając popis nielojalności i podłości.
Można powiedzieć, że takie się ma zaplecze jak front. Mam jednak wrażenie, że gdyby Kamil Dziubka napisał podobną książkę o każdej innej partii dostalibyśmy taki sam stek pomówień i obrzydliwości.
Ktoś powie, że polityka jest brudna. Niezupełnie - to ludzie ją tworzący obniżyli standardy a my się na to zgodziliśmy.

Trochę jak w maglu - plotki, awantury, branie się za czuby, wzajemne animozje, złośliwości, małostkowość i zwykła głupota.
Kamil Dziubka zebrał ten cały bałagan i przepisał.
Mam nadzieję, że przepisał, a nie napisał, bo wypowiadający się w książce występują anonimowo i nie sposób zweryfikować tej treści.
I to jest w tej książce najbardziej przerażające, że poza politykami...