Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Akcja powieści toczy się wokół dwojga głównych bohaterów, ale znajdziemy ich tam, rzecz jasna, nieco więcej. Nie chciałabym jednak psuć Wam przyjemności z czytania, a także zdradzać zbyt wiele.
Mila – bardzo interesująca postać. Z jednej strony, prowadząca spokojne życie w Szklarskiej Porębie. Z dala od social mediów, blisko natury i… książek. Wbrew pozorom jednak zdecydowanie nie jest to typ zacofanej i nieśmiałej, nieco „niedzisiejszej” osoby, jak mogłoby się wydawać. Moim zdaniem, to jedna z fajniejszych bohaterek romansów – normalna, zachowująca się racjonalnie kobieta.
I Alex, który zdecydowanie niewiele ma wspólnego z naturą i życiem w odosobnieniu. Jako młody deweloper nie jest oczekiwanym gościem w Szklarskiej, a jednak odnajduje tam coś, co sprawiło, że poczuł potrzebę zatrzymania się na dłużej w tym niezwykłym miejscu.
Od razu wiadomo, czy musi się skończyć spotkanie tych dwojga!
Sam wątek romantyczny książki – chociaż bardzo przyjemny – nie jest ani zaskakujący, ani też nie stanowi jej głównej zalety. Atutem są tu opisy okolicy. Niezwykle plastyczne i – na szczęście – nie nazbyt poetyckie.
Autorka, pod przykrywką lekkiego romansu, nie boi się jednak dotykać znacznie trudniejszych tematów, takich jak szeroko pojęte zdrowie psychiczne, czy choroba alkoholowa. Robi to jednak w sposób zdecydowanie nienachalny i – przynajmniej w moim przypadku – niebudzący negatywnych skojarzeń (nie jest to główny wątek książki). Ten tytuł ostatecznie przekonał mnie do sięgnięcia po inne dzieła A. Szczypczyńskiej, które już od miesięcy czekają na mnie na mojej półce na Legimi. Czas najwyższy się z nimi zapoznać.

Współprawa barterowa @wydawnictwoluna

Akcja powieści toczy się wokół dwojga głównych bohaterów, ale znajdziemy ich tam, rzecz jasna, nieco więcej. Nie chciałabym jednak psuć Wam przyjemności z czytania, a także zdradzać zbyt wiele.
Mila – bardzo interesująca postać. Z jednej strony, prowadząca spokojne życie w Szklarskiej Porębie. Z dala od social mediów, blisko natury i… książek. Wbrew pozorom jednak...

Czytacie jeszcze letnie książki? Czy to już czas na typowo zimowe klimaty?

Ja jeszcze – do końca tego tygodnia – stronię od świątecznych opowieści. W sobotę wybieram się do kina na „Uwierz w Mikołaja”, a potem wyciągnę dekorację, pobiorę na czytnik wszystkie świąteczne nowości i rozpocznę otulanie się gwiazdkowym duchem na całego.
Tymczasem jednak – romans.
Romans, który trudno mi jednoznacznie ocenić i sklasyfikować. Może zacznę od tego, że czytało się go naprawdę szybko. Ot, dwa jesienne wieczory i skończony.
Ale czasem to szybkie czytanie, to pędzące tempo akcji, bywało nieco zgubne.
Najpiękniejszy dzień w życiu Ani okazuje się być zarazem najgorszym. To w tym dniu, po ceremonii zaślubin, podczas przyjęcia, w pięknej białej sukni, otoczona gośćmi, ukochanym mężem i z najlepszą przyjaciółką-świadkową u boku dowiaduje się, że miłość jej życia zdecydowanie nie zasłużyła na to miano. Kobieta zostawia wszystko i wylatuje do Como, aby tam, w niewielkim pensjonacie, prowadzonym przez pewną włoską rodzinę, ułożyć sobie plan na dalsze życie, a także dać głowie odpocząć – dzięki ciężkiej pracy.
Wyjazd jednak nie zaczyna się dla Ani zbyt fortunnie. Okazuje się, że ma ona ogromny problem z dotarciem do nowego lokum, a pewien przystojny Włoch znacznie utrudnia jej tę misję…
Na dwustu pięćdziesięciu stronach książki dzieje się naprawdę dużo. Tak dużo, że czasem trudno nadążyć za akcją. Mnie, jako osobie, która kocha nieco nudne książki i pogłębione opisy relacji między bohaterami, czasem to tempo nieco już przeszkadzało. Aż do zakończenia, które wynagrodziło mi wszystko.
Ostrzegam w tym miejscu, że lepiej nie kończyć tej książki w komunikacji miejskiej (chyba że lubicie gorączkowo poszukiwać chusteczek i odpowiadać na zdziwione pytania współpasażerów, że wszystko jest w porządku i to czytana książka Wam TO zrobiła). Podkreślam, jest wzruszająco.
W moim odczuciu „Romans nad jeziorem Como” to pozycja bardzo kobieca, nieco bajkowa. Niosąca nadzieję i ukojenie osobom po przejściach. Bo zawsze można mieć nadzieję na lepsze…

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję @wydawnictwoluna

Czytacie jeszcze letnie książki? Czy to już czas na typowo zimowe klimaty?

Ja jeszcze – do końca tego tygodnia – stronię od świątecznych opowieści. W sobotę wybieram się do kina na „Uwierz w Mikołaja”, a potem wyciągnę dekorację, pobiorę na czytnik wszystkie świąteczne nowości i rozpocznę otulanie się gwiazdkowym duchem na całego.
Tymczasem jednak – romans.
Romans, który...

Na fali popularności filmu postanowiłam wrócić również do książki, do historii tak znanej, a jednak przeze mnie nieco zapomnianej (chociaż najważniejsze wątki pamiętałam i niezwykle irytowało mnie filmowe wybielenie Jagny).
Przeczytałam więc „Chłopów” ponownie i zachwyciłam się po raz pierwszy. Daję Wam słowo, że wcześniej „Chłopi” tylko mi się podobali. Tym razem jednak poczułam całą sobą geniusz Reymonta. Dawno nie czytałam lepszej książki (tak, „Lato…” z tym wszystkim, co ze mną zrobiło, nie może literacko równać się z „Chłopami”). Jestem wprost oczarowana plastycznością obrazu samej wsi, jak i społeczności Lipiec. Wielokrotnie podczas czytania łapałam się na tym, że wiedziałam, czy coś już jest aluzją, czy tylko to sobie dopowiadam, a kilka(naście) stron później znajdowałam potwierdzenie moich domysłów. Niejeden raz zastanawiałam się, dlaczego tak się stało, co pokierowało Jagną, jej matką, czy też Antkiem?
Najważniejszą wartością w tej książce jednak była dla mnie niesamowita postać Hanki. Niezwykle żałuję, że w filmie Hanka została tak bardzo spłycona. W książce jest to kobieta zaradna, niezłomna, ale – przede wszystkim – bezgranicznie kochająca swojego męża. Chociaż to ostatnie w dzisiejszych czasach raczej jest zdecydowanie nie do pojęcia.
„Chłopów” zdecydowanie polecam wszystkim tym, którzy mają chwilę, aby pozachwycać się stylem Reymonta, ale także tym, którzy mają dość romantyzowania ciężkiej pracy na wsi i zdrad (nie, Jagna nie została brutalnie potraktowana przez chłopów tylko dlatego, że była ładna – ona miała doskonałą świadomość tego, co robiła, ale jej zachowanie wydaje się nie tylko jej winą, czy też winą tych mężczyzn, ale również i Dominikowej).

Na fali popularności filmu postanowiłam wrócić również do książki, do historii tak znanej, a jednak przeze mnie nieco zapomnianej (chociaż najważniejsze wątki pamiętałam i niezwykle irytowało mnie filmowe wybielenie Jagny).
Przeczytałam więc „Chłopów” ponownie i zachwyciłam się po raz pierwszy. Daję Wam słowo, że wcześniej „Chłopi” tylko mi się podobali. Tym razem jednak...