Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kiedy mówiłam o jakiejkolwiek książce związanej tematycznie z narkotykami, spotykałam się z pytaniem "A czytałaś Pamiętnik Narkomanki?"
To w sumie był jedyny powód, dla którego po nią sięgnęłam.

I dochodzę do wniosku, że powinnam uczynić to dużo wcześniej, aby ją docenić. Aktualnie jedyną wartością powieści, jaką dostrzegam, jest fakt, że stanowi autentyczny pamiętnik. To chyba coś znaczy.

Poza tym... Co poza tym? Jest potwornie nudna, rozwlekła. Niektórych autorów można wręcz kochać za lakoniczność; właściwie za to, ile są w stanie przekazać w kilku lakonicznych zdaniach. Rosiek tego nie potrafi, albo po prostu ja nie umiem się wgryźć w jej styl. Opisuje po kolei swoje dni, zwracając uwagę na suche fakty; nie wiem, może mam ograniczoną wyobraźnię, ale zdanie "Mam ochotę na majkę." nie brzmi dla mnie jak wyznanie narkomana, tylko zwykłe stwierdzenie, za którym nie ma żadnych emocji, coś jak "Mam ochotę na czekoladę".
Przekręcałam kolejne strony, nie myśląc o niczym. Nie mam pojęcia, co czuła, przeżywała autorka w związku z uzależnieniem. Już dawno zastanawiałam się, co przedstawiałaby powieść o narkomanii, z której ktoś wykroiłby wszystkie emocje, pozostawiając pustą fabułę - i mogłam w końcu zobaczyć ten twór na własne oczy.

Cóż, ocena pewnie zależy od oczekiwań. Mi się nie podobała.

Kiedy mówiłam o jakiejkolwiek książce związanej tematycznie z narkotykami, spotykałam się z pytaniem "A czytałaś Pamiętnik Narkomanki?"
To w sumie był jedyny powód, dla którego po nią sięgnęłam.

I dochodzę do wniosku, że powinnam uczynić to dużo wcześniej, aby ją docenić. Aktualnie jedyną wartością powieści, jaką dostrzegam, jest fakt, że stanowi autentyczny pamiętnik. To...