Wyobraźcie sobie, że możecie mieć robota, który nie tylko przypominałby z wyglądu słynną postać z przeszłości- Freuda, Roosevelta, van Gogha, ale i zachowywałby się jak ona.A może chcecie " wychować" geniusza, celebrytę? Pomysł taki, przywodzący na myśl serial "Black Mirror" pojawia się w jednym z opowiadań Oates. Zamożne, bezdzietne małżeństwo kupuje sobie fantoma Emily Dickinson, po czym okazuje się, że każde z małżonków spodziewało się po robocie czegoś innego. Bohaterami pozostałych czterech opowiadań są E.A. Poe, Mark Twain, Henry James i Hemingway. Autorka tworzy fikcję literacką, bazując na twórczości i okruchach biografii pisarzy. Możemy "podejrzeć", jak wyglądały ich ostatnie dni. Tym, co łączy bohaterów jest tęsknota za relacją- utraconą lub upragnioną. A ta tęsknota popycha czasem bohaterów do nieracjonalnych zachowań.

Wyobraźcie sobie, że możecie mieć robota, który nie tylko przypominałby z wyglądu słynną postać z przeszłości- Freuda, Roosevelta, van Gogha, ale i zachowywałby się jak ona.A może chcecie " wychować" geniusza, celebrytę? Pomysł taki, przywodzący na myśl serial "Black Mirror" pojawia się w jednym z opowiadań Oates. Zamożne, bezdzietne małżeństwo kupuje sobie fantoma Emily...

Niepozorna książeczka za 7,99 zł skusiła mnie obietnicą poznania ostatnich chwil życia słynnych pisarzy. Owszem, doczytałam, że fikcja miesza się z faktami, lecz zdecydowanie muszę powiedzieć - faktem na pewno jest to, że bohaterowie opowiadań żyli, pisali i umarli.
A reszta może się nie podobać.

Opowieść o Poem może budzić wstręt zamiast współczucia.
Opowieść o Dickinson może wywołać zamiast wzruszenia wzruszenie ramion.
Opowieść o Clemensie - Twainie może zniesmaczyć, a nie zmusić do refleksji.
Historię Jamesa można wziąć za próbę wyjścia z szafy, a nie odruchy budzącego się sumienia.
W końcu ostatnie chwile Hemingwaya można uznać za oczywista konsekwencję trybu życia.


Nie da się jednak ukryć - J. C. Oates potrafi wykreować niejeden mikrokosmos.
Nie każdy z nich musi się podobać - mnie akurat najbardziej wciągnęła opowieść o Henrym Jamesie, a odrzuciła historia Poego.

PS
Czytając, zastanawiałam się nad wydaniem tej książki. W kilku miejscach szwankuje interpunkcja (coś też nie tak z ortografią by się znalazło) i justowanie tekstu, pojawiają się znaki &. Nie wiem jednak do końca, czy to przypadek czy też dodatkowy element budujący portret psychologiczny bohaterów.

Niepozorna książeczka za 7,99 zł skusiła mnie obietnicą poznania ostatnich chwil życia słynnych pisarzy. Owszem, doczytałam, że fikcja miesza się z faktami, lecz zdecydowanie muszę powiedzieć - faktem na pewno jest to, że bohaterowie opowiadań żyli, pisali i umarli.
A reszta może się nie podobać.

Opowieść o Poem może budzić wstręt zamiast współczucia.
Opowieść o...

Oates (ur.1938) zajmowała się pisaniem horrorów, thrillerów i książek dla dzieci. Zdarzyło jej się też napisać opowieść niby biograficzną o Marilyn Monroe pt "Blondynka". I tego rodzaju twórczości winna się trzymać.
Niestety, miażdżyca powoduje, że w wieku 70 lat ludzie często zachowują się, nazwijmy to delikatnie - dziwnie. Wiem to z autopsji, bo mam 73-i. Gdy Oates osiągnęła ten wiek w 2008 roku, wydała omawianą książkę, zapominając o słynnej maksymie:
"de mortuis nil nisi bonum" (a. bene) - o umarłych nic, jeśli nie - dobrze
Stylistycznie powiedzielibyśmy: o umarłych nic, chyba, że dobrze. Znamy też inny zapis:
"de mortuis aut bene aut nihil" - o zmarłych albo dobrze, albo nic (nie mówić)
Dziwię się, że spadkobiercy nie zniszczyli jej pozwami sądowymi.
POMYSŁ JEST CHORY, tym bardziej, że np Poe zmarł w cudzych szmatach, prawdopodobnie z przyczyn alkoholowych, a do samobójczej śmierci Hemingwaya (agenta KGB - Argo),podobno, przyczynił się wywiad sowiecki.
W ogóle, opis ostatnich dni kogokolwiek jest kontrowersyjny, a już stwarzanie fikcji literackiej na ten temat, która z czasem będzie mylona z faktami, to nieprzyzwoitość i robienie z czytelnika wała.
Nazwiskami nieszczęsnych bohaterów jej fikcji (Poe, Dickinson, Twain, James i Hemingway) zwabia się czytelników, ale uczciwe to nie jest. Stanowczo odradzam, bo po co mieszać własne skromne wiadomości z niedorzeczną fikcją.

Oates (ur.1938) zajmowała się pisaniem horrorów, thrillerów i książek dla dzieci. Zdarzyło jej się też napisać opowieść niby biograficzną o Marilyn Monroe pt "Blondynka". I tego rodzaju twórczości winna się trzymać.
Niestety, miażdżyca powoduje, że w wieku 70 lat ludzie często zachowują się, nazwijmy to delikatnie - dziwnie. Wiem ...

Opowiadania J.C. Oates nie są może tak dobre jak powieści, ale są niczym preludium do „Blondynki” czy „Wodospadu” Nie wszystkie mi się podobały.
Nie mogłem strawić pierwszego o E.A. Poe.
Historia o amerykańskiej poetce Dickinson - taka sobie, rzecz, która dzieje się w przyszłości nie przemówiła do mnie.
Ostatnie trzy opowieści są już zupełnie inne. Opowiadają o starości, braku, oraz pragnieniu miłości, chorobie. Każda z nowel jest smutna i poruszająca, każąca zastanowić się nad własną starością. Bohaterowie mimo uznania w świecie są w swych ostatnich chwilach osamotnieni i zapomniani przez wielbicieli.

Opowiadania J.C. Oates nie są może tak dobre jak powieści, ale są niczym preludium do „Blondynki” czy „Wodospadu” Nie wszystkie mi się podobały.
Nie mogłem strawić pierwszego o E.A. Poe.
Historia o amerykańskiej poetce Dickinson - taka sobie, rzecz, która dzieje się w przyszłości nie przemówiła do mnie.
Ostatnie trzy opowieści są już zupełnie inne. Opowiadają o starości,...

Nie udało mi się przebrnąć przez tą niepozorną książkę. Wymyślone przez autorkę ostatnie chwile Jamesa, Hemingwaya, Poe'go, Twaina i Dickinson zupełnie do mnie nie trafiły. Nie udało się nawet dociągnąc lektury do połowy.

Nie udało mi się przebrnąć przez tą niepozorną książkę. Wymyślone przez autorkę ostatnie chwile Jamesa, Hemingwaya, Poe'go, Twaina i Dickinson zupełnie do mnie nie trafiły. Nie udało się nawet dociągnąc lektury do połowy.

Świetne opowiadanie o Emily Dickinson. Reszta do szybkiego i nieuważnego przetrawienia.

Świetne opowiadanie o Emily Dickinson. Reszta do szybkiego i nieuważnego przetrawienia.

Podobało mi się tylko opowiadanie o Emily Dickinson. Resztę można sobie darować.

Podobało mi się tylko opowiadanie o Emily Dickinson. Resztę można sobie darować.