Pilipiuk to nie tylko kreator światów i zapadających w pamięć bohaterów. To również delikwent propagujący pewne określone cechy charakteru u swych postaci. A także ukazujący nieco wyidealizowaną wersję rzeczywistości. Tworzy to mieszankę, w której dobro jest nagradzane, a hitlerowcy karani. Najczęściej przez emanację paranormalnego odwiecznego zła. No ale sobie na to zasłużyli, więc nikt po nich płakać nie będzie.

Pilipiuk dobroć swych bohaterów ukazuje w pewien schematyczny sposób. Poprzez zaradność, pragmatyzm, wiedzę, cierpliwość, szacunek i życzliwość. Tym samym – świadomie lub nie – autor ukazuje pewną ponadczasową i uniwersalną prawdę o nas samych. To nie najsilniejsi przetrwają, tylko najżyczliwsi.

„Zło ze wschodu” to kolejny już tom opowiadań niesamowitych spod pióra Wielkiego Grafomana. Tym razem dostajemy pięć tekstów o różnej długości: „Gladiator”, „Antykwariat”, „Pokusa uśmiechu”, „Walizka” i „Zło ze wschodu”. W trzech z nich głównym bohaterem jest Robert Storm, a w jednym Paweł Skórzewski. Znowu przychodzi nam się zmierzyć ze zjawiskami, które się nie tylko poetom, ale i fizjologom nie śniły. Dzięki temu raz jeszcze mamy okazję zagłębić się w odjechaną wyobraźnię autora.

Pilipiuk serwuje nam historie o podróżnikach w czasie, miejscach oferujących drogę do innych światów, zakazanych zabiegach, zaklętych przedmiotach i ukraińskich legendach. Zapewne i tym razem pewne opowiadania mniej lub bardziej przypadną czytelnikom do gustu, ale naprawdę doceniam starania autora, aby zaproponować coś nowego i ciekawego. Zwłaszcza że jest to już trzynasty tom zjawisk niesamowitych.

Już pierwsza opowieść pokazuje (po raz kolejny) nowe fascynacje autora. Nie tak dawno temu Pilipiuk zabrał nas do Wenecji, a teraz ruszyliśmy z nim do Rawenny. I to jest pewien niespodziewany aspekt, który zaczynam coraz bardziej doceniać. Uwielbiam podróżować, a nie ma nic lepszego niż wskazówki od kogoś, kto zwiedził dane miejsce. W sumie pewności nie mam, ale Pilipiuk właśnie tam się wybrał, a polecajki danych miejsc trafiły już na moją listę, więc mam nadzieję, że i ja się kiedyś tam wybiorę.

Przyczepić się można (jak zwykle) do jednej kwestii – Wielki Grafoman niekoniecznie potrafi pisać o kobietach. Po raz kolejny z niemałym zażenowaniem czytałem o postaciach żeńskich. Nie wiem, czy ktoś mu doradza w tym aspekcie, ale efekt finalny wypada nienaturalnie i sztucznie. Wpływa to na całość, gdyż jedyne, na co czekałem, to dalszy ciąg opowiadania. Rozumiem, że dla faceta płeć żeńska jest dosyć istotna, ale oczekiwałbym trochę więcej dobrego smaku podczas pisania o pragnieniu znalezienia sobie żony i spłodzenia licznego potomstwa.

Pilipiuk wciąż jest ten sam. Doceniam walory odmóżdżające, chociaż wciąż wiele aspektów mi przeszkadza. Ostatni Wędrowycz był bardzo kiepski, ale „Przetaina” dała nadzieję na lepsze jutro. Jaka przyszłość nas czeka? Trudno powiedzieć. Cieszy mnie jednak, że opowiadania niesamowite wciąż pozytywnie oddziałują na moją steraną wyobraźnię.

Michał Wnuk