Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość potrafi przenosić góry, jest natchnieniem dla poetów od wieków, niemożliwe zmienia w możliwe. Dla wielu jest czymś najpiękniejszym uczuciem na świecie, czasem ta pierwsza okazuje się tą jedyną, towarzyszącą przez całe życie, a niekiedy poszukuje się jej długo nim w końcu pozna się jak smakuje. Jednak ma też i ciemniejsze odcienie, odzwierciedlające smutek, ból i rozczarowanie.

Studiowanie to całkiem nowy etap życia, dla jednych to zdobywanie wiedzy, drudzy traktują ten moment mniej poważniej. Kto miał rację pokaże czas, zwłaszcza, iż biegnie jak nadspodziewanie szybko i wiele po drodze zdarzyć się może. Luiza łączyła naukę i pracę, traktowała swoją przyszłość poważnie, jej przyjaciele podchodzili do tego, co dopiero ich czeka pobłażliwie. Czy uda się ocalić przyjaźń kiedy pojawia się poważne różnice? Dziewczyna zakochuje się i to uczucie traktuje dojrzale, nie dla niej przelotne młodzieńcze miłostki. Wszystko wskazuje, że spotkała właściwą osobę, z którą będzie szczęśliwa, lecz czy da się przewidzieć co jeszcze się wydarzy? Uda się Luizie spełnić swoje marzenia? Tak łatwo zboczyć ze ścieżki prowadzącej tam gdzie chcielibyśmy dotrzeć, czasem wystarczy uwierzyć drugiemu człowiekowi. Zaufanie łatwo nadwyrężyć, ale nadzieja na lepsze jutro i chwytanie się dobrych wspomnień bywa iluzją, niebezpieczną i zwodzącą bardzo długo…

Miłość odmieniana jest przez wszystkie przypadki, jedne przynoszą radość i spełnienie marzeń, drugie rozczarowanie oraz ból. Niekiedy przeplatają się z sobą, wciąż przynosząc na lepsze czasy, lecz zdarza się, iż radośniejsze momenty jedynie są iluzoryczne i przesłaniają prawdę. Aneta Krasińska doskonale oddaje emocje, które tworzą to uczucie, od pierwszych chwil gdy się rodzi, aż po te kiedy pozostaje po niej jedynie słodko-gorzkie wspomnienie. „Za głosem miłości” jest historią z gatunku tych, które gdy już raz zaczniemy czytać to nie odłożymy dopóki nie poznamy jej zakończenia. Jednak na tym nie koniec, gdyż z pewnością nie jest to jednorazowa lektura. Motywy jakie jej tworzą są bliskie czytelnikom, dotyczą tego, z czym każdy ma z nas do czynienia. Przyjaźń, miłość, rodzina oraz relacje pomiędzy nimi są osią opowieści, w jakiej dodatkowo doskonale przedstawione są emocje im towarzyszące. Autorka przedstawia bohaterów w momencie kiedy wchodzą w dorosłość i stają przed życiowymi decyzjami, mogącymi zaważyć na kolejnych latach ich życia. To, czy dokonali właściwych wyborów okaże się szybciej niż niektórzy z nich sądzą. Aneta Krasińska pokazała ile znaczą uczucia i jak trudno stawić czoła niełatwej prawdzie o bliskich. „Za głosem miłości” skłania do zastanowienia się czy warto trwać w bańce iluzji i dawać się jej omamić, chociaż zdajemy sobie sprawę jak bardzo już zraniła i będzie to robić nadal.

Miłość potrafi przenosić góry, jest natchnieniem dla poetów od wieków, niemożliwe zmienia w możliwe. Dla wielu jest czymś najpiękniejszym uczuciem na świecie, czasem ta pierwsza okazuje się tą jedyną, towarzyszącą przez całe życie, a niekiedy poszukuje się jej długo nim w końcu pozna się j...

Rozwiń Zwiń

Wolność. Dla niej można zrobić dużo, niektórzy mówią, iż wszystko. Jednak wielu z tych, co tak twierdzą robi niejedno by ją utracić lub nie nacieszyć się zbyt długo. Dlaczego tak postępują? Odpowiedź najczęściej tkwi w przeszłości i tym, co kiedyś miało miejsce. Nic bowiem nie dzieje się bez przyczyny.
Zapadał w pamięć, chociaż w jego „profesji” raczej nie było to wskazane. Wyróżniał się nawet w swoim środowisku. Siergiej Madujew w bardzo krótkim czasie stał się jednym z najbardziej poszukiwanych przestępców w Związku Radzieckim. Jego ”kariera” jest jak doskonały kryminał, łączący klimat noir z sensacyjnymi wątkami, nie brakuje w niej nagłych zwrotów, brawurowych działań oraz oczywiście ucieczki z więzienia. Na tym nie koniec, to podwaliny pod przestępczą działalność kogoś, kto od dziecka nie kroczył prostą ścieżką, miał życie naznaczone polityką, lecz i własnymi złymi wyborami. Siergieja Madujewa zdefiniować trudno nawet po latach, wciąż do głosu dochodzą sprzeczności, bezsprzecznie był przestępcą, lecz czy tylko nim? No właśnie z akt karnych, wspomnień tych, którzy go znali wyłania się sylwetka, jakiej nie da się naszkicować w czarno-białych barwach i lekką kreską.
Powieść inspirowana faktami zdaje się już na starcie mieć fory, gdyż już cała historia przecież tylko czeka by ją opisać. Cała reszta zdaje się być jedynie kwestią czysto techniczną, nie wymagającą zbyt wiele, a już z pewnością mało ma wspólnego z pracą twórczą, jak już to odtwórczą. Jednak to nad wyraz zgrabna iluzja, kryjąca niezwykle trudną pracę opisania prawdy, na jaką składa się nieskończona liczba szczegółów, nie zawsze ujętych w jakichkolwiek dokumentach, bez których jej obraz byłby inny. Uzupełnianie brakujących fragmentów kolejnych ogniw, obiektywne przedstawienie znanych informacji tak, by nic nie straciły ze swej prawdziwości to tylko część pracy, reszta to fabularna strona, dzięki jakiej daty, miejsca, imiona i nazwiska zostają ożywieni. W „Czerwońcu” czytelnik widzi to doskonale. Faktografia stanowi świetne fundamenty, natomiast cała reszta jest już wkładem autora, mistrzowsko pokazującego sylwetkę nie tylko głównego bohatera, ale i drugoplanowych postaci oraz ich otoczenie. Czytając najnowszą książkę Jacka Piekiełka mamy okazję poznać historię człowieka, będącego bez dwóch zdań przestępcą, ale i owocem brutalnego systemu, jakiego więźniem stał się o wiele wcześniej nim trafił do więzienia. Autor nie jest w żadnym wypadku czyimkolwiek obrońcą czy też oskarżycielem, lecz nie przedstawia również wyłącznie suchych faktów. „Czerwoniec” jest doskonałą lekturą, gdzie prawda ma możliwość zaistnienia poza sztywnymi ramami, w jakich nie ma miejsca na emocje i różne punkty widzenia.

Wolność. Dla niej można zrobić dużo, niektórzy mówią, iż wszystko. Jednak wielu z tych, co tak twierdzą robi niejedno by ją utracić lub nie nacieszyć się zbyt długo. Dlaczego tak postępują? Odpowiedź najczęściej tkwi w przeszłości i tym, co kiedyś miało miejsce. Nic bowiem nie dzieje się b...

Rozwiń Zwiń

Zbyt często wydaje się nam, że doskonale poznaliśmy bliskie sobie osoby. Pytanie tylko czy to możliwe, zwłaszcza jeśli nie zawsze znamy sami siebie? Podobno tyle wiemy o sobie na ile nas sprawdzono, a jeśli dopiero test nadejdzie? Jak więc możemy być pewni, że poznaliśmy dobrze kogoś innego?

Przeszłość i teraźniejszość nierozerwalnie są z sobą związane. Robert przekonuje się o tym, gdy jego znajomość z Sandrą przeradza się w związek. Wydawało się, że wiedzą o sobie dużo, lecz to, co najważniejsze kobieta wyjawia dopiero jakiś czas później. Nie tak łatwo przejść nad tym do porządku dziennego, lecz jeszcze przed nimi prawdziwy sprawdzian uczuć. Nie jest on typowy i stawia przed mężczyzną trudne pytania, jakie będą odpowiedzi gdy przejdzie od roli świadka do czynnego uczestnika w wydarzeniach, których nie mógł przewidzieć. Czy jest gotowy stawić czoła prawdzie o sobie i Sandrze? Kiedy ofiara staje się sędzią i katem sprawiedliwość nabiera całkiem nowego znaczenia. Ich działania nie uchodzą uwadze innych, nikt nie jest anonimowy, czy teraz ze ścigających staną się ściganymi? Scenariusz przyszłości rysuje się przed nimi całkowicie inaczej niż mieli w planach, ktoś przygląda się im uważnie …

Przypisanie do gatunku literackiego jednocześnie wiele ułatwia, a z drugiej strony czasem staje się ramami z jakich trudno wydostać się. Bogusz Dawidowicz nie pozwolił zaszufladkować swojej powieści w jakimkolwiek schemacie i jednocześnie wykorzystał potencjał gatunkowy, lecz na swoich zasadach. Thriller rządzi się swoimi prawami, a jakby tak wpleść w niego detale całkowicie odwrotne od spodziewanych? Antyromans, antykryminał oraz fikcja polityczna i oczywiście sam dreszczowiec. Wymagająca składanka, w jakiej każdy szczegół liczy się, wymagająca od autora nieustannej uwagi nie jedynie podczas kreowania wątków, lecz także przenoszenia pomysłów na przysłowiowy papier. W „My kontra świat” ani na moment nie zabrzmiała fałszywa nuta, wprost przeciwnie przemyślana fabuła nieustannie zmierza wyznaczoną ścieżką, wyznaczaną tak, by czytelnik nie był pewien jaki będzie jej finał. Każdy z wątków jest tak prowadzony by zazębiać się z innymi, ale i opowiada własną część historii. Bogusz Dawidowicz łączy różnorodne elementy nie jedynie dla zaskoczenia czytelników, lecz również by rozbić fabularne klisze, dobrze znane, jednak w tym konkretnym przypadku użyte są one inaczej niż zazwyczaj. „My kontra świat” zawiera nie jeden zwrot w akcji, umiejscowione tak, by zaintrygować i skierować powieść w nowym kierunku, lecz również skupić uwagę czytelników na konkretnym szczególe. W tej książce nic nie dzieje się bez powodu, chociaż nie zawsze od razu jest on widoczny.

Zbyt często wydaje się nam, że doskonale poznaliśmy bliskie sobie osoby. Pytanie tylko czy to możliwe, zwłaszcza jeśli nie zawsze znamy sami siebie? Podobno tyle wiemy o sobie na ile nas sprawdzono, a jeśli dopiero test nadejdzie? Jak więc możemy być pewni, że poznaliśmy dobrze kogoś inneg...

Rozwiń Zwiń

Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, nikt nic nie powiedział. Czy to możliwe? Oczywiście, że tak, lecz nie aż tak częste jak wydaje się wielu lub raczej twierdzi wielu. Łatwiej odwrócić głowę, zająć się czymś innym lub po prostu dać się opanować lękowi. Zawsze przecież ktoś inny zareaguje, a co jeśli nie? Jeżeli to ktoś nam bliski?

Krzyk za oknem, jeden z wielu lub wprost przeciwnie, ale przecież nie musi oznaczać czegoś dramatycznego. Pewnie ktoś inny zareaguje lub mogło się wydawać, iż przesłyszano się. Jednak dla nastoletniej Eli było to wzywanie pomocy, jakiej naprawdę Potrzebowa, a jaka nie nadeszła w porę … Dlaczego nikt nie sprawdził co dzieje się na poza ich bezpiecznymi, czteroma ścianami? Ktoś zignorował, inny mógł się bać albo był pewien, że to nic takiego, w końcu to piątkowa noc, a cisza rzadko kiedy zapada zupełnie. Ale tej nocy krzyki nie były bez powodu, gdyby zostały usłyszane byłaby szansa, iż nie dojdzie do tragedii. Teraz policja stara się odtworzyć ciąg dramatycznych zdarzeń, by móc wskazać tego, kto skrzywdził nastolatkę. Świadków nie ma, pozostały jedynie dowody, lecz czy one dadzą odpowiedzi jakich potrzebują stróże prawa? Nikt nic widział, nie słyszał, chociaż czy na pewno? Wbrew pozorom z pojedynczych wspomnień, ich fragmentów dużo można wywnioskować, a to już duży krok w dochodzeniu. Pozostaje zrobić kolejne w kierunku jakiego mało kto spodziewa się.

Zło wcale nie musi mieć obcej twarzy, możemy spotykać je na co dzień, witać się z nim, darzyć uczuciem, nie wyróżniać się, po prostu egzystować tuż obok nas zupełnie nierozpoznawalne. Małgorzata Rogala już niejednokrotnie pokazała czytelnikom, że tu i teraz ma miejsce zbrodnia, nie gdzieś daleko od nas, w zupełnie innym otoczeniu, tam gdzie spodziewamy się, lecz tuż przed naszymi oczami. „Krzyk za oknem” jest najwyższej jakości kryminałem z istotnym wątkiem psychologicznym, jaki nie jest nic nie znaczącym dodatkiem. Tytuł od samego początku jest zrozumiały, zresztą dotyczy nas wszystkich. Ile razy coś nas zaniepokoiło, a zostało przez nas zignorowane lub wprost przeciwnie, zareagowaliśmy w porę? Nie tylko ta kwestia jest poruszana, autorka jest naprawdę bardzo wnikliwym obserwatorem i w swoich książkach uwypukla to, co ignorujemy w codzienności, zwłaszcza w kwestach relacji rodzinnych, rówieśniczych oraz szkolnych. One są najbliższe, zdają się być doskonale znane i opanowane, to, co im zagraża jest pod kontrolą … Do momentu kiedy zaskakują nas dramatyczne fakty, bynajmniej nie takie odległe i nas nie dotyczące jak myśleliśmy. „Krzyk za oknem” zwraca uwagę na sprawy jakich chcielibyśmy uniknąć, ale i takie jakie potępiamy, lecz i im ulegamy. Zagadka kryminalna nie jest zepchnięta na bok, wokół niej rozgrywa się cała historia, to ona uwypukla to, czego nie dostrzegamy lub myślimy, iż nas nie dotyczy. Małgorzata Rogala jest mistrzynią w unaocznianiu wszystkiego tego, co prowadzi do wyrządzenia krzywdy drugiemu człowiekowi oraz do zbrodni. Bez wielkich słów, lecz z użyciem takich, które dają do myślenia i wskazują nie jedynie jak rodzi się zło, ale przede wszystkim jak zaczyna funkcjonować tuż obok nas, chociaż czasem wystarczy mały gest z naszej strony by je powstrzymać.

Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, nikt nic nie powiedział. Czy to możliwe? Oczywiście, że tak, lecz nie aż tak częste jak wydaje się wielu lub raczej twierdzi wielu. Łatwiej odwrócić głowę, zająć się czymś innym lub po prostu dać się opanować lękowi. Zawsze przecież ktoś inny zar...

Rozwiń Zwiń

Prawda bywa skomplikowana i nie zawsze odpowiada na wszystkie pytania. Niekiedy wymyka się jakimkolwiek logicznym schematom i pozostawia po sobie co najmniej niedowierzanie. Czy rzeczywiście fakty bywają niezaprzeczalne? A jeśli dowody podważają wszystko to, co wiemy?

Pamięć o tym, co wydarzyło się bywa nadmiernym bagażem. Jednak brak wspomnień wcale nie sprawia, że człowiekowi lżej. Jedyne co pamięta Mirka to, że weszła do lasu, cała reszta jest czarną plamą. Jej towarzysze zniknęli. Co wydarzyło się tamten wieczór? Na to pytanie kobieta szuka odpowiedzi, lecz znajduje jedynie kolejne znaki zapytania i coraz większe wątpliwości. Czy ma to jakiś związek z miejscową legendą i fascynacją nią przez zaginionych? Grobowiec położony w leśnych ostępach cieszy się złą sławą, lecz liczą się fakty, a tych na razie jest bardzo mało. Co więc wydarzyło się? Dopóki Mirce pamięć nie wróci lub też nie odnajdą się jej znajomi pozostają poszlaki, te mogą być bliskie lub całkiem dalekie od prawdy. Dochodzenie na własną rękę kiedy nie pamięta się kluczowych kilku godzin w atmosferze aż gęstej od domysłów oraz tajemnic niczego nie ułatwia. Czy mroczne opowieści o miejscu pochówku są prawdziwe? Logika wyklucza by miały one coś wspólnego z rzeczywistością, lecz czasem nie da się wytłumaczyć pewnych spraw, jak było tym razem? Co jest urojeniem, co realnym zdarzeniem? To wiedzą jedynie tylko ci, którzy byli w lesie z Mirką, chociaż czy wyłącznie oni?

Thriller z elementami grozy. Aż tyle, a nie jedynie, zwłaszcza jeśli ma się pomysł na pisaną historię, na jej ogół i szczegóły. Paulina Cedlerska wykorzystała potencjał, jaki daje sam gatunek, lecz przede wszystkim własny zamysł na fabułę. Ta ma w sobie tajemnicę, złożoną i do samego końca nie odsłaniającą się, konfrontującą się z racjonalnymi wyjaśnieniami, lecz wciąż pozostawiającą wrażenie, że jeszcze wiele pozostaje do odkrycia. „Od ognia piekielnego” zaskakuje w najmniej spodziewanych chwilach, a jego akcja rozwija się w kierunkach nieoczywistych. Te cechy lektury widoczne są bardzo szybko i do samego finału, co powoduje, iż nie tylko trudno się od niej oderwać, ale również na bardzo wysokim poziomie zostaje utrzymane napięcie. Czytelnik nie wie co jeszcze się wydarzy i czy jego przypuszczenia sprawdzą się co do kolejnych wydarzeń. Oczywiście nie można zapomnieć o atmosferze, zagęszczającej się ze strony na strony, jednocześnie opierającej się na kilku źródłach, zazębiających się i wzajemnie na siebie wpływających. Zagadka kryminalna, i mroczna legenda oraz niepewność co, do tego, co miało miejsce, w świetle dnia wszystko do się logicznie wytłumaczyć, ale już gdy zapada zmrok pojawiają się wątpliwości, które w żadnym wypadku nie są pomocne w śledztwie. Podobno kiedy rozum śpi budzą się demony, a jeśli wcale nie trzeba ich budzić, bo czekają jedynie na odpowiedni moment by dać o sobie znać?

Prawda bywa skomplikowana i nie zawsze odpowiada na wszystkie pytania. Niekiedy wymyka się jakimkolwiek logicznym schematom i pozostawia po sobie co najmniej niedowierzanie. Czy rzeczywiście fakty bywają niezaprzeczalne? A jeśli dowody podważają wszystko to, co wiemy?

Pamięć o tym, co wyd...

Rozwiń Zwiń

Spełnienie niektórych marzeń ma bardzo wysoki koszt. Bierze się ją pod uwagę gdy stara się je zrealizować, lecz prawdziwa cena ujawnia się najczęściej wtedy gdy już dzieli nas mały krok od tego, czego pragnęliśmy. Nie zawsze daje się ją zapłacić, no i pozostaje jeszcze samo marzenie, czy jest ono warte jej?
Stworzyć dom w całkiem nowym miejscu, dalekim i nie takim jak obiecywano nie jest łatwo. Tak samo jak i poradzić sobie z rozczarowaniem teraźniejszością oraz tym, co wydarzyło się w bliskiej przeszłości. Powojennemu Wrocławiowi trudno zastąpić to, co pozostawiła Nadia, Andrzej oraz bliscy i przyjaciele na kresach wschodnich. Ich teraźniejszość nie jest tak spokojna i szczęśliwa jak tego by chcieli. Jedno z nich było o krok od zdobycia jednego i drugiego, lecz zakończyło się to niepowodzeniem. Tym boleśniej odczuwanym, iż oznacza utratę czegoś więcej niż marzeń. Pozostali zmagają się z rzeczywistością, do której nie przystoją ich ideały. Czy będą w stanie odsunąć na bok wartości jakimi do tej pory kierowali się i kierować tymi, uważanymi za jedyne właściwe? Nie wszyscy są gotowi na takie wyrzeczeni, niektórzy nawet nie biorą tego pod uwagę, inni natomiast wiedzą, że będą musieli egzystować ze świadomością dokonanego wyboru. Codzienność wciąż przynosi nowe rozterki i zagrożenia, wojna się skończyła, lecz nie pozwala o sobie zapomnieć. Wrogowie, sojusznicy, zdrajcy i zwykli ludzie codziennie stawiają czoła temu, co miało miejsce i podejmować niezwykle trudne decyzje, od jakich zależeć będzie nie tylko ich przyszłość. Czy będą one właściwe?
Pełne ruin miasto, ludzie, mający wciąż przed oczami wojenny dramat, jakiego byli nie tylko obserwatorami, ale i uczestnikami. Wielka miłość i jeszcze większa nienawiść, więzy krwi i przyjaźni, lęk i niepewność oraz próby dopasowania się do całkiem nowych czasów, dalekich od tych przedwojennych. Do tego wszystkiego wielka polityka, od jakiej nie da się uciec nawet w domu, stworzonym na zgliszczach własnego życia. „Na obcej ziemi. Czas pokuty” jest wspaniałą kontynuacją niezwykłej sagi, ukazującej losy ludzi wpierw walczących w wojennej zawierusze, a potem patrzących jak rozpada się na kawałki nie do sklejenia świat, który był im znany. Z pożogi narodowej i tej osobistej nie wychodzi się bez ran, jedne są bardziej widoczne, inne skrywają się w utraconych marzeniach i złudzeniach, Joanna Jax pokazuje na przykładzie swoich bohaterów jak odbudowuje się życie po stracie, jak się wydawało, zbyt wielu jego elementów. W szczegółach oddane realia lat czterdziestych oraz fabuła, za którą stoją setki, bądź więcej, podobnych i prawdziwych życiorysów, splecione są z sobą w historii tych, jacy ocaleli, lecz wciąż jeszcze nie są bezpieczni. Zagrożenie dawne łączy się z nowym, stare problemy nadal są aktualne, a nowe właśnie wchodzą przez nie dające się zamknąć drzwi do przeszłości. „Na obcej ziemi. Czas pokuty” jest opowieścią o walce o to, by przyszłość mogła zaistnieć, o próbach zdobycia marzeń i cenie płaconych za wiarę w nie.

Spełnienie niektórych marzeń ma bardzo wysoki koszt. Bierze się ją pod uwagę gdy stara się je zrealizować, lecz prawdziwa cena ujawnia się najczęściej wtedy gdy już dzieli nas mały krok od tego, czego pragnęliśmy. Nie zawsze daje się ją zapłacić, no i pozostaje jeszcze samo marzenie, czy j...

Rozwiń Zwiń

Niektórzy nie wierzą w miłość, wcale nie tak po prostu albo z przekory. Oni po prostu zbyt dużo widzieli, za wiele za nimi złych doświadczeń oraz zniechęca ich to, czego byli świadkami. Mur jaki wokół siebie zbudowali pozwala im odgrodzić się od raniących uczuć oraz ich przeciwnikom nie dawać atutów do ręki. Czasem tak jest po prostu bezpieczniej, lecz czy łatwiej?

W świecie rodziny Blakemore trzeba być zawsze czujnym, nigdy nie opuszczać gardy i pamiętać, że stara zasada najlepszą obroną jest atak jak najbardziej jest aktualna. Katherine zawsze chciała dorównać braciom i udało się to jej w stu procentach, jest dla nich partnerem, a nie jedynie młodzą siostrą, nie dopuszczoną do rodzinnych tajemnic. Jednak cena za to jest bardzo wysoka, chociaż kobieta nigdy się na nią nie skarżyła. Ona nie jest pionkiem, lecz jednym z rozgrywających i to takim, z którym trzeba się liczyć. Cartera zna od lat i równie długo ignoruje, przy okazji nienawidząc, nie dość konkretnie, lecz za całokształt. On zdaje sobie sprawę ze stosunku jaki ma do niego kobieta, co wcale mu podobno nie przeszkadza, pomimo, że ją kocha, a przynajmniej tak twierdzi. Specyficzne kontakty pomiędzy nimi trwają aż do momentu kiedy wszystko zmienia się gdy pada kilka słów. Według Katherine wypowiedzianych zbyt pochopnie, lecz niosących za sobą konkretne efekty. Podobno kłamstwo ma krótkie nogi, ale w przypadku tych dwojga lepiej by nie musieli się o tym przekonać. Jeśli którekolwiek z nich okaże słabość i nie udźwignie zadania zagrożenie zajrzy w oczy nie tylko im. Przegrana oznacza jedno i z tą świadomością muszą stawić czoła prawdzie, jakiej żaden z nich nie spodziewa się, a jedno w ogóle nie jest na nią gotowe …

Od nienawiści do miłości? W przypadku bohaterów najnowszej książki Kingi Litkowiec sprawa jest o wiele bardziej skomplikowana. Jedno oraz drugie jak najbardziej występuje i to jednocześnie, mogłoby się wydawać, że wzajemnie uczucia te się wykluczają, lecz również mogą tworzyć barwną mozaikę i być jednym z punktów wyjścia dla historii gdzie zdarzyć może się dosłownie wszystko, a tak naprawdę jeszcze więcej. Trzeci tom cyklu o rodzinie Blakemore nie ustępuje swoim poprzednikom, a następcom wyżej podnoszący poprzeczkę. Nie brakuje tajemnic, szybkiej akcji, wyrazistych osobowości oraz tytułowa familia zaskakuje nieustannie. Jednak w samym centrum czytelniczego zainteresowania są oczywiście bohaterowie, pierwszoplanowi oraz drugoplanowi. Odgrywają swoją rolę perfekcyjnie, zawsze mając asa w rękawie i nie do końca odsłaniając się. Autorka wie doskonale jak wzbudzić zaintrygowanie oraz zbudować tak postacie, by w pełni mogły pokazać cały wachlarz emocji. Oczywiście ważnym jest również odpowiedni klimat, a ten w „Katherine” łączy sensualność oraz huśtawkę emocji i nieustające zagrożenie. Trzecia część nie zdradza dokładnie co czeka czytelników w następnej, lecz daje pewne wskazówki i równocześnie stawia nowe znaki zapytania, łączące się z tym, co już znane, ale i wciąż w dużym stopniu stanowiące niewiadomą.

Niektórzy nie wierzą w miłość, wcale nie tak po prostu albo z przekory. Oni po prostu zbyt dużo widzieli, za wiele za nimi złych doświadczeń oraz zniechęca ich to, czego byli świadkami. Mur jaki wokół siebie zbudowali pozwala im odgrodzić się od raniących uczuć oraz ich przeciwnikom nie da...

Rozwiń Zwiń

Gorzko - słodki smak ma niejedno wydarzenie w życiu, czasem pamiętamy o nim przez moment i zapominamy bardzo szybko. Jednak pewne sprawy pozostawiają ślad na długo i nie pozwalają zamknąć się oraz odłożyć na odległą półkę w pamięci. Przypominają o sobie nieustannie, a kiedy zdaje się, że w końcu już są za nami nagle znów pojawiają się i roznoszą w pył kruchy spokój.

Niewiele potrzeba by dać się ponieść chwili i po prostu dobrze bawić się, ale niekiedy los wystawia za to słony rachunek. Nie od razu zna się cenę, Gaja przekonuje się o tym gdy ktoś publikuje w internecie filmik z jej udziałem oczywiście bez zgody najbardziej zainteresowanej. Nie była świadoma faktu jego nagrywania, lecz jak najbardziej przekonuje ile szkód może on wyrządzić. Komu zależy by zaszkodzić Gai? Podejrzenia skupiają się wokół mężczyzny jaki jeszcze przed momentem był blisko niej, więc czy to możliwe, że skrzywdził ją Konstanty? Wiele na to wskazuje, trudno po takim zachowaniu z jego strony nie być wściekłą i lepiej trzymać mężczyznę na dystans. Niespodziewane spotkanie z Mikołajem przynosi natomiast cos czego nieoczekiwana i na co chyba żadne z nich nie jest gotowe. Czy powinni zbliżyć się do siebie właśnie w takim momencie? Dziewczyna niczego nie jest pewna, trudno jej komukolwiek zaufać i ostatnie czego pragnie to jeszcze mocniej skomplikować swoje życie. No i pozostaje jeszcze Kostek, jaki tak łatwo nie daje za wygraną. A na tym jeszcze nie koniec, będzie musiała stawić czoła skutkom swoich wcześniejszych decyzji …

Niektóre kontynuacje każą na siebie dość długo czekać, lecz cierpliwość w końcu zostaje nagrodzona. Tak właśnie jest z „ Bitter Sweet”, jakie okazują się być doskonałym ciągiem dalszym pierwszej części. Bohaterowie nie stracili żadnej ze swych cech, dzięki którym zapadli w pamięć i pokazują, że długo jeszcze nie powiedzą ostatniego słowa. Zaskakują i pokazują się z innej strony, nie radykalnie, odsłaniają część swoich tajemnic oraz zmagają się z tym, co wydarzyło się wcześniej. K.A. Figaro postawiła na niełatwe emocje, skomplikowane postacie, a zwłaszcza na relacje, jakim daleko do prostych i oczywistych oraz przynoszących z sobą jedynie pozytywne chwile. Wątki rozwijane są tak, by nie tylko zaskakiwać, lecz przede wszystkim stawiać pytania, na które odpowiedzi trudno odnaleźć i nie zawsze są one zgodne z oczekiwaniami. Zgodnie z tytułem przeplatają się gorzko-słodkie uczucia i wspomnienia, tworząc obraz niejednoznaczny ze znakami zapytania i przede wszystkim pełen pasji, zaskakujących wyborów oraz z bohaterami, jacy jeszcze nie powiedzieli ostatniego słowa. Przeszłość dla nich wciąż jest jeszcze nie zamkniętym rozdziałem, lecz równocześnie piszą kolejny, po części na podstawie poprzedniego, lecz i całkiem nowy. W nim dzieje się naprawdę dużo i z pewnością niejednokrotnie postacie są zaskakiwane, lecz i same rzucają wyzwanie sobie i innym.

Gorzko - słodki smak ma niejedno wydarzenie w życiu, czasem pamiętamy o nim przez moment i zapominamy bardzo szybko. Jednak pewne sprawy pozostawiają ślad na długo i nie pozwalają zamknąć się oraz odłożyć na odległą półkę w pamięci. Przypominają o sobie nieustannie, a kiedy zdaje się, że w...

Rozwiń Zwiń

Historię piszą zwycięzcy, ale ci prawdziwi czasem pozostają w cieniu. Wcale nie są niewidoczni, pozostają po prostu niedostrzegani. Wprawne oko wyłowi ich z tłumu, lecz nieliczni jedynie zobaczą potencjał, z jakim nie obnoszą się, lecz skutecznie używają go. Wystarczy im chwała i sława tych, którym poświęcili się …



Księżna, żona, matka, dyplomatka, zdrajczyni, wojowniczka. Cecylia Neville. Kobieta. Tak wiele ról i ona jedna, o jakiej najczęściej mówi się w kontekście działań jej męża i synów oraz innych mężczyzn z otoczenia. Ona miała być pionkiem w grze o władzę, dostarczającą bardziej lub mniej ważnych graczy. Ta rola nie była dla niej, chociaż i ją wypełniła. Oczekiwano, że urodzi dziedzica i będzie wspierała męża, ale zrobiła o wiele więcej niż ktokolwiek mógł przypuszczać. W piętnastym wieku, nawet jeśli była arystokratką, kobieta żyła w sztywnych ramach zasad i obowiązków, jakie nie pozwalały na samodzielność. Jednak ona zdobyła się na odważne kroki, nie była jedyną, która poruszała się na terenie tradycyjnie zarezerwowanym dla uprzywilejowanych mężczyzn. Czy zdobyła to, czego pragnęła? Z pewnością osiągnęła nie jeden swój cel, ten najważniejszy również? Jako księżna Yorku i matka królów z pewnością odniosła zwycięstwo nad wrogami, nie bez strat własnych, lecz przecież zwycięzców, nawet tych pozostających w cieniu nikt o to nie pyta się … Wystarczy, że przemawiają za nich ich czyny.



Kobieta nietuzinkowa? Z pewnością. Umiejąca wykorzystać nadarzające się okazje? Z pewnością. Ciężko pracująca na sukces rodziny? Oczywiście. A jednak przez historię nie do końca doceniana. Cecylia Neville w książce Annie Garthwaite zostaje oddany głos. Nie na wyrost i nieprzesadzony, lecz pokazujący osiągnięcia kobiety, jakie nawet po stuleciach robią wrażenie. Nie zapomniano o niej, lecz zbyt często, jak i wiele jej podobnych poprzedniczek i następczyń, wspomina się o niej jako tle dla męża. Autorka „Cecylii” nie udowadnia na siłę, że było inaczej nie musi tego robić w żadnym razie. Wystarczy, iż przybliża czytelnikom, data po dacie, wydarzenie po wydarzeniu, rolę którą odegrała, nie według czyjegoś scenariusza, lecz napisanego przez nią samą i wraz z mężem. Fabularyzowane losy Księżnej Yorku pokazują sylwetkę wytrawnej dyplomatki, jaka przez kilkadziesiąt lat kreuje politykę w czasach wojen, spisków, zdrad i nieoczywistych sojuszy. Zwycięża, przegrywa i znów staje na szczycie. Annie Garthwaite nie musiała niczego dodawać, wystarczyło odsłonięcie postaci i pokazanie nie tyle jej zasług ile tego kim była. Pokazanie prawdziwego człowieka, nie imienia i nazwiska na drzewie genealogicznym, lecz kogoś, kto napędzał koło historii.

Historię piszą zwycięzcy, ale ci prawdziwi czasem pozostają w cieniu. Wcale nie są niewidoczni, pozostają po prostu niedostrzegani. Wprawne oko wyłowi ich z tłumu, lecz nieliczni jedynie zobaczą potencjał, z jakim nie obnoszą się, lecz skutecznie używają go. Wystarczy im chwała i sława tyc...

Rozwiń Zwiń

Podobno miłość wszystko wybacza i wraz z nią pojawia się szczęście oraz świat nabiera jaśniejszych barw A jeśli tak nie jest? Przynosi z sobą mroczniejsze kolory, strach i niepewność? Czy na pewno nią jest i powinno się dać kolejną szansę?

Zdrada niejedno ma oblicze i zbyt często nadchodzi ze strony, jakiej nikt nie spodziewa się jej. Stella poznała jak smakuje w jednej z najszczęśliwszych chwil. Czy powinna zaufać komuś kto już ją niejednokrotnie zranił? Zaryzykowała wszystko i straciło więcej niż mogła wcześniej przypuszczać. Czy było warto? Wydaje się, że dziewczyna przegrała i musi pogodzić się ze swoją sytuacją, chociaż jeszcze przed momentem miała świat u swych stóp. Co dalej ze świetnie zapowiadającą się karierą i przyszłością w ogóle? Kto pomoże Stelli jeśli nie ma wokół żadnej przyjaznej twarzy? Ktoś przypomina o sobie, ale jakie są intencje Cesare? Zaufanie już zostało nadwyrężone i tak wiele utracono, tym, razem kolejne niepowodzenie może mieć skutki jeszcze dalej idące. Na szali jest coś więcej niż tylko zawodowa przyszłość, przed młodą wiolonczelistką już tak wiele zamkniętych drzwi, te które uchyliły się mogą na nią ściągnąć jeszcze większe kłopoty. Serce podpowiada jedno, a rozsądek milczy, pozostaje jeszcze raz, ostatni spróbować uwierzyć w słowa i czyny …

Ogromny talent, uczucia, które nie powinny w ogóle zaistnieć, tajemnicza przeszłość, zaskakująca zwrotami teraźniejszość oraz niepewna przyszłość. Dwoje ludzi, jakich dużo dzieli, a łączy miłość, wciąż wystawiana na próby. Ostatni tom trylogii autorstwa Moniki Magoskiej – Suchar dostarcza nam całego wachlarza emocji oraz zwrotów opowiadanej historii. Jako, iż pisarka już niejednokrotnie w swoich książkach pokazała co, to znaczy zaskoczyć rozwojem akcji również i w najnowszej należy się tego spodziewać także, ale przystało na mistrzynię robi w najmniej oczekiwanych momentach. Do samego końca trudno przewidzieć jak potoczą się losy bohaterów, które i tak prowadzone są po krętych ścieżkach. Na pierwszym miejscu są emocje, przynoszące z sobą prawie równocześnie szczęście, lecz również i ból. W „Maestro” czytelnicy znajdą całych wachlarz uczuć, intensywnych, trudnych do przewidzenia, czasami przypominających sinusoidę, lecz zawsze oddanych prawdziwie. No i oczywiście postacie, które jeszcze nie wyjawiły wszystkich swoich sekretów oraz nie powiedziały ostatniego słowa. W niepewności co do wyborów, jakie podejmą, oraz ich skutków do samego zakończenie nie powinno się być pewnym. Monika Magoska – Suchar w każdej książce dostarcza czytającym niezapomniane wrażenia czytelnicze, a w „Maestro” są one różnorodne i odsłaniające mroczniejsze strony ludzkich fantazji oraz duszy. Miłość, nienawiść, zaufanie, tworzą opowieść o kobiecie i mężczyźnie, jacy stawiają czoła decyzjom, nie jedynie własnym oraz tego, co z sobą niosą.

Podobno miłość wszystko wybacza i wraz z nią pojawia się szczęście oraz świat nabiera jaśniejszych barw A jeśli tak nie jest? Przynosi z sobą mroczniejsze kolory, strach i niepewność? Czy na pewno nią jest i powinno się dać kolejną szansę?

Zdrada niejedno ma oblicze i zbyt często nadchodz...

Rozwiń Zwiń