Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dla kogoś chociaż trochę przyzwyczajonego do tego typu narracji książka nie będzie dużym problemem. Poza kilkoma fragmentami, gdzie autor zarzuca nas masą nic nieznaczących nazwisk, reszta jest sensownie rozplanowana i skupiając się na lekturze, ciężko się pogubić. Całość napisana jest w stylu Martina, łatwo wciąga nawet jeśli przez dłuższy czas nic się nie dzieje, do tego spora czcionka i duża ilość rysunków sprawiają, że strony same uciekają.

Książka faktycznie rozwija i wyjaśnia pewne kwestie poruszane w Pieśni lodu i ognia, jest solidnym uzupełnieniem głównego cyklu, ale trzeba mieć na uwadze, że to w dalszym ciągu dzieło G. R. R. Martina, napisane totalnie w jego stylu. Skupia się głównie na rodzie Targaryenów a reszta jest tak naprawdę tylko tłem, więc jeśli ktoś spodziewa się np. opisu Valyrii sprzed zagłady, lub chociaż próby wyjaśnienia czym była ta zagłada to może się lekko zawieść; książce brakowało też czegoś, co powinno być oczywiste w tego typu pozycji – map. Dlatego właśnie do Slimarilliona tej książki bym raczej nie porównywał.

Dla kogoś chociaż trochę przyzwyczajonego do tego typu narracji książka nie będzie dużym problemem. Poza kilkoma fragmentami, gdzie autor zarzuca nas masą nic nieznaczących nazwisk, reszta jest sensownie rozplanowana i skupiając się na lekturze, ciężko się pogubić. Całość napisana jest w stylu Martina, łatwo wciąga nawet jeśli przez dłuższy czas nic się nie dzieje, do tego...