Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ta książka nie była tragiczna, ale na pewno nie zostanie moją ulubioną. Przyjemnie się ją czytało, autorka ma przystępny styl pisania, jednak mam wrażenie, że ktoś się pogubił w fabule, sposobie przedstawienia świata i postaci. Akcji mało, głównie czytamy o naprawdę błahych wydarzeniach (obiad, opisy jazdy na nartach, szkoła) i tak przez większą część książki. Jeśli pojawiało się już "szokujące wydarzenie", to brzmiało ono bardzo nierealnie. Dla przykładu dam porwanie, gdzie bohaterka bez problemu dowiaduje się, kto jest jej oprawcą, dokąd jedzie i nawet ląduje w luksusowym hotelu. Dodatkowo pojawia się motyw amnezji bohaterki, spowodowanej traumą, przez co nie pamięta części dzieciństwa. Samo wytłumaczenie jej historii jest krótkie, w dodatku całe backstory brzmi, jakby zostało wymyślone dla sensacji, przez dwunastolatkę. Nic nie trzyma się kupy, a bohaterowie zaraz po traumatycznych odkryciach idą sobie na narty, bo czemu nie. Trochę nie rozumiałam wątku sawantów, każdy miał przypisane po milion różnych umiejętności, dzięki czemu łatwo się pogubić.
Podsumowując, mogło być lepiej, nie jest tragicznie.

Ta książka nie była tragiczna, ale na pewno nie zostanie moją ulubioną. Przyjemnie się ją czytało, autorka ma przystępny styl pisania, jednak mam wrażenie, że ktoś się pogubił w fabule, sposobie przedstawienia świata i postaci. Akcji mało, głównie czytamy o naprawdę błahych wydarzeniach (obiad, opisy jazdy na nartach, szkoła) i tak przez większą część książki. Jeśli...

Mam być szczera, to będę. Bardzo razi mnie po prostu charakter postaci, chociaż niby nie powinnam ich oceniać, bo "wojna". Skrajnie nielogiczne jest w dalszym ciągu zachowanie Stefanii, która po zaraz po śmierci ukochanego męża stwierdza, że "a, wezmę drugi ślub, bo się nadarzyła okazja". Jeszcze chamsko wykorzystując historyjki o swoim dramacie, by zrobić z siebie "pokrzywdzoną dziewczynkę". Razi mnie też fakt zignorowania problemu polskich uchodźców w Irania, a tak szczegółowe skupienie się na relacjach romantycznych. Było po prostu nudno.

Mam być szczera, to będę. Bardzo razi mnie po prostu charakter postaci, chociaż niby nie powinnam ich oceniać, bo "wojna". Skrajnie nielogiczne jest w dalszym ciągu zachowanie Stefanii, która po zaraz po śmierci ukochanego męża stwierdza, że "a, wezmę drugi ślub, bo się nadarzyła okazja". Jeszcze chamsko wykorzystując historyjki o swoim dramacie, by zrobić z siebie...

Powiem tak: spodziewałam się czegoś gorszego. Tragedii nie ma. Język autorki jest bardzo ładny, lecz nie oznacza to, że ciężko się czyta. Całkiem szybko przechodzi się przez powieść.
Wiele osób zwracało uwagę na niemożliwość niektórych sytuacji. Sama też tak myślę. Niektóre ze scen były tam wciśnięte według mnie kompletnie niepotrzebnie, jakby Pani Maria nie miała pomysłu na inne rozwiązanie sytuacji (Głównie patrzę tutaj na wątek z wiedźmą? Czarownicą? Szeptuchą?). Wątek miłosny, który występuje tylko na początku także jest wzięty kompletnie z niczego, bez żadnego wyjaśnienia relacji między bohaterami. Po prostu: miłość od pierwszego wejrzenia. Niektóre dialogi także są bardzo mało rzeczywiste, nienaturalne. Postacie, które są w wieku nastoletnim układają zdania podczas dialogu, jakby pisali wypracowanie na konkurs z historii, bądź zdawali ważny egzamin ustny. Mnie to nie przekonuje.
Same dwie główne postacie są mocno specyficzne. Elżbieta zapewne irytowała mnie mniej, niż Stefania. Rozumiem, że autorka chciała pokazać tym samym różnice między siostrami, ale wyszło na to, że to Halszka stała się główną bohaterką, którą powinnyśmy wspierać. Perspektywa jej siostry prowadzona była tylko przez początek książki, potem tylko wspominało się o tym, co dziewczyna myśli w danej sytuacji. Samo jej zachowanie było mocno denerwujące. Nie wierzę, że dziewczyna, która tyle przeżyła w życiu i to jeszcze w niecałe dwa lata (widok śmierci bliskich, choroby, głód, znęcanie się i upokorzenia) nadal po tym wszystkim będzie zachowywać się niczym rozpuszczona księżniczka i narzekać na każdą malutką niedogodność. Nie doceniała tego, co robi dla niej siostra, pomimo życia na Syberii nadal traktowała wszystkich z góry. Zamiast przyjąć pomoc, uważała się za lepszą, bardziej wartościową od innych. Ogólnie podchodziła do wszystkiego egoistycznie, niczym dzisiejsze "madki" z zasadą: Bo mnie się po prostu to należy. Mam nadzieję, że zmieni swoje zachowanie, bo naprawdę nie wzbudza żadnych pozytywnych emocji i wydaje się zbędna w tej opowieści.
Mimo tych wad zamierzam sięgnąć po następne tomy, bo jestem ciekawa, jak rozwinie się dana sytuacja.

Powiem tak: spodziewałam się czegoś gorszego. Tragedii nie ma. Język autorki jest bardzo ładny, lecz nie oznacza to, że ciężko się czyta. Całkiem szybko przechodzi się przez powieść.
Wiele osób zwracało uwagę na niemożliwość niektórych sytuacji. Sama też tak myślę. Niektóre ze scen były tam wciśnięte według mnie kompletnie niepotrzebnie, jakby Pani Maria nie miała pomysłu...