Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie dziwi mnie, że gazety nie są w stanie osiągnąć naszych astronomicznych wielkości nakładu, ponieważ na co drugiej ulicy ktoś czytał gazetę - na głos licznej publiczności. Nie tłumaczy się to tym, że mieszkańcy Pińska są zbyt biedni lub zbyt skąpi, by kupić prasę, oni nie potrafią czytać.

Nie dziwi mnie, że gazety nie są w stanie osiągnąć naszych astronomicznych wielkości nakładu, ponieważ na co drugiej ulicy ktoś czytał gazetę - na głos licznej publiczności. Nie tłumaczy się to tym, że mieszkańcy Pińska są zbyt biedni lub zbyt skąpi, by kupić prasę, oni nie potrafią czytać.

Dziwni są Rosjanie z tą swoją rosyjską duszą i brakiem gospodarności. Czasami myślę, że Mongołowie, mieszając się z Rosjanami, narzucili im swoją koczowniczą gospodarkę. Popatrz, mój drogi, Rosjanie nie są stanie wyżywić się dłużej z własnej ziemi. Jak Mongołowie: kończy się trawa dla koni, to się jej nie uprawia, tylko uderza na sąsiadów. Popatrz, jak rozrastało się rosyjskie państwo. Łupy z podboju, względna koniunktura w zależności od wyzysku podbitych, potem kryzys i nowe podboje. Nie jest dobrze. Rosja przejada już resztki Rzeczypospolitej, zdobycze tureckie, różne Kazachstany. Gdzie pójdą dalej Rosjanie?

Dziwni są Rosjanie z tą swoją rosyjską duszą i brakiem gospodarności. Czasami myślę, że Mongołowie, mieszając się z Rosjanami, narzucili im swoją koczowniczą gospodarkę. Popatrz, mój drogi, Rosjanie nie są stanie wyżywić się dłużej z własnej ziemi. Jak Mongołowie: kończy się trawa dla koni, to się jej nie uprawia, tylko uderza na sąsiadów. Popatrz, jak rozrastało się rosyjskie ...

Inne definicje, na przykład ta sformułowana przez Umberto Eco, akcentują uwagę na takich cechach każdego reżimu faszystowskiego jak „kult tradycji” (we współczesnej Rosji przejawiający się w apologii „zachowania i wzmocnienia tradycyjnych rosyjskich duchowo-moralnych wartości” - oraz ideologii „konserwatyzmu”); przekonanie o tym, że „niezgoda stanowi synonim zdrady” (co prowadzi do przyklejania etykietki „zagranicznych agentów” i „piątej kolumny”); „maniakalny strach przed zmianami” (co znajduje swe odzwierciedlenie w stałym wychwalaniu wartości „stabilności"), „opieranie się na antyintelektualizmie i irracjonalnych treściach” (tu należy wspomnieć także renesans popieranej przez państwo religii i rozpowszechnianie pseudo- i łże-naukowych teorii); „obsesja na punkcie teorii spiskowych”(tu nie ma nawet co komentować); „selektywny populizm” (który pełni funkcję głównego środka utrzymywania kontroli nad ludnością i zachowania popularności władzy); „rozpowszechnianie nowomowy, niesprawdzonej informacji i jawnego kłamstwa” (do czego w rzeczywistości sprowadzała się działalność kontrolowanych przez państwo środków masowej „informacji”).

Inne definicje, na przykład ta sformułowana przez Umberto Eco, akcentują uwagę na takich cechach każdego reżimu faszystowskiego jak „kult tradycji” (we współczesnej Rosji przejawiający się w apologii „zachowania i wzmocnienia tradycyjnych rosyjskich duchowo-moralnych wartości” - oraz ideologii „konserwatyzmu”); przekonanie o tym, że „niezgoda stanowi synonim zdrady” (co prowadz...

Jako fundamentalną przyczynę tego, że rosyjska polityka zagraniczna nie jest „w dobrej komitywie” z gospodarką, wskazałbym główną mentalną cechę szczególną naszych przywódców: w ich świadomości świat jest czarno-biały, cała globalna polityka jakoby oparta jest na paradygmacie win-loose: jeśli ktoś wygrał, to druga strona przegrała. Właśnie to podejście leży u podstaw „wymiany” realnych gospodarczych zasobów na iluzoryczne polityczne preferencje: Rosja gotowa jest na określone kroki, które jej zdaniem „oderwą" ten czy inny kraj od orientacji na USA lub Europę albo pomogą jej zajmować „niezależną” pozycję wobec nieprzyjaznych Rosji krajów. Na Kremlu, jak się zdaje, naprawdę uważają, że utrzymanie reżimu Nicolasa Maduro mocno zirytuje Waszyngton lub że pozbawiony rosyjskiej kroplówki Łukaszenka jutro zaprowadzi Białoruś do UE i NATO. Podobne podejście jest katastrofalnie anachroniczne w warunkach, gdy większość krajów dąży do ułożenia sobie stosunków na zasadzie win-win: widać to dobrze nawet na przykładzie polityki USA, gdzie Donald Trump, który w czasie kampanii wyborczej obiecał, że za pomocą muru i ceł odgrodzi USA od Meksyku, a Chiny „postawi na ich miejsce”, dość szybko zdał sobie sprawę, że nie wolno poświęcać gospodarczych interesów dla ładnych politycznych haseł i trzeba szukać dróg do uzgodnienia interesów różnych graczy.

Jako fundamentalną przyczynę tego, że rosyjska polityka zagraniczna nie jest „w dobrej komitywie” z gospodarką, wskazałbym główną mentalną cechę szczególną naszych przywódców: w ich świadomości świat jest czarno-biały, cała globalna polityka jakoby oparta jest na paradygmacie win-loose: jeśli ktoś wygrał, to druga strona przegrała. Właśnie to podejście leży u podstaw „wymiany” ...

Historii nie jest znany ani jeden przypadek (z wyjątkiem być może II wojny światowej, kiedy to krajowi zagrażało najpoważniejsze niebezpieczeństwo), w którym Rosja znajdowałaby się w geopolitycznych sojuszach, w których albo byłaby bardziej zależna od swoich sojuszników aniżeli oni od niej, albo zależność byłaby w pełnej mierze wzajemna. U podstaw takiej polityki leżało, znowu, wypaczone pojmowanie „państwa” jako czegoś, co nie zna granic, by utwierdzić własną wolę. Suwerenność w Rosji była pojmowana w przeszłości i dziś jest pojmowana jako wolność od wszelkich zobowiązań lub ograniczeń. A. Kokoszin na przykład wprost wskazuje, że kraje, na terytorium których znajdują się wojskowe bazy innych państw (a niekiedy mówi on także o krajach, które nie mają broni jądrowej), nie dysponują „realną suwerennością, do której dąży Rosja”. Prezydent W. Putin idzie jeszcze dalej i zauważając, że wszelki sojusz zakłada redukcję suwerenności państwa (większość zachodnich politologów uważa co prawda, że wstępowanie w sojusze jest formą wyrażenia suwerenności), oświadcza: „Rosja, dzięki Bogu, nie wchodzi w żadne sojusze, i to też w znacznej mierze stanowi gwarancję naszej suwerenności”. Być może ta deklaracja zdziwi wielu ekspertów od polityki międzynarodowej, ale idealnie odzwierciedla marzenia i dążenia rosyjskiej władzy, które pozostają niezmienne od setek lat. Tak [jak] i dążenie do powiększenia terytorium, porażająco anachroniczne pojmowanie suwerenności odróżnia Rosję od większości rozwiniętych i bogatych regionów zwłaszcza od Europy, której praktycznie wszystkie kraje zjednoczyły się w Unii Europejskiej, zapewniając kontynentowi długotrwały pokój i bezprecedensowy dobrobyt ekonomiczny.

Historii nie jest znany ani jeden przypadek (z wyjątkiem być może II wojny światowej, kiedy to krajowi zagrażało najpoważniejsze niebezpieczeństwo), w którym Rosja znajdowałaby się w geopolitycznych sojuszach, w których albo byłaby bardziej zależna od swoich sojuszników aniżeli oni od niej, albo zależność byłaby w pełnej mierze wzajemna. U podstaw takiej polityki leżało, znowu,...

E. Gentile jako ważną cechę faszyzmu wymienia „korporacyjną organizację gospodarki, która tłumi swobodę związków zawodowych, poszerza sferę państwowej ingerencji i stawia sobie za cel doprowadzenie do zjednoczenia „gałęzi wytwórczych” pod kontrolą reżimu, z zachowaniem przy tym prywatnej własności i różnic klasowych".

E. Gentile jako ważną cechę faszyzmu wymienia „korporacyjną organizację gospodarki, która tłumi swobodę związków zawodowych, poszerza sferę państwowej ingerencji i stawia sobie za cel doprowadzenie do zjednoczenia „gałęzi wytwórczych” pod kontrolą reżimu, z zachowaniem przy tym prywatnej własności i różnic klasowych".

Rene Clair zachwyciłby się Pińskiem, gdyż bodaj połowy interesów dobijano w barterze. Spostrzegłem, jak jakiś człowiek wymienia dwie sztuki drobiu na nieduży rondel. W Pińsku nie potrzeba wam pieniędzy, tu scena z "Ostatniego miliardera" wydałaby się naturalna, a nie groteskowa. Możecie zapłacić za drinka kurą, kelner wyda wam kurczakiem i dwoma jajkami, a wy dacie mu jedno jako napiwek. Żałowałem, że nie zdążyłem na mszę w katedrze, bo chciałbym zobaczyć zbiórkę na tacę!

Rene Clair zachwyciłby się Pińskiem, gdyż bodaj połowy interesów dobijano w barterze. Spostrzegłem, jak jakiś człowiek wymienia dwie sztuki drobiu na nieduży rondel. W Pińsku nie potrzeba wam pieniędzy, tu scena z "Ostatniego miliardera" wydałaby się naturalna, a nie groteskowa. Możecie zapłacić za drinka kurą, kelner wyda wam kurczakiem i dwoma jajkami, a wy dacie mu jedno jak...

Ten człowiek, przyznam wam i ufam, że się nie obrazicie, jest dla mnie kwintesencją polskości. Tak silny w swych słabościach i mądry w głupocie, że nie sposób się nie zachwycić.

Ten człowiek, przyznam wam i ufam, że się nie obrazicie, jest dla mnie kwintesencją polskości. Tak silny w swych słabościach i mądry w głupocie, że nie sposób się nie zachwycić.

Ponieważ oskarżenia dotyczyły również czasów wojny, Gomułka obciążał ówczesne kierownictwo: „Postanowiono w Sztabie GL, co zostało zaaprobowane przez Pawła Findera, że należy przeciwników usuwać przy pomocy gestapo”. Ciągnął za sobą na dno nieżyjącego przywódcę partii, który godził się, aby na polskie podziemie donosić hitlerowcom.

Ponieważ oskarżenia dotyczyły również czasów wojny, Gomułka obciążał ówczesne kierownictwo: „Postanowiono w Sztabie GL, co zostało zaaprobowane przez Pawła Findera, że należy przeciwników usuwać przy pomocy gestapo”. Ciągnął za sobą na dno nieżyjącego przywódcę partii, który godził się, aby na polskie podziemie donosić hitlerowcom.

Kto ty jesteś? Polak mały. I co z tego, że nie biały? Nie nazywam się Kowalski, nos mam duży, no i płaski. Lecz choć zrodzon z czarnej ziemi, tutaj jestem między swemi. W Polskę całym sercem wierzę i chcę zostać jej rycerzem!

Kto ty jesteś? Polak mały. I co z tego, że nie biały? Nie nazywam się Kowalski, nos mam duży, no i płaski. Lecz choć zrodzon z czarnej ziemi, tutaj jestem między swemi. W Polskę całym sercem wierzę i chcę zostać jej rycerzem!

Gomułka stwierdził, że rozmowy nie mają sensu, skoro radzieckie czołgi zmierzają do Warszawy. Sowieci bronili pozycji Rokossowskiego. Usunięcie go z polskiego Biura Politycznego utożsamiali z zerwaniem Układu Warszawskiego. Chruszczow polecił Rokossowskiemu wstrzymać ruchy wojsk radzieckich. Gomułka się zdziwił — przecież Rokossowski jest polskim ministrem obrony, a chodzi o żołnierzy radzieckich. Chruszczow to skomentował: — Wot, piedant.

Gomułka stwierdził, że rozmowy nie mają sensu, skoro radzieckie czołgi zmierzają do Warszawy. Sowieci bronili pozycji Rokossowskiego. Usunięcie go z polskiego Biura Politycznego utożsamiali z zerwaniem Układu Warszawskiego. Chruszczow polecił Rokossowskiemu wstrzymać ruchy wojsk radzieckich. Gomułka się zdziwił — przecież Rokossowski jest polskim ministrem obrony, a chodzi o ż...

Do wojny z Polską nikt się nie palił, bo skutecznie niszczyła się sama, i to od dawna, jak zauważał Choromański – potencjalni agresorzy po prostu czekali, aż gnijące jabłuszko samo spadnie im do kobiałki. Tadeusz jako dziennikarz specjalizujący się w problematyce społecznej mógł obserwować mordercze skutki podnoszonej przez profesora „dekulturyzacji” – przemianę świadomego wyborcy, człowieka starającego się rozumieć otaczający go świat, w „pustaka”, bezrefleksyjnego konsumenta medialnych sugestii, idealne tworzywo dla PR-u i politycznej technologii. Taki „pustak” nie kierował się — bo z powodu kulturowej i edukacyjnej degradacji nie był w stanie racjonalnym osądem sytuacji, nie ważył racji, nie oceniał sensowności opcji, po prostu wybierał to, co uznawał za atrakcyjniejsze w przekazie medialnym. W ten sposób polityczna rozgrywka stała się konkursem na to, która strona przedstawi najfajniejszą szołowiznę, przestały się liczyć argumenty, bo ludzie woleli błyskotki i fajerwerki. Co w końcu doprowadziło do rozkładu klasycznie rozumianej demokracji opartej na świadomej swoich wyborów klasie średniej. Dyktatura PPL-u, gerontów, stanowiła jedynie konsekwentne zwieńczenie tego procesu. Zycie polityczne zastąpiono nieustannym spektaklem, to dlatego władze wciąż dbały o telefor – bo przerwanie przedstawienia i cisza w eterze oznaczały ich koniec. Ludzie jak narkomani uzależnieni od szołowizny wciąż łykali ładnie opakowane kłamstwa płynące z „jedynki”, które on i inni złamani dziennikarze prokurowali na zlecenie, bo nie mieli żadnej alternatywy. Nawet nie wiedzieli, co to jest alternatywa.

Do wojny z Polską nikt się nie palił, bo skutecznie niszczyła się sama, i to od dawna, jak zauważał Choromański – potencjalni agresorzy po prostu czekali, aż gnijące jabłuszko samo spadnie im do kobiałki. Tadeusz jako dziennikarz specjalizujący się w problematyce społecznej mógł obserwować mordercze skutki podnoszonej przez profesora „dekulturyzacji” – przemianę świadomego wybo...

czekała ich niespodzianka. Pierwsze, co ujrzeli, to grawiurę opartą o stos książek, tak jak ją zostawili, ale naprzeciw niej siedział w krześle Williamsa jego służący, wpatrujący się w nią z nie ukrywanym przerażeniem. Jak mogło się to stać? Pan Filcher (nazwisko autentyczne) był wypróbowanym starym służącym, miał wzorową reputację, jego zachowanie stawiano na wzór nie tylko w tym college'u, lecz i w sąsiednich. Było to wprost nieprawdopodobne, by zasiadł przy biurku swego profesora i okazywał zainteresowanie meblami profesora lub sztychami.

czekała ich niespodzianka. Pierwsze, co ujrzeli, to grawiurę opartą o stos książek, tak jak ją zostawili, ale naprzeciw niej siedział w krześle Williamsa jego służący, wpatrujący się w nią z nie ukrywanym przerażeniem. Jak mogło się to stać? Pan Filcher (nazwisko autentyczne) był wypróbowanym starym służącym, miał wzorową reputację, jego zachowanie stawiano na wzór nie tylko w ...

Józef Tejchma, zajmujący się od 1963 roku w Komitecie Centralnym sprawami rolnymi, wysłuchiwał ciągle uwag towarzyszy z innych krajów, że źródłem wszelkich polskich nieszczęść jest prywatny ustrój rolny. I Kościół, który czerpie siłę z nieuspołecznionej wsi.

Józef Tejchma, zajmujący się od 1963 roku w Komitecie Centralnym sprawami rolnymi, wysłuchiwał ciągle uwag towarzyszy z innych krajów, że źródłem wszelkich polskich nieszczęść jest prywatny ustrój rolny. I Kościół, który czerpie siłę z nieuspołecznionej wsi.