Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbrodnia w klimacie postapo

Patrząc na współczesny świat, można łatwo dojść do wniosku, że słynny a zarazem hipotetyczny „zegar zagłady” jest bliski wybicia ostatecznej godziny. Na podstawie obserwacji rzeczywistości kreującej się na naszych oczach, ale również tej powstałej w wyobraźni pisarzy czy też scenarzystów, każdy ma własne wyobrażenie końca czasów. Abstrahując od czynników, które mogą doprowadzić do apokalipsy, można łatwo snuć rozważania o własnym zachowaniu w obliczu końca świata. Po pierwsze czy udałoby się nam przetrwać? Czy zachowalibyśmy resztki człowieczeństwa? Czy nowe warunki przeżycia zmusiłyby nas do przekroczenia norm społecznych i własnych wartości? Wraz z kolejną powieścią w klimacie postapokaliptycznym na nowo będą zadawane te i inne pytania, aż do właściwego i realnego … końca świata.

Największym czytelniczym rozżaleniem jest niespełnienie oczekiwań. Nie ma na świecie autora a być może nawet książki, która przypadłaby do gustu wszystkim. Jednak każdy z nas ma prawo do przewidywań, na które wpływ mają szumne zapowiedzi, pochlebne recenzje, czy też intrygujące i zachwalające zdania umieszczone na okładkach książek. „Ostatni” Hanny Jameson miał być czymś nowym w gatunku postapokaliptycznym - wątek kryminalny niczym z powieści Agathy Christie, lecz umiejscowiony w klimacie zagłady świata, do tego klaustrofobiczna atmosfera skrywającego tajemnice hotelu a wszystko w aurze niepewności, napięcia, a być może czegoś strasznego. Cóż, aby napisać wciągającą powieść nie wystarczy wrzucić do jednej książki różnych znanych motywów, trzeba je jeszcze odpowiednio wyeksponować. „Ostatni” nad wyraz zaczyna się intrygująco oraz klimatycznie, lecz od połowy książki autorka grzęźnie w ilości motywów, jakby sama do końca nie wiedziała w jakim kierunku ma zmierzać książka i na czym ma się głównie skupiać, co niestety prowadzi do dosyć banalnego finału.

Amerykański historyk, Jon Keller, uczestniczy w konferencji naukowej w Szwajcarii. W trakcie dowiaduje się, że świat się kończy. W Waszyngtonie i kilku światowych stolicach doszło do ataku nuklearnego. Podczas gdy gasną światła cywilizacji, mężczyzna zastanawia się, czy jego żona Nadia i dwie córki wciąż żyją. Oprócz Jona w hotelu jest także dwudziestu ocalałych - wszyscy walczą o przetrwanie. Pewnego dnia w zbiorniku na wodę pitną znajdują ciało dziewczynki. Została zamordowana. Zabójcą musi być ktoś z ocalałych.

Dla miłośników kryminałów oraz thrillerów psychologicznych opis książki Hanny Jameson może wydać się nad wyraz intrygujący. Tajemniczy hotel oraz klimat zagłady ludzkości samo napędzają zaciekawienie powieścią. Dodatkowo szybko dochodzi do znalezienia zwłok dziewczynki co kładzie się cieniem na wszystkich mieszkańcach hotelu. Powieść jest napisana w formie dziennika pisanego przez głównego bohatera, który próbując zachować obiektywizm opisuje wydarzenia oraz przeżycia danego dnia. Autorka od samego początku daje znać, że kwestia w jaki sposób doszło do zagłady ludzkości nie będzie najważniejsza, na podstawie lakonicznych wiadomości mamy jako taki ogląd sytuacji na świecie.

Hotel staje się areną przetrwania bohaterów. Hanna Jameson nie skupia się jedynie na stricte kwestiach praktycznych związanych z ocaleniem, ale doszukuje się głębi psychologicznej w zachowaniu ludzi, którzy muszą zmierzyć się z końcem świata w zamkniętej przestrzeni. Mimo swych rozmiarów , hotel zaczyna wywoływać klaustrofobiczne uczucie zamknięcia. Jak w każdej grupie ludzi skazanych na swe towarzystwo zaczynają wychodzić różne niesnaski, skrywane tajemnice oraz uwidaczniają się podziały. Różne podejścia do prób przetrwania, zmaganie się ze świadomością straty swych bliskich lub niepewności o ich los oraz typowe fizyczne zmagania z głodem, chłodem, zmęczeniem, nie ułatwiają współżycia ocalałych. Hotel staje się przestrzenią niepewności oraz lęku. Szybko okazuje się, że ocalali mierzący się ze świadomością zagłady tak naprawdę muszą skonfrontować się przede wszystkim ze sobą – z własnymi oczekiwaniami, frustracjami, ale także narastającą pustką i beznadzieją. Taki klimat psychologicznej izolacji do połowy powieści fascynuje, lecz później coś zaczyna się psuć, doprowadzając czytelników do niezbyt satysfakcjonującego finału.

Czytelnicy spragnieni żywszej akcji mogą poczuć się zawiedzeni, gdyż takowa występuje w ograniczonej ilości, może poza zakończeniem. Niestety snucie się po hotelu, kolejne rozważania oraz częste czasami nic nie wnoszące dialogi spowalniają tempo akcji. Od połowy powieści można wyczuć, że autorka sama dokładnie nie wiedziała , w którą stronę powieść ma iść ani co ma być motywem przewodnim. Na przemian miesza typowe elementy postapokaliptyczne , próby przetrwania, wątki psychologiczne, napięte relacje między bohaterami, skrywane tajemnice oraz oczywiście wątek kryminalny. Niestety trzeba nadmienić, że wątek kryminalny, który tak początkowo przykuwał uwagę w rzeczywistości jest najmniej poruszanym wątkiem. Jednym słowem Hanna Jameson wplata dużo znanych motywów, lecz niestety brak czegoś wyraźniejszego sprawia, że stają się one miałkie.

„Ostatni” nie jest powieścią nastawioną na spektakularność, bardziej na aspekty psychologiczne i klaustrofobiczny klimat. Jednak z dużej chmury pada mały deszcz. Zakończenie całej powieści wydaje się banalne, wręcz miejscami śmieszne. Świadomość, że bohaterowie byli tak blisko od normalności, a przez cały ten czas tego nie sprawdzili, każe powątpiewać w ich racjonalność. Owszem pod względem społecznym zakończenie jest dobre, lecz przewidywalne. Jednak wątek kryminalny, o którym autorka wreszcie sobie przypomina pod koniec jest po prostu nieakceptowalny. Pojawienie się postaci odpowiedzialnej za zbrodnię, niczym królika wyciągniętego z kapelusza, wydaje się kpiną wymierzoną w czytelników. Natomiast wplecenie wątku nadnaturalnego w kwestii ostatecznego wyboru, którego musi dokonać główny bohater oraz motywacje, które przyświecały zabójcy, żeby nie napisać obraźliwych słów, wydają się wyciągnięte z pewnej części ciała.

Podsumowując, po raz kolejny sprawdza się przestroga, że nie należy ulegać szumnym zapowiedziom, czy też okładkowym polecajkom. Mocny początek sugerował interesującą fabułę. Klaustrofobiczny klimat, narastające poczucie zagrożenia, zagadka zbrodni, fizyczne i psychiczne próby przetrwania prawie do połowy były jak najbardziej wciągające. Szkoda, że później wyszło jak wyszło, powieść straciła swój potencjał, doprowadzając nas do banalnego i miejscami niedorzecznego zakończenia.

Zbrodnia w klimacie postapo

Patrząc na współczesny świat, można łatwo dojść do wniosku, że słynny a zarazem hipotetyczny „zegar zagłady” jest bliski wybicia ostatecznej godziny. Na podstawie obserwacji rzeczywistości kreującej się na naszych oczach, ale również tej powstałej w wyobraź...

Rozwiń Zwiń

Wracając do domu

Każdy czytelnik zna to uczucie, gdy po wielotomowej przygodzie z bohaterami dociera do momentu, w którym to co wydawało się tak odległe, niedługo ma się ziścić. Z jednej strony czujemy satysfakcję, że wreszcie poznamy zakończenie wiodącego wątku całej serii, natomiast z drugiej strony mamy obawy czy sprosta ono naszym oczekiwaniom. Wówczas cały ten tom podporządkujemy tej jednej wiadomej chwili, czasem nie bacząc na wcześniejsze mankamenty, zmęczenie materiału czy powtarzalność. Bez względu na rezultat zawsze pojawia się uczucie spełnienia i pustki, czyli cieszymy się, że poznaliśmy zakończenie tak długiej wspólnej przygody, ale jednocześnie odczuwamy świadomy brak , wynikający z tego, że dalej nie ma już nic. Jednak czasem zdarza się, że koniec jednej przygody może stanowić początek dla następnej.

O samym autorze i jego twórczości napisano wiele, więc powinien być znany szerszemu gronu czytelników. Jeśli ktoś do tej pory nie słyszał o Bernardzie Cornwellu to można w skrócie napisać, że jest jednym z najlepszych autorów beletryzowanej historii o wczesnośredniowiecznej Anglii a raczej trudnych początkach jej powstawania. Głównym bohaterem serii „Wojny Wikingów” jest Uhtred, rozdarty wewnętrznie między byciem Sasem a Duńczykiem wojownik, który jako cel obrał odzyskanie ojcowizny. Przez kolejne tomy poznajemy dekady jego życia, które upłynęło mu wojaczce, przerywanej krótkimi okresami pokoju. Po wielu latach służby interesom innych ludzi, Uhtred wreszcie postanawia zawalczyć o własne marzenia i dopiąć tego, czego oczekiwał począwszy od pierwszego tomu, czyli odzyskanie rodzinnych włości a wraz z nimi sławetnego Bebbanburga.

Mercja i Northumbria zawarły rozejm. Uhtred wyrusza na północ. Zamierza odzyskać Bebbanburg i ziemie, które zagrabił przed laty jego zdradziecki wuj i które przywłaszczył sobie jego kuzyn. Gdy stoi pod zamkiem, zjawia się posłaniec Sigtryggra, króla Eoferwicu, prywatnie zięcia Uhtreda. Władca domaga się powrotu Uhtreda, gdyż Sasi Zachodni zaatakowali Northumbrię.

Po przebrnięciu iluś tomów danej serii, zaczynamy traktować bohaterów jak starych znajomych, z którymi zawsze lubimy się spotkać i posłuchać, co u nich słychać. Uhtred dał nam się poznać jako nieustępliwy i dążący do celu wojownik, któremu nie obce było popełnianie błędów. W dziesiątym tomie nasz odważny wojownik jest doświadczonym i starszym człowiekiem, który nad gwałtowność zaczyna cenić planowanie i strategię. Jednak wewnątrz nadal tli się ogień, który w każdej chwili może wybuchnąć. Niewątpliwie „Strażnik ognia” do takiego momentu nas prowadzi.

Nim Uhtred wyruszy na odzyskanie rodowej twierdzy, na drodze stanie mu wypełnienie danego słowa i lojalności względem swego zięcia Sigtryggra. Połowa „Strażnika ognia” przebiega pod znakiem planowania i częstych przemyśleń, natomiast sam Uhtred jawi się jako ten, który za wszelką cenę chce zachować pokój, niczym strażnik pokoju. Owszem w „Strażniku Ognia” cały czas coś się dzieje, lecz spokojniejsza część powieści studzi czytelnicze emocje przed najważniejszym elementem nie tylko tego tomu, ale całej serii. Możemy odczuwać swego rodzaju zmęczenie ciągłymi fortelami, potyczkami a przede wszystkim niebywałym szczęściem, które pozwala Uhtredowi wyjść obronną ręką z każdej opresji. Jednak możemy na to przymknąć oko z powodu wyjątkowości dziesiątego tomu. Po pierwsze jest to pierwszy tom, w którym wszystkie opisywane wydarzenia są całkowicie fikcyjne, lecz kunszt i styl autora sprawiają, że gdyby nie notka na końcu książki, to byśmy się w ogóle nie zorientowali. Po drugie Uhtred wreszcie wyrusza na odbicie Bebbanburga, a na ten moment musieliśmy czekać całe dziesięć tomów.

Rozdziały poświęcone walce o Bebbanburg swą dynamiką, napięciem i emocjonalnością dorównują tym, które opisywały spektakularne bitwy, zwłaszcza w pierwszych tomach. Pod koniec dzieje się tak dużo, że nie wiedząc kiedy docieramy do końca. Jednym słowem, zakończenie głównej osi „Wojen Wikingów” wypadło satysfakcjonująco. Początkowo tom dziesiąty miał być zakończeniem całej serii i gdyby w istocie tak było, to finał całej sagi odzwierciedlałby nasze oczekiwania. Wiedząc, że tak nie jest, że przed nami na chwilą obecną jeszcze trzy tomy, to nieodparcie podczas lektury dziesiątego tomu towarzyszy nam uczucie, że historia Uhtreda konsekwentnie zmierza do końca.

Podsumowując, „Strażnik Ognia” jest kolejnym dobrze napisanym tomem, co może dziwić, że przy tak dużej ilości tomów, cała seria trzyma tak dobry, wysoki poziom. Owszem możemy odczuć pewne zmęczenie materiału, gdyż pod względem historycznym to co najważniejsze zostało już opisane, więc autor tym razem skorzystał z całkowitej fikcji. Do połowy powieści może zbyt spokojnej i opanowanej , lecz z chwilą ujrzenia murów Bebbanburga pełnej krwi i szczęku oręża. Dziesiąty tom dostarcza wreszcie to co z chwilą przeczytania pierwszego tomu wydawało się tak odległe, czyli bitwy o odzyskanie rodzinnej posiadłości.

Wracając do domu

Każdy czytelnik zna to uczucie, gdy po wielotomowej przygodzie z bohaterami dociera do momentu, w którym to co wydawało się tak odległe, niedługo ma się ziścić. Z jednej strony czujemy satysfakcję, że wreszcie poznamy zakończenie wiodącego wątku całej serii, natomiast ...

Rozwiń Zwiń

Najpierw książka, później film

Od momentu zaistnienia ekranizacji danego dzieła będzie się toczyła dyskusja dotycząca lepszego odbioru przez widzów/czytelników słowa pisanego czy też obrazu na ekranie. Rzeczą naturalną będzie porównywanie jednego do drugiego a przede wszystkim doszukiwanie się różnic. Z jednej strony we współczesnym świecie film poprzez fakt wpływu na percepcję wzrokową może szybciej wpływać na wyobraźnię odbiorcy. Im lepsza ekranizacja tym bardziej zachęca do sięgnięcia po książkowy pierwowzór. Z drugiej strony, książka dostarcza wszystko to co nie zostało utrwalone na taśmie filmowej, gdyż żadna ekranizacja w całości nie oddaje ducha książki. Osoby wybierające najpierw książkę, potem film pozostawiają swój umysł czystym, a słowo pisane może go wypełnić, czyli sami tworzymy wyobrażenie. Natomiast w odwrotnej kolejności, czyli film a potem książka, mamy narzucone wyobrażenie, które pozostawia w nas niezmywalny ślad podczas późniejszej lektury, co ma swe plusy i minusy. Oczywiście stanem idealnym jest połączenie świetnej książki z równie udaną ekranizacją, lecz tak jest jak z perłą, czyli trafia się niezwykle rzadko.

Próżno szukać drugiego takiego autora jakim jest Stephen King, którego ilość stworzonych materiałowych książkowych stała się inspiracją dla twórców filmowych. Książka „Stephen King na wielkim ekranie” jest zbiorem pięciu słynnych opowiadań Kinga, które doczekały się ekranizacji z większym lub mniejszym szacunkiem wśród krytyków i milionów widzów na całym świecie. Znalazły się w nim takie teksty jak „1408”, „Maglownica”, „Mali ludzie w żółtych płaszczach” (ekranizacja pod tytułem „Serca Atlantydów”), „Skazani na Shawshank” oraz „Dzieci kukurydzy”. Wszystkie teksty poprzedzone są notami od autora. Zawarte w nich słowa pozwalają się dowiedzieć, w jaki sposób powstał pomysł, jak się rozwijał, czy też co sam Stephen King sądzi o ekranizacji, czasami nie szczędząc uszczypliwości.

Powyższa pozycja będzie dwojako oceniana w zależności od wcześniejszej znajomości dzieł Kinga. Dla osób nie znających dokładnie twórczości autora lub znających niektóre ekranizacje jego dzieł, książka „Stephen King na wielkim ekranie” może stać się zachętą do pogłębienia znajomości z jego twórczością. Natomiast w przypadku wiernych fanów, cóż, nie ma co ukrywać, jest to „odgrzewany kotlet”, gdyż wszystkie teksty pojawiły się w innych zbiorach. Niestety jednostronicowe notki przed każdym opowiadaniem wydają się lekką kpiną, zwłaszcza w stosunku do wiernych czytelników twórczości Stephena Kinga. Należy zaznaczyć, że sam zbiór jest pomysłem amerykańskiego wydawcy, a autor od początku nie był do niego przekonany. Niestety komercja wygrała nad logiką wydawania takich książek.

Otwierająca zbiór opowieść „1408” o nawiedzonym hotelu wydaje się nierzeczywista, lecz poprzez swe napięcie przykuwa uwagę. Sam tekst ma ciekawy koncept, lecz poprzez swój mały rozmiar, ewidentnie brak w nim rozwinięcia a najciekawszy moment kulminacji tak samo znika jak szybko się pojawił. W tym przypadku należy zaznaczyć, że ekranizacja jest o wiele lepsza od książkowego pierwowzoru. Jak wspomina sam King to cud, że z tak krótkiego tekstu udało się stworzyć klimatyczny i świetnie zagrany film.

Następnym tekstem w zbiorze jest „Maglownica”. Jest to typowy King z młodszych lat swej twórczości, w której królowały wszelkiego rodzaju straszydła – wampiry, krwiożercze psy, duchy czy nawiedzone samochody, więc czemu nie miałoby być w tym zestawie … owładniętej demonem maglownicy. Taki typowy horror klasy B, zresztą tak samo jak jego ekranizacja.

Po dwóch słabszych tekstach otrzymujemy trzeci, czyli „Małych ludzi w żółtych płaszczach”, który w moim prywatnym rankingu oraz poprzez pewną dozę sentymentu jest jednym z lepszych w twórczości Kinga. To właśnie z nim rozpocząłem wiele lat temu przygodę z twórczością Kinga, więc na zawsze pozostanie w moim sercu. Zresztą ekranizacja nosząca taki sam tytuł jak zbiór, z którego pochodzą „Mali ludzie w żółtych płaszczach” czyli „Serca Atlantydów” ze znakomitą rolą Anthony’ego Hopkinsa tak samo wzbudza we mnie życzliwe emocje. Wracając do tekstu – kilkunastoletni dzieciak, Bobby Garfiled, spotyka na swej drodze Teda Brautigana – starszego jegomościa, który wynajmując od matki Bobby’ego mieszkanie, ze względu na swe niezwykłe umiejętności stara się ukryć przed tytułowymi małymi ludźmi, chcącymi zmusić go do powrotu do miejsca, z którego uciekł. Najdłuższy a zarazem wciągający i ciekawy tekst zbioru. Ciągła akcja, przepiękne i mądre dialogi nie tylko dotyczące fabuły ale również ogólnożyciowych spraw. Piękna opowieść o dorastaniu, podejmowanych decyzjach i chwilach, które pozostają z nami na zawsze. Na pierwszy rzut oka sielankowa historia, która później odkrywa mroczne akcenty. Należy zaznaczyć, że „Mali ludzie w żółtych płaszczach” silnie nawiązuje do serii „Mroczna Wieża”, więc dla osób niezaznajomionych z tym cyklem, niektóre fragmenty opowiadania mogą być niezrozumiałe. Zresztą siła zbioru „Serca Atlantydów” tkwi w tym, że jest to jedna całość, lecz złożona z pozornie oddzielnych historii. W mojej ocenie nie powinno to być traktowane jako zbiór lecz jedna cała opowieść, od młodzieńczych lat bohaterów do późnej starości. Natomiast „Mali ludzie w żółtych płaszczach” są fragmentem tej opowieści.

Nie mogło zabraknąć w zbiorze jednego z najbardziej udanych dzieł Stephena Kinga, czyli „Skazanych na Shawshank”. Film nakręcony na jego podstawie przewija się w rankingach najlepszych filmów wszechczasów. Główny bohater, Andy Dufresne, zostaje skazany na pobyt w więzieniu za coś czego nie zrobił. Historia opisywana z perspektywy innego więźnia przedstawia dalsze losy Andy’ego aż do jego ucieczki. Nie ma co się rozpisywać – film jest arcydziełem, a jego literacki pierwowzór w niczym mu nie ustępuje.

Ostatni tekst w zbiorze to „Dzieci kukurydzy”, będący jednocześnie materiałem, który najwięcej razy został zekranizowany. Seria „Dzieci kukurydzy” może nigdy nie zbierała wysokich ocen, ale stanowi swego rodzaju fenomen wśród filmów Kinga. Jednym słowem jest to historia o powstałej w małym miasteczku sekcie złożonej z dzieci. Samo opowiadanie mimo swej otwartej przestrzeni (bezkres pól kukurydzy), wywołuje klaustrofobiczne odczucia. Po za tym niebagatelny pomysł sekty złożonej z dzieci, pełna napięcia akcja oraz King straszący czymś nie do końca określonym, pozwalający, aby wyobraźnia czytelnika zaszalała. Jednym słowem jest wciągająco i strasznie.

Podsumowując, „Stephen King na wielkim ekranie” jest książką kierowaną do osób stawiających pierwsze kroki z twórczością Stephena Kinga lub pobieżnie znających jego filmografię. Patrząc ich oczyma, zbiór można ocenić na siedem. Natomiast wierni czytelnicy mogą czuć się zawiedzeni, ponieważ owe teksty są im dobrze znane, natomiast jednostronicowe notki przed każdym tekstem wydają się pisane na kolanie i nie wnoszą nic ciekawego. Mimo obecności dwóch znakomitych tekstów („Mali ludzie w żółtych płaszczach” oraz „Skazani na Shawshank”) jako wierny czytelnik całość należy ocenić jako komercyjny „odgrzewany kotlet” nastawiony jedynie na zbicie zysku. Cóż, niestety wydawnictwo pokpiło z czytelników.

Najpierw książka, później film

Od momentu zaistnienia ekranizacji danego dzieła będzie się toczyła dyskusja dotycząca lepszego odbioru przez widzów/czytelników słowa pisanego czy też obrazu na ekranie. Rzeczą naturalną będzie porównywanie jednego do drugiego a przede wszystkim doszukiw...

Rozwiń Zwiń

Służba

Każdy z nas w chwili zagrożenia będzie chronił to co najcenniejsze . Oczywiście najczęstszą odpowiedzią będą bliscy. Nie trzeba w ogóle tego komentować, bo jest to zrozumiałe. O ile każdy w jakimś stopniu będzie w stanie poświęcić się dla swych bliskich to w przypadku obcych osób nie zawsze tak jest. Niektórych będzie paraliżował strach, inni nie będą wiedzieli jak pomóc, będą udawali, że nie dostrzegli, jeszcze inni wybiorą własne bezpieczeństwo. Jednak są ludzie, którzy potrafią przełożyć dobro innych nad swoje własne. To oni tworzą trzon słowa służba i dzięki nim funkcjonują instytucje, które mają strzec naszego bezpieczeństwa i nieść w razie potrzeby pomoc. Wystarczy spojrzeć na pierwsze lepsze badania sondażowe, by móc stwierdzić, że wszelkie służby niosące pomoc i strzegące naszego bezpieczeństwa posiadają ogromną przychylność społeczną. Trudno nam wyobrazić, że mogą znajdować się w nich ludzie źli. Jednak z wielkim zaskoczeniem przyjmujemy wiadomość, że są to tylko ludzie, tacy jak my, którzy również mogą ulec niskim pobudkom.

Powieść Agnieszki Pietrzyk została szumnie ogłoszona kontrowersyjną ze względu na stosunek jaki autorka zaprezentowała względem służb mundurowych. Być może część czytelników może odnieść takie wrażenie, lecz oprócz zasadniczego i narastającego konfliktu między służbami mundurowymi oraz przedstawieniu szorstkiego świata tych służb to w rezultacie otrzymaliśmy powieść wywołującą sprzeczne emocje. Z jednej strony pełne napięcia i wartkiej akcji „Terytorium” naprawdę wciąga, natomiast z drugiej strony konflikt, który przybiera formę karykatury, pełny czasem absurdalnych decyzji, zniechęca swym brakiem logiczności i chaotycznym, pozbawionym sensu zakończeniem.

W lesie, podczas ćwiczeń żołnierzy Wojskowej Obrony Terytorialnej, dochodzi do tragedii. Kapral Derkacz, źle oceniwszy sytuację, oddaje śmiertelny strzał w stronę cywila. Na miejscu pojawia się policja. Jednak terytorialsi nie zamierzają z nią współpracować. Za wszelką cenę chcą chronić swojego człowieka. Kobieta, która jest świadkiem zdarzeń, staje się cenna zarówno dla policji, jak i żołnierzy. Ona sama ma jednak swój cel do zrealizowania. I nie jest to pomoc którejkolwiek ze stron. Napięcie między formacjami mundurowymi rośnie, a sytuacja wymyka się spod kontroli. Wtedy dochodzi do kolejnej tragedii.

Należy przyznać, że „Terytorium” już od pierwszych stron przykuwa uwagę. Morderstwo cywila popełnione przez żołnierza obrony terytorialnej każe sugerować, że autorka zaserwowała swym czytelnikom thriller tudzież powieść kryminalną z przepychankami między służbami, gdzie nadrzędnym celem będzie wyjaśnienie zbrodni. Przez paręnaście rozdziałów tak jest, lecz szybko skręca ona w stronę powieści sensacyjnej nastawionej na narastający konflikt między policją a żołnierzami a w tle majaczy realizacja własnych partykularnych interesów. Napisanie o tym, że w książce dzieje się dużo to jak napisanie wcale. „Terytorium” to jedna wielka galopująca akcja, praktycznie cały czas coś się dzieje. Nie ma czasu na zastanowienie, każdy kolejny rozdział przynosi nowe wydarzenia. To wszystko jak najbardziej sprawia, że książka wciąga a szybkość jej czytania jest równie zawrotna co tempo akcji. Jednak w międzyczasie wkrada się chaos, irracjonalność oraz absurdalność podjętych działań zwłaszcza im bliżej jesteśmy zakończenia.

Można pokusić się o stwierdzenie, że „Terytorium” to taki typowy „sensacyjniak”, w którym liczy się tylko akcja, nie ma czasu na rozbudowane emocje, charakterystykę postaci, czy też sentymenty. Jednak z łatwością czytelnicy dostrzegą emocjonalność autorki w podejściu do pewnych zagadnień, przez co można odnieść wrażenie, że książka jest bardzo stronnicza. Większość czytelników nie lubi, gdy autorzy w pewien sposób zmuszają do przyjęcia ich punktu widzenia. Bardziej cenimy takich, którzy pozwalają wyrobić własne zdanie. Ewidentnie widać, że Agnieszka Pietrzyk przedstawiła prawie wszystkich bohaterów po stronie żołnierzy w negatywnym świetle, natomiast w przypadku policji sytuacja jest odwrotna. Takie podejście może wywoływać kontrowersje. Jednak bardziej kontrowersyjne jest nie ukazanie tzw. „brudów”, to nie jest nic odkrywczego, jak się mówi każdy ma coś za uszami, lecz bulwersuje zastosowanie takiego dysbalansu w podejściu do bohaterów. Od autorki powinniśmy oczekiwać większego zdystansowania, bez względu na to jakie osobiste poglądy posiada.

Do połowy powieści tempo akcji, chęć prowadzenia fabuły pod znakiem ciągłej adrenaliny wbrew pozorom jest przyjemne dla oka. Mimo, że jesteśmy w stanie przełknąć układ jaki zaczyna funkcjonować między policją a żołnierzami to ciężko jest zaakceptować niektóre decyzje podejmowane przez bohaterów. Im bardziej fabuła nabiera rumieńców, tym więcej zaczyna pojawiać się absurdalnych i irracjonalnych działań podejmowanych przez wojskowych i policję. W pewnym momencie można zgubić sens tak prowadzonej fabuły oraz kierunek w jakim może ona zmierzać. Wydaje się, że celem samym w sobie była prezentacja narastającego konfliktu. Agnieszka Pietrzyk czerpie całymi garściami z tzw. Prawa Murphy’ego, zgodnie z którym, jeśli coś ma pójść źle, to pójdzie jeszcze gorzej. Cóż, być może zbyt mocno korzystała z tego prawa a prowadzenie powieści dla samej akcji nie zawsze wychodzi dobrze, czego kulminacją było zakończenie.

Zakończenie nie dziwi rozwiązywaniem i tuszowaniem niewygodnych spraw na wysokim szczeblu. Dziwić może, że jak to jest opisane na okładce „kobieta, która jest cenna zarówno dla policji i żołnierzy” praktycznie przed samym zakończeniem znika z powieści, nie doczekawszy się zamknięcia własnego wątku. Jak wspomniałem wcześniej, czytelnicy nie lubią, gdy autorzy narzucają własny pogląd. W przypadku „Terytorium” w pewnym stopniu ulegamy takiemu podejściu, co przekłada się na to, że w zakończeniu oczekujemy przychylnego rozwiązania całej sprawy dla jednej ze stron, czyli przysłowiowo chcemy aby utarli im nosa. Tym większe jest nasze zaskoczenie, gdy tak się nie dzieje, wręcz jest odwrotnie. Tak kurczowe trzymanie się stronniczości, nawet kosztem pogrążenia drugiej strony podważa sens całego zakończenia, natomiast ostatni rozdział wypada całkowicie bezsensownie.

Podsumowując, „Terytorium” zapewnia ambiwalentne odczucia. Z jednej strony szybkie tempo akcji, pełne napięcia, jednym słowem ciągle coś się dzieje, zapewnia spora dawkę rozrywki. Z drugiej strony przejaskrawiona powieść sensacyjna bazująca na narastającym między służbami konflikcie , kłuje w oczy stronniczością, irracjonalnymi i absurdalnymi decyzjami i niezrozumiałym pod względem sensu zakończeniem. W sam raz dla osób szukających szybkiej i niewymagającej rozrywki, natomiast osoby oczekujące czegoś więcej mogą poczuć niedosyt.

Służba

Każdy z nas w chwili zagrożenia będzie chronił to co najcenniejsze . Oczywiście najczęstszą odpowiedzią będą bliscy. Nie trzeba w ogóle tego komentować, bo jest to zrozumiałe. O ile każdy w jakimś stopniu będzie w stanie poświęcić się dla swych bliskich to w przypadku obcych o...

Rozwiń Zwiń

W zawieszeniu

Ogromna strata jaką jest zaginięcie bliskiej osoby na zawsze pozostawia ślad w ludzkiej duszy. Nigdy życie nie wraca do normalności. Można napisać, że wszyscy związani z zaginioną osobą żyją tak naprawdę w zawieszeniu. Z jednej strony przeczuwają najgorsze i w pewien sposób oczekują potwierdzenia aby ta udręka niewiedzy wreszcie się skończyła. Natomiast z drugiej strony nadal tli się nadzieja, która do samego końca każe wierzyć w szczęśliwe zakończenie, nawet gdy wkracza ono na tereny irracjonalności. Jedynym lekarstwem okazuje się czas, który pozwala w pewnym momencie wypracować balans między nadzieją a odkryciem nawet najgorszej prawdy. O kruchości tego balansu świadczy fakt, że nawet po latach od zaginięcia, jedna krótka wzmianka lub wiadomość potrafią na nowo zdruzgotać tak trudno wypracowaną równowagę.

Simon Beckett autor świetnej serii z udziałem antropologa sądowego Davida Huntera, postanowił zapoczątkować nowy cykl, którego pierwszym tomem jest „Zagubiony”. Tym razem autor zrezygnował z mrocznego thrillera pełnego sugestywnych, wręcz makabrycznych opisów miejsc zbrodni, czy stanu ludzkich zwłok tak jak to miało miejsce w serii z doktorem Hunterem, na rzecz powieści kryminalnej, lecz nie bojącej się zaglądać w zakamarki ludzkiej duszy. Choć początek powieści szokuje, wprawia czytelników w niedowierzanie a dalsze rozdziały pełne zagmatwanej fabuły trzymają swe tajemnice aż do końca to im bliżej zakończenia, można odnieść wrażenie, że gdzieś to już było. Im większy poziom przeczytanych thrillerów, tym szybciej czytelnik dostrzeże pewne powtarzające się schematy, a nawet elementy przewidywalności, przez co „Zagubiony” nabiera cech wszak dobrej, lecz typowej powieści kryminalnej.

Sierżant Jonah Colley nie spodziewał się, że jeszcze kiedyś usłyszy głos Gavina. Kiedy stary przyjaciel poprosił, żeby przyjechał na Nabrzeże Rzeźników, początkowo nie wiedział co zrobić. To prawda, nie rozmawiali ze sobą od dziesięciu lat, ale nigdy też nie słyszał w głosie Gavina paniki. Dziesięć lat temu Jonah był jeszcze innym człowiekiem. Mężem. Ojcem. Ale pewnego przedpołudnia w trakcie wyjścia do parku jego czteroletni synek Theo zniknął. Poszukiwania, w których brał udział Gavin, nie przyniosły żadnego rezultatu. Życie Jonaha legło w gruzach. Stojąc przed magazynem nad rzeką, wbrew procedurom Jonah decyduje się wejść do środka. W powietrzu unosi się ciężki, metaliczny zapach krwi …

Pierwsze strony „Zagubionego” uderzają w czytelnika swą nieoczywistością. Postawienie bohatera w stan zagrożenia wzmaga zarówno czujność oraz zaciekawienie a utrzymujące się napięcie nie pozwala oderwać wzroku od przewracanych stron. Jednym słowem Simon Beckett zaczyna z wysokiego C. Jednakże początkowa scena zbrodni staje się punktem odniesienia do dalszego przebiegu fabuły. Z czasem dochodzą nowe wątki, poznajemy przeszłość głównego bohatera a raczej moment kiedy jego życie legło w gruzach, czyli zniknięcie synka. Swoją drogą motyw zaginięcia synka sierżanta Colleya nie jest wiodący, oprócz tego, że jest motywacją do niektórych teraźniejszych działań bohatera, tak naprawdę przez całą powieść jest wręcz zapomniany. Dopiero koniec przynosi pewne rozwiązania.

Czytelnicy, którzy pokochali thrillery z udziałem doktora Davida Huntera będą chociażby podświadomie doszukiwać się jego odbicia w nowym bohaterze. Obaj przeżyli w życiu tragedię, która wycisnęła na nich piętno. Poprzez swą ambicję i zawziętość brną do celu, nawet kiedy może zagrażać im samym. Trudna przeszłość Colleya sprawia, że staje się czytelnikom bliski a patrząc na kolejne problemy, którym musi stawić czoło, większość będzie kibicować aby dowiedział się prawdy.

Mimo, że „Zagubiony” jest nastawiony przede wszystkim na rozrywkę trzymającą czytelnika w napięciu to nie zabrakło w nim trudnych psychologicznie, jak i społecznie tematów. Obserwujemy cierpiącego rodzica, któremu jeden moment nieuwagi zdruzgotał dalsze życie. Choć jest to historia fikcyjna to uświadamia nam, że wystarczy tylko jeden moment, abyśmy stracili to co najcenniejsze, więc tym bardziej powinniśmy doceniać to co mamy. Beckett pokazuje druzgoczącą siłę niepewności, czasem brutalna prawda jest lepsza od ułudy nadziei. Warto mieć świadomość, że literacka fikcja jest echem realnych problemów. W swej powieści autor przybliża proceder handlu ludźmi a raczej ofiar, które nijak nie mogą doczekać się pomocy a jeśli już takową otrzymają to dosyć często są spychane na margines społeczny.

Mylne tropy oraz dziwne zachowania wprowadzają celowy mętlik w głowie. Beckett korzysta ze znanego schematu, w którym detektyw/policjant sam musi rozwiązać zagadkę ,jednocześnie będąc na celowniku śledczych jako podejrzany. Bynajmniej autor nie ułatwia życia głównemu bohaterowi dorzucając kolejne elementy świadczące na jego niekorzyść. Z czasem z szokującego i pełnego napięcia thrillera powieść przeradza się w kryminał pełny utartych schematów. Owszem po drodze otrzymamy kilka zaskoczeń, lecz im bliżej zakończenia, tym niektóre zaskoczenia nie były aż tak trudne do przewidzenia. W każdym kryminale czytelnik musi zgodzić się na pewną dozę dosyć naciągniętych scen, czy też zdolności bohatera (chociażby niesamowita wytrzymałość zdrowotna sierżanta Colleya), aby po prostu fabuła była bardziej rozrywkowa. Choć zakończenie pod względem kryminalnym nie szokuje to w ogólnym rozrachunku wydaje się w porządku. Jedynie środki przedsięwzięte przez głównego oponenta wydają się nieadekwatne do zamierzonego celu. Jedyne co autor zrobił w kwestii zaginięcia synka głównego bohatera to pozostawienier czytelników i sierżanta Jonaha przy nadziei, ale cóż takie są prawidła pierwszych tomów nowych serii.

Podsumowując, nowa odsłona Simona Becketta być może nie jest tak powalająca jak seria z Davidem Hunterem. „Zagubiony” przyciąga uwagę, wzbudza emocje kwestiami psychologiczno-społecznymi, w pewnym stopniu trzyma w napięciu, lecz im bliżej zakończenia tym więcej korzysta z utartych i znanych w świecie kryminałów schematów, przez co nowa powieść Becketta może być umieszczona na półce dobrych, lecz typowych kryminałów jakich wiele.

W zawieszeniu

Ogromna strata jaką jest zaginięcie bliskiej osoby na zawsze pozostawia ślad w ludzkiej duszy. Nigdy życie nie wraca do normalności. Można napisać, że wszyscy związani z zaginioną osobą żyją tak naprawdę w zawieszeniu. Z jednej strony przeczuwają najgorsze i w pewien sposó...

Rozwiń Zwiń

Memento mei

Niezależność w podejmowaniu decyzji oraz kierowanie własnym losem nie jest niczym nadzwyczajnym we współczesnym świecie. Jednak patrząc wstecz i chociaż pobieżnie znając historię jesteśmy świadomi, że nie zawsze tak było. Tylko silny miał rację, a coś co ustaliła grupa możnych i wpływowych osób było jedyną prawdą, nawet jeśli kłóciła się ona ze zdrowym rozsądkiem. Osoby, które nie tolerowały tak zastanej rzeczywistości lub nie godziły się na narzucony im schemat zawsze były wyrzucane po za margines społeczeństwa, bądź też ich sytuacja bywała znacznie gorsza. Zwłaszcza kobiety w historii nie miały łatwo. Mogły realizować się w roli żony i matki a wszelkie odstępstwa były surowo traktowane. Najczarniejszym okresem były tzw. „polowania na czarownice”, które z punkty widzenia współczesnych były idiotyczną nagonką w myśl fanatycznej ideologii, natomiast w ówczesnych nazwijmy ich światłych umysłach takowe kobiety wzbudzały strach poprzez swą niezależność w myśleniu, działaniu i podejmowaniu decyzji. Należny hołd tym wszystkim samodzielnie myślącym „czarownicom” oddała Elżbieta Cherezińska, pierwsza dama polskiej beletryzowanej literatury historycznej.

Elżbieta Cherezińska w niezwykle umiejętny sposób potrafi łączyć prawdziwe wydarzenia i zapiski historyczne z legendami oraz fikcją literacką. Dawne wydarzenia prawie dosłownie odżywają na naszych oczach a to co zapomniane może ujrzeć światło dzienne. Nawet tam gdzie historia milczy, autorka tak wplata fikcję w osnowę znanej historii, że trudno odróżnić prawdę od wymysłów wyobraźni. Legendarna czarownica, wymarła dynastia oraz historyczne księstwo to główne tematy ciekawej lecz mało znanej dla ogółu społeczeństwa historii, nieodzownie związanej z Pomorzem. Tak jak w innych powieściach, Elżbieta Cherezińska potrafi być przekonująca w swych opisach, angażuje czytelnika w opowiadaną historię, lecz tym razem zabrakło większej wyrazistości a to co najciekawsze pozostawiła na sam koniec. „Sydonia. Słowo się rzekło” tak naprawdę jest historią o życiu Sydonii von Bork na przełomie XVI i XVII wieku w Księstwie Pomorskim a proces „czarownicy” w stosunku do rozmiarów całej książki jest jedynie dodatkiem do całości, natomiast opis na okładce sugeruje zupełnie inne proporcje.

Na przełomie XVI i XVII stulecia Księstwo Pomorskie przeżywało swój złoty wiek, a przez Europę przetaczała się fala polowań na czarownice. Dotarła do Szczecina. Tam, w 1620 roku stracono Sydonię von Bork. Jej procesem żyło całe Księstwo, bo oskarżona należała do najstarszego szlacheckiego rodu Pomorza, a wśród stawianych jej zarzutów znalazł się jeden szczególny: uśmiercenie panującego księcia. Broniła się niemal rok. Odwoływała zeznania złożone podczas tortur. W końcu przyznała się i została stracona. Tyle, że po jej śmierci książęta z panującego rodu Gryfitów zaczęli umierać jeden po drugim. Na oczach przerażonych Pomorzan wymarła 600-letnia dynastia. Legenda o klątwie rzuconej przez Sydonię na ród Gryfitów na trwale zagościła w umysłach mieszkańców. Mówiono, że to zemsta za niedotrzymaną obietnicę.

Osoby zaznajomione z twórczością Elżbiety Cherezińskiej doskonale wiedzą, że w zgłębianiu tematu, którego się podjęła, nie ma sobie równych. Dokładna analiza wszelkich dostępnych źródeł, nie tylko dotyczących danych osób, lecz również okresu i otoczenia, w którym żyli sprawia, że powieści autorki wypadają bardzo realistycznie. Tym razem zabrała czytelników w podróż do Księstwa Pomorskiego sprzed 400 lat, którym rządził ród Gryfitów. Niezwykłą dynastię, której początki sięgają okresu pogańskiego spotkał równie spektakularny koniec. Do dziś przetrwało przekonanie, że ostatni przedstawiciele rodu wymarli bezpotomnie z powodu klątwy rzuconej przez pewną pomorską szlachciankę osądzoną i skazaną za bycie „czarownicą”, czyli Sydonię von Bork.

Wokół głównej bohaterki wyrosło wiele mitów i wymysłów. Wiadomym jest , że żyła na przełomie XVI i XVII wieku oraz, że w marionetkowym procesie za bycie „czarownicą” została skazana na śmierć. Zachowało się sporo dokumentów dotyczących jej procesu, lecz stosunkowo mało z wcześniejszych lat życia. Elżbieta Cherezińska w powieści skupia się na kobiecie, postaci z krwi i kości, która w świecie męskiej dyktatury miała własne zdanie a przede wszystkim domagała się sprawiedliwości. Przedstawia całą jej drogę docierając do momentu, gdzie otoczono ją nimbem legendy, której dalekie echo można usłyszeć do dziś.

Warto wspomnieć o strukturze powieści. Składa się z prologu oraz dwóch części. Prolog nawiązujący do czasów słowiańskich poprzez swą magiczność rytualną oraz pogaństwo nadaje nutę czegoś tajemniczego oraz uzmysławia czytelnikom, że ród głównej bohaterki jest równie stary jak całe Pomorze. Zresztą dewizą, która przylgnęła do rodu Borków było stwierdzenie, że coś jest „stare jak Bork i diabeł”. Pierwsza część powieści, która stanowi główny trzon nie do końca opowiada o Sydonii von Bork. Owszem ona cały czas przewija się między poszczególnymi wątkami, lecz w głównej mierze Elżbieta Cherezińska opisuje historię Księstwa Pomorskiego, powolny upadek rodu Gryfitów, codzienność mieszkańców tamtego okresu oraz liczne przepychanki sądowe między bohaterką a rodziną. Niestety czasami po prostu jest nudno, gdyż nic istotnego się nie dzieje. Owszem można ubolewać nad brakiem sprawiedliwości względem Sydonii, która wiodła harde życie pełne procesów sądowych, lecz gdyby nie „proces o czary” znikłaby w cieniu historii jak wiele innych osób przed nią i po niej.

Sydonia jawi się jako silna i odważna kobieta. Niezwykle inteligenta i wykształcona jak na tamte czasy, ale poprzez swe samozaparcie nie potrafiąca odpuścić. Może miejscami wydać się czytelnikom antypatyczna i kłótliwa. Skoro my współcześni do osób ciągle wykłócających się, czy też o błahe powody pozywających innych do sądów mamy negatywne nastawienie, więc nie powinno dziwić, że ówcześnie żyjący odczuwali podobnie. Jednakże w przypadku Sydonii racja była po jej stronie, lecz sprawiedliwość czasami aż nazbyt bywa ślepa. Upór, ambicja oraz niezależność z jednej strony czyniły z niej silną kobietę, lecz stały się również przyczynkiem do jej zguby. Choć powieść „Sydonia. Słowo się rzekło” nie dorównuje innej dylogii traktującej o równie ambitnej kobiecie, czyli Świętosławie, córce Mieszka I („Harda”, „Królowa”) to wspólnym mianownikiem będzie ukazanie silnych kobiet w świecie zdominowanych przez mężczyzn. Elżbieta Cherezińska wyraźnie pokazuje, że nie tylko mężczyźni tworzyli historię.

Charakterystyczną cechą stylu Elżbiety Cherezińskiej jest wplatanie elementów kultury słowiańskiej, czy też wierzeń pogańskich w opowiadaną historię. Również takowe elementy w „Sydonii. Słowo się rzekło” się znalazły nadając jej nie co baśniowo-fantastyczny wymiar, co wbrew pozorom nie umniejsza, lecz wzbogaca powieść. Oczywiście nie wszystkim czytelnikom może przypaść do gustu, lecz niewątpliwie Cherezińska buduje swą historię na tym co było elementem życia naszych praprzodków a czego nie powinniśmy się wstydzić.

Dopiero ostatnia część powieści, jakieś sto końcowych stron, jest adekwatna do opisu znajdującego się na okładce. Jej losy najbardziej przykuwają uwagę w momencie posądzenia o czary. Niezwykle emocjonalna część, wzbudzająca wręcz gniew wobec bezsilności w stosunku do bezlitosnej machiny rzekomego prawa. W posłowiu Elżbieta Cherezińska informuje, że wiele akt procesowych przetrwało do dziś, a nawet słów, które wypowiedziała lub napisała sama Sydonia. Tym bardziej ostatnia część powieści uderza nas swym realizmem. Sydonia śmiercią zapłaciła za narodziny legendy. Choć wiemy, że nie była czarownicą, to ziarnko niepewności pozostawia moc sprawcza słowa, czyli tytułowe „Słowo się rzekło”. Zastanawiające, że po śmierci Sydonii wymarła w ciągu kilku lat dynastia, która panowała na Pomorzu prawie 600 lat. Nigdy nie dowiemy się prawdy, ale czymże ona jest? Tym co chcemy powiedzieć? Czy tym co chcemy usłyszeć?

Podsumowując, poprzez zmyłkowy opis na okładce większość czytelnikom może oczekiwać czegoś innego niż w rzeczywistości dostali. Elżbieta Cherezińska skupiła się raczej na panującym rodzie Gryfitów, nierówności w traktowaniu kobiet, codzienności mieszkańców Księstwa Pomorskiego a pomiędzy tym przewija się Sydonia i jej procesy sądowe. Proces „czarownicy” jest jedynie dodatkiem do całości. Choć powieść nie ma tego samego kalibru co „Harda”, czy też „Królowa” to dała możliwość wglądu w brutalny świat, który karał wszystkich odstających od panujących ówcześnie norm społecznych.

Memento mei

Niezależność w podejmowaniu decyzji oraz kierowanie własnym losem nie jest niczym nadzwyczajnym we współczesnym świecie. Jednak patrząc wstecz i chociaż pobieżnie znając historię jesteśmy świadomi, że nie zawsze tak było. Tylko silny miał rację, a coś co ustaliła grupa mo...

Rozwiń Zwiń

Sen

Przeraża nas myśl, że niebezpieczeństwo może czyhać w chwilach bezbronności. Sen jest nie tylko wytchnieniem dla naszego organizmu, czasem relaksu, regeneracji oraz odprężenia, ale również marzeń sennych, które nie zawsze muszą być przyjemne. Jest to czas, gdzie człowiek nie może w pełni zareagować, czas podczas całej doby, w którym jesteśmy najbardziej odsłonięci. Słysząc medialne doniesienia, dotyczące jakiejś tragedii, która wydarzyła się gdy wszyscy domownicy spali, tym bardziej jesteśmy poruszeni faktem, że stało się to w nocy, ponieważ uzmysławiamy sobie, że mogło to spotkać każdego z nas. Często zło przychodzi po cichu, w momencie niespodziewanym, chociażby w wtedy kiedy kładziemy się w objęcia Morfeusza. Teraz wyobraźmy sobie, ze ktoś obcy obserwuje nas jak śpimy, od razu ciarki przechodzą na ciele tylko na samą myśl, a co jeśli ten ktoś w mroku nocy nadal tam jest?

Z takiego prostego założenia swą opowieść rozpoczęła Alicja Sinicka autorka „Uśpionej”. Nie uświadczymy w niej zawrotnego tempa, czy częstych zwrotów akcji, lecz dogłębną analizę przeżyć głównej bohaterki, która mierzy się z pytaniem co jest majakiem, przysennym wytworem wyobraźni a co prawdą? Powieść w całości czerpie z nurtu jakim jest ostatnio popularny thriller psychologiczny, w którym aspekt wewnętrznych przeżyć, motywacji oraz emocji bohaterów jest równie ważny jak otaczająca ich rzeczywistość. „Uśpiona” miejscami obyczajowa, innym razem typowo kryminalna niesie w sobie ładunek klaustrofobicznej atmosfery, poczucia osaczenia oraz zasadniczego pytania kim jest obserwator? Choć pod koniec bywa przysennie, a nawet monotonie to zakończenie wywiedzie w pole nie jednego doświadczonego czytelnika literatury kryminalnej.

Weronika Krzycka ma narkolepsję. Każdego dnia musi zrobić sobie dwie godzinne drzemki, żeby normalnie funkcjonować. Nie zdaje sobie sprawy, że kiedy zasypia, ktoś wchodzi do jej domu. Ktoś, kto ma na jej punkcie niebezpieczną obsesję. Krzycą zaczyna prześladować nieuzasadniony lęk. Pewnego dnia, tuż po przebudzeniu, widzi coś, co wywraca jej życie do góry nogami. Na podłodze w salonie leży martwy człowiek. Rozpoczyna się drobiazgowe policyjne śledztwo. Weronika stara się pozbierać, ale sprawa zagadkowej śmierci nie daje jej spokoju. Nie wie, ż eto dopiero początek koszmaru.

Narracja pierwszoosobowa pozwala czytelnikowi dogłębnie poznać świat wewnętrznych przeżyć głównej bohaterki, ale również ogranicza ogląd otaczającej rzeczywistości, czyli jednym słowem, wiemy tylko tyle ile Weronika. Aby spotęgować uczucie osaczenia co jakiś czas dostajemy rozdział z perspektywy tajemniczego obserwatora, wręcz można napisać ukrytego stalkera, dzięki czemu te same wydarzenie, obserwujemy z dwóch perspektyw. Powieść przybliża problem choroby jaką jest narkolepsja. Rzadko występujące zaburzenie snu i czuwania. Osoba chora na narkolepsję nie jest w stanie zapanować nad przemożną potrzebą snu w ciągu dnia. Często towarzyszą jej omamy, halucynacje zwłaszcza w pierwszych chwilach po wybudzeniu. To wszystko sprawia, że bohaterce „Uśpionej” ciężko czasami odróżnić jawę od snu, przez co powieść nabiera formę onirycznych fantazji. Natomiast czytelnik może poznać życie osoby dotkniętej narkolepsją, której całej aktywność obraca się wokół problematyki snu. Wyraźnie widać bardzo dobrą analizę źródłową autorki w tej kwestii.

Choć znaczna część fabuły opiera się na wewnętrznym stanie Weroniki, a część rozdziałów ma wydźwięk obyczajowy to wbrew pozorom autorka nie zanudza czytelnika. Być może kwestia dobrze opisanych przeżyć wewnętrznych, obserwacja poczynań obserwatora, próby zrozumienia tego wszystkiego przez Weronikę oraz oczywiście moment znalezienia martwej osoby w salonie przykuwają uwagę czytelników na dłużej. Śledztwo prowadzone jest drobiazgowo, lecz jego tempo nie jest jakoś zawrotne, wręcz można napisać, że jak cała powieść przysenne. Choć my jako czytelnicy doskonale wiemy, że na główną bohaterkę czyha niebezpieczeństwo to nie tylko oczekujemy oczywistego momentu poznania tożsamości sprawcy, ale również momentu kiedy Weronika uzmysłowi sobie, że te drobne anomalie w jej domu nie są jedynie wytworem sennego umysłu.

Alicja Sinicka głęboko wgryza się w codzienność osób chorujących na narkolepsję. Porusza kwestie odbioru tej choroby przez innych, co można przełożyć również na inne rzadkie choroby, ale przede wszystkim przedstawia nam, jak ważne jest wsparcie takiej osoby przez bliskich. Świetnie prezentuje mechanizm wyparcia w postaci matki głównej bohaterki, a który dosyć często jest tak naprawdę formą obrony przed wyrzutami sumienia.

Im bliżej zakończenia tym więcej narasta elementów typowo kryminalnych. Oczywiście jest to zrozumiałe, aby powieść nie ugrzęzła jedynie w formie obyczajowych zmagań bohaterki z codziennością. Umiejscowienie praktycznie większości akcji w obrębie jednego domu wzmaga uczucie klaustrofobii. Dosyć częstym motywem wykorzystywanym w thrillerach jest nakierowywanie uwagi czytelników na jedną tajemniczą postać, która może być potencjalnym sprawcą, a która w finale ku „zaskoczeniu” takową nie jest. Niektórzy autorzy czynią to w sposób bardzo nachalny, lecz Alicja Sinicka czyni to w sposób subtelny. Wyraźnie widać, że wprowadzenie postaci Bruna Liry, tajemniczego malarza wynajmującego część domu od Weroniki miało za zadanie nadanie aury niepewności.

Zakończenie powieści przynosi słodko-gorzki posmak. O ile wgłębienie się w świat wewnętrznych przeżyć bohaterki, jej podporządkowanie się rytmowi snu i czuwania oraz nieśpieszne tempo otulają czytelnika, pozwalają w spokoju chłonąć powieść to w przypadku zakończenia zaczynają być irytujące. Zbliżając się do momentu kulminacji powinniśmy oczekiwać nie co żywszego tempa akcji. Alicja Sinicka pieczołowicie opisuje czynności bohaterki związane z zasypianiem, jej rozterki i przemyślenia, więc pod koniec mogła by już darować tak skrupulatne opisywanie czynności kładzenia się do łóżka, skoro czytaliśmy o tym przez całą powieść. Największe zaskoczenie wywołuje tożsamość obserwatora. W tym wypadku ta trudna sztuka autorce udała się bardzo dobrze. Może przedłużające się rozmowy między Weroniką a jej prześladowcą w finałowym momencie wydają się naiwne a same czynniki, które spowodowały, że stał się on tym kim jest trącą typowym schematem to w ogólnym rozrachunku zakończenie wypada obiecująco.

Podsumowując, interesujący thriller wypełniający nisze pomiędzy jawą a snem. Skrupulatnie budujący atmosferę niepewności oraz zagrożenia. Tematyczny strzał w dziesiątkę, jeśli chodzi o wybór narkolepsji. Może pod koniec zbyt przysenny i spokojny jak na thriller, ale za to ze świetnym zaskoczeniem odnośnie tożsamości obserwatora.

Sen

Przeraża nas myśl, że niebezpieczeństwo może czyhać w chwilach bezbronności. Sen jest nie tylko wytchnieniem dla naszego organizmu, czasem relaksu, regeneracji oraz odprężenia, ale również marzeń sennych, które nie zawsze muszą być przyjemne. Jest to czas, gdzie człowiek nie mo...

Rozwiń Zwiń

Uwięziony Kopciuszek

Thriller psychologiczny oprócz zasadniczej części dotyczącej intrygi kryminalnej porusza kwestie relacji międzyludzkich, osobistych przeżyć czy też wydarzeń z przeszłości, zwłaszcza tych dramatycznych, mających wpływ na przyszłe wybory. Pogłębiona analiza charakterów potrafi skupić uwagę czytelników na zakamarkach ludzkiej duszy, która potrafi być zarówno szlachetna jak i mroczna, co świetnie pasuje do gatunku jakim jest thriller. Czasem w powieściach tego typu nie zbrodnia, czyli przysłowiowy trup w szafie, jest ważna, lecz motywacje, relacje i wszystko co wpłynęło na takie a nie inne wybory bohaterów. Współcześnie można zaobserwować swoisty renesans czytelniczy thrillera psychologicznego, co przekłada się na znaczną ilość autorów mierzących się z tym gatunkiem. Niewątpliwie warto sięgać po tych o ugruntowanej pozycji, nawet gdy zdarzało im się wydawać powieści delikatnie pisząc gorszych lotów.

Udany debiut z jednej strony stwarza możliwość szerszego rozgłosu w świecie czytelniczym, natomiast z drugiej strony może stanowić pułapkę dla autora, gdyż każda kolejna jego powieść będzie porównywana do tej pierwszej. Podobna sytuacja miała miejsce w przypadku B. A. Paris, której powieść „Za zamkniętymi drzwiami” przyniosła światową sławę i zdefiniowała styl autorki. Jednakże następna powieść okazała się równie dobra, lecz sytuacja zaczęła się psuć od trzeciej a poziom następnych drastycznie spadał. Choć „Uwięziona” nie zdetronizuje debiutu, lecz autorka połowicznie wraca w starym, dobrym stylu. To nie tylko historia porwania i uwięzienia jak wskazuje tytuł, lecz także o tym jak łatwo jesteśmy dać się omamić, zwłaszcza gdy ktoś wyciąga do nas pomocną dłoń.

Amelie zawsze musiała sama o siebie zadbać. Ojciec osierocił ją, gdy była nastolatką, ale zanim wpadła w tryby opieki społecznej, udało jej się uciec i zacząć nowe życie w Londynie. Poznała wpływowych przyjaciół i zdobyła pracę w redakcji ekskluzywnego magazynu. Wkrótce zgodziła się poślubić jego właściciela, Neda Hawthorpe’a, syna miliardera. Ich związek dla obojga był układem, ale dla Amelie okazał się śmiertelnie niebezpieczną pułapką. Jakiś czas później Amelie budzi się w ciemnym pokoju. Nie ma pojęcia, dokąd ją zabrano i dlaczego. Kim są jej tajemniczy porywacze? I dlaczego czuje się w tym więzieniu bezpieczniejsza niż u boku męża?

„Uwięziona” jak na klasyczny thriller psychologiczny jest napisana w narracji pierwszoosobowej z dwutorową fabułą oraz retrospekcjami przeplatającymi się z aktualnymi wydarzeniami. Wątki dotyczące uwięzienia już od pierwszych stron wprowadzają niepokój, dezorientacje oraz strasznie klaustrofobiczną atmosferę. Przez długi czas mamy mentlik w głowie, lecz nieustannie kibicujemy Amelie, próbującej nie tylko uwolnić się z pułapki, ale również zrozumieć jak się w niej znalazła. B. A. Paris pokazuje, że brak światła, czy też głosu drugiego człowieka może być psychiczną męką na równi z fizycznymi. Aby zrozumieć aktualne położenie bohaterów, trzeba przyjrzeć się temu, co tak naprawdę wydarzyło się w ich życiu osobistym wcześniej. Jak szybko się okazuje, Amelie wpadła z jednej pułapki w drugą.

Rozdziały poświęcone nie tak odległym przeszłym wydarzeniom, a nazwane po prostu „Kiedyś” kreują historię Kopciuszka, która spotkała wilka w owczej skórze. Dobrze gdy na swej drodze spotykamy ludzi dobrej woli, którzy potrafią bezinteresownie wyciągnąć pomocną dłoń. Jednakże B.A. Paris bazująca na mrocznej części ludzkiej natury szybko pokazuje, że nie każda historia musi się potoczyć niczym bajka. Autorka bardzo szybko przemyca pierwsze oznaki drugiego oblicza męża Amelie. Świetne zaprezentowana gra psychologiczna, pojawiające się nowe fakty, pewna zawiłość w domysłach głównej bohaterki i wszechogarniające uczucie osaczenia sprawiają, że „Uwięziona” niebywale wciąga, aż do momentu zakończenia, które niestety odstaje od reszty powieści.

Owszem zakończenie przynosi odpowiedzi na najważniejsze pytania a tożsamość porywaczy jest zaskakująca, lecz końcowe rozdziały niweczą wcześniej budowane napięcie. Jeśli miałbym określić finał jednym słowem, byłoby to przerysowanie. Cechą nieodzowną thrillerów jest wyolbrzymienie ciągów przyczynowo-skutkowych, które w realnym świecie mogłyby zaistnieć, lecz ich prawdopodobieństwo byłoby znikome. Wydaje się, że porywacze obrali zbyt zagmatwaną drogę nieadekwatną do obranego celu. Wszak B. A. Paris wplata elementy syndromu sztokholmskiego, co jest w sumie interesujące, lecz nie może bazować na tym całe zakończenie. Wyczuwalny jest pewien dysbalans, gdyż przez całą powieść obracamy się w klaustrofobicznym, wręcz „uwięzionym” środowisku, i nie chodzi tylko o porwanie, by na sam koniec wędrować na drugi koniec świata. Również niektóre drobne wątki nie doczekały się wyjaśnienia. Jednym słowem, zakończenie przynosi w pewnych elementach zaskoczenie, ale jako całość należy traktować z przymrużeniem oka.

Podsumowując, pod względem psychologicznym oraz zbudowanej atmosfery B. A. Paris wraca do swych pierwotnych, dobrych stylistycznie korzeni. Jedynie zakończenie odstające od reszty, a które trzeba traktować z lekką naiwnością psuje całokształt odbioru powieści. Choć nie zmienia to faktu, że po ostatnich nieudanych pozycjach, wreszcie otrzymaliśmy coś interesującego.

Uwięziony Kopciuszek

Thriller psychologiczny oprócz zasadniczej części dotyczącej intrygi kryminalnej porusza kwestie relacji międzyludzkich, osobistych przeżyć czy też wydarzeń z przeszłości, zwłaszcza tych dramatycznych, mających wpływ na przyszłe wybory. Pogłębiona analiza chara...

Rozwiń Zwiń

Jak dobrze mieć sąsiada

Zamykając drzwi domu każdy wkracza do własnego świata. Świata, do którego dostępu bronimy za wszelką cenę, a wejście jest możliwe tylko dla nielicznych. Na zewnątrz stwarzamy pozory, gdyż prawdziwość o nas uwidacznia się w domowych pieleszach. Niczym odkrywczym jest stwierdzenie, że największe zaskoczenie i niedowierzanie występuje wówczas, gdy do nieszczęścia dochodzi na zwykłych osiedlach, gdzie każdy zna każdego. Ileż to razy słyszało się, że to był tak spokojny człowiek, czy też kochająca się rodzina. Jednak czasem najbliższe nam obce osoby czyli sąsiedzi nie dostrzegli lub nie chcieli dostrzec pierwszych oznak rodzącej się tragedii. Czasem udaje się pomóc, jednak nadal istnieją sytuacje, gdzie tak po ludzku ktoś kogoś nie wysłuchał.

Tess Gerritsen podbiła serca czytelników między innymi serią thrillerów medycznych z udziałem dwóch bohaterek – detektyw bostońskiej policji Jane Rizzoli i lekarki medycyny sądowej Maury Isles. Początkowo aspekt medyczny dominował w powieściach, z czasem autorka zmieniła kierunek w stronę zwykłych kryminałów a nawet powieści sensacyjnych z domieszką obyczajowości, co oczywiście przełożyło się w oczach wiernych czytelników na różny poziom wydawanych książek. Trzynasty tom serii Rizzoli/Isles nie niesie w sobie tyle akcji i napięcia jak chociażby początkowe tomy, lecz czasu spędzonego nad nim nie można nazwać straconym. Lekki, wciągający kryminał z przewidywalnym, aczkolwiek poprawnie napisanym zakończeniem.

Detektyw Jane Rizzoli zawsze była dumna ze swojej intuicji. I rzeczywiście, czasem żmudna praca śledcza nie wystarczyłaby, gdyby zabrakło tego czegoś, co nazywa „nosem”. Ale kiedy Angela Rizzoli, z braku lepszego zajęcia, zaczyna obserwować, co dzieje się w jej dzielnicy, i dostrzega bardzo niepokojące rzeczy, córka lekceważy przeczucia matki. Trudno się dziwić: detektyw Rizzoli i doktor Maura Isles są bez reszty pochłonięte dochodzeniem w sprawie zabójstwa cenionej przez wszystkich pielęgniarki, w którym brakuje jakichkolwiek tropów – poza tym, że przed śmiercią ofiara dzwoniła w dziwne miejsca. A tymczasem Angeli, która przejęła rolę stróża prawa w swojej dzielnicy, może grozić śmiertelne niebezpieczeństwo… jeśli, ktoś jej nie wysłucha.

W rzeczywistości „Wysłuchaj mnie” jest prostą historią składającą się z dwóch wątków głównych oraz kilku pobocznych, z których ważniejszym wydaje się ten dotyczący prześladowania wcześniej potrąconej Amy, córki znanego lekarza. Mimo swej prostoty powieść przyciąga uwagę, autorka umiejętnie podsyca czytelniczą ciekawość, poprzez stopniowe ujawnianie faktów oraz utrzymywanie w niepewności przez dłuższy czas. Wątek zamordowanej pielęgniarki jest przykładem typowej w powieściach kryminalnych żmudnej, policyjnej roboty, gdzie jeden trop prowadzi do następnego. Wątek dotyczący Angeli, czyli matki detektyw Rizzoli, oraz jej obserwacji własnego osiedla ma taki lokalny, swojski wydźwięk, który przypadnie do gustu większości czytelników. Od razu na myśl przyjdą nam tzw. „osiedlowe monitoringi”, które mają oko na wszystko i wiedzą tak samo dużo o wszystkich. Nie sposób się nie uśmiechnąć, czytając rozdziały z jej perspektywy.

Tess Gerritsen w „Wysłuchaj mnie” nie dąży do szokowania czytelników opisami zbrodni, nie tworzy zagmatwanej fabuły, lecz lekki kryminał, który ma być po prostu przyjemny. Wiele wątków toczy się jednocześnie a te kryminalne przeplatają się z obyczajowymi, przez co wierni czytelnicy poobserwują życie prywatne głównych bohaterek. Niewątpliwą zaletą jest utrzymywanie na takim samym poziomie zaciekawienia zarówno obserwacji dziwnego zachowania sąsiadów Angelii Rizzoli, jak i prowadzone na szeroką skalę śledztwo głównych bohaterek. Zazwyczaj prym powieściach z tej serii wiodły Jane Rizzoli i Maura Isles, jednak w tej książce sporą rolę dostała matka detektyw Rizzoli, która wręcz zepchnęła na dalszy plan doktor Isles. Zresztą była to w dużej mierze opowieść o matkach, ich uczuciach, zgryzotach i cenie jaką są w stanie zapłacić aby chronić własne dziecko. Cenie, która może duża kosztować.

Prosta historia napisana prostym stylem, co bynajmniej nie jest wadą. Tess Gerritsen nie stosuje wydumanych ozdobników, nie przytłacza treścią, nie stosuje poetyckich popisów, lecz ukierunkowuje swe słowa na jeden zasadniczy cel, czyli przekazanie czytelnikowi konkretnych informacji. Poprzez urywanie akcji w określonych momentach i przenoszenie się do innej, udało się autorce stopniowo budować napięcie, które dodatkowo podsycane jest przez stosunkowo krótkie rozdziały.

Autorka nie skorzystała z okazji, którą oferuje połączenie dwóch na pierwszy rzut oka niezależnych od siebie wątków, co miałoby wywołać większe zaskoczenie w zakończeniu. Oba wątki do samego końca są poprowadzone osobno i jeden nie wpływa na drugiego. Wątek dotyczy Angelii i jej osiedlowego śledztwa ujawnia typowe grzeszki skrywane przez sąsiadów, jedynie końcówka nabiera sensacyjnego wymiaru, lecz przewidywalnego dla osób, które obejrzały lub przeczytały chociaż kilka kryminałów. Prawdziwa tożsamość Amy, która będzie miała wpływ na główne śledztwo jest łatwa do przewidzenia już w połowie powieści. Zakończenie interesujące pod względem dramatu obyczajowego niż kwestii sensacyjno-kryminalnych. Paradoksalnie mimo, że większość rzeczy da się przewidzieć to zakończenie, poprzez logiczne i spójne wyjaśnienie wszystkiego oraz pewną dozę obyczajowości wyda się czytelnikom przyjemne.

Podsumowując, być może nie był to typowy kryminał medyczny z serii Rizzoli/Isles, lecz poprzez swą lekkość, a nawet swojskość, łatwość w poprowadzeniu, prostotę stylu wydaje się dobrze napisanym i przyjemnym kryminałem.

Jak dobrze mieć sąsiada

Zamykając drzwi domu każdy wkracza do własnego świata. Świata, do którego dostępu bronimy za wszelką cenę, a wejście jest możliwe tylko dla nielicznych. Na zewnątrz stwarzamy pozory, gdyż prawdziwość o nas uwidacznia się w domowych pieleszach. Niczym odkry...

Rozwiń Zwiń

Zaginiona

Czas odpoczynku, który zazwyczaj idzie w parze z czasem urlopu jest potrzebny dla każdego z nas. Chwila wytchnienia od codzienności pozwala doładować wewnętrzne akumulatory. Zazwyczaj aby naprawdę oderwać się od rzeczywistości wybieramy się w rejony odległe mniej lub bardziej od naszego miejsca życia. Każdy z nas preferuje różne formy wypoczynku, lecz wspólnym mianownikiem jest znalezienie odpowiedniego lokum do chwilowego zamieszkania. Jedną z takich form są hotele, będące namiastką naszych domostw. Zazwyczaj utożsamiamy je z bezpieczeństwem, odpoczynkiem, pewną formą luksusu oraz przekraczaniem dozwolonych granic zachowania. Wkroczenie do tej oazy spokoju czegoś złego, tym bardziej potęguje w ludziach strach oraz napawa obawami, co skrzętnie było i jest wykorzystywane w sztuce filmowej jak i literackiej. Nie omieszkała również z tego skorzystać Izabela Janiszewska, jedna z lepszych, polskich twórczyń thrillerów psychologicznych.

„Apartament” może poszczycić się nie tylko udaną konstrukcją psychologiczną bohaterów, czy też nieujawnioną do samego końca zagadką zaginięcia, ale przede wszystkim mocnym zaangażowaniem czytelników w opowiadaną historię. Duszna, wręcz klaustrofobiczna atmosfera książki pozwala czytelnikom poczuć osaczenie, któremu ulega główny bohater. Izabela Janiszewska umiejętnie dawkuje emocje, w odpowiednich momentach wplata ziarna zwątpienia przez co nie jesteśmy w stanie określić gdzie leży prawda. Choć czytelnicy zaznajomieni z podobnymi powieściami mogą dostrzec wcześniej schemat, ku któremu zmierza powieść, jednocześnie pod koniec potwierdzając swoje przypuszczenia to nie zmienia faktu, że „Apartament” jest dobrze skonstruowanym i wciągającym thrillerem psychologicznym.

Nina i Tomasz Engelowie przyjeżdżają do luksusowego hotelu w Karkonoszach na upragniony weekend. Kurort zdaje się wymarzonym miejscem na odpoczynek, do czasu gdy Nina znika bez śladu. Jakby rozpłynęła się w powietrzu. Zrozpaczony Tomasz próbuje dotrzeć do prawdy, ale szybko przekonuje się, że ta ma wiele odcieni, a wersje wydarzeń poszczególnych świadków znacząco różnią się od tej pamiętanej przez mężczyznę. Komu zaufa, nie będąc pewnym, czy może wierzyć samemu sobie?

Prawie całą powieść poznajemy z perspektywy Tomasza, po za rozdziałami z tzw. notatnika Niny. Człowiek sukcesu, który obrał konkretny kierunek, w pełni kontrolujący swój świat, traktujący pobyt w Karkonoszach jako romantyczną odnowę związku. Wszystko wywraca się do góry nogami w momencie zaginięcia żony, co staje się punktem zapalnym zarówno wewnętrznej jak i zewnętrznej przeprawy bohatera, prowadzącej poprzez zagubienie, osaczenie do wręcz szaleństwa. Razem z bohaterem przemierzamy hotelowe korytarze, przyglądamy się pracownikom oraz na pozór nieistotnym szczegółom, zwracamy uwagę na tajemniczego Wiktora. Niewątpliwie Izabeli Janiszewskiej udało się wytworzyć symbiozę uczuć między Tomaszem a czytelnikami. Razem z nim odczuwamy niepokój, zagubienie, strach, tęsknotę aż wreszcie wypełnia nas gniew i chęć wymierzenia sprawiedliwości, bo przecież bohater musi mieć rację … ale czy na pewno?

Narracja z perspektywy Tomasza jest na tyle interesująca, że mimo faktu poznania całej gamy jego odczuć, to tak naprawdę nie wiemy kim on jest i w którą stronę pobiegną wydarzenia? Autorka umiejętnie podrzuca ziarna zwątpienia, które każą sugerować, że Tomasz nie jest tak szlachetny na jakiego się wydaje, a jego przeszłość jest pełna mrocznych dziur. Wartko podkreślić, że czynnik psychologiczny powieści jest wyeksponowany przez innego drugoplanowego bohatera a mianowicie miejsce wydarzeń. Wbrew pozorom umiejscowienie akcji w obrębie jednej lokacji jaką jest hotel nie powoduje monotonności wydarzeń, wręcz jest odwrotnie. Długie korytarze, uczucie zamknięcia, tajemnice kryjące się za poszczególnymi drzwiami będą przywodzić na myśl czytelnikom inny znany hotel a mianowicie hotel Panoramę z „Lśnienia” Stephena Kinga. Luksusowy hotel staje się pułapką a wnętrza nie niosą obiecanego komfortu.

Z czasem ilość okruchów niepewności, które podrzuca Izabela Janiszewska staje się tak duża, że zaczynamy powątpiewać oraz przestajemy współczuć głównemu bohaterowi. Wreszcie docieramy do prawdy, na którą czekamy aż do ostatnich stron. Prawdy, która ma gorzko-słodki smak. Rozwiązanie pewnych aspektów psychologicznych, zwłaszcza dotyczących tajemniczego Wiktora w mojej ocenie nie było wielkim zaskoczeniem, można domyślić się w połowie powieści, być może związane jest to z ilością „przerobionych” filmów i powieści przez danego odbiorcę/czytelnika. Mimo, że schematycznie to bardzo poprawne a sam finał przynosi poczucie smutnej sprawiedliwości oraz współczucia w stosunku do głównego bohatera. Przede wszystkim wszelkie drobiazgi układają się w jedną całość, co dowodzi logiczności wydarzeń. Całe szczęście w zakończeniu nie ma niczego ad hoc.

Izabela Janiszewska dogłębnie pokazała jak to umysł potrafi płatać figle. Nawet nasze zmysły nie mogą być gwarantem prawdziwości otaczającej nasz rzeczywistości. Drugą wiodącą myślą ujawniającą się po poznaniu wszelkich faktów jest ta dotycząca demonów przeszłości, które zawsze nas dościgną. Choć przemoc rodzi przemoc a doznane krzywdy mogą wpłynąć na dalsze funkcjonowanie w społeczeństwie to złego zachowania nie możemy tłumaczyć jedynie podłościami doznanymi w przeszłości. „Apartament” ukazuje następstwa tego, co jest powszechnie uznawane za niedopuszczalne w społeczeństwie. Jakże aktualne w świetle obecnych wydarzeń.

Podsumowując, „Apartament” powinien być lekturą dla wszystkich miłośników thrillerów psychologicznych. Świetnie wykreowani bohaterowie, atmosfera osaczenia, powątpiewania oraz poszukiwania prawdy. Zakończenie satysfakcjonujące oraz ułożone w logiczną całość, choć nie pozbawione w pewnej kwestii przewidywalności . Ciężkie tematy psychologiczne, które dadzą do myślenia. Jednym słowem to wszystko sprawia, że być może kreuje nam się królowa polskich thrillerów psychologicznych.

Zaginiona

Czas odpoczynku, który zazwyczaj idzie w parze z czasem urlopu jest potrzebny dla każdego z nas. Chwila wytchnienia od codzienności pozwala doładować wewnętrzne akumulatory. Zazwyczaj aby naprawdę oderwać się od rzeczywistości wybieramy się w rejony odległe mniej lub bardzi...

Rozwiń Zwiń