Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czy hibernacja może być remedium na wszechogarniające nas problemy? A może sen jest po prostu od nich ucieczką?

W ogromnym skrócie, mamy rok 2000. Główna bohaterka powieści, mieszkanka Nowego Jorku, która odziedziczyła spory spadek po rodzicach, decyduje się na przespanie całego roku, aby na nowo odrodzić się i stworzyć lepszą wersję siebie. Z pozoru szczęśliwa kobieta, okazuje się pełna rozpaczy, a aby wejść w stan hibernacji, faszeruje się ogromem leków nasennych.

Powieść Otessy Moshfegh cieszy się popularnością na bookstagramie i booktoku, głównie dla jej estetyki - to książka z gatunku „unhinged women”, stawiana obok twórczości Plath i Woolf. Czy jednak jest w niej coś więcej niż owe „aesthetic”? Ciężko mi stwierdzić. Nie wywarła ona na mnie takiego wrażenia jak oczekiwałam - już teraz wiem, że nie zostanie ze mną w głowie na długo, fizycznie nie zapadła mi szczególnie w pamięć. 

Dodatkowo, nie zgadzam się ze sposobem w jaki autorka rozwiązała główny problem lektury. Osobiście uważam, iż człowieka w diametralnych zmianach, odrodzeniu, czy stworzeniu nowego „ja”, pociąga jedynie fakt, że nadchodząca dla niego przyszłość będzie skokiem w nieznane. Widać to w zachowaniu głównej bohaterki, która za wszelką cenę chce wyzbyć się własnej przeszłości. Nie wie co spotka ją, gdy zakończy swój „eksperyment”, oraz sama ma możliwość nie martwienia się o jutro, bo ma na to pieniądze.

Autorka porusza również ciekawy wątek związany z jednym lekiem nasennym i ma szansę go rozwinąć, ale nigdy tego nie robi. Nigdy nie dowiadujemy się, co dzieje się po wzięciu go, gdy kobieta zasypia. Spodziewałam się czegoś innego, bardziej ludzkiego, gdzie bohaterka zderzy się z codziennym światem. Nie dostaliśmy tego, co dość odbiera książce, przecież nie da się pójść spać, a nasze problemy znikną.

Czy hibernacja może być remedium na wszechogarniające nas problemy? A może sen jest po prostu od nich ucieczką?

W ogromnym skrócie, mamy rok 2000. Główna bohaterka powieści, mieszkanka Nowego Jorku, która odziedziczyła spory spadek po rodzicach, decyduje się na przespanie całego roku, aby na nowo odrodzić się i stworzyć lepszą wersję siebie. Z pozoru szczęśliwa kobieta,...

„Kiedy kogoś kochasz, ten ktoś staje się częścią ciebie. Jest we wszystkim, co robisz; jest w powietrzu, którym oddychasz, w wodzie, którą pijesz, i we krwi, która płynie w twoich żyłach.”


 
„Pani Noc” Cassandry Clare to pierwszy tom trylogii pt. „Mroczne intrygi”. Akcja książki rozgrywa się 5 lat po zakończeniu „Darów anioła” (dlatego zalecam, aby sięgały po tę pozycję osoby, które już przeczytały poprzednie utwory z uniwersum nocnych łowców). Poznajemy tu Emmę Carstairs, która próbuje odkryć prawdę związaną z morderstwem jej rodziców oraz Juliana Blackthorna, parabatai Emmy, opiekującego się gromadką rodzeństwa w Instytucie. W Los Angeles dochodzi do niewyjaśnionych demonicznych morderstw, a główni bohaterzy zostają wepchnięci w sam środek wydarzeń.
 
Do twórczości Cassandry Clare powróciłam po latach – jako dziecko uwielbiałam „Dary anioła”, była to moja ukochana seria młodzieżowa, więc możliwość zanurzenia się w lekturze, która jest z tego samego uniwersum, sprawiło mi ogromną radość. Książkę czyta się lekko i przyjemnie, a tempo akcji jest w sam raz – nie za szybkie, nie za wolne. Osobiście nie spodziewałam się, że pozycja będzie potrafiła tak mnie zaskoczyć, myślałam, że domyślam się wszystkich plot twistów, ale w większości przypadków nie miałam racji, z czego bardzo się cieszę, bo dzięki temu wydarzenia trzymały mnie w napięciu. Najbardziej chyba rozczulam się nad dodatkowym opowiadaniem z bohaterami „Darów anioła”, bo było przeurocze!
 
Nie miałam wysokich oczekiwań co do „Pani Noc”, a naprawdę świetnie się bawiłam. Nie jest to oczywiście najlepsza książka jaką czytałam w życiu, ale dla mnie była to przepełniona nostalgią lektura. Polecam osobom już zaangażowanym emocjonalnie w uniwersum nocnych łowców tak jak ja, jako swoiste uzupełnienie, ale nie radziłabym czytać tej trylogii, gdy nie jesteśmy z tym światem obeznani, bo to jej troszkę odbiera. Z tego też powodu nie zdradzam zbyt wiele o fabule, aby nie spoilerować osobom, które niczego od Cassandry Clare nie miały okazji przeczytać.

„Kiedy kogoś kochasz, ten ktoś staje się częścią ciebie. Jest we wszystkim, co robisz; jest w powietrzu, którym oddychasz, w wodzie, którą pijesz, i we krwi, która płynie w twoich żyłach.”


 
„Pani Noc” Cassandry Clare to pierwszy tom trylogii pt. „Mroczne intrygi”. Akcja książki rozgrywa się 5 lat po zakończeniu „Darów anioła” (dlatego zalecam, aby sięgały po tę pozycję...

O "Śpij!" nigdy wcześniej nie słyszałam - pozycja trafiła w moje dłonie przez przypadek i zawładnęła moją głową.

Książka Annelies Verbeke to opowieść o bezsenności oraz odnajdywaniu swojego miejsca w świecie, za wszelką cenę próbując poradzić sobie z wszechogarniającymi nas problemami. Bohaterami są zwyczajni ludzie, którzy zmagają się z rozterkami, traumami i chorobami, tworząc przy tym historię pełną smutku i cierpienia, ale z nadzieją na lepsze jutro. Podczas czytania mieszają się jawa i sen, a konwencja, w jakiej utrzymany jest utwór jest niemalże oniryczna.

Bardzo krótka pozycja, która będzie miała swoich zwolenników, ale też czytelników, na których nie podziała tak mocno jak na mnie. Polecam każdemu kto będzie miał okazję przeczytać.

O "Śpij!" nigdy wcześniej nie słyszałam - pozycja trafiła w moje dłonie przez przypadek i zawładnęła moją głową.

Książka Annelies Verbeke to opowieść o bezsenności oraz odnajdywaniu swojego miejsca w świecie, za wszelką cenę próbując poradzić sobie z wszechogarniającymi nas problemami. Bohaterami są zwyczajni ludzie, którzy zmagają się z rozterkami, traumami i chorobami,...