Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak tylko się dowiedziałem, że wyszło coś o Iredyńskim, to pobiegłem do Matrasu na Centralnym i dorwałem ostatni egzemplarz. I chyba niepotrzebnie biegłem, wystarczyło się po prostu przejść.

Książka słabo napisana, trochę anegdot, których nie znałem, ale prawie wszystkie znajdziemy w internecie. Autorka (wybaczcie, feministki, po prostu widać, że zostało to napisane przez kobietę) leci kliszami i nie próbuje analizować osobowości Iredyńskiego. Dowiadujemy się, że to był zły chłopiec, ale - w gruncie rzeczy - wrażliwy i zagubiony. Czyli sztampa.

Aha, mam wrażenie, że autorka pisze o PRLu, nie pisarzu. Oczywiste, że nie da się oderwać pisarza politycznie niepoprawnego od takich czasów, ale to jest BIOGRAFIA i należałoby się skupić na samej postaci, nie tylko realiach.

W przeciwieństwie do Hłaski, który przeżywa piątą młodość, Iredyński został zapomniany przez polską scenę czytelniczą i fajnie, że ktoś go przypomniał. Tyle tylko, że Grę W butelkę potraktuję raczej jako ciekawostkę, nie pełnoprawną biografię.

Cześć.

Jak tylko się dowiedziałem, że wyszło coś o Iredyńskim, to pobiegłem do Matrasu na Centralnym i dorwałem ostatni egzemplarz. I chyba niepotrzebnie biegłem, wystarczyło się po prostu przejść.

Książka słabo napisana, trochę anegdot, których nie znałem, ale prawie wszystkie znajdziemy w internecie. Autorka (wybaczcie, feministki, po prostu widać, że zostało to napisane przez...

Poezja Berrymana robi wrażenie, bo nie stara się robić wrażenia. Na imprezie, gdzie każdy jest głośny, kolorowo ubrany, jego poezja spokojnie stoi pod ścianą, obserwuje i popija piwko.

Przypomina nieco pisanie Bukowskiego- z tymże jest bardziej liryczna, wyciszona. Bukowski trąbił, że nienawidzi świata i twojej matki, ale nigdy nie odebrałby sobie życia. Berryman nie silił się na kontrowersję, nie narzekał, a mógł: lubił alkohol mniej więcej tak samo jak Bukowski, ale miał za sobą 3 nieudane małżeństwa i żył z fatum ojca-samobójcy. W końcu postanowił nie żyć, iść w ślady staruszka i palnął sobie w łeb. A właściwie skoczył z mostu do zamarzniętej rzeki Missisipi.

Berrryman wychodzi na przekór współczesnej poezji, bo da się go czytać bez sięgania po 15 słowników różnego rodzaju. Jest lekiem na postmodernistyczne wydmuszki, brak treści i łamanie języka dla samego łamania języka. Czytasz i myślisz - z tym człowiekiem mógłbym się napić.

Próbka twórczości:



Nocne zwyczaje Henry' ego w jego kobietach budziły grozę.
Po pierwsze jak się okazuje chrapał leżąc na wznak.
A potem wiercił się i miotał,
zmieniając pozycję jak cała flota w akcji. Potem, bezlitośnie,
co jakąś godzinę się budził- nie mogły nadążyć
za ruchliwym Henrym, co przepadał

o 3 nad ranem, po nowe tabletki albo papierosa,
czytał dawne listy, pisał nowe, gryzmolił
pozbawione umiaru Piosenki;
po czym znów do łóżka, na starą melodię, albo się sposobił
do wykrztuśnego kaszlu, już bez żadnych sprzeczek
a to jest jak śmierć. Zło które im wyrządzał

one gromadziły w sobie, potem przebaczały, tajemnicze, słodkie;
przyznacie jednak, że tak się nie da żyć
a nawet przeżyć.
Nie wspomnę już o snach i nie powtórzę
jak drżał i oblewał się potem- coś tu musi puścić:
o piątej na nogach już na dobre.

Poezja Berrymana robi wrażenie, bo nie stara się robić wrażenia. Na imprezie, gdzie każdy jest głośny, kolorowo ubrany, jego poezja spokojnie stoi pod ścianą, obserwuje i popija piwko.

Przypomina nieco pisanie Bukowskiego- z tymże jest bardziej liryczna, wyciszona. Bukowski trąbił, że nienawidzi świata i twojej matki, ale nigdy nie odebrałby sobie życia. Berryman nie...

Ginsberg pisał listy przez całe życie. Z pozoru banalny fakt, ale nie, bo Ginsberg w swoim życiu przeżył więcej niż ja, ty i twój ulubiony pisarz razem wzięci.

To skarbnica beat generation, na podstawie której można by napisać 40 książek, 20 scenariuszy i wpaść przykładowo na pomysł wyrzeźbienia torsu Neal'a Cassady'ego w styropianie. Dobrze jest widzieć beatników od ludzkiej strony; media określały ich niemal jako literacką sektę, a to po prostu paru kumpli, których łączyła literatura, cygański tryb życia, kilka ekscesów, 4 tysiące romansów i alkohol wymieszany z narkotykami. Też tego chcesz, Kowalski.

Ginsberg w ogólnej opinii jest duchowym guru, zamkniętym w sobie psycholem, ale obraz jaki wyłania się z listów jest nieco inny: Ginsberg to równy gość, dosyć twardo stąpający po ziemi- lubi za to użyć życia i wie jak to robić. I co najcenniejsze: w tej codzienności, Ginsberg potrafi znaleźć jakąś cząstkę mistycyzmu.

A teraz do czytania.

Ginsberg pisał listy przez całe życie. Z pozoru banalny fakt, ale nie, bo Ginsberg w swoim życiu przeżył więcej niż ja, ty i twój ulubiony pisarz razem wzięci.

To skarbnica beat generation, na podstawie której można by napisać 40 książek, 20 scenariuszy i wpaść przykładowo na pomysł wyrzeźbienia torsu Neal'a Cassady'ego w styropianie. Dobrze jest widzieć beatników od...