Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Ta druga Bella" to pierwsza fantastyczna odsłona Whitney G. Wprawdzie po cichu liczyłam, że będzie to jedna z tych bardziej rozbudowanych książek, ale okazało się, że to jeden z "cieniasków".
Coś, co stosunkowo szybko rzuciło mi się w oczy, to aż nazbyt oczywiste nawiązania nie tylko do Pięknej i Bestii, ale także i do kilku innych baśni. Nie było to denerwujące, ale sprawiało wrażenie, jakby był to retelling zlepku różnych znanych baśni, zaczerpnięte elementy połączone w jedną całość.
Momentami nieco raziły mnie spolszczone imiona bohaterów, czy chociażby Książę Czaruś - jakoś nie pasowało mi to nazewnictwo do fantastyki.
Akcja tej książki rozwijała się bardzo szybko, co było do przewidzenia patrząc na jej ilość stron. Nie było więc momentów nudy, bo cały czas coś się działo. W ostatecznym rozrachunku, mimo że wolałabym pozostać w tym świecie nieco dłużej i móc go nieco lepiej poznać, to jednocześnie nie odczuwałam zbyt wielkiego rozczarowania taką, a nie większą ilością stron i co za tym idzie - fabuły. Mimo wszystko jednak miałam nadzieję, że będzie to nieco poważniejszy retelling, czasem odnosiłam wrażenie, jakoby zostało to delikatnie spłycone.
Czy to znaczy, że "Ta druga Bella" mnie zawiodła? Nie, tego bym nie powiedziała. Może nie była idealna i nie pieję z zachwytów, ale jednocześnie wciągnęła mnie i przyjemnie spędziłam przy niej czas. Sięgnęłam po nią z nastawieniem na lekką, niezobowiązującą lekturę i taką też otrzymałam - czyli spełniła swój "cel", który jej powierzyłam. Dlatego jeśli macie ochotę na coś tego typu, na coś niewymagającego, idealnego na jeden raz - to śmiało sięgnijcie. Ale jeśli oczekujecie pełnoprawnej fantastyki, z rozbudowanym światem i pogłębioną fabułą to możecie się ciut rozczarować.

"Ta druga Bella" to pierwsza fantastyczna odsłona Whitney G. Wprawdzie po cichu liczyłam, że będzie to jedna z tych bardziej rozbudowanych książek, ale okazało się, że to jeden z "cieniasków".
Coś, co stosunkowo szybko rzuciło mi się w oczy, to aż nazbyt oczywiste nawią...

Rozwiń Zwiń

Po "Wycenę" sięgnęłam z zamiarem przeczytania kilku stron, tak na start, żeby zobaczyć co i jak. Zaczęłam, przeczytałam pierwsze kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt stron i... nie umiałam się oderwać.
K. N. Haner stworzyła historię, która momentami wydawała mi się nieco specyficzna, może nawet dziwna, a jednocześnie wciągnęła mnie bez reszty. Cassie wraz z bratem wychowała się w pieczy zastępczej, a ludzie, którzy ich wychowali, nie byli dla nich zbyt łaskawi, co wpłynęło na tą dwójkę i pozostawiło swoje rany. Teraz są dorośli, prowadzą wspólnie klub i starają się dobrze żyć.
Na ich drodze staje mężczyzna, który nieco komplikuje życie rodzeństwa. Jego zamiary nie są jasne, a Cassie niekoniecznie chce mu się podporządkować.
Wprawdzie myślę, że relacje pomiędzy Cassie, a Gabrielem rozwijała się momentami nieco zbyt szybko, zważywszy na towarzyszące jej okoliczności - niespecjalnie była to zdrowa znajomość. Niemniej jednak, przymknęłam na to oko i z ciekawością śledziłam dalszy rozwój wydarzeń. Bo nie da się zaprzeczyć, że dzieje się tutaj sporo, a autorka wie, kiedy i w jaki sposób zaskoczyć czytelnika. Pojawiły się tutaj zwroty akcji, których kompletnie się nie spodziewałam, jak i te ciut bardziej oczywiste. Natomiast samo zakończenie było z gatunku tych najmniej lubianych - ciąg dalszy nastąpi. No kurcze! Czekam z niecierpliwością na ten ciąg dalszy!! Muszę wiedzieć co się dalej wydarzy, no muszę!
W ogólnym rozrachunku, czy polecam? Tak, jak najbardziej! Ja tę książkę pochłonęłam niemalże w jeden dzień - zostawiłam ostatnie sto stron na kolejny dzień, tak w ramach wisienki na torcie. Podobała mi się i chcę więcej, czekam z niecierpliwością na kontynuację. Więc tak, śmiało polecam sięgnąć po "Wycenę".

Po "Wycenę" sięgnęłam z zamiarem przeczytania kilku stron, tak na start, żeby zobaczyć co i jak. Zaczęłam, przeczytałam pierwsze kilka, kilkanaście, kilkadziesiąt stron i... nie umiałam się oderwać.
K. N. Haner stworzyła historię, która momentami wydawała mi się nieco specyficzna...

Rozwiń Zwiń

Sięgając po tę książkę nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Zaznajomiłam się z opisem, ale i tak treść pozostała dla mnie zagadką i byłam ciekawa, co w sobie kryje.
Francessa jest dziewczyną u progu dorosłości, która zmaga się ze stanami lękowymi od śmierci matki. Nie jest jednak sama - ma kochającego ojca, brata, ale też grupkę przyjaciół, którzy potrafią podnieść ją na duchu. Czasem moznaby odnieść wrażenie, jakoby była nieco rozchwiana (?), ale jednocześnie była taka... prawdziwa. Autorka jej nie idealizowała, a pokazała w niej dziewczynę z krwi i kości, która ma swoje problemy, swoje dylematy. A same stany lękowe nie są tylko wspomniane z nazwy, a opisane, co moim zdaniem jest kolejnym plusem.
W nienajbardziej oryginalny sposób Francessa poznaje Dominica. Jak można się spodziewać, chłopak wydaje się być jej totalnym przeciwieństwem, roztacza wokół siebie aurę bad boya, ale i w sumie nim jest. Momentami nie potrafiłam zrozumieć jego pobudek, rozgryźć go pod kątem tego, czego on tak właściwie chce.
Na pierwszym planie w fabule powoli pojawia i rozwija się relacja Frances i Dominica - myślę że w całkiem w porządku tempie. W tle autorka przewlekła także coś na kształt intrygi, co urozmaiciło tę historię.
Zarys fabuły nakreśliłam, więc pozostaje pytanie - jakie są moje wrażenia? Przyznam szczerze, że mam mieszane uczucia. Czytając tę książkę nie udało mi się zapomnieć, że czytam debiut - widać to było chociażby po stylu. Irytowało mnie na przykład to, że nagminnie pojawiało się słowo "tęczówki". Pojawiło się też sporo sytuacji, scen, które były zwyczajnie niepotrzebne, nie wnosiły nic a nic do fabuły, a sprawiały bardziej wrażenie takiej "zapchajdziury". To samo tyczy się opisów. Ja osobiście wolę krócej, ale konkretniej, nie lubię rozwlekania i podawania wielu nieistotnych dla akcji szczegółów.
Ale czy w takim razie była to zła książka? Nie, absolutnie nie! Okej, przyznaję bez bicia - bywały momenty, kiedy nieco mnie nużyło, traciłam zainteresowanie historią, ale jednocześnie... było w niej coś, co nie pozwalało mi jej odłożyć, coś co kazało mi czytać dalej. Myślę że autorka ma spory potencjał, bo tutaj jest mimo wszystko naprawdę ciekawa historia, więc gdy nieco podszlifuje warsztat pisarski, to kolejna część z pewnością będzie jeszcze lepsza. Mam nadzieję, że tak będzie, dlatego gdy wyjdzie kontynuacja to raczej dam jej szansę - chociażby także z ciekawości dalszych losów Frances i Dominica.

Sięgając po tę książkę nie wiedziałam, czego mam się spodziewać. Zaznajomiłam się z opisem, ale i tak treść pozostała dla mnie zagadką i byłam ciekawa, co w sobie kryje.
Francessa jest dziewczyną u progu dorosłości, która zmaga się ze stanami lękowymi od śmierci matki. Nie jest jednak sama...

Rozwiń Zwiń

Sięgając po tę książkę nie spodziewałam się, że autorka tak szybko spuści na czytelnika przysłowiową bombę - myślałam że będzie cały czas leciutko i sielsko, a tu proszę! Zaskoczenie.
Chociaż, mimo wszystko, później zrobiło się lżej, choć gdzieniegdzie przeplątywały się trudniejsze momenty. Poruszonych tutaj zostaje bowiem kilka ważniejszych wątków, ale dzięki samej hiszpańskiej, letniej i wakacyjnej otoczce ta historia nabiera lekkości.
Podobało mi się przedstawienie relacji pomiędzy bohaterami, nie było tutaj nic wymuszonego, rozwijała się w swoim tempie, nie za szybko, nie za wolno - tak w sam raz. A my wraz z nimi możemy śledzić rozwój tej znajomości, te podchody, pierwsze spotkania. Dodatkowym atutem jest fakt, że Filip i Gloria spędzają razem czas w różny sposób, więc i my się nie nudzimy. Najbardziej podobało mi się wplecenie tutaj wątku surfowania, dodawało to takiego nadmorskiego klimaciku.
Czytając "Hiszpańskie love story" na nowo obudziło się we mnie marzenie, aby odwiedzić Hiszpanię i samą Barcelonę - podobał mi się przedstawiony w książce klimat tego miejsca i cieszę się, że wraz z bohaterami mogłam "spędzić tam" trochę czasu. Ten kraj już od kilku lat figuruje na liście moich wymarzonych destynacji i z chęcią sięgam po pozycje, których akcja rozgrywa się właśnie w Hiszpanii.
Jeśli chodzi o samą fabułę, to czytało mi się całkiem przyjemnie, ale jednocześnie nie mogę powiedzieć, żeby mnie wciągnęła bez reszty. Nie nudziłam się - co to to nie. Była przyjemna i niewymagająca - taka do poczytania w te upalne dni, na raz. W ostatecznym rozrachunku myślę więc, że śmiało mogę wam polecić tę książkę, jeśli szukacie czegoś lekkiego i wakacyjnego.

Sięgając po tę książkę nie spodziewałam się, że autorka tak szybko spuści na czytelnika przysłowiową bombę - myślałam że będzie cały czas leciutko i sielsko, a tu proszę! Zaskoczenie.
Chociaż, mimo wszystko, później zrobiło się lżej, choć gdzieniegdzie przeplątywały się trudniejsze momenty...

Rozwiń Zwiń

Katarzyna Bester to jedna z autorek, po których książki sięgam w ciemno - mimo że nie zawsze jestem w pełni usatysfakcjonowana. Niektóre jej książki mnie zachwycają, ale są też takie, co do których mam bardziej neutralne podejście. Byłam ciekawa jak będzie z najnowszą, czyli "American dream", jednak sięgając nie czytałam opisu, więc miałam pewien element zaskoczenia.
Maja dzięki swojej ciężkiej pracy w firmie uzyskała awans w postaci przeniesienia do oddziału znajdującego się w Nowym Jorku. Konkurowała o to ze swoim chłopakiem, który nie przyjął swojej porażki najlepiej.
Za to Maja wyjeżdża do Stanów i spełnia swoje marzenie - przyznam szczerze, że to było takie miłe, gdy czytając chłonęłam jej zapał, jej radość z bycia w NY, kiedy zwiedzała to miasto i kolejne kultowe budynki czy miejsca. Poczułam się, jakbym była tam wraz z nią i razem z nią zachwycała się tymi widokami.
W Stanach Maja poznaje Bena - w dość zaskakujących okolicznościach. Ta dwójka szybko łapie wspólny język i zaczynają się powoli zaprzyjaźniać.
Wprawdzie nie obyło się bez zgrzytów między nimi, co mnie z początku lekko zirytowało, sam powód, brak rozmowy, choć później w miarę czytania pomyślałam, że autorka dość dobrze z tego wybrnęła, więc w ostatecznym rozrachunku nie było tak źle.
Samą książkę czytało mi się bardzo szybko - nie jest ona zbyt rozległa objętościowo, więc to też ułatwia szybsze jej przeczytanie. Wprawdzie momentami irytowały mnie wzmianki o "baleronie", ale na ogół nie mam większych zastrzeżeń. Może i nie nie zachwyciła mnie jakoś szczególnie mocno - są książki Katarzyny Bester, które podobały mi się bardziej - ale miło spędziłam przy niej czas, nie nudziłam się, więc myślę, że śmiało mogę wam polecić tę książkę.

Katarzyna Bester to jedna z autorek, po których książki sięgam w ciemno - mimo że nie zawsze jestem w pełni usatysfakcjonowana. Niektóre jej książki mnie zachwycają, ale są też takie, co do których mam bardziej neutralne podejście. Byłam ciekawa jak będzie z najnowszą, czyli "American...

Rozwiń Zwiń

"Kingdom of Villains" to jedna z tych książek, które chciałoby się żeby trwały jak najdłużej, a treści było jeszcze więcej.
Fia, zwana też dziką księżniczką, uwalnia z zamkowych lochów więźnia. Nie ma jednak świadomości kim on jest i jakie to będzie miało konsekwencje - głównie dla niej. Niedługo później się o tym przekona.
Czytając tę książkę, szczególnie z początku, wyczuwałam delikatny klimat Dworów od Maas - tutaj mamy Mroczny i Jasny Dwór, są także fae oraz towarzysze życiowi. No i Książę Mrocznego Dworu, którego tak naprawdę nie sposób nie polubić - ale to na szczęście jedyne podobieństwa, fabuła sama w sobie jest zupełnie inna.
Fabuła tak naprawdę jest świetna! Nie ma zastojów, czy momentów nudy, cały czas coś się dzieje - mimo że w środku książki zwalnia i nie dzieje się nic specjalnie spektakularnego, to i tak nie umiałam się oderwać. Podobała mi się tym bardziej, że pojawia się motyw, którego nie spotykam zbyt często - smok. Owszem, kilka razy zdarzyło mi się trafić na lekturę, w której występowały te stworzenia, ale nie jest to zbyt popularny wątek. W "Kingdom of Villains" był on tylko jeden, ale za to jaki! Autorka miała na to ciekawy pomysł i myślę, że go wykorzystała. Chooociaż, moim zdaniem ta książka mogła być nieco bardziej rozbudowana, niektóre problemy rozwiązywały się zbyt szybko i zbyt łatwo - zabrakło mi takiego dreszczyku emocji, który często towarzyszy w fantastyce, gdy bohaterowie znajdują się w tarapatach. Ta historia spokojnie mogłaby liczyć jeszcze drugie tyle - raz że byłaby bardziej pogłębiona i rozwinięta, a dwa, że nie musiałabym tak szybko opuszczać Fii i Calvina. Ale chociaż zakończenie było z tych, które najbardziej lubię.
W ogólnym rozrachunku jestem usatysfakcjonowana, wciągnęłam się i dobrze spędziłam przy niej czas, więc jeśli lubicie książki z gatunku fantastyki, z różnymi fantastycznymi stworzeniami oraz klimatem królestwa to śmiało sięgnijcie po "Kingdom of Villains".

"Kingdom of Villains" to jedna z tych książek, które chciałoby się żeby trwały jak najdłużej, a treści było jeszcze więcej.
Fia, zwana też dziką księżniczką, uwalnia z zamkowych lochów więźnia. Nie ma jednak świadomości kim on jest i jakie to będzie miało konsekwencje - głównie d...

Rozwiń Zwiń

"Lato w przytulnej" jest drugą z czterech części serii o rodzinie Gawroszów. "Wiosnę" przeczytałam dość szybko, ale i znalazłam kilka rzeczy, które niespecjalnie mi się podobały - mimo to z chęcią zdecydowałam się sięgnąć po kontynuację. Między innymi z powodu jednego wątku, który szczególnie mnie zaintrygował. Sięgając po tę, nastawiłam się na lekką lekturę i szczerze mówiąc - nie zawiodłam się. Odnoszę wrażenie, że ta część nawet bardziej się udała autorce niż poprzednia. A przynajmniej w mojej opinii, bo tym razem jeszcze przyjemniej spędziłam czas i jakoś tak ogólnie bardziej mi się podobała.
I tym razem autorka również nie szczędzi czytelnikom rewelacji - w rodzinie Gawroszów dzieją coraz to nowe zdarzenia, niekoniecznie te pozytywne, a na jaw wychodzą kolejne tajemnice. A jednocześnie w tych całych zawirowaniach miałam poczucie, że są to takie.... ludzkie problemy. Okej, może niektóre mniej realne, ale nie niemożliwe - myślę że nawet takie się zdarzają w życiu. A że się nawarstwiają.... czyż tak też nie jest w codzienności? Że jak pech to pech i wszystko się dzieje naraz?
Ta część zakończyła się jeszcze większym plot twistem niż poprzednia, z tą różnicą, że zakończenie "Wiosny..." jest zaskakujące, ale jednocześnie jasne, wiemy o co chodzi, natomiast tutaj jest odwrotnie. I przez to nie mogę się doczekać kolejnej części, by dowiedzieć się, o co tutaj tak naprawdę chodzi.
A czy wam polecam? Myślę, że tak, jeśli lubicie obyczajówki to śmiało, choć zalecałabym zacząć od pierwszej części, bo można się pogubić.

"Lato w przytulnej" jest drugą z czterech części serii o rodzinie Gawroszów. "Wiosnę" przeczytałam dość szybko, ale i znalazłam kilka rzeczy, które niespecjalnie mi się podobały - mimo to z chęcią zdecydowałam się sięgnąć po kontynuację. Między innymi z powodu jednego w...

Rozwiń Zwiń

Na swój sposób "Nigdy do końca" to książka, która jest inna, niż te, które dotychczas czytałam, a jednocześnie... czy aby na pewno? Zdecydowana większość opiera się na schemacie pt "on poznaje ją (lub odwrotnie) i tak to się zaczęło". A gdy zmienimy to na "on poznaje jego (lub odwrotnie) i tak to się zaczęło" to co to tak właściwie zmienia? Czy to sprawia, że książka staje się inna, a może wciąż jest "taka sama"? Po przeczytaniu naszła mnie taka refleksja.
W każdym razie, nie jestem pewna, czy czytałam wcześniej książkę querrową, w której jest to główny wątek, a nie poboczny. Tutaj główny bohater jest osobą trans i momentami uderzało mnie, z jakimi problemami się zmaga - nigdy się nad tym specjalnie nie zastanawiałam.
Miles jest uzdolnionym pianistą, przygotowuje się właśnie do kolejnego w swoim życiu konkursu fortepianowego z nową nauczycielką. Owa nauczycielka zagina go pewnym pytaniem, które sprawia, że Miles zaczyna się zastanawiać kim jest.
Można powiedzieć, że pomaga mu w tym Eric, nowy kolega ze szkoły, z którym dość szybko łapie wspólny język. I dwie przyjaciółki - Rachel i Paige, które służą mu dobrym słowem i radą.
Muszę przyznać, że dość przyjemnie czytało mi się te książkę, jest napisana w sposób, który sprawia, że czyta się płynnie i całkiem lekko. Nie nudziłam się, wprost przeciwnie.
"Nigdy do końca" to historia o poszukiwaniu własnej tożsamości, tego kim się właściwie jest. To także opowieść o wytrwałym dążeniu do swojego celu i tym, że ten cel może z czasem się zmienić. Porusza wątek przyjaźni, ale i błędów, które czasem zdarza się popełnić oraz naprawiania ich. To historia o trudach nastoletniego życia, które de facto nie należy do najłatwiejszych. To jedna z tych młodzieżówek, które śmiało poleciłabym nastolatkom. Ale nie tylko młodym - tym starszym czytelnikom również.

Na swój sposób "Nigdy do końca" to książka, która jest inna, niż te, które dotychczas czytałam, a jednocześnie... czy aby na pewno? Zdecydowana większość opiera się na schemacie pt "on poznaje ją (lub odwrotnie) i tak to się zaczęło". A gdy zmienimy to na "on pozna...

Rozwiń Zwiń

Ostatnio zaczęłam coraz więcej czytać książek, w których akcja jest niespieszna, a bohaterowie powoli odkrywają uczucie do siebie. Jeszcze niedawno nie sądziłam, że to powiem, ale... chyba zaczynam lubić slow burn!
Co mi się bardzo podobało, to klimat tej książki – podupadająca winnica i rodzina, która chce ją odnowić i „wskrzesić”, zrobić z niej użytek. To dawało momentami taki nieco sielski, ale i pracowity scenariusz. Sama rodzina Harry'ego to byli tak pozytywni ludzie, że nie dało się ich nie polubić. Uwielbiałam momenty, gdy przebywali oni wszyscy razem, przegadywali się, a Gia ich miarkowała (to było na swój sposób urocze!). Podobało mi się też, jak przyjęli do swojego grona Rowan, jacy serdeczni dla niej byli.
Relacja Rowan i Harry'ego zdecydowanie nie należy do tych szybkich, oj nie. Ich znajomość rozwija się w swoim tempie, na przestrzeni dni, tygodni, a nawet miesięcy. Ta dwójka potrzebuje trochę czasu, być dotrzeć się wzajemnie, znaleźć wspólny język, dogadać się. I nie powiem – bardzo mi się podobało obserwowanie, jak krążą wokół siebie, tej chemii w powietrzu nie dało się przeoczyć. A jako że autorka się z nimi nie patyczkowała – oboje mają za sobą coś, co na nich wpłynęło. Niekoniecznie pozytywnego. Obydwoje muszą co nieco przepracować, poradzić sobie z tym, co stoi im na drodze.
„Gdy wschodzi słońce” to nie jest po prostu romans. Tak naprawdę miałam momentami wrażenie, że romans jest tylko pewnego rodzaju dodatkiem do tej historii. A tak naprawdę, że jest ona po prostu o Rowan i Harrisonie, a także innych bohaterach pobocznych. O przezwyciężaniu lęków, poszukiwaniu samego siebie. O uczeniu się czym jest miłość i zasługiwaniu na pseudonim. Nie określiłabym jej na tyle lekkiej, by była idealna na jeden wieczór – ta historia miała w sobie coś więcej, coś, co mnie złapało i sprawiło, że zapamiętam ją na dłużej. Dlatego więc – jeśli będziecie mieli okazję, to koniecznie sięgnijcie i przenieście się wraz z Rowan i Harry'm wprost na teren winnicy i potowarzyszcie im.

Ostatnio zaczęłam coraz więcej czytać książek, w których akcja jest niespieszna, a bohaterowie powoli odkrywają uczucie do siebie. Jeszcze niedawno nie sądziłam, że to powiem, ale... chyba zaczynam lubić slow burn!
Co mi się bardzo podobało, to klimat tej książki – podupadająca winnica i r...

Rozwiń Zwiń

Czytałam już tak wiele książek Vi Keeland, a nadal mi się nie znudziły, wciąż każdej jednej wyczekuję z niecierpliwością i sięgam w ciemno - nawet nie czytam opisów. Wystarczy mi sama świadomość, że jest to historia, która wyszła spod pióra Vi.
Tym razem mamy "Letnią propozycję". Książkę, która na swój sposób była oryginalna - oczywiście wśród tych wszystkich, które napisała ta autorka. A dlaczego? A no dlatego, że nie jest to romans biurowy. Tak bardzo przywykłam do tego, że Vi zazwyczaj umieszcza akcję w biurach, że aż byłam zaskoczona, gdy tym razem tak nie było. "Letnia propozycja" jest romansem sportowym - Max gra w hokeja. Z kolei Georgia prowadzi własny biznes związany z kwiatami.
Natomiast jest inna kwestia, która jest charakterystyczna dla jej powieści. A w zasadzie dwie. Otóż - retrospekcje jednego z bohaterów dotyczące przeszłości oraz to, że poruszony zostaje istotny, ważny temat. Vi ma na koncie już kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt książek, a jednak za każdym razem wybiera inny warty uwagi temat, który nadaje pewnego rodzaju głębi fabule.
Całość była więc bardzo interesująco poprowadzona, pojawiły się przeróżne emocje, niektóre rzeczy mnie zaskoczyły, inne udało mi się przewidzieć. Choć przyznam szczerze, że "Letniej propozycji" daleko do grona moich ulubieńców od Vi. Podobała mi się ta książka, wciągnęłam się i miło spędziłam czas, ale jednocześnie to nie był ten poziom, co poniektóre inne jej historie. Nie czuję w sobie takiego zachwytu, jak zdarzało się przy kilku poprzednich. W całokształcie jestem usatysfakcjonowana, a zarazem wiem, że Vi Keeland ma w swoim dorobku historie, które bardziej mnie zachwyciły.

Czytałam już tak wiele książek Vi Keeland, a nadal mi się nie znudziły, wciąż każdej jednej wyczekuję z niecierpliwością i sięgam w ciemno - nawet nie czytam opisów. Wystarczy mi sama świadomość, że jest to historia, która wyszła spod pióra Vi.
Tym razem mamy "Letnią propozycję"....

Rozwiń Zwiń