Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Najlepszym podsumowaniem książki jest moim zdaniem poniższy fragment pochodzący z jednego z ostatnich rozdziałów:

"Między rokiem 1966 a 1976 w mrocznych latach "rewolucji kulturalnej" (...) niewiele było przedmiotów przeznaczonych specjalnie dla kobiet. Makijaż, piękne ubrania i biżuteria istniały wyłącznie w zakazanych dziełach literackich. (...) Chińskie przysłowie brzmi: "W każdej rodzinie jest księga, której lepiej nie czytać głośno". (...) Strony tej księgi są pozlepiane łzami i nie da się jej otworzyć. (...)
Dorastanie w czasach "rewolucji kulturalnej" oznaczało bycie otoczonym ignorancją, szaleństwem i perwersją. (...) Dojrzewając dziewczynki padały ofiarą lubieżnych ataków lub gwałtów (...). Sprawcami byli ich nauczyciele, przyjaciele, a nawet ojcowie i bracia (...) Marzenia tych kobiet legły w gruzach, a zdolność przeżywania rozkoszy miłości pozostanie dla nich niedostępna na zawsze. Gdybyśmy mogli przysłuchiwać się ich koszmarom, spędzilibyśmy dziesięć albo dwadzieścia lat, wysłuchując tej samej historii."

To zbiór dramatycznych historii, opowiadanych tak jak zostały zapamiętane, bez upiększeń i pominięć. Te szokujące obrazy przywołują łzy i uczucie bezsilności wobec okrucieństwa jakiego doświadczyły całe rzesze chińskich kobiet. Dzięki autorce książki i prowadzonej przez niej audycji dla chińskich kobiet, możemy bliżej poznać ich dramatyczne losy i niesamowitą wewnętrzną siłę, która pozwalała im przetrwać każdy kolejny dzień. Każda z tych historii jest inna, wszystkie łączy jednak niezwykła kobieca siła, ufność i zdolność do poświęceń.

Najlepszym podsumowaniem książki jest moim zdaniem poniższy fragment pochodzący z jednego z ostatnich rozdziałów:

"Między rokiem 1966 a 1976 w mrocznych latach "rewolucji kulturalnej" (...) niewiele było przedmiotów przeznaczonych specjalnie dla kobiet. Makijaż, piękne ubrania i biżuteria istniały wyłącznie w zakazanych dziełach literackich. (...) Chińskie przysłowie...