Historie miłosne

Zbiór opowiadań, które łączy motyw miłości w różnych jej odsłonach. Czytałam go po raz kolejny i nadal nie zrobił na mnie zbyt dużego wrażenia. Każda z historii jest dość przeciętna. Autor raczej nie jest w stanie niczym mnie do siebie przekonać.

Zbiór opowiadań, które łączy motyw miłości w różnych jej odsłonach. Czytałam go po raz kolejny i nadal nie zrobił na mnie zbyt dużego wrażenia. Każda z historii jest dość przeciętna. Autor raczej nie jest w stanie niczym mnie do siebie przekonać.

Pokaż mimo to

Nie umiem na dzień dzisiejszy powiedzieć, o czym była, ale pamiętam, że Schmitt zrobił na mnie ogromne wrażenie i pochłonęłam ją ciurkiem na wdechu.

Nie umiem na dzień dzisiejszy powiedzieć, o czym była, ale pamiętam, że Schmitt zrobił na mnie ogromne wrażenie i pochłonęłam ją ciurkiem na wdechu.

Pokaż mimo to

Słabiutkie. Egzaltowane i w złym guście. No i ten język, który "wprawił mnie w zakłopotanie".

Słabiutkie. Egzaltowane i w złym guście. No i ten język, który "wprawił mnie w zakłopotanie".

Pokaż mimo to

Każda z siedmiu historii była inna, jednak to miłość była elementem wiążącym. Niektóre opowiadania podobały mi się mniej, inne z kolei spowodowały u mnie powód do rozmyśleń. Przyjemna pozycja.

Każda z siedmiu historii była inna, jednak to miłość była elementem wiążącym. Niektóre opowiadania podobały mi się mniej, inne z kolei spowodowały u mnie powód do rozmyśleń. Przyjemna pozycja.

Pokaż mimo to

Czytałam po raz kolejny i ponownie się zachwycam. No cóż, dla mnie autor jest mistrzem opowieści, nie ma sobie równych. Polecam każdemu książkoholikowi 👌📚😍💕

Czytałam po raz kolejny i ponownie się zachwycam. No cóż, dla mnie autor jest mistrzem opowieści, nie ma sobie równych. Polecam każdemu książkoholikowi 👌📚😍💕

Pokaż mimo to

Siedem krótkich historii, przez które przewijają się różne emocje, ale ja najczęściej czułam rozczarowanie. Rozczarowanie ogólnym poziomem tej książki. Nie jest ona zła, nie jest też całkiem dobra. Można przeczytać, ale to wszystko.

Siedem krótkich historii, przez które przewijają się różne emocje, ale ja najczęściej czułam rozczarowanie. Rozczarowanie ogólnym poziomem tej książki. Nie jest ona zła, nie jest też całkiem dobra. Można przeczytać, ale to wszystko.

Pokaż mimo to

Opowiadania Schmitta mają w sobie pewną dawkę nietuzinkowości i magii. Choć jak to bywa w przypadku zbiorów - jedne z historii są lepsze od innych, bardziej zapadają w pamięć, celniej trafiają we wrażliwość poszczególnych czytelników.

Opowiadania Schmitta mają w sobie pewną dawkę nietuzinkowości i magii. Choć jak to bywa w przypadku zbiorów - jedne z historii są lepsze od innych, bardziej zapadają w pamięć, celniej trafiają we wrażliwość poszczególnych czytelników.

Pokaż mimo to

To moja pierwsza książka E.-E. Schmitta i jestem zdecydowana sięgnąć po kolejne jego książki.
Spodobały mi się te opowiadania dosyć proste w formie, aczkolwiek treściwe w przesłania.
Miłość jest pokazana jako uczucie pierwotne, wyzwalające inne uczucia zarówno te szlachetne, budujące, jak i te negatywne, niszczące.

Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie pt. "Piękny deszczowy dzień".

W połowie książki byłam przekonana, że ocenię ją wysoko, lecz ostatni utwór "Tektonika uczuć" mnie rozczarował. Nie formą, lecz treścią. Dlatego obniżyłam ocenę.
Na tyle wzburzyły mnie te podchody w rozmowach bohaterów, ich obłuda itp. (nie będę więcej pisać by nie zdradzić za dużo), że byłam gotowa zaprzestać dalszego czytania. Po namyśle postanowiłam doczytać do końca z nadzieją, że może jednak rozwój wypadków mnie pozytywnie zaskoczy.
Czy tak się stało?
Jeśli ktoś jest ciekawy to zachęcam do sięgnięcia po tę książkę.

To moja pierwsza książka E.-E. Schmitta i jestem zdecydowana sięgnąć po kolejne jego książki.
Spodobały mi się te opowiadania dosyć proste w formie, aczkolwiek treściwe w przesłania.
Miłość jest pokazana jako uczucie pierwotne, wyzwalające inne uczucia zarówno te szlachetne, budujące, jak i te negatywne, niszczące.

Największe wrażenie zrobiło na mnie opowiadanie pt....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Stylistycznie i językowo super, czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Niestety, fabularnie względem każdego opowiadania ma się wrażenie, że to już było, gdzieś to już czytałem. Książce brakuje świeżości, jakiegoś naprawde nowego pomysłu.

Stylistycznie i językowo super, czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Niestety, fabularnie względem każdego opowiadania ma się wrażenie, że to już było, gdzieś to już czytałem. Książce brakuje świeżości, jakiegoś naprawde nowego pomysłu.

Pokaż mimo to

Czytało mi się lekko. Opowiadania zaciekawiały mnie, ale za każdym razem rozczarowywały. Momentami są urokliwe ale w sumie jakieś takie niedopracowane. Po co Pan Schmitt tak pędzi z narracją? Wydaje mi się, że tak wiele gubi po drodze. Nie pozwala mi się rozejrzeć, poczuć. Momentami przypomina mi to bardziej relację niż opowiadanie. Nie mam nic przeciwko krótkiej formie ale ta zakrawa na "streszczenie". Najbardziej jednak mi nie leżą zakończenia Pana Schmitta… jakieś takie zbyt oczywiste, z grubsza ciosane, trochę jakby je opowiadał Tatuś z bajki „Krudowie”: „…była młoda i piękna, i spotkała pięknego księcia, i wtedy w nim się zakochała, i zaczął się ich piękny romans …i …umarła!”

Schmitt nie jest jednak dla mnie. Nie kupuję tych jego historii. Miałem wrażenie że w opowiadaniu "Odette Jakkażda" Schmitt napisał o sobie i że też czuje, że jego pisarstwo jest jednak dla mało wymagającego czytelnika.

Czytało mi się lekko. Opowiadania zaciekawiały mnie, ale za każdym razem rozczarowywały. Momentami są urokliwe ale w sumie jakieś takie niedopracowane. Po co Pan Schmitt tak pędzi z narracją? Wydaje mi się, że tak wiele gubi po drodze. Nie pozwala mi się rozejrzeć, poczuć. Momentami przypomina mi to bardziej relację niż opowiadanie. Nie mam nic przeciwko krótkiej formie ale...

więcej

mniej

Pokaż mimo to