Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kreacje niektórych bohaterów dość płaskie i czarno białe, dialogi oraz fabuła miejscami wydawały mi się nienaturalne i kiczowate, niemniej jednak autor bardzo dobrze ukazał pewne mechanizmy rządzące dzisiejszą polityką i mediami. Duży plus za odwagę w głoszeniu tego typu poglądów. Generalnie pomysł i inicjatywa oceniam wysoko, lecz w wykonaniu miejscami dostrzegam pewne niedociągnięcia.

Kreacje niektórych bohaterów dość płaskie i czarno białe, dialogi oraz fabuła miejscami wydawały mi się nienaturalne i kiczowate, niemniej jednak autor bardzo dobrze ukazał pewne mechanizmy rządzące dzisiejszą polityką i mediami. Duży plus za odwagę w głoszeniu tego typu poglądów. Generalnie pomysł i inicjatywa oceniam wysoko, lecz w wykonaniu miejscami dostrzegam pewne...

Niezwykle oryginalna historia i do tego ten przepiękny, kwiecisty język. Raczej do niej nie wrócę w przyszłości, za bardzo ją męczyłam, niemniej jednak uważam książkę za warty przeczytania klasyk.

Niezwykle oryginalna historia i do tego ten przepiękny, kwiecisty język. Raczej do niej nie wrócę w przyszłości, za bardzo ją męczyłam, niemniej jednak uważam książkę za warty przeczytania klasyk.

W pewnym momencie stała się monotonna, bardzo się dłużyła. Porusza niby banalne, dobrze znane wszystkim problemy, ale pod płaszczykiem prostej fabuły i lekkiego dość języka może dotrzeć do nastolatków.

W pewnym momencie stała się monotonna, bardzo się dłużyła. Porusza niby banalne, dobrze znane wszystkim problemy, ale pod płaszczykiem prostej fabuły i lekkiego dość języka może dotrzeć do nastolatków.

Nie rozumiem po co ta seria jest kontynuowana. W tej części tak naprawdę nic ważnego się nie dzieje, pewne wątki są na siłę budowane. Książkę czyta się bardzo szybko, jednak moim zdaniem nie rekompensuje to braku przewodniego pomysłu. Zmagania głównej bohaterki z codziennością i tajemniczym wrogiem można opisywać w nieskończoność, a to nie o to tu chodzi. Zdecydowanie uważam, że autor powinien poprzestać na 8 pierwszych częściach.

Nie rozumiem po co ta seria jest kontynuowana. W tej części tak naprawdę nic ważnego się nie dzieje, pewne wątki są na siłę budowane. Książkę czyta się bardzo szybko, jednak moim zdaniem nie rekompensuje to braku przewodniego pomysłu. Zmagania głównej bohaterki z codziennością i tajemniczym wrogiem można opisywać w nieskończoność, a to nie o to tu chodzi. Zdecydowanie...

Pomysł na historię sam w sobie ciekawy i intrygujący. Natomiast dialogi są sztuczne, charaktery postaci mało wyraziste, a głównych bohaterów trudno polubić. Książka jest bardzo szybka do przeczytania, jednak miejscami tak nierzeczywista, że aż kiczowata.

Pomysł na historię sam w sobie ciekawy i intrygujący. Natomiast dialogi są sztuczne, charaktery postaci mało wyraziste, a głównych bohaterów trudno polubić. Książka jest bardzo szybka do przeczytania, jednak miejscami tak nierzeczywista, że aż kiczowata.

Lekka, przyjemna, poruszająca, bardzo szybka do przeczytania. Czasami zbyt przesłodzona, pisana prostym językiem (po pewnym czasie jest to jednak zbyt męczące). Dobra jako przerywnik, między bardziej ambitniejszymi pozycjami książkowymi.

Lekka, przyjemna, poruszająca, bardzo szybka do przeczytania. Czasami zbyt przesłodzona, pisana prostym językiem (po pewnym czasie jest to jednak zbyt męczące). Dobra jako przerywnik, między bardziej ambitniejszymi pozycjami książkowymi.

Książka jest dość osobliwa, nigdy nie spotkałam się z podobnym pomysłem. Miejscami miałam wrażenie, że czytam dość denne opowiadanie z wattpad, lecz czasami przewijały się bardzo dobre opisy otoczenia i przeżyć wewnętrznych. Dodam jeszcze, że moim zdaniem autor mógł sobie oszczędzić niesmacznych, zbyt szczegółowych opisów pewnych sytuacji. Do pewnego momentu książka bardzo mi się podobała, później już to uczucie osłabło. Całość oceniam nie najgorzej, bardzo szybko się czytało.

Książka jest dość osobliwa, nigdy nie spotkałam się z podobnym pomysłem. Miejscami miałam wrażenie, że czytam dość denne opowiadanie z wattpad, lecz czasami przewijały się bardzo dobre opisy otoczenia i przeżyć wewnętrznych. Dodam jeszcze, że moim zdaniem autor mógł sobie oszczędzić niesmacznych, zbyt szczegółowych opisów pewnych sytuacji. Do pewnego momentu książka bardzo...

Bardzo monotonna część, przyznam, że oczekiwałam czegoś więcej. Ostatnie strony były dość zaskakujące, zamysł autora mnie pozytywnie zaskoczył.

Bardzo monotonna część, przyznam, że oczekiwałam czegoś więcej. Ostatnie strony były dość zaskakujące, zamysł autora mnie pozytywnie zaskoczył.

Nie spodziewałam się wiele po tej części, poprzednia już była napisana na siłę, zupełnie bez pomysłu. I nie pomyliłam się - do połowy "Konferencji ptaków" mało co się dzieje, zdarzenia są pisane bez pomyślunku. Autor zaczyna jakiś mało znaczący wątek, a później po 200 stronach przechodzi do tego głównego. Ponadto zakończenie było dość przewidywalne. Nie widzę sensu ciągnięcia serii dalej, tak naprawdę autor powinien zakończyć ją po 3 części, a pisząc kolejne jedynie niszczy pozytywne wrażenia, które pozostały po trylogii. Dodam, że jedyne rzeczy jakie mi się spodobały w tym tomie, to fragment, w którym bohaterowie udają się do Hopewell, a, także to, że czytało się ją szybko.

Nie spodziewałam się wiele po tej części, poprzednia już była napisana na siłę, zupełnie bez pomysłu. I nie pomyliłam się - do połowy "Konferencji ptaków" mało co się dzieje, zdarzenia są pisane bez pomyślunku. Autor zaczyna jakiś mało znaczący wątek, a później po 200 stronach przechodzi do tego głównego. Ponadto zakończenie było dość przewidywalne. Nie widzę sensu...

Muszę powiedzieć, że spodziewałam się czegoś innego - tajemniczych, humanoidalych kosmitów, bardziej złożonego świata przedstawionego, akcji w rodzaju "Wojny światów". W pewnych momentach główna bohaterka mnie irytowała, swoją dwubiegunowością, hardością. W dodatku fabuła była dość przewidywalna, lecz mimo to, z zainteresowaniem sięgnę po drugi tom.

Muszę powiedzieć, że spodziewałam się czegoś innego - tajemniczych, humanoidalych kosmitów, bardziej złożonego świata przedstawionego, akcji w rodzaju "Wojny światów". W pewnych momentach główna bohaterka mnie irytowała, swoją dwubiegunowością, hardością. W dodatku fabuła była dość przewidywalna, lecz mimo to, z zainteresowaniem sięgnę po drugi tom.

Muszę powiedzieć, że tą część męczyłam przez kilka tygodni i mam co do niej mieszane uczucia. Z jednej strony kilka wątków było naprawdę dobrze rozwiniętych - kwestia przetrwania innych miast i państw, kontrast ludzi ginących z głodu i tych pławiących się w luksusie, a także zakończenie otwarte na nowe możliwości. Mocno trafiały realia świata przedstawionego. "Miejsce człowieka nie jest pod ziemią. Żyjecie w tunelach jak robaki! Tu nie ma dla nas jutra. Metro to cmentarz. Nie będziemy tu ludźmi. Nie stworzymy niczego nowego. Nie rozwiniemy się. Chorujemy tu. Wyradzamy się. Nie ma powietrza. Nie ma miejsca. Jest ciasno." Jednak inne aspekty bardzo denerwowały i nużyły czytelnika - bezsensowna tułaczka od stacji do stacji, bełkot głównego bohatera w niektórych momentach. Ostatecznie całą trylogię oceniam pozytywnie. Autor miał naprawdę ciekawy pomysł, idealnie wplótł dające do myślenia przesłanie i moim zdaniem, bardzo dobrze zakończył serię. Brakowało mi tylko opisów walk z potworami, lecz nie trudno zauważyć, że w tej części rolę prawdziwych monstrów przejęli ludzie. Uważam, iż warto przeczytać wszystkie części.

Muszę powiedzieć, że tą część męczyłam przez kilka tygodni i mam co do niej mieszane uczucia. Z jednej strony kilka wątków było naprawdę dobrze rozwiniętych - kwestia przetrwania innych miast i państw, kontrast ludzi ginących z głodu i tych pławiących się w luksusie, a także zakończenie otwarte na nowe możliwości. Mocno trafiały realia świata przedstawionego. "Miejsce...

Książka przewidująca, schematyczna (osoby czytające Więźnia labiryntu zapewne dostrzegą podobieństwo). Opisy dość słabo rozwinięte, trudno było sobie dokładnie wyobrazić otoczenie i miejsce poszczególnych zdarzeń. Bohaterzy mało wyraziści, jeden podobny do drugiego. Koniec nie zachwycił, pozostawił niedosyt. Po opisie wydawało mi się, że autorka miała pomysł i jasno wyklarowany świat przedstawiony. Niestety już na początku można było się przekonać o dość słabym języku i zamyśle. Moim zdaniem nie warto tracić czasu na przeczytanie.

Książka przewidująca, schematyczna (osoby czytające Więźnia labiryntu zapewne dostrzegą podobieństwo). Opisy dość słabo rozwinięte, trudno było sobie dokładnie wyobrazić otoczenie i miejsce poszczególnych zdarzeń. Bohaterzy mało wyraziści, jeden podobny do drugiego. Koniec nie zachwycił, pozostawił niedosyt. Po opisie wydawało mi się, że autorka miała pomysł i jasno...

Bardzo szybko i przyjemnie się czytało. Zakończenie dość nieprzewidywalne, myślałam, że po polskiej autorce będzie można łatwo zgadnąć mordercę - a tu zaskoczenie. Nie jest to jakiś wybitny thriller, ale lekka książka dla zrelaksowania.

Bardzo szybko i przyjemnie się czytało. Zakończenie dość nieprzewidywalne, myślałam, że po polskiej autorce będzie można łatwo zgadnąć mordercę - a tu zaskoczenie. Nie jest to jakiś wybitny thriller, ale lekka książka dla zrelaksowania.

Spodziewałam się czegoś innego, opis był naprawdę intrygujący. Całe rozwiązanie akcji pozostawiło gorzkie rozczarowanie. Postacie miały słabo zarysowane charaktery, mało wyraziste.

Spodziewałam się czegoś innego, opis był naprawdę intrygujący. Całe rozwiązanie akcji pozostawiło gorzkie rozczarowanie. Postacie miały słabo zarysowane charaktery, mało wyraziste.

Godna polecenia, nie tracąca potencjału i pomysłu, genialne i pełne humoru opisy walk (szczególnie spodobał mi się opis walki Rhiana z Japetem). Im bliżej końca książki, tym akcja nabierała tempa, nie dało się oderwać. Jednak pomysł na uczynienie króla gnomów z Rozpruwacza, był dość naciągany i niezbyt przypadł mi do gustu. Mimo tej drobnej rysy na gładkiej tafli szkła opowieści, mogę z czystym sercem polecić zarówno tą część serii, jak i inne części.

Godna polecenia, nie tracąca potencjału i pomysłu, genialne i pełne humoru opisy walk (szczególnie spodobał mi się opis walki Rhiana z Japetem). Im bliżej końca książki, tym akcja nabierała tempa, nie dało się oderwać. Jednak pomysł na uczynienie króla gnomów z Rozpruwacza, był dość naciągany i niezbyt przypadł mi do gustu. Mimo tej drobnej rysy na gładkiej tafli szkła...

Muszę powiedzieć, że inaczej sobie wyobrażałam w jakim kierunku podąży autorka. Cienia widziałam jako psychopatę, który ma jakieś swoje osobiste urazy do Caitlin i próbuje się zemścić, a co najważniejsze - działa sam. Jakże się myliłam... Alex zdobył moje serce jego sarkastycznym poczuciem humoru i trafnymi tekstami, dlatego przyznam, że po przeczytaniu nie obyło się bez potoku łez. Caitlin natomiast irytowała na każdym kroku - chłód, brak zaufania i cięty język zaczynał już nużyć. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak długo opierała się podrywom Waldena, kiedy tylko doczekałam się romantycznych fragmentów poczułam niedosyt. Styl pisania był dość amatorski, widać to było w opisie niektórych przeżyć lub zdarzeń. Nie mniej jednak, opis sceny ucieczki przed policją był bardzo dobrze rozegrany. Jeśli chodzi o charaktery i wyrazistość bohaterów, to nie powalała na kolana - Cień tworzył gamę przeróżnych cech, natomiast Cassidy tworzyła jedynie obraz słodkiej idiotki,
u wspólników Alexa także nie wykształcono cech, dzięki którym można było zapamiętać każdego na dłużej - od tak każdy zachowywał się jak żądny zabawy, chamski nastolatek, któremu tylko broń dodawała odwagi w sytuacjach zetknięcia się z wrogiem. Mimo mojej dość krytycznej oceny, jestem pewna, że powrócę do tej książki, gdyż pojawiały się fragmenty, które wywoływały uśmiech na twarzy. Dla innych strata czasu, dla mnie lekka, przyjemna lektura dla której zarywałam noce:)

Muszę powiedzieć, że inaczej sobie wyobrażałam w jakim kierunku podąży autorka. Cienia widziałam jako psychopatę, który ma jakieś swoje osobiste urazy do Caitlin i próbuje się zemścić, a co najważniejsze - działa sam. Jakże się myliłam... Alex zdobył moje serce jego sarkastycznym poczuciem humoru i trafnymi tekstami, dlatego przyznam, że po przeczytaniu nie obyło się bez...

Pomysł dobry, wykonanie pozostawia wiele do życzenia... Mało wyraziści bohaterowie, miejscami zbyt młodzieżowy język. Czasami miałam wrażenie, że czytam fanfik. Zakończenie dość naciąganie, rozczarowujące, pozostawiające niedosyt. Spodziewałam się czegoś lepszego po przeczytaniu opisu - i tu nasuwa mi się ''Nie oceniaj książki po okładce''. Dobrze powiedziane. Podsumowując - książka mocno rozdmuchana, jeśli nie masz nic lepszego do przeczytania, to nie trać na nią czasu.

Pomysł dobry, wykonanie pozostawia wiele do życzenia... Mało wyraziści bohaterowie, miejscami zbyt młodzieżowy język. Czasami miałam wrażenie, że czytam fanfik. Zakończenie dość naciąganie, rozczarowujące, pozostawiające niedosyt. Spodziewałam się czegoś lepszego po przeczytaniu opisu - i tu nasuwa mi się ''Nie oceniaj książki po okładce''. Dobrze powiedziane. Podsumowując...

Najnudniejsza ze wszytkich części. Bardzo monotonna.

Najnudniejsza ze wszytkich części. Bardzo monotonna.

Moim zdaniem ta książka nawet nie umywa się do kryminałów Agathy Christie. Od początku podejrzewałam kto był mordercą i myślę że wstęp (od początku książki do pierwszego morderstwa) był zbyt długi, natomiast etap rozważań Joe Alexa o tym kto jest mordercą był zbyt krótki. Jednak muszę powiedzieć że wątek poszukiwań przybytku Pani Labiryntu bardzo mnie zainteresował. Jednym słowem "Zmącony spokój Pani Labiryntu" jest lekkim i szybko czytającym się kryminałem. Mimo paru niedociągniętych detalów polecam.

Moim zdaniem ta książka nawet nie umywa się do kryminałów Agathy Christie. Od początku podejrzewałam kto był mordercą i myślę że wstęp (od początku książki do pierwszego morderstwa) był zbyt długi, natomiast etap rozważań Joe Alexa o tym kto jest mordercą był zbyt krótki. Jednak muszę powiedzieć że wątek poszukiwań przybytku Pani Labiryntu bardzo mnie zainteresował. Jednym...

Moim zdaniem książka jest ciekawa, zaskakująca i dynamiczna. Dużo akcji i momentów zaskoczenia sprawia że lektura jest bardzo wciągająca. Jest trochę smutnych momentów, no ale bez nich książka nie byłaby taka emocjonująca. Nie będę ukrywać, że nie przepadałam za Teresą, jakoś nie przekonała mnie do siebie, więc zakończenie "Thomas i Brenda" podoba mi się o wiele bardziej niż "Thomas i Teresa". Nie rozumiem czemu miała jakieś nadzieje na to, że Thomas jej wy baczy. No, ale jak on miał jej wybaczyć po tym, co ona mu zrobiła?! Akt poświęcenia Teresy pokazuje jedynie nie jej odwagę i oddanie, ale jedynie jej naiwność, że to coś zmieni w jej relacjach z Thomasem. Teresa według mnie jest przebiegła i zdradliwa. Nie ufałabym jej. Natomiast wracając do zakończenia serii, myślę że James Dashner genialne zakończył całą serię i jest ona w sumie zgodna z moimi oczekiwaniami. Moja ocena całej trylogii to 9/10.

Moim zdaniem książka jest ciekawa, zaskakująca i dynamiczna. Dużo akcji i momentów zaskoczenia sprawia że lektura jest bardzo wciągająca. Jest trochę smutnych momentów, no ale bez nich książka nie byłaby taka emocjonująca. Nie będę ukrywać, że nie przepadałam za Teresą, jakoś nie przekonała mnie do siebie, więc zakończenie "Thomas i Brenda" podoba mi się o wiele bardziej...