Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tę książkę naprawdę napisał Jostein Gaarder? A może jego ghostwriterką była Greta Thunberg? „Świat według Anny" aż kipi od emocji, które pojawiają się w przemówieniach Grety, a poza informacjami dotyczącymi tego, jak ludzkość niszczy świat, nie ma tu nic szczególnego. Sama historia niezbyt ciekawa i jakby niedokończona. Po fakcie stwierdzam, że trochę straciłam czas. Oczywiście dobrze by było, gdyby ta książka dotarła do grupy docelowej, czyli nastolatków, choć myślę, że obecne pokolenie Z ma znacznie większą świadomość klimatyczną niż starsze generacje.

Gaarder z pewnością chciał zaciekawić dzieci i młodzież tematem zmian klimatycznych, ale wyszło średnio. Słowa wkładane w usta niezwykle przejętej losem świata nastolatki są pełne moralizatorstwa i informacji naukowych. Wypada to trochę sztucznie. To takie wypracowanie na lekcję biologii w liceum.

A sama opowieść? Mamy tu Annę i jej chłopaka Jonasa, mamy prawnuczkę, z którą Anna niejako komunikuje się w snach, mamy magiczny pierścień Aladyna, mamy też psychiatrę (z którym zresztą nastolatka nawiązuje bardzo dziwną koleżeńską relację, pisze do niego sms-y i każe mu iść zabiegać problemy). A i jest jeszcze jego córka porwana przez Somalijczyków…

Gaarder zdecydowanie nie jest w formie. Po bardzo średnim "W sam raz" mamy jeszcze słabszy "Świat według Anny” (chociaż w Norwegii książki te ukazały się w odwrotnej kolejności – Anna czekała aż 9 lat na przetłumaczenie na polski). Przykro to stwierdzić, ale książki Gaardera, autora rewelacyjnej „Córki dyrektora cyrku”, niestety przestały mnie zachwycać i poważnie się zastanowię, zanim sięgnę po jego kolejną powieść.

Tę książkę naprawdę napisał Jostein Gaarder? A może jego ghostwriterką była Greta Thunberg? „Świat według Anny" aż kipi od emocji, które pojawiają się w przemówieniach Grety, a poza informacjami dotyczącymi tego, jak ludzkość niszczy świat, nie ma tu nic szczególnego. Sama historia niezbyt ciekawa i jakby niedokończona. Po fakcie stwierdzam, że trochę straciłam czas....

Ta książka miała naprawdę duży potencjał! Tylko nie rozumiem, dlaczego autorka nie pociągnęła głównego wątku (ciekawej, a raczej mogącej-być-ciekawą, historii Aleksa i Beniamina), a zamiast tego postanowiła nawciskać w tę powieść wątki, które (w moim odczuciu) były nie tylko zbędne, ale też nudne. Mam tu przede wszystkim na myśli historię sąsiadki, jej wielodzietnej rodziny i ojca alkoholika. Ja się pytam, po co? Żeby pokazać, że nasz główny bohater-buntownik ma odruchy społeczne? Zmarnowany potencjał i dużo stereotypowych postaci. Językowo też nie powala. To moje pierwsze spotkanie z tą autorką i raczej nie sięgnę po debiut.

Ta książka miała naprawdę duży potencjał! Tylko nie rozumiem, dlaczego autorka nie pociągnęła głównego wątku (ciekawej, a raczej mogącej-być-ciekawą, historii Aleksa i Beniamina), a zamiast tego postanowiła nawciskać w tę powieść wątki, które (w moim odczuciu) były nie tylko zbędne, ale też nudne. Mam tu przede wszystkim na myśli historię sąsiadki, jej wielodzietnej rodziny...