Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Mów mi Kolt” to lekka i przyjemna książka idealna na lato. Najlepiej na lato spędzone na gdańskiej plaży.

To kolejna książka, której akcja rozgrywa się w moim mieście i to jeszcze na dzielnicy, obok której się wychowałam. Takie pozycje zupełnie inaczej się odbiera.

Tym razem w Gdańsku, podczas wywiadu ekscentrycznego dziennikarza Teodora z milionerem, który bardzo chroni swoją prywatność i siebie, wydarza się coś dziwnego. Albert Mossakowski czyli wspomniany wcześniej mikioner, prosi Teodora o dostarczenie pewnej paczki znajomemu, który na miejscu okazuje się groźnym trójmiejskim przestępcą. Akcja nabiera tempa, gdy po drodze pojawia się trup, a dziennikarz za wszelką cenę musi wyjść z tej całej patowej sytuacji cało.

Specyficznego charakteru nadawały książce lekkie, dosyć humorystyczne dialogi i główny bohater, który sam w sobie dla mnie był specyficzny, ale polubiłam go od pierwszych stron.

Zazwyczaj komediom kryminalnym nie stawiam wysoko poprzeczki, bo z humorem bywa różnie i co jednych śmieszy innych może drażnić lub żenować, ale akurat tutaj dobrze się bawiłam. Uważam, że każdy znajdzie coś dla siebie, aby odprężyć się przy czytelniczym letniaczku.

Uprzedzam! Jeżeli komuś tak jak mi robi aura, w jakiej czyta daną książkę, to przeczytajcie ją teraz! Jesienią lub zimą to nie będzie to samo.

"Mów mi Kolt” to lekka i przyjemna książka idealna na lato. Najlepiej na lato spędzone na gdańskiej plaży.

To kolejna książka, której akcja rozgrywa się w moim mieście i to jeszcze na dzielnicy, obok której się wychowałam. Takie pozycje zupełnie inaczej się odbiera.

Tym razem w Gdań...

Rozwiń Zwiń

Dawno przy książce nie straciłam aż tak poczucia czasu. Od samego początku wciągnęłam się w tę historię bez reszty.

„Dom obok” to przerażająca historia Mileny, dziewczyny studiującej w Gdańsku, chcącej zrobić swoim rodzicom i siostrze niespodziankę, przyjeżdżając do nich bez zapowiedzi. Jednak tego wieczoru nie zastaje w domu nikogo. Aby móc się dostać do ogródka, w którym ma nadzieję znaleźć ukryte klucze do domu, musi poprosić o pomoc sąsiadów, aby nie przedzierać się przez las za domem. Proszenie o pomoc sąsiadów lekko przeraża Milenę, ponieważ są oni zamieszani w zaginięcie pewnego chłopaka, którego nigdy nie odnaleziono.

Klucza jednak nie znajduje, nie ma jak się dostać do domu i namówiona przez sąsiadów zostaje u nich na noc. Następnego dnia budzi się uwięziona w czterech ścianach, a tortury jakie musi znosić przez następne dni są niewyobrażalne.

Klaudia Muniak zafundowała nam emocje na najwyższym poziomie przez to, że poznajemy wydarzenia zarówno z perspektywy porwanej Mileny, jak i poszukującej jej młodszej siostry Laury. Najmocniej przeżywałam jednak rozdziały Mileny, bo każdą jej krzywdę odczuwałam na własnej skórze.

Mogę śmiało powiedzieć, że cała książka była świetna, ale kulminacyjny moment powalił mnie na kolana. Czułam ciarki na całym ciele, a ciśnienie mi tak skoczyło, że w pewnym momencie zrobiło mi się gorąco, a serce prawie wyskoczyło. Czy trzeba lepszej rekomendacji, żeby sięgnąć po ten thriller?

Jeśli szukacie emocji na najwyższym poziomie, to musicie sięgnąć po najnowszą książkę Klaudii Muniak. Ja żałuję, że wcześniej nie miałam styczności z tą autorką, ale obiecuję to szybko nadrobić.

Dawno przy książce nie straciłam aż tak poczucia czasu. Od samego początku wciągnęłam się w tę historię bez reszty.

„Dom obok” to przerażająca historia Mileny, dziewczyny studiującej w Gdańsku, chcącej zrobić swoim rodzicom i siostrze niespodziankę, przyjeżdżając do nich bez zapowiedzi. J...

Rozwiń Zwiń

NIE! NIE! NIE!

To nie jest Nesbø, którego uwielbiam to jego zupełne przeciwieństwo.
Ta książka jest straszna.

Rozumiem chęć wyjścia ze strefy komfortu i spróbowania czegoś nowego, ale to wyjście było chyba za dalekie.
Miałam wrażenie, że czytam Kinga, a nie Nesbø.
To jakiś podrzędny, nudny i tandetny horror dla dzieci.

Ja nie wierzę, że to napisał Jo Nesbø, autor najlepszej serii kryminalnej z najlepszym śledczym jakiego widział książkowy świat, twórca ambitnych książek przy których trzeba się mocno skupić, żeby choć po części odgadnąć zagadkę. To było tak słabe, że aż mi przykro.

Jedyny plus jest taki, że zrozumiałam skąd wzięła się ta brzydka okładka, która obrzydziła mi się jeszcze bardziej.

Nie będę się więcej rozpisywać o tej książce, bo aż mnie serduszko boli, więc daję 2 gwiazdki na zachętę, bo nie wyobrażam sobie dać mojemu ulubionemu autorowi 1.

NIE! NIE! NIE!

To nie jest Nesbø, którego uwielbiam to jego zupełne przeciwieństwo.
Ta książka jest straszna.

Rozumiem chęć wyjścia ze strefy komfortu i spróbowania czegoś nowego, ale to wyjście było chyba za dalekie.
Miałam wrażenie, że czytam Kinga, a nie Nesbø.
To jakiś podrzędny, nud...

Rozwiń Zwiń

Od razu na wstępie powiem, żeby nie trzymać Was w niepewności, że daje tej książce 10!

Dyszka za ogrom pracy włożony w napisanie tego reportażu i sposób przekazania historii najstraszniejszego seryjnego mordercy na świecie.

Czytanie jej przeplatałam słuchaniem audiobooka w wykonaniu genialnego duetu, jaki stworzył Filip Kosior i Mariusz Bonaszewski, bo nie mogłam się od tego oderwać.

Jest to reportaż straszny i wywołujący wiele negatywnych emocji, no bo w sumie jakie emocje mają wywoływać poczynania faceta, który gwałcił, torturował i zabił ponad 200 osób?!

Życie Luisa Alfredo Garavito Cubillosa zostało bardzo rzetelnie oddane przez @przemyslawpiotrowski. Nie usprawiedliwiał jego brutalności, a jedynie pokazał nam najpierw jak doszło do „narodzenia” bestii, a później jak działał.

Autor pozostawił przestrzeń czytelnikowi na własne oceny i odczucia. Na początku książki bardzo współczułam małemu Luisowi, bo jego dzieciństwo było okrutne, ale z upływem stron, kiedy pojawiały się kolejne coraz to bardziej okrutne morderstwa, chciałam żeby zginął w wielkich męczarniach.

Bardzo podobały mi się wstawki z podróży. Dodały autentyczności książce i pokazały, że faktycznie autor tam był zobaczył i poczuł ten specyficzny klimat Kolumbii. Tak wsiąkłam w te fragmenty, że jak działo się coś strasznego, to mój zegarek zaczynał piszczeć informując, że poziom stresu za bardzo mi podskoczył.

No co tu więcej pisać?! Tę książkę trzeba po prostu przeczytać! To powinna być obowiązkowa pozycja dla fanów true crime, kryminałów i thrillerów. Jest genialna.

Tyle czasu na nią czekałam, ale po przeczytaniu ostatniej strony miałam poczucie, że warto było czekać.

Kilka książek Przemysława Piotrowskiego mam już za sobą. Jeszcze nie wszystkie, ale na to przyjdzie czas i zdecydowanie należę do tej niemałej grupy osób, które twierdzą, że to jego najlepsza książka!

Panie Przemysławie, uwielbiam Pana fikcję literacką, a najbardziej Brudnego, ale mam wielką nadzieję, że to nie jedyny reportaż jaki Pan napisał.

Od razu na wstępie powiem, żeby nie trzymać Was w niepewności, że daje tej książce 10!

Dyszka za ogrom pracy włożony w napisanie tego reportażu i sposób przekazania historii najstraszniejszego seryjnego mordercy na świecie.

Czytanie jej przeplatałam słuchaniem audiobooka w wykonaniu geni...

Rozwiń Zwiń

Macie czasem tak, że pogoda albo pora roku mają wpływ na odbiór książki?

Moja pierwsza myśl po skończeniu 'Kroków na strychu' była taka, że dla mnie idealnie wpasowała się ona w aurę jaką miałam za oknem.

Czytałam ją sobie w cieplejsze wieczory na balkonie i po prostu ją chłonęłam, ale wiem, że gdybym czytała ją zimą albo jesienią, to by mi nie podeszła.

Historia Patrycji, ambitnej młodej kobiety, przypadnie do gustu zarówno wielbicielom kryminałów jak i obyczajówek. Dla mnie jako fanki tego pierwszego gatunku, była to miła odskocznia od ciężkich i krwawych historii, choć trupów też tu nie zabrakło.

Główna bohaterka pewnego dnia dostała awans, na który od dawna pracowała, w związku z czym przeprowadziła się do Wrocławia. Tam kupiła dom po okazyjnej cenie, ponieważ „tubylcy” twierdzili, że jest przeklęty. Patrycja jako kobieta twardo stąpająca po ziemi nie wierzy w tego typu przesądy i nie martwi się historią poprzednich właścicieli.

Lecz pewnej nocy słyszy kroki na strychu, a podczas robienia porządków w pozostałych w domu rzeczach odnajduje tajemniczy pamiętnik. Podczas jego czytania musi zmierzyć się ze swoją przeszłością, od której chce uciec jak najdalej oraz tragicznymi wydarzeniami, które rozegrały się pod jej nowym dachem.

Autorka sprytnie przemyca motyw uzależnienia ofiary od sprawcy i pokazuje jak fatalne mogą być skutki takiego postępowania.

Pomimo ciężkiego wstępu, który troszkę się dla mnie ciągnął, reszta książki bardzo pochłania i nie pozwala się od niej oderwać.

Dodatkowym ogromnym plusem dla mnie jest okładka. Jest prześliczna, oby więcej takich!

Macie czasem tak, że pogoda albo pora roku mają wpływ na odbiór książki?

Moja pierwsza myśl po skończeniu 'Kroków na strychu' była taka, że dla mnie idealnie wpasowała się ona w aurę jaką miałam za oknem.

Czytałam ją sobie w cieplejsze wieczory na balkonie i po prostu ją chłonęłam, ale w...

Rozwiń Zwiń