Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kolejna pozycja z tych odkrytych dzięki znajomemu z pracy, za co jestem ogromnie wdzięczna! "Przed wyruszeniem w drogę", którą napisał Marcin Mortka to książka z gatunku fantastyki, która opisuje losy głównego bohatera Edmunda Kociołka. Ów mężczyzna wstąpił do armii, gdzie pełnić miał rolę kucharza Dziesiątego Pułku Piechoty księcia Stefana. Niejednokrotnie gotował, dbał o dostawę żywności i pilnował porządku jeśli chodzi o sprawy jedzeniowe. Czy zajmował się czymś oprócz tego? Oczywiście!!! Otóż nasz Kociołek, niejednokrotnie popadał w niezłe kłopoty, o czym mogą poświadczyć pierwsze strony tejże książki.

Rozjuszony krasnolud, który uparcie twierdzi, że Edmund nie przepuścił go na trakcie, tajemniczy żebrak przez którego obaj panowie trafią do aresztu, chaos na jarmarku, narodziny hrabiątka, ratowanie sierot z płonącego sierocińca czy małomówny elf to jedynie wierzchołek góry lodowej, z jaką będzie musiał się zmierzyć nasz główny bohater.

Wydaje mi się, że jestem nieliczną z osób, które swoją przygodę z twórczością Marcina Mortki zaczynają od książki "Przed wyruszeniem w drogę". Piszę to ze względu na to, że czytając wypowiedzi innych czytelników na Lubimy Czytać, odnoszę wrażenie, że ta pozycja wcale nie pojawiła się jako pierwsza jeśli chodzi o przygody Edmunda Kociołka. Pozycja ta według mnie jest idealna jeśli chodzi o rozpoczęcie tej historii.

Tak na prawdę, to właśnie tutaj dowiadujemy się najważniejszych rzeczy. Jak tak na prawdę Kociołek poznał swoich kompanów. W jakich okolicznościach zetknął się z nimi podczas swojej służby w Dziesiątym Pułku Piechoty księcia Stefana i trzeba przyznać, że nie zawsze były to sprzyjające okoliczności i nie za każdym razem wszyscy pałali do siebie sympatią. Niektóre spotkania były burzliwe, czego dowód otrzymujemy dosłownie na pierwszych stronach książki.

" - Ani się rusz! - wyrzęził, łapiąc mnie za kołnierz. -Póki ci porządnie nie wpier...
W takiej sytuacji mogłem już zrobić tylko jedno.
Z całej siły wpakowałem mu kolano w przyrodzenie.
Dziki ryk, jaki poniósł się nad dachami Koziegobrodu, okazał się oficjalnym dowodem na to, że krasnoludy, wbrew plotkom, jednak mają genitalia tam, gdzie ludzie."
Pozycja "Przed wyruszeniem w drogę", którą napisał Marcin Mortka jest pozycją opowiadającą o tym, jak główny bohater poznał swoich przyszłych towarzyszy broni. Jak bardzo te postacie są od siebie różne, ale jednocześnie dzięki temu dopełniają się w stu procentach. Autor nie poskąpił jeśli chodzi o wątki humorystyczne, które w mojej opinii najlepiej widać w listach Edmunda do jego żony Sary i odwrotnie.

Niejednokrotnie odnosiłam wrażenie, że ta historia niesamowicie przypomina mi drużynę z Władcy Pierścienia bądź też Wiedźmina. Absolutnie nie uznaję tego jako wadę, gdyż mam pewien sentyment do tych drużyn, które skupiały wokół siebie bardzo, ale to bardzo z różnicowane charaktery. Jedni byli narwani i niecierpliwi, inni natomiast podchodzili do wszystkiego z dystansem i spokojem. Ktoś specjalizował się w broni wykutej z żelaza, ktoś inny zaś preferował magię i zioła. Niektórzy zamiast spacji używali kurwy, ale byli też tacy, którzy swoje serce oddali pobożności i religii.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/07/marcin-mortka-przed-wyruszeniem-w-droge.html

Kolejna pozycja z tych odkrytych dzięki znajomemu z pracy, za co jestem ogromnie wdzięczna! "Przed wyruszeniem w drogę", którą napisał Marcin Mortka to książka z gatunku fantastyki, która opisuje losy głównego bohatera Edmunda Kociołka. Ów mężczyzna wstąpił do armii, gdzie pełnić...

Rozwiń

Zwiń

Czasami sięgam po książki ze względu na okładkę innym razem przez treść... Tym razem moją uwagę przykuł tytuł. Wydaje mi się, że ostatnio chwytam wszystko, co ma jakieś powiązanie ze Stanami Zjednoczonymi, dlatego też skusiłam się również na tę pozycję.

„O północy w Nowym Jorku”, którą napisał Mark Miller, jest książką opowiadającą o losach dwójki obcych sobie ludzi. Lorraine od małego miała styczność ze sztuką, a to dlatego, że jej tata obracał się w kręgach malarzy. Mężczyzna został postrzelony na jednej z nowojorskich ulic i po latach rzekomy morderca odzywa się do kobiety z obietnicą, że ją również czeka taki los.
W tym samym czasie, z więzienia wychodzi Léo. Człowiek ten został skazany za handel kopiami obrazów wielkich malarzy. Jeden z kolekcjonerów zorientował się, że mężczyzna go oszukał i teraz chce się zemścić, a jego metody są dosyć... okrutne.

"Wtedy otrzymał pierwszy cios, jeden z napastników kopnął go jak piłkarz wykonujący rzut karny, dosłownie zaparło mu dech, a w kroczu poczuł rozdzierający ból, po czym spadły kolejne razy: żebra, ramiona; ich buty metodycznie odbijały się od jego ciała..."

Jak widać już na tym etapie tę dwójkę coś łączy, chociaż jeszcze nie widzieli się na oczy. Wszystko się zmienia, kiedy Lorraine wylatuje z Paryża do Nowego Jorku, gdzie podczas jednej z aukcji udaje jej się zakupić obraz Czartoryskiego, zatytułowany "Wartownik".

To właśnie tam, po udanym zakupie, wracając do mieszkania przez Central Park, zostaje przez kogoś napadnięta. Szczęśliwie, w ślad za nią szedł Léo, którego zachowanie innego mężczyzny nieco zaniepokoiło. Jest to pierwsze spotkanie tych dwojga, których połączy coś więcej niż jedna upojna noc.

Książkę "O północy w Nowym Jorku", którą napisał Mark Miller, czytało mi się bardzo dobrze. Była ta pozycja z wątkiem romantycznym, ale także nieco kryminalnym, ze względu na wiadomości SMS'owe do Lorraine oraz próby zamachu na jej życie. Ponadto na Léo czyhał niezadowolony kolekcjoner obrazów, który zorientował się, że został oszukany.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/07/mark-miller-o-ponocy-w-nowym-jorku.html

Czasami sięgam po książki ze względu na okładkę innym razem przez treść... Tym razem moją uwagę przykuł tytuł. Wydaje mi się, że ostatnio chwytam wszystko, co ma jakieś powiązanie ze Stanami Zjednoczonymi, dlatego też skusiłam się również na tę pozycję.

„O północy w Nowym Jorku”, którą na...

Rozwiń

Zwiń

Kiedyś lubiłam mitologię grecką i rzymską na tyle, by uznać ją za jedną z lepszych tematyk na języku polskim. Teraz większość materiału zdążyła mi wyparować i ciężko sobie cokolwiek przypomnieć.

Tutaj właśnie, na białym koniu, wkracza Madeline Miller ze swoją książką „Kirke”, dzięki której wiele można sobie poprzypominać bez konieczności chodzenia do szkoły!

Książka ta opowiada historię córki Heliosa – Kirke, która już od samego początku jest traktowana przez wszystkich jak ktoś gorszy.

Widać, że pomimo tego kim jest, stara się zrozumieć również śmiertelników, jest bardzo wrażliwa i jedyne czego pragnie to zrozumienia, spokoju i kogoś kto zaakceptowałby ją taką jaką jest.

Wydawać by się mogło, że jej marzenia się spełniają kiedy na świat przychodzi jej brat Ajetes, którym się opiekuje jednak nawet on, kiedy dorasta, opuszcza ją wybierając to, co przygotował dla niego Helios.

Tak więc opuszczona przez brata, odrzucona przez mężczyznę, którego kochała i niedoceniona przez rodzinę, w końcu za jeden ze swoich czynów, zostaje wygnana na wyspę Ajai gdzie ma spędzić resztę swojego życia.

"W samotnym życiu są rzadkie chwile w których dusza innej istoty pojawia się blisko twojej, jak gwiazdy, które tylko raz w roku muskają niebo."
Pozostawiona samej sobie i swoim czarodziejskim umiejętnością stara się oswoić z myślą, że już na zawsze pozostanie sama. Los widocznie jednak miał inne plany względem niej ponieważ na brzeg jej wyspy niejednokrotnie przybijają statki z całą załogą, którą kobieta nierzadko zamienia w stado świń kiedy tylko zauważa, że mężczyźni mają w planie zrobić coś więcej aniżeli tylko się najeść i napoić.

Tak też dzieje się do momentu kiedy na Ajai przybija statek Odyseusza wraz z jego załogą. Kobieta przetrzymuje u siebie mężczyznę przez rok, a gdy ten w końcu odpływa by wrócić do swojej żony i syna, okazuje się, że Kirke jest w ciąży i po wyznaczonym czasie rodzi syna Telegonosa.

Można by rzec, że dopiero od tego momentu tak na prawdę rozpoczyna się historia kobiety, która dla swojego syna jest w stanie zrobić wszystko. Nawet przeciwstawić się bogom. Co z tego wyniknie? Jak potoczą się losy tytułowej Kirke? Czy kobieta wróci do łask swojego ojca, a tym samym do domu? Ta pozycja z pewnością oczaruje niejednego z Was jeśli tylko po nią sięgnięcie!

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/07/madeline-miller-kirke.html

Kiedyś lubiłam mitologię grecką i rzymską na tyle, by uznać ją za jedną z lepszych tematyk na języku polskim. Teraz większość materiału zdążyła mi wyparować i ciężko sobie cokolwiek przypomnieć.

Tutaj właśnie, na białym koniu, wkracza Madeline Miller ze swoją książką „Kirke”, dzięki które...

Rozwiń

Zwiń

Trochę czasu musiało minąć zanim sięgnęłam po tę książkę. Nie wiedziałam czego tak na prawdę się spodziewać jednak gdzieś w bookstagramowej bańce zauważyłam, że książka zbiera pozytywne recenzje. Czas zatem było zapoznać się z tą pozycją i muszę szczerze przyznać, że bardzo pozytywnie się zaskoczyłam!

Główną bohaterką jest czarnoskóra Enchanted. Dziewczyna ma siedemnaście lat i bardzo chce zostać piosenkarką. Pewnego dnia wybiera się na przesłuchanie, niestety jury nie daje jej szansy i zaprasza ją za rok. Okazuje się jednak, że dziewczyna będzie miała okazję skorzystać z szansy o jakiej inni jedynie marzą.

Na przesłuchaniu był Korey Fields. Znany wszystkim muzyk, który poniekąd bierze pod swoje skrzydła młodą Enchanted. Na początku wszystko wydaje się być w jak najlepszym porządku, dziewczyna nie wie jednak, że później przeżyje piekło na ziemi, do którego w pewnym sensie się przyczyniła.

"Jako jego dziewczyna muszę go wspierać. Być wyrozumiała, a nie przyprawiać go o ból głowy. Więc to robię. Daję z siebie wszystko z cienia po lewej stronie sceny. Pilnuję, żeby miał dużo jedzenia, wody i przestrzeni, gdy tego potrzebuje. Dał mnie i mojej rodzinie tak wiele. Chociaż tyle mogę dla niego zrobić.
Przestrzegać zasad."

Czy Enchanted zdoła się ocalić? Co takiego się wydarzyło, że policja ma oko na główną bohaterkę? Z pewnością nie będziecie się nudzić podczas czytania książki „Dorosła”, którą napisała Tiffany D. Jackson.

Pozycję tę czytało się na prawdę dobrze. Wydarzenia mające miejsce w książce, niejednokrotnie przyprawiały mnie o swego rodzaju dreszcz, ale także złość. Były tutaj poruszane bardzo ważne wątki takie jak przemoc wobec kobiet, porwania, uzależnienie oraz w mojej opinii także syndrom Sztokholmski, który udzielił się naszej głównej bohaterce.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/07/tiffany-d-jackson-dorosa.html

Trochę czasu musiało minąć zanim sięgnęłam po tę książkę. Nie wiedziałam czego tak na prawdę się spodziewać jednak gdzieś w bookstagramowej bańce zauważyłam, że książka zbiera pozytywne recenzje. Czas zatem było zapoznać się z tą pozycją i muszę szczerze przyznać, że bardzo pozytywnie się ...

Rozwiń

Zwiń

Kupiłam tę książkę ze względu na opis jaki znalazłam na tyle okładki. Nie mogę napisać, żeby coś się z nim nie zgadzało lub żeby odbiegał od tego, co można wyczytać w książce jednak coś bardzo mi dokuczało podczas czytania książki „Pony”, którą napisała R.J Palacio.

Na samym początku mamy przedstawione głównego bohatera dwunastoletniego Silasa, oraz po krótce jego tatę zajmującym się fotografia. Pewnego wieczoru ich spokojne życie zostaje przerwane przez jeźdźców, którzy zbierają ojca Silasa i odjeżdżają w nieznane. Pomimo nakazu ojca, by chłopiec pozostał w domu, ten czuję, że musi ruszyć w podróż, by uratować swojego tatę przed groźnymi zbirami. W tę wyprawę nie rusza sam. Razem ze nim jest jego przyjaciel Mitebald, którego nie widzi i nie słyszy nikt oprócz niego oraz niezwykły koń, który w przedziwny sposób wie dokąd powinni się wybrać.

„Posłuchaj, Silasie, twoja przyjaźń z Mitebaldem jest niezwykła i bardzo cenna. Ale niektórzy ludzie tego nie rozumieją, ponieważ nie widzą takich niezwykłych rzeczy. ”

„Pony”, którą napisała R.J Palacio to książka pełna przygód dwunastoletniego chłopca, który podświadomie czuję, że jego tacie grozi niebezpieczeństwo. Na swojej drodze spotyka wiele ciekawych postaci i nie są to jedynie żywi ludzie, ale także zjawy, który z różnych przyczyn nie odeszły jeszcze ze świata śmiertelników.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/07/rj-palacio-pony.html

Kupiłam tę książkę ze względu na opis jaki znalazłam na tyle okładki. Nie mogę napisać, żeby coś się z nim nie zgadzało lub żeby odbiegał od tego, co można wyczytać w książce jednak coś bardzo mi dokuczało podczas czytania książki „Pony”, którą napisała R.J Palacio.

Na samym początku mamy...

Rozwiń

Zwiń

Już w szkole mamy do czynienia z mitami. Poznajemy tę kulturę, zaznajamiamy się z nią. Osobiście bardzo lubiłam lekcje poświęcone mitologii i zawsze mnie one ciekawiły dlatego podane w formie książki, opowiadania, tym bardziej mnie zaintrygowały.

W książce „Wicked beauty”, którą napisała Katee Robert mamy zaprezentowane głównie historię pięknej Heleny, która została w pewien sposób zdradzona przez swojego brata Zeusa i oddana jako nagroda dla osoby, która wygra turniej mający na celu wyłonić nowego Aresa. Kobieta nie ma zamiaru biernie przyglądać się eliminacjom, w których ktoś zostanie jej mężem. Nie może znieść myśli, że po raz kolejny traktuje się ją jak bezbronną osobę, która jedynie onieśmiela swą urodą i wdziękiem.

„- Jeśli zamierzałaś startować na Aresa , musiałaś mieć nadzieję , że wygrasz , prawda ?
Nie myliła się , lecz nadal węszyłam intrygę . Tylko... A nawet gdyby, to co? Jeśli wezmę udział w konkursie i wygram , upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu.”
Helena postanawia zawalczyć o samą siebie i decyduje się na wzięcie udziału w tym krwawym turnieju. Można się spodziewać, że Zeus nie był zadowolony z jej decyzji. , którą podjęła tak na prawdę bez konsultacji z nim. Podczas eliminacji kobieta zawiera pakt z Achillesem i jego partnerem Patroklesem, który nie polega jedynie na wspieraniu siebie podczas turnieju, ale także umila im wolny czas pomiędzy konkurencjami.

Napisać, że trio uprawia seks to jak nie napisać absolutnie nic. Erotyczne wątki w tej książce są bardzo pikantne, mocne a jednocześnie subtelne. Bardzo podobało mi się to, że bohaterowie – Achilles, Helena oraz Patrokles nie skupiali się jedynie na fizycznym aspekcie seksu, ale także w jego wyniku poznawali bardziej siebie. Swoje preferencje, potrzeby, dowiadywali się o sobie wielu rzeczy, których nie widać na pierwszy rzut oka.

Książka „Wicked beauty”, którą napisała Katee Robert jest oryginalna ze względu na predyspozycje do zastępowania poszczególnych osób przez inne postaci. Nie przypominam sobie by była taka możliwość w prawdziwych mitach, które znany ze szkoły. Czasami było to dla mnie mylące jednak suma sumarum daje to ogrom możliwości na kontynuowanie danej historii. Można nawet przyjąć, że jest to w takim przypadku historia bez końca ponieważ ciągle można zastąpić daną postać kimś kompletnie innym.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/06/katee-robert-wicked-beauty.html

Już w szkole mamy do czynienia z mitami. Poznajemy tę kulturę, zaznajamiamy się z nią. Osobiście bardzo lubiłam lekcje poświęcone mitologii i zawsze mnie one ciekawiły dlatego podane w formie książki, opowiadania, tym bardziej mnie zaintrygowały.

W książce „Wicked beauty”, którą napisała ...

Rozwiń

Zwiń

Książkę „Mam nadzieję”, którą napisała Katarzyna Czajka-Kominiarczuk, mam na swojej półce już od dłuższego czasu. Postanowiłam po nią sięgnąć, głównie dlatego, że i w moim życiu bywało lepiej i gorzej i sama tak do końca nie wiedziałam, co mam ze sobą począć.

Dopiero teraz na spokojnie przysiadłam do tej pozycji i muszę przyznać, że jej pierwsze rozdziały były dla mnie niczym mój wewnętrzny głos, który mówił: widzisz? To ty.

Niejednokrotnie łapałam się na tym jak bardzo utożsamiam się z treścią książki „Mam nadzieję”, którą napisała Katarzyna Czajka-Kominiarczuk. Jak często przytakiwałam autorce i mruczałam do siebie, że faktycznie jest tak jak to przedstawia pisarka. Pozycja ta jest podzielona na kilka rozdziałów i w każdym z nich skupiamy się na czymś innym.

„Bo nasz schemat zakłada, że jeśli życie nie przebiegło wedle jakiegoś narzuconego stylu, to przepadło. Tylko co wtedy miałoby wypełniać kolejne dekady? Siedzenie i patrzenie w sufit? Wizyty u lekarza z pytaniem: „Czy to już?”, odmawianie sobie przyjemności, bo po co wypełniać ostatnie dekady czymkolwiek więcej?”

Nie będę ukrywać, że właśnie te pierwsze tematy mnie zainteresowały i czym dłużej czytałam, tym coraz bardziej traciłam zainteresowanie. Czułam znużenie i przedstawianie rzeczy, których albo nie rozumiałam albo wydawały mi się być zbyt zaawansowane jak na mój malutki móżdżek.

KONTYNUACJA RECENZJI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/06/katarzyna-czajka-kominiarczuk-mam.html

Książkę „Mam nadzieję”, którą napisała Katarzyna Czajka-Kominiarczuk, mam na swojej półce już od dłuższego czasu. Postanowiłam po nią sięgnąć, głównie dlatego, że i w moim życiu bywało lepiej i gorzej i sama tak do końca nie wiedziałam, co mam ze sobą począć.

Dopiero teraz na spokojnie pr...

Rozwiń

Zwiń

Już jakiś czas temu słyszałam o tej książce i zaczęła mnie ona intrygować. Nie wiedziałam o czym jest. Wiedziałam jedynie, że wiele osób ją poleca i nie żałuję, że po nią sięgnęło dlatego kiedy i mi nadarzyła się taka okazja, postanowiłam sama się przekonać czy faktycznie pozycja ta jest tak dobra jak mówią ludzie.

Gdy przeczytałam opis książki, stwierdziłam że to coś zdecydowanie dla mnie. Kawiarnia, w której można przenieść się w czasie? To z pewnością będzie genialna książka!

Na początku jednak nie mogłam wbić się w rytm przedstawianej książki. Miałam poczucie, że dialogi są sztuczne, że zbyt często autor podkreśla kto w jakim momencie coś mówi, że są tam zbędne opisy, które nie za wiele wnoszą do fabuły.

Czym dłużej jednak czytałam tę pozycję, tym bardziej zaczęłam wchodzić w klimat panujący w książce „Zanim wystygnie kawa”, którą napisał Toshikazu Kawaguchi. Lektura ta miała swoje rozdziały. Na początku myślałam, że są to osobne opowiadania i poniekąd tak było jednak bardzo miłym zaskoczeniem było to jak wszystkie one ze sobą współgrają. Jak łączą się w całość i jak płynnie każde następuje po sobie.

"Nagare zwykle parzył kawę w syfonie. Nalewał wrzątku do dolnego zbiornika, podgrzewał go, by para przedostała się do górnego zbiornika ze zmielonymi ziarnami. Jednak gdy robił kawę dla Kohtake i niektórych klientów, używał ręcznego drippera, nasypywał zmieloną kawę i zalewał ją wrzątkiem. Uważał, że parzenie za pomocą drippera pozwala na większą elastyczność, bo można było zmienić poziom goryczy i kwasowości kawy w zależności od temperatury i sposobu nalewania wody."
Miałam wrażenie, że te historie to osobne dni, pokazujące życie w kawiarni, jej klientów, ich historię opowiedziane przy barze, ich wątpliwości, marzenia... A wszystko to krążące wokół jednej myśli – a gdyby tak cofnąć się w czasie i naprawić swoje błędy? Przekonać się jakby to było gdyby?

Wiadomym jest, że ingerencja w czasie może być niebezpieczna. Zmiana chociażby małej decyzji mogłaby wpłynąć na losy naszego „ja” teraz. Mogłoby zmienić się dosłownie wszystko i niekoniecznie na lepsze. Wydaje mi się, że większym ludzi właśnie tak postrzega cofanie się w czasie. Co jednak jeśli takim podróżom odgórnie byłyby nałożone pewnego zasady, których za nic nie można zmieniać?

KONTYNUACJA KSIĄŻKI NA BLOGU:
https://oxfordka.blogspot.com/2023/06/toshikazu-kawaguchi-zanim-wystygnie-kawa.html

Już jakiś czas temu słyszałam o tej książce i zaczęła mnie ona intrygować. Nie wiedziałam o czym jest. Wiedziałam jedynie, że wiele osób ją poleca i nie żałuję, że po nią sięgnęło dlatego kiedy i mi nadarzyła się taka okazja, postanowiłam sama się przekonać czy faktycznie pozycja ta jest t...

Rozwiń

Zwiń