Dziewczęta wygnane

Bolesne wspomnienia ale prawda zapisana na kartkach książki.

Bolesne wspomnienia ale prawda zapisana na kartkach książki.

Pokaż mimo to

Piękna,wciągająca historia.Trzeba koniecznie przeczytać

Piękna,wciągająca historia.Trzeba koniecznie przeczytać

Pokaż mimo to

Natrafiłam na tę książkę przypadkiem, ale gdy zapoznałam się z opisem, wpadła mi w oko. Oto mamy powieść historyczną, osadzoną w czasach II wojny światowej, poruszającą tematykę zsyłek na Syberię, a potem podróży do Iranu za armią Andersa. Choć o II wojnie sporo czytałam, to jakoś ten temat nie przewijał się za często w wybieranej przeze mnie literaturze - pomyślałam więc, że zawsze jest okazja, by poczytać o czymś innym. Wątek sióstr bliźniaczek rzuconych w wydarzenia kształtujące ówczesny świat żywo przywiódł mi na myśl inną polską serię - "Stulecie Winnych". Bałam się trochę, że "Owoc granatu" Paszyńskiej może być słabszą kopią książek, które mi się spodobały. Kopiowania na szczęście nie było, jednak saga Grabowskiej zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu.
"Dziewczęta wygnane" to pod kątem fabuły powieść ze sporym potencjałem. Niestety, autorka nie udźwignęła tego potencjału. Akcja toczy się szybko, ale wiele przez to tracimy, głównie z emocji bohaterów. Postacie są płytkie, nijakie, ich przeżycia wewnętrzne nie mają szans poruszyć czytelnika. Paszyńska starała się za wszelką cenę podzielić siostry na tę "dobrą" i "złą" bliźniaczkę, ale żadnej z przedstawionych tak bohaterek nie da się polubić, żadnej nie chce się kibicować. Zresztą nie tylko sposób przedstawienia postaci autorce nie wyszedł. Nie znam jej innych książek, nie wiem, czy taki ma styl, czy tylko stworzyła go na potrzeby "Dziewcząt wygnanych". Wiem jednak, że język jest irytujący, czasem banalnie prosty, czasem niepotrzebnie egzaltowany. Poza tym miałam odczucie, że język nie pasuje do historii i bohaterek - np. w jednym z pierwszych rozdziałów Stefania dostaje list od koleżanki dotyczący działań Sowietów na zdobytych terenach, list kompletnie niepasujący do nastoletniej dziewczynki z dobrego domu. Podobno autorka starała się pisać książkę w oparciu o prawdziwe doświadczenia zesłańców syberyjskich - jeśli tak, to musiała te opowieści bardzo spłycić.
Trzeba też wziąć pod uwagę, że "Dziewczęta wygnane" to historia dwóch nastolatek. A nastolatki przeżywają wszystko na swój sposób, ekscytują się nadmiernie małymi rzeczami... są po prostu nastolatkami ;). Pewnie młodszej czytelniczce łatwiej byłoby wczuć się w sytuację bohaterek, ale ja ma już co najmniej dziesięć lat za dużo. Do tego czytałam sporo prawdziwych wspomnień wojennych i ta powieść osadzona w tamtych czasach nie trafia do mnie w ogóle. Przebrnięcie przez pierwszy tom zajęło mi prawie miesiąc, po drugi sięgnąć nie planuję. Wysokich ocen, jakie zebrał "Owoc granatu" na portalach czytelniczych naprawdę nie potrafię zrozumieć...

Natrafiłam na tę książkę przypadkiem, ale gdy zapoznałam się z opisem, wpadła mi w oko. Oto mamy powieść historyczną, osadzoną w czasach II wojny światowej, poruszającą tematykę zsyłek na Syberię, a potem podróży do Iranu za armią Andersa. Choć o II wojnie sporo czytałam, to jakoś ten temat nie przewijał się za często w wybieranej przeze mnie literaturze - pomyślałam więc,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Dobrze zapowiadająca się seria. Temat mi bliski, szczególnie w mijającym roku czytałam dużo książek, których fabuła osadzona była w drugiej wojnie światowej. I chociaż czytam po raz kolejny opowiedziane przez kolejną autorkę o losach, Polaków wywiezionych na Syberię - nadal są to dla mnie opowieści wstrząsające. Książka napisana bardzo sprawnie - brawa dla autorki.
Czasami, gdy czytam takie historie, przez krótką chwilę zamykam oczy i (nie)wyobrażam sobie tej chwili, gdy spędzam czas z rodziną, bezpieczny czas w domu, gdy nagle wdziera się w jego spokój ZŁO. ZŁO, które wymachując bronią, każe mi w 15 minut spakować się na podróż w nieznane. Potem kilka dni stoję ściśnięta w towarowym wagonie, niepewna czegokolwiek. Upokorzona. Bo nagle moje człowieczeństwo zostaje odarte z intymności. Potem pociąg rusza i jest gorzej. Gorzej poza granice ludzkiej wyobraźni i ludzkiej wytrzymałości. A jednak tak wielu przetrwało to bestialstwo, które zgotowali sowieci w dalekiej Syberii. Chylę czoła przed tymi Ludźmi.

Zapisane cytaty:
"Jest coś takiego w naturze człowieka, że łatwo obrócić jednego przeciw drugiemu, choćby jeszcze przed chwilą byli sobie najbliżsi. Wystarczy parę obietnic, kilka wzniosłych haseł, które rozpalą uczucia."
"Dobro zapomina się szybko, o złu pamięć trwa i trwa."
"Nie liczy się to co możesz, ale to, co musisz."
"Strach przed czymś często boli najbardziej."

Dobrze zapowiadająca się seria. Temat mi bliski, szczególnie w mijającym roku czytałam dużo książek, których fabuła osadzona była w drugiej wojnie światowej. I chociaż czytam po raz kolejny opowiedziane przez kolejną autorkę o losach, Polaków wywiezionych na Syberię - nadal są to dla mnie opowieści wstrząsające. Książka napisana bardzo sprawnie - brawa dla autorki....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przepięknie opowiedziana historia o tak okropnych czasach i losach Polaków mieszkających na Kresach.
Historia Elżbiety, zwanej przez rodzinę Halszką i Stefani, początkowo tak sielankowa, zamienia się w prawdziwe piekło w dniu, w którym Sowieci przychodzą nocą do wiejskiej posiadłości ich dziadków i wywożą je wraz z matką i bratem na Sybir.
To co przeżyły, co przeżywali wówczas Polacy, jest niewyobrażalne.
Pisarka opisuje dwie odmienne od siebie postaci sióstr bliźniaczek, które na zmianę są narratorami opowieści. Głównie jednak Paszyńska skupia się na losach Elżbiety, jej przemyśleniach, przeżyciach, jej historii. Elżbiety nie sposób nie polubić od samego początku.
Zakończenie na pewno skłoni mnie do przeczytania kolejnego tomu, aby poznać dalsze losy Halszki.

Przepięknie opowiedziana historia o tak okropnych czasach i losach Polaków mieszkających na Kresach.
Historia Elżbiety, zwanej przez rodzinę Halszką i Stefani, początkowo tak sielankowa, zamienia się w prawdziwe piekło w dniu, w którym Sowieci przychodzą nocą do wiejskiej posiadłości ich dziadków i wywożą je wraz z matką i bratem na Sybir.
To co przeżyły, co przeżywali...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opinię wystawiam po przeczytaniu całej serii, ale umieszczam pod pierwszą z części, by zachęcić Was do jej przeczytania.
Kolejny raz do moich ulubionych książek trafiają te z wydawnictwa Książnica.
Jestem zachwycona i oczarowana tą opowieścią napisaną przez młodą i bardzo zdolną, wrażliwą i inteligentną Autorkę. Długo o tej serii można by pisać, mówić i myśleć. Im bardziej zagłębiałam się w historię Elżbiety i Stefanii, tym bardziej mi się podobała (zwłaszcza od końcówki drugiego tomu). Bardzo przejmowałam się losami utalentowanej Stefanii, ale także wielu osób, które pojawiały się w kolejnych częściach, jak Bahar, Leila, jej brat czy Anna. Elżbiety nie udało mi się specjalnie polubić, ale bez niej nie byłoby historii tych wszystkich postaci.
Piękna, wprost przepiękna historia dla miłośników powieści obyczajowych opartych na faktach historycznych. Bardzo polecam wszystkim. Z radością przekażę niebawem całą serię do czytania moim bliskim i już wiem, że będzie im się podobało.
:)
Duży plus dla Autorki dodatkowo za umieszczenie kilku słów dla Czytelników w podziękowaniach. :)

Opinię wystawiam po przeczytaniu całej serii, ale umieszczam pod pierwszą z części, by zachęcić Was do jej przeczytania.
Kolejny raz do moich ulubionych książek trafiają te z wydawnictwa Książnica.
Jestem zachwycona i oczarowana tą opowieścią napisaną przez młodą i bardzo zdolną, wrażliwą i inteligentną Autorkę. Długo o tej serii można by pisać, mówić i myśleć. Im bardziej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W pierwszej części sagi "Owoc granatu" Marii Paszyńskuej poznajemy Elżbietę i Stefanię, bliźniaczki które spędzają lato 1939 roku w majątku swoich dziadków na Kresach. Towarzyszymy im w ostatnich beztroskich chwilach, a także w momencie wybuchu wojny i w wywózce na Sybir, gdzie przeżywają prawdziwe piekło. Po dwóch latach katorżniczej pracy i wielu cierpieniach siostry trafiają wraz z innymi polskimi uchodźcami do Iranu. Książka jest naprawdę wciągająca i poruszająca. Na pewno nie pozostawi nikogo obojętnym na los sióstr Łukowskich i innych obecnych na jej kartach Polaków. Niestety mam mały problem z głównymi bohaterkami: jakoś nie mogłam poczuć do nich sympatii. Stefania irytowała mnie w zasadzie od początku książki, natomiast Elżbieta zaczęła mnie denerwować w jej drugiej połowie.

W pierwszej części sagi "Owoc granatu" Marii Paszyńskuej poznajemy Elżbietę i Stefanię, bliźniaczki które spędzają lato 1939 roku w majątku swoich dziadków na Kresach. Towarzyszymy im w ostatnich beztroskich chwilach, a także w momencie wybuchu wojny i w wywózce na Sybir, gdzie przeżywają prawdziwe piekło. Po dwóch latach katorżniczej pracy i wielu cierpieniach siostry...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie jestem poetą być wzruszające rzeczy pisać.Ale czuje co mi się podoba.
Od zawsze chciałem poczytać.
Bo lubię takie książki.Gdzie bestia ma nie rogi .A sierp i młot.
Okrutny los tych kobiet.Mnie poruszył.Tak chwyta za serce 💓

Nie jestem poetą być wzruszające rzeczy pisać.Ale czuje co mi się podoba.
Od zawsze chciałem poczytać.
Bo lubię takie książki.Gdzie bestia ma nie rogi .A sierp i młot.
Okrutny los tych kobiet.Mnie poruszył.Tak chwyta za serce 💓

Pokaż mimo to

Pewnie za dużo się spodziewałam przeglądając opinie na temat sagi Marii Paszyńskiej, ale pierwszy tom Owocu granatu raczej mnie rozczarował. Tak to jest, gdy już dużo się przeczytało i nasłuchało na temat wojennej zsyłki Polaków na wschód, zarówno świadectw ofiar, opracowań dokumentalnych, jaki i beletrystycznych opowieści z gatunku historical fiction.

„Dziewczęta wygnane” przedstawiają katorgę zesłańców z polskich Kresów w zasadzie z perspektywy jednej osoby. Elżbieta Łukowska, na którą wołano Halszka, ma niespełna szesnaście lat, gdy wraz z matką, małym braciszkiem i siostrą Stefanią zostaje wywieziona z majątku dziadków pod Borysławiem. Jest to o tyle szczególny punkt widzenia, że nad koszmarnymi przeżyciami Halszki ciąży misja odpowiedzialności za rodzinę, zlecona jej przez ojca zanim we wrześniu 1939 poszedł na front.

Troska o rodzinę na nieludzkiej ziemi często kończyła się klęską, ale w przypadku Halszki chodzi jeszcze o coś innego. Choć są ze Stefanią jednojajowymi bliźniaczkami, siostra ją nienawidzi, jest osobą płytką, niewdzięczną i okrutną egoistką. Być może była to najważniejsza przyczyna mojego poczucia dyskomfortu podczas lektury. Pomijając nawet fakt, że taka relacja między bliźniaczkami wydaje się mało prawdopodobna, wizerunek Stefanii jest tak negatywny i jednowymiarowy, jakby miał on posłużyć autorce jedynie do uwypuklenia rozmiaru krzywd doznanych przez Halszkę. Z kolei opisując post-łagierną traumę Halszki, jej poczucie kompletnego wypalenia, utraty sensu życia, jakie nieobce były wielu sowieckim więźniarkom z podobnym niewolniczym doświadczeniem, roztacza Paszyńska wokół niej aurę dodatkowego tragicznego heroizmu. W swoich mrocznych wspomnieniach Halszka daje wyraz przeświadczeniu, że jej los mógłby być inny, gdyby nie poświęcenie na rzecz siostry, którego ta nie potrafi docenić. Takie ustawienie ról obydwu sióstr w tym najkoszmarniejszym w ich życiu okresie i przefiltrowanie przez te role obrazu łagiernej rzeczywistości daje, moim zdaniem, gorszy rezultat niż inne dzieła literackie poświęcone podobnej tematyce.

W Posłowiu Maria Paszyńska nie ukrywa zafascynowania Iranem i Irańczykami jako gospodarzami dla wychodźców z domu niewoli. Już pod koniec tego tomu tam się przenosi akcja sagi. Wygląda na to, źe nie będziemy śledzić szlaku bojowego armii Andersa lecz poznamy koleje losów sióstr Łukowskich, dla których Iran może się okazać ważną, przynajmniej tymczasowo, życiową przystanią. W każdym razie czytam dalej, z nadzieją, że perska sceneria wywrze na mnie więcej pozytywnych wrażeń.

Pewnie za dużo się spodziewałam przeglądając opinie na temat sagi Marii Paszyńskiej, ale pierwszy tom Owocu granatu raczej mnie rozczarował. Tak to jest, gdy już dużo się przeczytało i nasłuchało na temat wojennej zsyłki Polaków na wschód, zarówno świadectw ofiar, opracowań dokumentalnych, jaki i beletrystycznych opowieści z gatunku historical fiction.

„Dziewczęta wygnane”...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna historia o szczęściu, przyjaźni, miłości i rodzinie oraz o tym jak szybko możemy to wszystko stracić. Opowieść o życiu dwóch sióstr, beztroskim, idealnym, pełnym wygód i zabawy. W jednej chwili wojna to wszystko zmienia. Opowieść o tym, jak trudno jest pogodzić się ze stratą, ile można poświęcić dla innych i jak daleko się posunąć w walce o honor i przeżycie. Realistyczne opisy osób i ich uczuć potrafią przenieść nas w tamtejsze czasy, odkrywać swoje myśli i odpowiedzieć na pytania: na ile jestem silna(y)? i co zrobiłabym(zrobiłbym) żeby przeżyć? Z niecierpliwością czekam na spotkanie z bohaterkami w kolejnych częściach.

Piękna historia o szczęściu, przyjaźni, miłości i rodzinie oraz o tym jak szybko możemy to wszystko stracić. Opowieść o życiu dwóch sióstr, beztroskim, idealnym, pełnym wygód i zabawy. W jednej chwili wojna to wszystko zmienia. Opowieść o tym, jak trudno jest pogodzić się ze stratą, ile można poświęcić dla innych i jak daleko się posunąć w walce o honor i przeżycie....

więcej

mniej

Pokaż mimo to