Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Upiór opery'' Gastona Leroux wprowadza nas w świat wyrafinowanej estetyki gotyckiego piękna. To opowieść, która ma cieszyć zmysły ukazując niesamowite obrazy lub pobudzać do usłyszenia niezwykłej muzyki. Czego można było się spodziewać, skoro jesteśmy w Paryskiej operze? Trudno nie cieszyć oczu (i uszu) wyobraźni tak ślicznymi zdobieniami, barwami i widowiskami. Tańczącymi zwiewnie baletnicami, sopranami, tenorami. Lecz nawet w tak cudownej perle pod deskami sceny, za zimnymi murami znajduje się inny świat. Świat mroczny i straszny. A w nim swój dom ma Upiór. Upiór Opery. Tak nazywają go wszyscy pracownicy w operze, snując o nim straszliwe legendy, choć nikt go nigdy nie widział. Tylko dla jednej osoby ta sama istota nie jest Upiorem, lecz Aniołem Muzyki, nauczycielem, który pozwala jej wydawać z siebie anielskie dźwięki. Nie wie jedynie jak dużą miłością jest darzona przez swego nauczyciela. Kiedy się dowie, i dla niej stanie się upiorem.
,Cóż może być strasznego w miłości?' ktoś zapyta. Lecz jak ta miłość może wyglądać u człowieka tak bardzo oszpeconego, że jego własna matka brzydziła się jego twarzy, a on był skazany na wieczną samotność przez swą brzydotę? U człowieka, który wciąż musi skrywać się w cieniu przed innymi, choć pragnąłby żyć jak inni ludzie, który nigdy nie zaznał ciepła drugiego człowieka, choć go potrzebował? Miłość tak nagła i niespodziewana zamienia się w obsesję, a człowiek nią ogarnięty jest zdolny to strasznych czynów.
Chociaż w gruncie rzeczy nasz Upiór, którego prawdziwe imię brzmi Erik, przecież nie był złym człowiekiem. Był jedynie bardzo nieszczęśliwą i opuszczoną przez wszystkich istotą, która także chce kochać i być kochanym. Duch Opery prędzej wzbudzał współczucie i żal niż strach. Litowała się nad nim nawet Krystyna Daaé pomimo lęku, jaki w niej wzbudzał.
,,Biedny Erik'' - jak sama o nim mówiła.

Gratuluję Gastonowi stworzenia tak fascynującego bohatera jakim jest Erik. Gratuluję stworzenia tak niesamowitej atmosfery i ciekawej fabuły. Niestety nie mogę pogratulować mu talentu pisarskiego. Podczas czytania miałam odczucie jakby autor niezbyt wiedział jak przelać wszystko na papier. Jego sposób pisania jest dość... niezdarny. Niestety ta jego nieporadność pisarska nierzadko zabrała klimat i pewien ład wielu scenom, który były dobre, ale źle podane. W szczególności raziła mnie w oczy sztuczność i przesada w wielu dialogach.
Pogwałcenie zasady decorum poprzez zestawienie ze sobą dramaturgii i upiorności wraz z wątkiem przygodowym również wzbudziło we mnie konsternację.
Książka jest dobra, choć bez tych wad mogłaby być jeszcze lepsza. Lecz czy istnieją książki bez wad?

,,Upiór opery'' Gastona Leroux wprowadza nas w świat wyrafinowanej estetyki gotyckiego piękna. To opowieść, która ma cieszyć zmysły ukazując niesamowite obrazy lub pobudzać do usłyszenia niezwykłej muzyki. Czego można było się spodziewać, skoro jesteśmy w Paryskiej operze? Trudno nie cieszyć oczu (i uszu) wyobraźni tak ślicznymi zdobieniami, barwami i widowiskami....