Zawisza Czarny

Jezu, ledwo dotrwałem do końca tej żenady. Już nawet przeskakiwałem dwa-trzy zdania, żeby po prostu ten tytuł skończyć. Najpierw dwa plusy: główny bohater i ciekawy motyw ze zmianem świadomości z pewnych względów (nie chcę spojlerować). I to tyle, bo nawet owy Zawisza Czarny został przedstawiony płasko, jak naleśniki które wczoraj jadłem. Nie ma błyskotliwych czy żartobliwych dialogów. Sama historia przypomina mi te z lekcji języka polskiego, gdy nauczycielka kazała w 15 minut wymyślić opowiadanie w grupach. Miała być petarda, zabawne przedstawienie strereotypów i akcja. Jest zażenowanie i prawaki rodem z TVN. Żeby Wam zobrazować, fragment:
"(...)- Jak dorosnę, też chcę być taki czarny - zapowiedział chłopczyk.
A jego dobrze i po katolicku wychowana siostra złożyła ręce jak do modlitwy i powiedziała:
- A ja będę się modlić o takiego męża.(...)"
Nie wiem co Ćwiek miał na myśli, ni to śmieszne, ni straszne. Na koniec oznajmia nam, że to co sądzi o patriotyzmie można wyczytać z kart książki. No to pogląd ma bardzo płytki. Szkoda, że zakupiłem jeszcze dwa tytuły tego autora, jednak na razie nie mam zamiaru tracić na nie czasu, bo pieniążki już straciłem.

Jezu, ledwo dotrwałem do końca tej żenady. Już nawet przeskakiwałem dwa-trzy zdania, żeby po prostu ten tytuł skończyć. Najpierw dwa plusy: główny bohater i ciekawy motyw ze zmianem świadomości z pewnych względów (nie chcę spojlerować). I to tyle, bo nawet owy Zawisza Czarny został przedstawiony płasko, jak naleśniki które wczoraj jadłem. Nie ma błyskotliwych czy...

Pierwsza moja książka tego autora i normalnie wymęczyłem się przy niej jak nigdy. Początek jeszcze interesujący, a czym dalej, tym większe głupoty powymyślane. Nie polecam.

Pierwsza moja książka tego autora i normalnie wymęczyłem się przy niej jak nigdy. Początek jeszcze interesujący, a czym dalej, tym większe głupoty powymyślane. Nie polecam.

Jeśli zastanawialiście się co się stało z superbohaterskim uniwersum Jakuba Ćwieka, odpowiedź brzmi: zabił je "Zawisza Czarny".
Mimo peanów ku czci książki w recenzjach, okazała się ona być paszkwilem na konkretną grupę społeczną mającym na celu jedynie dać upust niechęci odczuwanej przez autora wobec tejże grupy. Ćwiek stara się to ukryć pod przekomplikowaną fabułą z absurdalną wręcz liczbą postaci pobocznych tak niewiele wnoszących do historii, że gdyby usunąć fragmenty, w których się pojawiają, nie zmieniłaby się ona nawet o jotę.
Intryga ciągnie się w nieskończoność, a sposób w jaki zostaje rozwiązana czyni punkt kulminacyjny wręcz antyklimatycznym. Nie wspominając już o zwrocie akcji w epilogu, mającym, dość nieudolnie, położyć podwaliny pod sequel.
Zdecydowanie jest to najsłabsza książka Ćwieka jaką czytałem.

Jeśli zastanawialiście się co się stało z superbohaterskim uniwersum Jakuba Ćwieka, odpowiedź brzmi: zabił je "Zawisza Czarny".
Mimo peanów ku czci książki w recenzjach, okazała się ona być paszkwilem na konkretną grupę społeczną mającym na celu jedynie dać upust niechęci odczuwanej przez autora wobec tejże grupy. Ćwiek stara się to ukryć pod przekomplikowaną fabułą z...

Świetna, zabawna i zaskakująca. Humor autora do mnie bardzo przemawia. Czekam na kontynuację 🙂

Świetna, zabawna i zaskakująca. Humor autora do mnie bardzo przemawia. Czekam na kontynuację 🙂

Takie nie wiadomo do końca, co autor miał na myśli

Takie nie wiadomo do końca, co autor miał na myśli

Dopiero po rozpoczęciu czytania dowiedziałam się, że Zawisza Czarny łączy się z inną książką Ćwieka - Dreszczem. Czy wciągnęło mnie na tyle, aby i z tamtą się zapoznać? Kiedyś na pewno, ale parcia nie czuję. Ot, sympatyczny przerywnik pomiędzy innymi lekturami.

Żart o tym, że Zawisza Czarny (bo murzyn) pada już chyba w pierwszym rozdziale i jest zapowiedzią... nie, nie poziomu humoru, ale tego logicznie-nielogicznego-absurdu, który atakuje znienacka, pozostawiając czytelnika w konsternacji - czy ma się zaśmiać, zrobić facepalma, czy minę wtf. Innym przykładem niech będzie taka oto rozmowa:
- Ale przecież on jest czarny!
- Bo jest ze Śląska. To jaki ma być, niebieski?

Aż mi się przypomniał Grześ z Czterech Pancernych.

I to nie jest zarzut! Z jednej strony mamy dość ,,normalną" Warszawę - aczkolwiek przerysowaną - z drugiej absurdalne sytuacje, które są w swoim absurdzie logiczne, ale nigdy byś nie zgadł, że ktoś z tym nagle wyskoczy, a z trzeciej - jak odrzeć to wszystko z tego absurdu i pokrętne logiki, to zostaje intryga rodem z książek Dana Browna! (czego bohaterowie sami nie omieszkają wspomnieć)

Więc tak - polecam jako lekką lekturę na hamak albo ławeczkę na dworze, bo pogoda ładna. Nie zachwyciło i nie odebrało tchu, ale czasu spędzonego nie żałuję! I nadal uważam, że Zawisza to jeden z najsympatyczniejszych (tym razem dobrze napisałam!) książkowych bohaterów.
No bo kto inny jeszcze potrafi ,,napiełdalać nieagresywnie"?

Dopiero po rozpoczęciu czytania dowiedziałam się, że Zawisza Czarny łączy się z inną książką Ćwieka - Dreszczem. Czy wciągnęło mnie na tyle, aby i z tamtą się zapoznać? Kiedyś na pewno, ale parcia nie czuję. Ot, sympatyczny przerywnik pomiędzy innymi lekturami.

Żart o tym, że Zawisza Czarny (bo murzyn) pada już chyba w pierwszym rozdziale i jest zapowiedzią... nie, nie...

Ciekawa książka, jednak jest to historia którą przeczytasz i zaraz zapomnisz. Na plus pokazani podejścia do rasizmu i postrzegania ludzi o innym kolorze skóry w Polsce.

Ciekawa książka, jednak jest to historia którą przeczytasz i zaraz zapomnisz. Na plus pokazani podejścia do rasizmu i postrzegania ludzi o innym kolorze skóry w Polsce.

Wszystko wskazuje na to, że jest to mój czytelniczy rok debiutów, Zawisza Czarny to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Ćwieka. I bardzo dobrze, że pierwsze, bo już sama sobie zazdroszczę, że przede mną perspektywa literackiej uczty. Zawiszą Czarnym jestem zachwycona, bo to kawał dobrej literatury. Dobrze napisana, błyskotliwa, akcja toczy się wartko, a przy okazji autor świetnie bawi się słowem, umiejętnie wykorzystuje wątki znane z popkultury, a główny bohater jest parodią tego co tak dumnie nazywamy patriotyzmem, tym patriotyzmem jedynie słusznym. Kiedyś w jednym ze swoich listów Marek Hłasko napisał coś takiego co sobie zanotowałam i to mi bardzo pasuje jako motto tej powieści: "Literatura Polski zawsze cierpiała na idiotyzm i patriotyzm, na frazesy o miłości bliźniego, miłości do ziemi i Boga, głupie zwroty o męskiej odwadze i stwierdzenia typu: „Polska została wybrana na Chrystusa narodów" i podobne bzdury" Jakub Ćwiek podobnie jak u Masłowska w Wojnie Polsko-Ruskiej, w książce, w której to Polacy przygotowując się do starcia z Ruskimi potrzebne akcesoria kupują na bazarze... u Ruskich. Tak u Jakuba Ćwieka patriotą jest Murzyn - Zawisza Czarny. No, to ci wszyscy, którzy Ćwieka maja za sobą mogą mi zazdrościć, bo cała zabawa jeszcze przede mną.

Wszystko wskazuje na to, że jest to mój czytelniczy rok debiutów, Zawisza Czarny to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jakuba Ćwieka. I bardzo dobrze, że pierwsze, bo już sama sobie zazdroszczę, że przede mną perspektywa literackiej uczty. Zawiszą Czarnym jestem zachwycona, bo to kawał dobrej literatury. Dobrze napisana, błyskotliwa, akcja toczy się wartko, a przy...

Lekka, wymowna, prosta i dość głupia. Język użyty przez autora jest problematyczny na wielu poziomach, jednak powiedzmy, że w pewien sposób wytłumaczalny przez konwencję. Zakończenie jest mocnym plusem.

Lekka, wymowna, prosta i dość głupia. Język użyty przez autora jest problematyczny na wielu poziomach, jednak powiedzmy, że w pewien sposób wytłumaczalny przez konwencję. Zakończenie jest mocnym plusem.

Nudna i głupia.

Nudna i głupia.