Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Historia poruszająca, wręcz niewiarygodna. Ciężko było mi przyjąć do wiadomości fakt, że zdarzyła się naprawdę. Czytając, czułam się jakbym sama przebywała w ciasnej piwnicy - bez bliskich, bez rzeczy osobistych, bez choćby jednego promyka słońca. Aż ciarki po plecach przechodzą. Co zatem musiała czuć 10-letnia dziewczynka, która była przetrzymywana w takich warunkach siłą. Jak to wpłynęło na jej psychikę? Jak teraz radzi sobie w codziennych obowiązkach po 8 latach od czasu ucieczki? Te pytania zadawałam sobie za każdym razem, kiedy zasiadałam do czytania kolejnego rozdziału drastycznych wspomnień kobiety, która przeżyła tak wiele w najważniejszym czasie życia każdego z nas. Czas, który przeznaczony jest na edukację, rozwój, ale i zabawę, Natascha zmuszona była spędzić z człowiekiem, który nie dość, że ją uwięził i wmawiał, że nie ma już nikogo prócz jego, to jeszcze głodził, molestował i bił. Zrobił z niej swoją niewolnicę, kogoś kim może sterować, kogoś kto był mu całkowicie uległy. Książkę powinien przeczytać każdy, bez wyjątku. Często postrzegamy nasze życie jako złe, nieudane. Niektórzy z nas poddają się, odbierając sobie ten najważniejszy dar. Dla nich to najłatwiejsza droga. Pomyślmy jednak o małej dziewczynce, która zmuszona była przebywać w niewyobrażalnych warunkach przez tyle lat, a jednak znalazła w sobie siłę i postanowiła próbować żyć normalnie mimo wszystko. Takich ludzi powinniśmy naśladować, znajdować w sobie promyk nadziei, nawet jeśli myślimy, że to już koniec.

Historia poruszająca, wręcz niewiarygodna. Ciężko było mi przyjąć do wiadomości fakt, że zdarzyła się naprawdę. Czytając, czułam się jakbym sama przebywała w ciasnej piwnicy - bez bliskich, bez rzeczy osobistych, bez choćby jednego promyka słońca. Aż ciarki po plecach przechodzą. Co zatem musiała czuć 10-letnia dziewczynka, która była przetrzymywana w takich warunkach siłą....

"Tak, obstaję przy swoim: Chcę umrzeć, gdyż mam już dość tego zasranego życia, które znoszę od czasu wypadku. To nie jest życie, to nie jest moje życie. (...) Od tamtego dnia nie żyję, zmuszają mnie do życia, na siłę utrzymują mnie przy życiu. Nie wiem, dlaczego ani po co. Wszystko co wiem, to to, że jestem żywym trupem, że nie życzyłbym sobie takiej pseudośmierci i tego wszystkiego, co znoszę od nieomal trzech lat."

"Tak, obstaję przy swoim: Chcę umrzeć, gdyż mam już dość tego zasranego życia, które znoszę od czasu wypadku. To nie jest życie, to nie jest moje życie. (...) Od tamtego dnia nie żyję, zmuszają mnie do życia, na siłę utrzymują mnie przy życiu. Nie wiem, dlaczego ani po co. Wszystko co wiem, to to, że jestem żywym trupem, że nie życzyłbym sobie takiej pseudośmierci i tego...

"Nie prosiłem, żeby mnie ratować"

"Nie prosiłem, żeby mnie ratować"

Muszę przyznać, że "Dziennik samobójców" zbił mnie z tropu.Wypożyczając tą książkę, spodziewałam się raczej poruszającej historii 4 przyjaciół chcących wspólnie popełnić samobójstwo. Jednak książkę prawie w całości wypełniał opis życia Koksa, jednego z bohaterów. Przyznaję, rozczarowałam się, ale autor nadrobił poczuciem humoru, który został znakomicie przelany na papier.

Muszę przyznać, że "Dziennik samobójców" zbił mnie z tropu.Wypożyczając tą książkę, spodziewałam się raczej poruszającej historii 4 przyjaciół chcących wspólnie popełnić samobójstwo. Jednak książkę prawie w całości wypełniał opis życia Koksa, jednego z bohaterów. Przyznaję, rozczarowałam się, ale autor nadrobił poczuciem humoru, który został znakomicie przelany na papier.