Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie potrafię napisać prawdziwej recenzji Władcy Pierścieni. Miałam jakieś 11 lat i biegałam z drewnianym mieczem po przeczytaniu pierwszego tomu Wiedźmina, kiedy mój tato dał mi książki Tolkiena. Pewnie po to, bym przestała okładać kolegów.
Co najmniej cztery lata zajęło poznanie dzieła Mistrza. Geografii, historii, mitologii, języków i alfabetów. Ogrom tego dzieła nawet teraz, mimo zapoznania się z wieloma innymi rozbudowanymi cyklami i światami, wprawia mnie w zachwyt. Jako dziecko byłam oszołomiona tak ogromna różnorodnością. Zakochana po uszy w doskonałej rasie elfów,uczyłam się na pamięć wierszy i języka, obdartej w Silmarillionie z nuty mistycyzmu obecnej we Władcy. Teraz uważam, że bez Silmarillionu nie można w pełni docenić trylogii. Wielu zarzuca Władcy zbyt oczywisty podział na dobro i zło, dwukolorowy świat, w którym jasno jest określona rola każdego bohatera. Myślę, że to głównie skutek filmów lub pobieżnego zapoznania się z dziełem. Nikt mi nie wmówi, że Boromir czy Gollum są postaciami negatywnymi. Nie można oceniać Sarumana po kilku latach wojny o Pierścień, był przecież wcześniej kimś zupełnie innym. Tak jak i Galadriela ma swoją "mroczną" przeszłość. Bardzo chciałam, by Jackson sfilmował też Silmarillion, ale po okropieństwie jakim okazał się Hobbit, mam gorącą nadzieję, że nigdy do tego nie dojdzie.
Zakończenie Władcy Pierścieni (głównego wątku i dodatków) jest jednym z nielicznych, które mimo pozornego happy endu za każdym razem sprawia że łza kręci mi się w oku. Z powodu losu Arweny, ale też nieuchronnej zmianie świata. Nastała era ludzi, era przemysłu stworzonego przez Sarumana, kamiennych domów i maszyn na parę. Shire zmienia się nie do poznania, lasy pustoszeją a elfy odchodzą. To piękne zakończenie, które jasno nam przedstawia prawdziwy obraz rzeczywistości. Zwyciężyli, ale nie dla swojego świata, lecz dla przyszłości, która będzie już zupełnie inną opowieścią. Tolkien wielokrotnie powtarzał, że wojna nie miała wpływu na Władcę Pierścieni, ale tak przecież wygląda świat po każdej wojnie. Nie można wrócić do tego, co było, trzeba zmierzyć się z bliznami i zmianami. Członkowie drużyny Pierścienia są szczęśliwi, otrzymują swoją nagrodę, ale nie wracają do dawnego życia. I nie wszyscy mogą osiąść w spokoju we własnym domu.

Nie potrafię napisać prawdziwej recenzji Władcy Pierścieni. Miałam jakieś 11 lat i biegałam z drewnianym mieczem po przeczytaniu pierwszego tomu Wiedźmina, kiedy mój tato dał mi książki Tolkiena. Pewnie po to, bym przestała okładać kolegów.
Co najmniej cztery lata zajęło poznanie dzieła Mistrza. Geografii, historii, mitologii, języków i alfabetów. Ogrom tego dzieła nawet...