Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ani to reportaż ani to biografia. Ponadto Autor myli miejscowości. W powieści "Ziemia w jarzmie" Wasilewska nie opisuje Mężenina nad Bugiem lecz pobliski Rusków i nie wymyśla wydarzeń lecz beletryzuje fakty, jakie miały miejsce w Ruskowie. Natomiast pobyt Wasilewskiej w Mężeninie nie był zwykłym wakacyjnym wyjazdem. Stworzyła tam ochronkę dla dzieci i jest przez tamtejszych mieszkańców dobrze pamiętana. Przez trzy lata przyjeżdżała do chłopskiej chaty, która do dzisiaj istnieje i należy do córki ówczesnych właścicieli. Autor skupia się na działalności politycznej młodej Wasilewskiej i pomija wiele interesujących faktów z jej życia prywatnego i społecznego zaangażowania. Powiela wiele stereotypów i plotek. Nie polecam.

Ani to reportaż ani to biografia. Ponadto Autor myli miejscowości. W powieści "Ziemia w jarzmie" Wasilewska nie opisuje Mężenina nad Bugiem lecz pobliski Rusków i nie wymyśla wydarzeń lecz beletryzuje fakty, jakie miały miejsce w Ruskowie. Natomiast pobyt Wasilewskiej w Mężeninie nie był zwykłym wakacyjnym wyjazdem. Stworzyła tam ochronkę dla dzieci i jest przez tamtejszych...

To chyba najlepsza biografia dla tych, którzy chcą się wczuć w dylematy Albańczyków przeżywających upadek reżimu Envera Hoxhy. Fascynacje i obawy mieszkańców Kraju Orłów, tajemnice skrywane przez dorosłych i wolność sprowadzona do możliwości wybrania drogi do szkoły, widziane są oczami dziewczynki wierzącej w miłość wujka Envera.

To chyba najlepsza biografia dla tych, którzy chcą się wczuć w dylematy Albańczyków przeżywających upadek reżimu Envera Hoxhy. Fascynacje i obawy mieszkańców Kraju Orłów, tajemnice skrywane przez dorosłych i wolność sprowadzona do możliwości wybrania drogi do szkoły, widziane są oczami dziewczynki wierzącej w miłość wujka Envera.

Tę biografię czyta się z dużą przyjemnością, jeśli wcześniej poznało się powieści Emila Zoli (przyjaciela Cezanne’a), a w szczególności powieść „Dzieło”. Jej główny bohater Klaudiusz Lantier to Paul Cezanne, obraz żałosnego malarza ponoszącego klęskę za klęską, wykolejeńca i pajaca. Lekturę książki tak bardzo Cezanne przeżywa, że kończy długoletnią przyjaźń z Zolą. Henri Perruchot, biograf wielu malarzy, którego książki tłumaczone były na język polski za czasów PRLu, to mistrz łączenia faktów w żywą akcję. Książki Perruchota nie pozostawiają wątpliwości, że poznawanie życia artystów było jego pasją.

Tę biografię czyta się z dużą przyjemnością, jeśli wcześniej poznało się powieści Emila Zoli (przyjaciela Cezanne’a), a w szczególności powieść „Dzieło”. Jej główny bohater Klaudiusz Lantier to Paul Cezanne, obraz żałosnego malarza ponoszącego klęskę za klęską, wykolejeńca i pajaca. Lekturę książki tak bardzo Cezanne przeżywa, że kończy długoletnią przyjaźń z Zolą. Henri...

Książka jest hołdem złożonym geniuszowi Dantego, laudacją, która wydaje się zbyt emocjonalna, przesadzona. Nie jest jednak kiczem ani bluźnierstwem, choć autor umiejscawia go gdzieś pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Dante to mistrz słowa, który nienawidził abstrakcji i czczego gadania. Sam tworzył słowa, jak niegdyś malarze sami wyrabiali farby. Budował z nich żywe obrazy, komponował muzykę, produkował zapachy i dźwięki, pokazywał emocje i uczucia, tworzył światy. Coś w tym jest — powie każdy, kto czytał "Boską komedię" i nie jest, jak pisze Papini "miernotą intelektualną". Najlepszy rozdział tej dziwnej biografii nosi tytuł "Potęga ekspresji", a puentą ostatniego rozdziału jest pytanie: Gdzie znajduje się teraz Dante, w której części swojego wymyślonego świata, w czyśćcu, czy może jest już jedną z kropelek w rzece "od jasności błyszczącej"?

Książka jest hołdem złożonym geniuszowi Dantego, laudacją, która wydaje się zbyt emocjonalna, przesadzona. Nie jest jednak kiczem ani bluźnierstwem, choć autor umiejscawia go gdzieś pomiędzy Bogiem a człowiekiem. Dante to mistrz słowa, który nienawidził abstrakcji i czczego gadania. Sam tworzył słowa, jak niegdyś malarze sami wyrabiali farby. Budował z nich żywe obrazy,...

Podczas uroczystości Przemienienia Pańskiego, w roku 1970, głosił w katedrze homilię wzywając rządzących krajem do solidarności z ubogimi. Zachęcał mieszkańców najbogatszej dzielnicy do przemiany serc, do stania się godnymi mieszkańcami świętej ziemi noszącej imię Zbawiciela (El Salvador). Tu każdy powinien przemienić się w Chrystusa. Natomiast zajmujący pierwsze miejsca w kościelnych ławkach mieli krew na rękach. Na Mszy św., której przewodniczył Arcybiskup San Salwadoru, obecny był prezydent kraju, wiceprezydent, generał sił zbrojnych i wielu kościelnych hierarchów. Nie w smak była im krytyka elit i upominanie się księdza o niesprawiedliwie traktowanych. „Kto stanowi suwerenny lud? – pytał retorycznie. Zdecydowana większość, czy nieliczna mniejszość? Która z tych grup spychana jest w rzeczywistości na margines tego narodu?”. Po takich słowach mógł się pożegnać z przepowiadaną mu funkcję rektora seminarium. Siedem lat później rządząca krajem prawica pozbyła się go. Dosłownie!
Więcej na stronie: https://deon.pl/kosciol/kosciol-nie-ma-wrogow-meczennicy-ewangelii-wyzwolenia,1824119

Podczas uroczystości Przemienienia Pańskiego, w roku 1970, głosił w katedrze homilię wzywając rządzących krajem do solidarności z ubogimi. Zachęcał mieszkańców najbogatszej dzielnicy do przemiany serc, do stania się godnymi mieszkańcami świętej ziemi noszącej imię Zbawiciela (El Salvador). Tu każdy powinien przemienić się w Chrystusa. Natomiast zajmujący pierwsze miejsca w...