Nie wiem, co mam o tym napisać. Właściwie najłatwiejszy w interpretacji jest wątek Carla i Roda. Miłość silniejsza niż śmierć itd. Rod ma ładną kwestię o śmierci, raczej nie odkrywczą i streszczającą się w zdaniu „lepiej byśmy stojąc umierali, niż mamy klęcząc na kolanach żyć” i jakby nie było zwycięża moralnie. Rzuca się w oczy wymienianie kwestii między postaciami, jakby dzielenie świadomości? Zaznaczam, że nie czytałem żadnego ooracownia, więc piszę co mój umysł spłodzi. Wydaje mi się, że symbolizuje to zanik indywidualizm, jakieś zmieszanie świadomości. Dodatkowo Tinker zwraca się do tancerki imieniem „Grace” pod koniec pyta jak na prawdę ma na imię, ona odpowiada, że Grace. Wychodziłoby na to, że narzucona rola stała się jej własną. O co właściwie chodzi z doktorem i tancerką? Wydawało się, że po prostu oprawca i sadysta potrzebuje kogoś, może czuje się przytłoczony tym co robi. Mówi w którymś momencie, że nie jest doktorem, więc może stoi ktoś wyżej, a on jest pionkiem. Nie wiem, ale interpretacja, że każdy potrzebuje drugiego człowieka wydaje się ciekawa. Graham i Grace? Graham jest zaćpanych na śmierć, zmartwychwstaje czy co, potem Grace zmienia się w Grahama + sam tytuł wskazuje na wyzbycie się cech indywidualnych. Wracając do potrzeby drugiego człowieka (przepraszam za chaotyczność),najbardziej pozytywną (może jedyną pozytywną) postacią jest Robin, jest najbardziej człowieczy. Wiesza się przez odrzucenie, Grace nie reaguje na jego wołanie. Zdziwił mnie trochę gest Grahama, liczyłem, że podtrzyma go. Nie mniej jednak wyszedł chyba z założenia, że lepiej umrzeć niż tak żyć. W utworze widać też dążenie do szczęścia mimo warunków, Carl bez rąk i języka tańczy do piosenki dobiegającej zza płotu za co obcięte zostają mu stopy. Moim zdaniem utwór można zamknąć w trzech tematach: miłość, godność, drugi człowiek. Dobra, nie można zamknąć, ale te są najważniejsze.

Nie wiem, co mam o tym napisać. Właściwie najłatwiejszy w interpretacji jest wątek Carla i Roda. Miłość silniejsza niż śmierć itd. Rod ma ładną kwestię o śmierci, raczej nie odkrywczą i streszczającą się w zdaniu „lepiej byśmy stojąc umierali, niż mamy klęcząc na kolanach żyć” i jakby nie było zwycięża moralnie. Rzuca się w oczy wymienianie kwestii między postaciami, jakby...

Sama nie wiem, co mam o tym myśleć...
Rozumiem, ale nie wiem dlaczego tak.
Czuję, ale chyba nieodpowiednio.
Rozdarta na kawałki zastanawiam się.

Sama nie wiem, co mam o tym myśleć...
Rozumiem, ale nie wiem dlaczego tak.
Czuję, ale chyba nieodpowiednio.
Rozdarta na kawałki zastanawiam się.

Przeczytałem i odrzuciło mnie. Nie zrozumiałem przekazu, nie wyłowiłem idei utworu. Czuję, że raczej się to nie stanie.
By dopełnić wizję, zatrzymać co nieco w sobie, by treść nie ulotniła się niby obłok, zajrzałem w internetowe opracowania. Co to dało? Utwierdziłem się jedynie w przekonaniu, że dramat ten to wypaczona wizja (anty)świata psychicznie chorej dramatopisarki, uzdolnionej dramatopisarki, która na kartach utworów utrwaliła dręczące ją sny, majaki, rojenia i skrzywienia. Tych wizji nie da się ogarnąć, zrozumieć, uporządkować lub posegregować, tak samo jak niemożliwością jest wniknięcie w umysł człowieka chorego psychicznie i zrozumienie tego, o czym w danej chwili myślał i dlaczego tak myślał.
Pomimo tego, że to pierwszy dramat Kane, jaki przeczytałem i po którym czuję się całkowicie zniesmaczony (i w jakiś sposób oszukany),nie omieszkam sięgnąć po inne jej tytuły. Wiem, że tym krokiem prostacko narażam i nadwyrężam nie tylko siebie, ale i znaczenie pojęcia sztuki dramatycznej w wykonaniu Sarah Kane, którą nieudolnie staram się pojąć i przyswoić, ale należę, mam nadzieję, do ludzi odważnych i zaryzykuję...

Przeczytałem i odrzuciło mnie. Nie zrozumiałem przekazu, nie wyłowiłem idei utworu. Czuję, że raczej się to nie stanie.
By dopełnić wizję, zatrzymać co nieco w sobie, by treść nie ulotniła się niby obłok, zajrzałem w internetowe opracowania. Co to dało? Utwierdziłem się jedynie w przekonaniu, że dramat ten to wypaczona wizja (anty)świata psychicznie chorej dramatopisarki,...

Jak zwykle zostałam poruszona do żywego, wręcz czułam ból i smutek.
Mocna - jak to Kane.

Jak zwykle zostałam poruszona do żywego, wręcz czułam ból i smutek.
Mocna - jak to Kane.

Rozumiem emocje i uczucia wyrażone w śmierci, pogardzie, szaleństwie, kawałkach kończyn i ich kikutach. Czuję fantomowy ból w klatce piersiowej. R o z u m i e m.

Rozumiem emocje i uczucia wyrażone w śmierci, pogardzie, szaleństwie, kawałkach kończyn i ich kikutach. Czuję fantomowy ból w klatce piersiowej. R o z u m i e m.

Człowiek jako Istota, która walczy o swoją godność.

Człowiek jako Istota, która walczy o swoją godność.

Dramatów Kane nie ośmielam się recenzować.

Dramatów Kane nie ośmielam się recenzować.

Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to to, że życie Sary Kane musiało być straszne, skoro zdołała wykreować takie piekło.

Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to to, że życie Sary Kane musiało być straszne, skoro zdołała wykreować takie piekło.