Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Stasiuk w książce "Wschód" najpierw podróżuje samochodem po wschodniej stronie Polski. Najczęściej podróże odbywa bocznymi ulicami. W ty czasie powraca myślami do czasów swojego dzieciństwa. Również wspomina wojnę, ofiary obozów koncentracyjnych i czasy komunizmu.

Przez cały czas Stasiuk marzy o podróżny do Rosji, którą opisuje w swojej książce. Autor "Wschodu" czuje, że ma "dużo wspólnego" z tym krajem. Dzięki tej wyprawie może wniknąć w głąb siebie samego i po prostu poczuć te miejsca samym sobą. Niejednokrotnie przywodzą mu na myśl własne dzieciństwo (w nocy nasłuchuje dźwięków, słyszy i czuje na sobie wiatr, podziwia widoki, lubi obserwować prostych ludzi, w ciszy może odnaleźć siebie samego).
Warto dodać, że Stasiuk wcześniej odbył podróż na Manchatan (USA), ale podczas podróży na wschód postanowił, że nie wróci ponownie do USA.
Po odbyciu podróżny do Rosji Stasiuk jedzie do Chin, dla których już poświęcił trochę mniej miejsca w tej książce. W dzieciństwie autor czytał książki chińskich autorów.
Książkę "Wschód" Stasiuka gorąco polecam do przeczytania.

Stasiuk w książce "Wschód" najpierw podróżuje samochodem po wschodniej stronie Polski. Najczęściej podróże odbywa bocznymi ulicami. W ty czasie powraca myślami do czasów swojego dzieciństwa. Również wspomina wojnę, ofiary obozów koncentracyjnych i czasy komunizmu.

Przez cały czas Stasiuk marzy o podróżny do Rosji, którą opisuje w swojej książce. Autor "Wschodu" czuje, że...

Wspaniała książka, pełna wzruszeń.

Wspaniała książka, pełna wzruszeń.

Książkę "Nic zwyczajnego" M. Rusinka przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Autor opisuje życie Wisławy Szymborskiej od momentu otrzymania przez nią Nagrody Nobla (10 grudnia 1996 roku), aż do jej śmierci (2 lutego 2012 roku). W tym czasie Rusinek był jej - jak to określiła sama Szymborska- "Pierwszym Sekretarzem". Tuż po otrzymaniu Nobla Szymborska otrzymuje ogromną ilość listów, które dotyczą m.in.: zaproszeń na literackie festiwale, propozycji literackich, przyjęcia przez nią tytułu honoris causa. Poetka woli jednak pozostać w cieniu, męczy ją życie publiczne. Woli raczej zacisze swojego pokoju, gdzie w samotności może oddawać się pisaniu swoich wierszy. Autorka odbywa również podróże zagraniczne, gdy jej wiersze są przetłumaczane na inne języki (m.in. włoski, niemiecki, francuski).
Wisława Szymborska uwielbiała pisać limeryki, robiła wyklejanki, które przesyłała swoim znajomym. Warto dodać, że poza poezją autorka również interesowała się innymi dziedzinami nauki np. genetyką, fizyką, co uwidacznia się w jej twórczości.
Dodam, że uwielbiam wiersze Szymborskiej i lubię samą poetkę. Książkę warto przeczytać.

Książkę "Nic zwyczajnego" M. Rusinka przeczytałam z dużym zainteresowaniem. Autor opisuje życie Wisławy Szymborskiej od momentu otrzymania przez nią Nagrody Nobla (10 grudnia 1996 roku), aż do jej śmierci (2 lutego 2012 roku). W tym czasie Rusinek był jej - jak to określiła sama Szymborska- "Pierwszym Sekretarzem". Tuż po otrzymaniu Nobla Szymborska otrzymuje ogromną ilość...

Książka "Tańcząc z wrogiem" Paula Gaslera opowiada o życiu Rosy Reginy Glaser. Kobieta ta była holenderską żydówką. Rosa od małego uwielbiała tańczyć, śpiewać, grała na pianinie. Będąc dorosłą kobietą założyła szkołę tańca. chociaż w Holandii w okresie okupacji były wprowadzone m.in. zakazy wstępu dla Żydów do restauracji czy kin to bohaterka nie zważała na to i próbowała żyć i czerpać z życia jak najwięcej. Nie nosiła również Gwiazdy Dawida. Wkrótce kobieta trafiła do więzienia (doniósł na nią jej były mąż Leo, który prowadził szkołę tańca). Będąc w celi już wtedy zaczęła pisać swój pamiętnik. Po wyjściu z więzienia nie załamała się. Następnie ukrywała się z matką i ponownie tym razem doniósł na nią do władz niemieckich jej były kochanek. Została wywieziona wraz z matką do obozu. Tam szybko dostosowała się do panujących warunków, by przeżyć. Nawiązała romans z niemieckim oficerem i utrzymywała listowny kontakt ze światem zewnętrznym. Następnie trafiła do Auschwitz. Tutaj również udało się jej przeżyć dzięki występom tanecznym przed niemieckimi władzami. W tym okresie Niemcy zaczęli ponosić klęski wojenne na kilku frontach. Do bram obozu zbliżali się Rosjanie.
Rosie po trafieniu w ręce Szwedzkiego Międzynarodowego Czerwonego Krzyża postanowiła zostać do końca życia w Szwecji. W tym kraju poznała swojego męża. Bohaterka książki umarła w 2000 roku.
Książkę napisał jej kuzyn na podstawie zebranych listów ciotki, jej pamiętnika, zdjęć i wspomnień osób, z którymi utrzymywała bliskie kontakty do końca swojego życia.
Rosę Reginę Glaser PODZIWIAM za jej chart ducha, wiarę, optymizm, zamiłowanie do tańca. Książkę warto przeczytać.;)

Książka "Tańcząc z wrogiem" Paula Gaslera opowiada o życiu Rosy Reginy Glaser. Kobieta ta była holenderską żydówką. Rosa od małego uwielbiała tańczyć, śpiewać, grała na pianinie. Będąc dorosłą kobietą założyła szkołę tańca. chociaż w Holandii w okresie okupacji były wprowadzone m.in. zakazy wstępu dla Żydów do restauracji czy kin to bohaterka nie zważała na to i próbowała...

Przepiękna książka.

Przepiękna książka.

Książka mnie trochę rozczarowała.

Książka mnie trochę rozczarowała.

Książka "Elvis" opisuje najważniejsze wątki z życia prywatnego Elvisa Presleya. Autor krótko o nich wspomina. Są to głównie narodziny Presleyja,opis jego rodziny, przebieg służby wojskowej oraz nieudane małżeństwo piosenkarza i jego śmierć.Zaś najwięcej miejsca zostało poświęcone dla opisów albumów piosenek Elvisa oraz filmów, w których on występował.
Książka nie do końca zaspokoiła moją ciekawość wobec Elvisa Presleyja. Na pewno jeszcze inną książkę będę musiała przeczytać o tym piosenkarze. Książka "Elvis" będzie przydatna dla osób, które interesują się piosenkami Króla rock and rola.

Książka "Elvis" opisuje najważniejsze wątki z życia prywatnego Elvisa Presleya. Autor krótko o nich wspomina. Są to głównie narodziny Presleyja,opis jego rodziny, przebieg służby wojskowej oraz nieudane małżeństwo piosenkarza i jego śmierć.Zaś najwięcej miejsca zostało poświęcone dla opisów albumów piosenek Elvisa oraz filmów, w których on występował.
Książka nie do końca...

Nigdy wcześniej nie słyszałam o Irenie Sendlerowej. Dopiero po przeczytaniu tej książki dowiedziałam się czym tak naprawdę zajmowała się Pani Sendlerowa.
Bohaterka książki "Matka dzieci holocaustu" zaczynała swoją pracę w dziedzinie polityki społecznej, a w czasie wojny współpracowała z Żegotą. To dzięki powstaniu "siatki" między swoimi współpracownikami mogła w tak skuteczny sposób wyprowadzać głównie dzieci z getta i ukrywać je po aryjskiej stronie miasta. Po tylu latach Pani Sendlerowa z większością tych dzieci utrzymuje kontakt do dziś.
Książka przedstawia fakty z życia bohaterki w sposób zwięzły i rzeczowy. Zawiera ona dużo wspomnień innych osób, nie tylko samej Pani Sendlerowej.
Książka "Matka dzieci holocaustu" wywarła na mnie duże wrażenie. Polecam ją do czytania dla każdego kto nie słyszał nic o Irenie Sendlerowej. Dla mnie ta kobieta zasłużyła na szacunek i podziw. Żydzi odznaczyli ją medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata.

Nigdy wcześniej nie słyszałam o Irenie Sendlerowej. Dopiero po przeczytaniu tej książki dowiedziałam się czym tak naprawdę zajmowała się Pani Sendlerowa.
Bohaterka książki "Matka dzieci holocaustu" zaczynała swoją pracę w dziedzinie polityki społecznej, a w czasie wojny współpracowała z Żegotą. To dzięki powstaniu "siatki" między swoimi współpracownikami mogła w tak...

Wspaniała i przejmująca książka o Afganistanie i przyjaźni pomiędzy dwoma kobietami.

Wspaniała i przejmująca książka o Afganistanie i przyjaźni pomiędzy dwoma kobietami.

Rewelacyjna książka, pod koniec wzruszyła mnie do łez.;)Dawno nie czytałam tak pięknej książki i zarazem mądrej.

Rewelacyjna książka, pod koniec wzruszyła mnie do łez.;)Dawno nie czytałam tak pięknej książki i zarazem mądrej.

Książka inna niż wszystkie;) Zadziwiła mnie;)

Książka inna niż wszystkie;) Zadziwiła mnie;)

Tak naprawdę to książki nie skończyłam czytać. W ogóle nie potrafiłam się na niej skupić.

Tak naprawdę to książki nie skończyłam czytać. W ogóle nie potrafiłam się na niej skupić.

Książka "Przegrane życie Ewy Braun" wywarła na mnie duże wrażenie. Dzięki niej mogłam się dowiedzieć, iż Adolf Hitler posiadał u swojego boku kobietę, którą "chronił przed całym światem". Nie chciał on, by ktokolwiek, nawet jego najbliżsi współpracownicy dowiedzieli się, że Ewa jest jego kochanką, a traktował ją jako kolejną sekretarkę w swoim biurze.

Pisarka w książce starała się opisać jak najlepiej życie Ewy,poczynając od jej narodzin, poprzez dzieciństwo, pracę w zakładzie fotograficznym, poznanie Hitlera, stania się jego kochanką i do momentu odebrania sobie życia wraz z kochankiem. Szczególnie ostatnie chwile życia Ewy tuż przed śmiercią, są szczegółowo opisane, przywołane są nawet godziny i daty oraz opisy tego, w jakiej odległości od bunkru, znajdują się radzieccy żołnierze otaczający Berlin, w którym przebywała Ewa wraz ze świtą Hitlera.

Autorka również w książce stara się odpowiedzieć na pytanie: co się tak naprawdę wydarzyło, że siedemnastoletnia Ewa zakochała się w "takim potworze". Przytacza wypowiedzi osób, które były blisko związane z Ewą i Hitlerem, ich współpracowników. Ponadto ukazuje Angela Lambert "prawdziwą twarz" Ewy, gdyż często wszyscy utożsamiali ją jako osobę płytką, lubiącą tylko zabawę i przyjemności. Jednak za tą maską kryła się dobra, wrażliwa kobieta, która nie potrafiła uporać się z emocjami, jakie u niej powstały w wyniku lekceważącego traktowania ją przez Hitlera. Często kochanek przez kilka dni nie telefonował do niej i trzymał ją w ciągłej niepewności, co do swoich uczuć względem niej. W efekcie młoda dziewczyna bardzo to przeżywała, popadała w depresję i próbowała sobie odebrać życie. Tym bardziej, że Ewa nie mogła się podzielić swoimi wątpliwościami, nawet z najbliższymi jej osobami.

Dzięki tej książce mogłam bardziej wnikliwie zrozumieć postępowanie Ewy, ale jej nie usprawiedliwiam, gdyż nie mieści mi się w głowie, jak mogła pokochać Adolfa Hitlera. Nie ukrywajmy tego, iż każdy zdaje sobie sprawę, za co jest on odpowiedzialny. Na pewno nie wierzę, że Ewa nic nie wiedziała, o tym, co działo się w Nazistowskich Niemczech. Z drugiej strony jest mi jej po prostu żal, bo została umieszczona w "złotej klatce", w której nie zaznała wolności.

Książka "Przegrane życie Ewy Braun" wywarła na mnie duże wrażenie. Dzięki niej mogłam się dowiedzieć, iż Adolf Hitler posiadał u swojego boku kobietę, którą "chronił przed całym światem". Nie chciał on, by ktokolwiek, nawet jego najbliżsi współpracownicy dowiedzieli się, że Ewa jest jego kochanką, a traktował ją jako kolejną sekretarkę w swoim biurze.

Pisarka w książce...

Moja przygoda z "Dziennikami pisanymi w drodze" Richarda Paula Evansa rozpoczęła się od przeczytania drugiej części tej kolekcji - "Na rozstaju dróg". W bibliotece, gdy na półce zauważyłam książkę Evansa, bez zastanowienia sięgnęłam po nią i wypożyczyłam. Dopiero w trakcie czytania,dotarło do mnie, że jest to druga część wspomnianych dzienników.

Od samego początku powieść zainteresowała mnie. Przedstawia dalsze losy Alana Christoffersena, który kontynuując swoją pieszą wędrówkę do Key West na Florydzie, zostaje napadnięty przez gang i trafia do szpitala. Tam poznaje Angel i to on w pewnym momencie ratuje bohaterkę od popełnienia przez nią samobójstwa. Jednak po nabraniu pełni sił, Alan ponownie wyrusza w dalszą wędrówkę, by osiągnąć swój zamierzony cel.

Książka od samego początku zawiera dużo przemyśleń na temat cierpienia, również psychicznego, braku nadziei, załamania. Jednak daje nam przede wszystkim nadzieję na lepsze jutro. Człowiek jest w stanie pokonać wszelkie przeszkody, jakie napotka w swoim życiu, gdy będzie miał "wizję swojej przyszłości, bez której człowiek nie ma po co żyć". Dla Alana po stracie żony taką wizją stała się wędrówka do Key West. To dzięki niej bohater jest w stanie uporać się ze swoimi uczuciami i wspomnieniami. Może narodzić się od nowa.

Książka jest warta przeczytania. Daje nadzieje ludziom osamotnionym i skrzywdzonym przez los, bo: "w życiu każdego z nas bez wyjątku zdarzają się chwile, gdy musimy samotnie zmagać się z ciężkim losem, znosić ból i rozpacz [...] Są to najwspanialsze i najcenniejsze chwile, ponieważ dają szansę, by pokazać hart naszego ducha".

Moja przygoda z "Dziennikami pisanymi w drodze" Richarda Paula Evansa rozpoczęła się od przeczytania drugiej części tej kolekcji - "Na rozstaju dróg". W bibliotece, gdy na półce zauważyłam książkę Evansa, bez zastanowienia sięgnęłam po nią i wypożyczyłam. Dopiero w trakcie czytania,dotarło do mnie, że jest to druga część wspomnianych dzienników.

Od samego początku powieść...

Książka, w której główna bohaterka potrafi się śmiać sama z siebie z dużym poczuciem humoru.

Książka, w której główna bohaterka potrafi się śmiać sama z siebie z dużym poczuciem humoru.

Najbardziej spodobała mi się opowieść o nazwie "Marzycielka z Odetty". Jej historia miłości, potajemnie ukrywanej wzruszyła mnie. Podobnie czułam się po przeczytaniu "Bosej księżniczki". Uważam, iż ta książka jest warta przeczytania i zastanowienia się nad swoimi uczuciami względem osoby, którą kochamy lub która nam się podoba.

Najbardziej spodobała mi się opowieść o nazwie "Marzycielka z Odetty". Jej historia miłości, potajemnie ukrywanej wzruszyła mnie. Podobnie czułam się po przeczytaniu "Bosej księżniczki". Uważam, iż ta książka jest warta przeczytania i zastanowienia się nad swoimi uczuciami względem osoby, którą kochamy lub która nam się podoba.