Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kilka lat temu przeczytałem swoistą autobiografię Wojciecha Manna pt. „RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą”. Lektura okazała się pewnym rozczarowaniem, ponieważ autor pominął pewne kwestie (np. pracę w telewizji). Oczywiście miał do tego prawo, ale czegoś mi zabrakło.
I między innymi dlatego sięgnąłem po wywiad-rzekę Katarzyny Kubisiowskiej. Czy moja ciekawość została zaspokojona? I nie, i tak. Nie, ponieważ o ww. kwestii zbyt wiele miejsca w „Głosie” nie ma. Generalnie wydaje mi się, że na pewne zagadnienia, z którymi redaktor Wojciech Mann jest kojarzony (muzyka, media) nie są specjalnie poruszane. Z drugiej strony można sporo się dowiedzieć na temat życia prywatnego. W książce dość dużo miejsca poświecono takim aspektom jak dzieciństwo czy też relacje z synem (Marcinem). Co nieco też można przeczytać na temat ogólnych przemyśleń redaktora W. Manna na niektóre aspekty związane z życiem jako takim.
Przyznam się, że nie potrafię jednoznacznie ocenić „Głosu”. Z jednej strony dowiedziałem się czegoś nowego o jednym z moich ulubionych dziennikarzy. Z drugiej pewne „białe plamy” pozostają. Wydaje mi się, że książka najbardziej spodoba się osobom takim jak ja, którzy lubią redaktora Wojciecha. Choć może inni też po nią sięgną.

Kilka lat temu przeczytałem swoistą autobiografię Wojciecha Manna pt. „RockMann, czyli jak nie zostałem saksofonistą”. Lektura okazała się pewnym rozczarowaniem, ponieważ autor pominął pewne kwestie (np. pracę w telewizji). Oczywiście miał do tego prawo, ale czegoś mi zabrakło.
I między innymi dlatego sięgnąłem po wywiad-rzekę Katarzyny Kubisiowskiej. Czy moja ciekawość...

Pierwsze trzy tomy serii „Millenium” uważam, za jedne z najlepszych książek sensacyjno-kryminalnych jakie miałem okazję czytać. Dlatego miałem wątpliwości co do kontynuacji po śmierci Stiega Larssona. I lektura kolejnych trzech części w dużej mierze je potwierdziła. Dlatego zastanawiałem się czy jest sens czytać tom numer siedem. Jednak przeczytałem i w sumie nie żałuję. „Krzyk orła” to dość solidna powieść sensacyjno-kryminalna. Plusem jest tło fabuły, czyli kwestie związane z szeroko rozumianą ekologią i inwestycjami w tym obszarze. Minus – jak dla mnie większość postaci występujących w książce. W moje ocenie mało oryginalnych, żeby nie powiedzieć, że sztampowych. Nieco rozczarowuje też wątek głównych bohaterów serii, czyli Lisbet Salander i Mikaela Blomkvista.
Wydaje mi się, że książka Karin Smirnoff najbardziej ucieszy zagorzałych fanów „Millenium”. Inni sami muszą rozważyć czy po nią sięgnąć, czy też nie.

Pierwsze trzy tomy serii „Millenium” uważam, za jedne z najlepszych książek sensacyjno-kryminalnych jakie miałem okazję czytać. Dlatego miałem wątpliwości co do kontynuacji po śmierci Stiega Larssona. I lektura kolejnych trzech części w dużej mierze je potwierdziła. Dlatego zastanawiałem się czy jest sens czytać tom numer siedem. Jednak przeczytałem i w sumie nie żałuję....

Już chyba o tym pisałem, więc się powtórzę. Od jakiegoś czasu część książek Johna Grishama okazuje się w jakimś stopniu rozczarowaniem. Niby pisarz ma pomysł, ale w trakcie lektury okazuje się, iż nie zmienił się on w ciekawą fabułę. W przypadku „Dnia rozrachunku” jest na szczęście inaczej. Przynajmniej w mojej ocenie. Dla mnie książka jest całkiem ciekawą powieścią obyczajowo-kryminalną, której fabuła ma odpowiedzieć na pytanie dlaczego główny bohater zrobił to, co zrobił. Poza tym, po raz kolejny mamy okazję się przekonać, że J. Grisham, jak mało kto zna procedury sądowe. I jednocześnie – co też nie powinno dziwić – świetnie opisuje życie na amerykańskim południu. Tym razem w drugiej połowie lat 40-tych ubiegłego wieku.
Jeśli mam się do czegoś przyczepić, to do wątku opisującego wojenne losy głównego bohatera. Bo moim zdaniem niezbyt wiele wnosi.
„Dzień rozrachunku” ustępuję takim powieściom jak np. „Firma”, czy też „Raport pelikana. Trzeba mieć jednak na uwadze, że J. Grisham napisał gorsze książki. I dlatego polecam ją nie tylko miłośnikom pisarza.

Już chyba o tym pisałem, więc się powtórzę. Od jakiegoś czasu część książek Johna Grishama okazuje się w jakimś stopniu rozczarowaniem. Niby pisarz ma pomysł, ale w trakcie lektury okazuje się, iż nie zmienił się on w ciekawą fabułę. W przypadku „Dnia rozrachunku” jest na szczęście inaczej. Przynajmniej w mojej ocenie. Dla mnie książka jest całkiem ciekawą powieścią...