Dziewczęta wygnane

Pani Maria pisze świetnie. Więcej takich pisarek: sprawnych językowo, sprawdzających szczegóły, inteligentnych. Brawo.

Pani Maria pisze świetnie. Więcej takich pisarek: sprawnych językowo, sprawdzających szczegóły, inteligentnych. Brawo.

Czasy II Wojny Światowej.
Niech was nie zwiedzie początek o niewinnej miłości i sielance. Książka skupią się na przeżyciach bohateri, która wraz z rodziną zostaję zesłana na Syberię. Ciekawie przedstawione ciężkie realia, w które wrzucone są kobiety pochodzące z "dobrych domow". Ukazuje niuanse trudnych do przeżycia warunków i zmian jakie wówczas zachodzą w ludziach.
Ocena jest nieco zniżone z tej racji że to 1 z 4 części tej historii. I tak... skończyła się w miejscu gdzie czytelnik zostaję z pytaniem "I co dalej?"

Czasy II Wojny Światowej.
Niech was nie zwiedzie początek o niewinnej miłości i sielance. Książka skupią się na przeżyciach bohateri, która wraz z rodziną zostaję zesłana na Syberię. Ciekawie przedstawione ciężkie realia, w które wrzucone są kobiety pochodzące z "dobrych domow". Ukazuje niuanse trudnych do przeżycia warunków i zmian jakie wówczas zachodzą w ludziach....

W mojej głowie na dobre rozgościł się mit, że bliźnięta są najlepszymi przyjaciółmi i całe życie żyją wspólnym życiem. Dlatego przeżyłam lekki szok, kiedy w "Dziewczętach wygnanych" poznałam Elżbietę i Stefanię. Siostry nie dość, że są całkiem różne, to jeszcze jedna drugą pogardza, nie rozumie jej i unika jak może.
Szesnastoletnie bliźniaczki są dziewczętami z dobrego domu. Ostatnie przedwojenne lato spędzają w majątku ziemskim swoich dziadków na Kresach. Tam zastaje je wojna. Najpierw muszą pożegnać ojca i młodego Jędrzeja, w którym obydwie są zakochane i o którego toczą siostrzaną wojnę. Później odnaleźć się w nowej rzeczywistości wojennej, pełnej wyrzeczeń i niedostatków. A na koniec - muszą opuścić dom i dziadków i wyruszyć w potworną podróż na Syberię, miejsce swojego wygnania.
Losy sióstr Łukowskich są losami tysięcy podobnych im, rzeczywistych młodych dziewczyn wywiezionych na daleką Syberię, zmuszone do katorżniczej pracy, wycieńczone głodem, zimnem i chorobami. Ich droga opisana jest w bardzo plastyczny sposób, ze zwróceniem uwagi na wszystkie potworne aspekty ich rzeczywistości. Jednocześnie akcja pozostaje wartka i nie ma zbyt dużo opisów, które mogłyby wprowadzać okresową nudę.
Sięgając po pierwszy tom wiemy, że obie siostry przeżyją by być bohaterkami kolejnych trzech. Ale co do drogi, którą przejdą, i sytuacji, których doświadczą, nie mamy żadnej pewności, dlatego też książka jest intrygująca i wciągająca, zupełnie nieprzewidywalna.
W lekturę mocno angażują emocje, które wywołuje historia. Mamy oczywiście ogromny smutek i złość na Sowietów, którzy zgotowali Polakom ten los, tym bardziej, że przecież cały czas mamy świadomość, że to opis rzeczywistości wielu ludzi, nie tylko bohaterów literackich. Dodatkowo Elżbieta i Stefania są tak dobrze napisanymi, tak żywymi postaciami, że ich postępowanie budzi kolejne emocje. Na początku jedna z sióstr wydaje się "tą złą", a druga "tą dobrą". Później, kiedy każda z nich dostała miejsce na wyrażenie swoich myśli, zaczęłam się wahać w moich osądach. Cały czas jednak mocno reagowałam na ich czyny i słowa, w których żadna z nich nie przebierała. I złościłam się na infantylność Stefanii, na jej egoizm - ale też na egoizm Elżbiety, który przejawiał się w całkiem inny sposób. Jednej siostrze "wszystko się należało", druga "wszystko wiedziała najlepiej". Ale żadna z nich nie miała zrozumienia dla tej drugiej.
"Dziewczęta wygnane" to początek genialnej serii. Pierwszy tom jest najbardziej wojenny, skupia się na polskiej sprawie. Ale też świetnie buduje charaktery głównych bohaterek i wydarzeń, które - jak się okaże - ukształtowały je na całe życie. Gorąco polecam.

W mojej głowie na dobre rozgościł się mit, że bliźnięta są najlepszymi przyjaciółmi i całe życie żyją wspólnym życiem. Dlatego przeżyłam lekki szok, kiedy w "Dziewczętach wygnanych" poznałam Elżbietę i Stefanię. Siostry nie dość, że są całkiem różne, to jeszcze jedna drugą pogardza, nie rozumie jej i unika jak może.
Szesnastoletnie bliźniaczki są dziewczętami z dobrego...

Świetna

Świetna

Dziwna książka, taka jakby zlepiona z różnych zapisków autorki i wciśnięta na siłę w fabułę. Wątek Katii totalnie bezsensowny.

Dziwna książka, taka jakby zlepiona z różnych zapisków autorki i wciśnięta na siłę w fabułę. Wątek Katii totalnie bezsensowny.

Mocna siodemka. Brakowało mi momentami opisów.

Mocna siodemka. Brakowało mi momentami opisów.

"Dziewczęta Wygnane" Marii Paszyńskiej to poruszająca podróż przez dramatyczne wydarzenia II wojny światowej, widziane oczami dwóch młodych kobiet, Elżbiety i Stefani. Autorka wnikliwie kreśli obraz beztroskich dni lat przedwojennych, które nagle zostają przerwane przez szereg tragicznych wydarzeń.

Paszyńska z niezwykłą wrażliwością ukazuje losy bohaterek, które muszą stawić czoła brutalnej rzeczywistości wojny. Lato 1939 roku na Kresach zaczyna się beztrosko, ale szybko przeradza się w koszmar, kiedy nadciągają niemieckie i sowieckie zagrożenia. Opowieść ta to pełna emocji podróż przez zawiłości losu, która rzuca bohaterki od idyllicznej scenerii do brutalnej rzeczywistości wojennej.

Niezwykłą siłą tej powieści jest ukazanie siły, determinacji i więzi rodzinnych w obliczu przeciwności losu. Elżbieta i Stefania stają się symbolem nie tylko walki o przetrwanie, ale także solidarności i miłości, które pomagają im pokonać trudności.

Paszyńska doskonale oddaje atmosferę tamtego okresu i regionu, wprowadzając czytelnika w świat zatargany wojennymi zawirowaniami. Przejmująca i napisana z głębokim zrozumieniem powieść rzuca światło na rzeczywistość kobiet, które musiały stawić czoła nie tylko wojnie, ale także własnym lękom i przemianom.

"Dziewczęta Wygnane" to nie tylko historia dramatycznych wydarzeń, ale także opowieść o sile ludzkiego ducha, determinacji i nadziei, która pozwala przetrwać nawet najcięższe chwile. Gorąco polecam tę powieść każdemu, kto szuka głębokich emocji, historii o niezłomności i kobiecej siły w obliczu trudności.

"Dziewczęta Wygnane" Marii Paszyńskiej to poruszająca podróż przez dramatyczne wydarzenia II wojny światowej, widziane oczami dwóch młodych kobiet, Elżbiety i Stefani. Autorka wnikliwie kreśli obraz beztroskich dni lat przedwojennych, które nagle zostają przerwane przez szereg tragicznych wydarzeń.

Paszyńska z niezwykłą wrażliwością ukazuje losy bohaterek, które muszą...

Bardzo mi odpowiadają książki pani Marii, jej styl, wątki romantyczne (absolutnie nie nahalne),wojna, bieda, strach i przemiana bohaterek. Wszystko poprostu jest na swoim miejscu.

Bardzo mi odpowiadają książki pani Marii, jej styl, wątki romantyczne (absolutnie nie nahalne),wojna, bieda, strach i przemiana bohaterek. Wszystko poprostu jest na swoim miejscu.

Historia brutalnie przerwanej młodości, bezlitośnie pogrzebanych marzeń, które zostały zastąpione przez okrutna rzeczywistość tułaczki na Syberii. Książka mogłaby być dużo lepsza, gdyby nie naiwnie napisana postać jednej z bliźniaczek.

Historia brutalnie przerwanej młodości, bezlitośnie pogrzebanych marzeń, które zostały zastąpione przez okrutna rzeczywistość tułaczki na Syberii. Książka mogłaby być dużo lepsza, gdyby nie naiwnie napisana postać jednej z bliźniaczek.

Wspaniała, emocjonalna, mądra książka, jedna z tych, o której się nie zapomina. Autorka z niezwykłą dojrzałością kreśli losy dwóch sióstr, z których jedna musi wiele poświęcić aby uratować tę drugą. Jestem zachwycona! Biorę się za kolejny tom.

Wspaniała, emocjonalna, mądra książka, jedna z tych, o której się nie zapomina. Autorka z niezwykłą dojrzałością kreśli losy dwóch sióstr, z których jedna musi wiele poświęcić aby uratować tę drugą. Jestem zachwycona! Biorę się za kolejny tom.