Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem pewna, czy potrafię odbierać tę książkę jako antyutopię. Podczas lektury, widzę przed sobą dwa światy, dwa przeciwne światy: nasz (nie mówię o rezerwacie Dzikich, który od dzisiejszego nieco się różni) oraz Nowy Wspaniały Świat.
Czy któryś z nich jest idealny? Choćby z założena? Tak naprawdę oba, po zastanowieniu, przyprawiają człowieka o dreszcze, oba funkcjonują dzięki pewnym... wyrzeczeniom.
Pierwszy - na piedestale stawia naukę, wyższe - zarezerwowane dla człowieka - uczucia, piękno, kosztem szczęścia, stabilności, pokoju... W drugim: panuje szczęście, radość, stabilność, pokój jedność, za co zapłacono nauką, pięknem, uczuciem. Religią.
Ponieważ "Szczęśliwość nigdy nie bywa wzniosła".

moim zdaniem naprawdę warto.

Od siebie napiszę na końcu jedynie małą dygresję, osobistą. Czy opisany blisko 80 lat temu przez Huxleya świat nie brzmi dziwnie znajomo? Dzisiejsi ludzie nie porzucają religii, nie zaniedbują piękna i sztuki, nie kpią z wyższych uczuć i nie zastępują nauki masowością? Ot, tyle ode mnie.

Nie jestem pewna, czy potrafię odbierać tę książkę jako antyutopię. Podczas lektury, widzę przed sobą dwa światy, dwa przeciwne światy: nasz (nie mówię o rezerwacie Dzikich, który od dzisiejszego nieco się różni) oraz Nowy Wspaniały Świat.
Czy któryś z nich jest idealny? Choćby z założena? Tak naprawdę oba, po zastanowieniu, przyprawiają człowieka o dreszcze, oba...