Jesteśmy społecznością, która kocha książki

W porównaniu do innych książek Anety Jadowskiej, ta szoruje po dnie. I ja rozumiem, że debiut powieściowy, ale jakbym ja była redaktorką, to ta książka zamiast 450 stron miałaby 200. Przeważają mokre sny głównej bohaterki, opisy tego, jaka jest piękna i ma super kształty i jak kochają się w niej faceci. Pod koniec było już znośnie, interesuje mnie to uniwersum, głównie ze względu na Witkaca, więc będę czytać dalej, ale mam nadzieję, że kolejne książki nie bedą przygodą tak masochistyczną.

W porównaniu do innych książek Anety Jadowskiej, ta szoruje po dnie. I ja rozumiem, że debiut powieściowy, ale jakbym ja była redaktorką, to ta książka zamiast 450 stron miałaby 200. Przeważają mokre sny głównej bohaterki, opisy tego, jaka jest piękna i ma super kształty i jak kochają się ...

Rozwiń

Zwiń

Jaki ta książka miała klimat! Z iloma baśniowymi motywami gra tu T. Kingfisher, to aż przyjemnie czytać. Główna bohaterka jest prostolinijna, naiwna i skromna, momentami denerwuje tym zaniżonym poczuciem własnej wartości, ale taka chyba ma być, stanowi kontrast do pięknych księżniczek, którym wszystko się udaje, których problemy rozwiązuje książę na białym koniu i jeden pocałunek prawdziwej miłości. Marrze nic nie przychodzi z łatwością, wszystko musi zdobyć sama, nawet sojuszników. Absolutnie kocham postaci drugoplanowe, ale też relacje między bohaterami, to jak pięknie opisywana jest rodząca się przyjaźń między nimi. Podobały mi się też rozmowy bohaterów, niby zanurzone w tym bajkowym świecie, ale stanowiące uniwersalne myśli, które możemy odnieść do codziennego życia. Audiobook czytany przez Filipa Kosiora top!

Jaki ta książka miała klimat! Z iloma baśniowymi motywami gra tu T. Kingfisher, to aż przyjemnie czytać. Główna bohaterka jest prostolinijna, naiwna i skromna, momentami denerwuje tym zaniżonym poczuciem własnej wartości, ale taka chyba ma być, stanowi kontrast do pięknych księżniczek, któ...

Rozwiń

Zwiń

Przyjemna, nie można zaprzeczyć, że w czasie swojego powstania (lata 90.) była w pewien sposób pionierska dla rozwoju realizmu magicznego na Słowacji, ale czytana współcześnie, w Polsce... No nie wiem.

Przyjemna, nie można zaprzeczyć, że w czasie swojego powstania (lata 90.) była w pewien sposób pionierska dla rozwoju realizmu magicznego na Słowacji, ale czytana współcześnie, w Polsce... No nie wiem.

Absolutnie wspaniała seria, okrutnie mi przykro, że to już koniec historii Witkaca! Ta część była równie angażująca, co poprzednie, choć subiektywnie chyba jest moją najmniej ulubioną, bo jednak przez obecność Kurczaczka trochę robi się z tego historia familijna. Nie twierdzę, że jest to źle zrobione, po prostu od kiedy Witkacy dowiedział się, że ma córkę, jest bardzo na niej skoncentrowany i traci to takie bycie wolnym duchem, które miało miejsce w pierwszej części, a chyba ta jego wersja była moją ulubioną. I tak jak ktoś wspomniał, trochę brakuje zamknięcia wątku Witkaca i Konstancji, nie kupuję tego tłumaczenia "kochamy się, ale poświęcimy swoje szczęście dla dobra naszej córki, bo jeszcze byśmy coś spieprzyli". No nie!

Absolutnie wspaniała seria, okrutnie mi przykro, że to już koniec historii Witkaca! Ta część była równie angażująca, co poprzednie, choć subiektywnie chyba jest moją najmniej ulubioną, bo jednak przez obecność Kurczaczka trochę robi się z tego historia familijna. Nie twierdzę, że jest to ź...

Rozwiń

Zwiń

Bardzo mi się podobała! Inna, niż pierwsza część, ale też fajna. Szamański blues ma fabułę bardziej typową dla Jadowskiej, opierającą się na sprawach kryminalnych. Tę część z kolei nazwałabym bardziej światotwórczą, dużo tu było Zaświatów, Sępa i opowieści wyjaśniających działanie uniwersum i naprawdę dobrze zostało to zrobione! Mniej jest Katii i tego szkoda, ale za to bardzo dużo Sępa, nareszcie dowiadujemy się, kim jest i o co z nim chodzi. Jeśli lubicie dobrze napisane urban fantasy, ta seria jest dla was.

Bardzo mi się podobała! Inna, niż pierwsza część, ale też fajna. Szamański blues ma fabułę bardziej typową dla Jadowskiej, opierającą się na sprawach kryminalnych. Tę część z kolei nazwałabym bardziej światotwórczą, dużo tu było Zaświatów, Sępa i opowieści wyjaśniających działanie uniwersu...

Rozwiń

Zwiń

Fajna! Bardziej to nowelka niż powieść, przesłuchałam na dwa posiedzenia. Mam niedosyt T. Kingfisher, chętnie sięgnę po inne jej książki.

Fajna! Bardziej to nowelka niż powieść, przesłuchałam na dwa posiedzenia. Mam niedosyt T. Kingfisher, chętnie sięgnę po inne jej książki.