Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Zbiór mniej lub bardziej zabawnych opowiadań. Zgadzam się z przytaczanym już na tym portalu zdaniem: "Ta książka to Woody Allen ugotowany we własnym sosie". Moim sposobem na ten zbiorek było czytanie, a właściwie takie podczytywanie po jednym opowiadaniu. W zależności od mojego subiektywnego poczucia humoru i nastroju danego dnia, spostrzeżenia autora raz mnie bawiły, a raz irytował. Nie mniej jednak - niektóre jego myśli, aforyzmy czy anegdoty siedzą mi w głowie całymi dniami i wywołują uśmiech w najmniej nieoczekiwanych chwilach i sytuacjach - ot taki wpływ na mnie Woody'ego!

Zbiór mniej lub bardziej zabawnych opowiadań. Zgadzam się z przytaczanym już na tym portalu zdaniem: "Ta książka to Woody Allen ugotowany we własnym sosie". Moim sposobem na ten zbiorek było czytanie, a właściwie takie podczytywanie po jednym opowiadaniu. W zależności od mojego subiektywnego poczucia humoru i nastroju danego dnia, spostrzeżenia autora raz mnie bawiły, a raz...

Kolejny raz -już piąty- spotykamy się z Sebastianem Bergmanem i resztą ekipy z Krajowej Policji Kryminalnej. Sebastian jest psychologiem policyjnym, profilerem, specjalizującym się w rozpracowywaniu seryjnych morderców. No i tym razem mamy do czynienia z serią zabójstw, których sprawca w chory, szalony sposób chce zwrócić uwagę szwedzkiego społeczeństwa na dręczące go problemy. Jak zwykle (przynajmniej w większości) w skandynawskich kryminałach obok akcji sensacyjnej mamy dość rozbudowane tło obyczajowe, pogłębione psychologicznie portrety bohaterów i pewien szerszy problem socjologiczny, nad którym -w zamyśle autorów- dobrze było by dłużej się zastanowić. Tym razem chodzi o coraz płytszy intelektualnie przekaz, płynący z programów telewizyjnych, o promowanie przez media mało ambitnych osobowości, pseudo gwiazdeczek, z rodzaju tych znanych z tego, że są znane.
Mnie się podobało! Ale czy była to najlepsza część z serii? Nie wiem. Zabrakło mi takiego naprawdę trzymającego w napięciu "wow" - ale to moja subiektywny ocena. Jestem wielbicielką wszelkich serii książkowych. Bardzo lubię wracać do znanych już mi bohaterów. Policjanci z Wydziału Zabójstw z Krajowej Policji Kryminalnej należą do moich ulubieńców. Dlatego i tym razem z dużą przyjemnością czytałam o ich kolejnych losach i nowej, rozwiązywanej przez nich sprawie. Wielbicielom skandynawskich kryminałów serdecznie polecam! Proponuję jednak czytać poszczególne części chronologicznie - tak, jak były wydawane. Każda z książek poświęcona jest zupełnie innej historii kryminalnej, która zaczyna się i kończy w obrębie jednego tomu, ale losy bohaterów, które jednak stanowią znaczną część każdej powieści i zasadniczo wpływają na ich klimat, budowane są systematycznie od pierwszego tomu. Obok treści kryminalnej właśnie to przyciąga mnie tak bardzo do serii. Zakończenie tej - już piątej- części też wywołało we mnie ciekawość, co dalej stanie się z poszczególnymi osobami z ekipy policyjnej i dlatego już czekam na część szóstą!

Kolejny raz -już piąty- spotykamy się z Sebastianem Bergmanem i resztą ekipy z Krajowej Policji Kryminalnej. Sebastian jest psychologiem policyjnym, profilerem, specjalizującym się w rozpracowywaniu seryjnych morderców. No i tym razem mamy do czynienia z serią zabójstw, których sprawca w chory, szalony sposób chce zwrócić uwagę szwedzkiego społeczeństwa na dręczące go...

Książka opowiada o życiu kobiety w średnim wieku. O jej rozczarowaniach, pragnieniach, miłościach i zmaganiach zawodowych. Jest to historia rozkapryszonej, zapatrzonej w siebie egoistki. Dziwne, biorąc pod uwagę jej niełatwe dzieciństwo. Przesłaniem książki miała być stara jak świat dewiza, że pieniądze szczęścia nie dają. Niestety, ja tego przesłania nie odczułam. Wręcz przeciwnie, cały czas miałam wrażenie, że jedynym celem w życiu bohaterki (bez względu na czas i okoliczności) jest dobrobyt i to jej osobisty - mimo na deklarowane uczucia do dzieci i innych bliskich. Gdybym wcześniej znała zarys fabuły, pomyślałabym, że najmocniejszą stroną powieści są emocnie. Tymczasem właśnie emocji mi tu zabrakło. Stąd pewnie mój nienajlepszy osąd bohaterki. To, że jest -moim zdaniem- zimną suką, nie byłoby wcale takie złe. Sama znam kilka takich kobiet i niektóre z nich nawet lubię. Ale one są szczere w tej swojej wredności i nie udają, że są aniołami. Bohaterka tej książki niestety jest bardzo sztuczna. Nie, źle! To autorka tak ją nieprzekonywująco przedstawiła. Nie udało jej się wzbudzić we mnie zaufania do Igi (chociaż pozostali bohaterowie są -na moje oko- całkiem trafnie i prawdziwie scharakteryzowani). Iga opowiadając swoje najtragiczniejsze przeżycia, dokładnie opisuje swoje zachowania i myśli, targające nią uczucia- zwłaszcza cierpienie, a ja myślę sobie: "to tylko słowa- ja się na to nie nabiorę". Czuję chłód i już! Narracja prowadzona jest tutaj w pierwszej osobie. To zwierzenia głównej bohaterki - rodzaj jej pamiętnika. Fragmenty z terażniejszości przeplatają się ze wspomnieniami z dzieciństwa, dorastania i okresu wchodzenia w dorosłość. To akurat lubię. Lubię też taki gawędziarski, pełen sugestywnych szczegółów styl. Czasami jednak miałam wrażenie dość chaotycznego, przypadkowego przeskakiwania z płaszczyzny współczesnej na retrospektywną i odwrotnie. Czytałam jednak dalej, bo mimo wszystko wciągała mnie ta historia - no, ale ja ze względu na swój ciekawski, żeby nie rzec wścibski charakterek, lubię podglądać życie innych.
Z cała pewnością tym, co sprawiło, że książkę jednak czytałam z zainteresowaniem, były miejsca, w których toczy się akcja. Od pokoleń jestem poznanianką, a od wielu lat mieszkam w miejscu oddalonym "o rzut beretem" od rodzinnej wioski bohaterki. Wszystkie opisywane przez nią miejsca znam, jak własną kieszeń i sprawiało mi przyjemność takie rzeczywiste wizualizowanie sobie akcji. Zastanawiam się tylko, czy gdyby nie to, to nie oceniłabym książki znacznie niżej?

Książka opowiada o życiu kobiety w średnim wieku. O jej rozczarowaniach, pragnieniach, miłościach i zmaganiach zawodowych. Jest to historia rozkapryszonej, zapatrzonej w siebie egoistki. Dziwne, biorąc pod uwagę jej niełatwe dzieciństwo. Przesłaniem książki miała być stara jak świat dewiza, że pieniądze szczęścia nie dają. Niestety, ja tego przesłania nie odczułam. Wręcz...