Skandalizująca, wielokrotnie cenzurowana i powszechnie krytykowana przez żarliwych obrońców wiary katolickiej „Zakonnica” Denisa Diderota w pełni zasłużyła na każde z powyższych określeń, które zamiast odstraszać, jeszcze bardziej zachęca do lektury wspomnianej powieści. Zacznę od ciekawej okładki polskiego wydania książki z 1988 roku. Ilustracja przedstawia kobietę o jasnej, wręcz świetlistej twarzy, a jej mętne spojrzenie świadczy o pogrążeniu w zadumie, w czym najpewniej wyraża się niedostępność postaci, myśli której również nie sposób odgadnąć. Podobnie jest z samą powieścią. Stylizowana na pamiętnik z okresu pobytu młodej kobiety w kolejnych żeńskich zakonach, „Zakonnica” Denisa Diderota wyciąga, a w zasadzie wywleka na światło dzienne wszystkie grzechy kościoła, by stworzyć przejmujący obraz zniewolenia prawdziwie wierzącej jednostki w świecie skostniałego klasztoru, za którego murami odbywa się niecodzienny spektakl obłudy z udziałem młodej Suzanne Simonin. Nieślubne dziecko, owoc grzechu swej matki, narzędzie pokuty za popełnioną nieczystość, czy jakkolwiek inaczej określilibyśmy bohaterkę, ta pragnie wolności, o jakiej zakonnicy marzyć nie wolno, a każdy przejaw myślenia w sposób odbiegający od reguł klasztornego życia napotyka opór innych sióstr na czele z ich przełożonymi, wyraźnie zaślepionymi żądzą władzy nad resztą bogobojnych zakonnic, a czego liczne przejawy Denis Diderot dokładnie nakreślił w swej kontrowersyjnej powieści. Autor nie szuka usprawiedliwienia dla ewidentnych grzechów kościoła, skoro sama wiara chrześcijańska nakazuje je piętnować, czemu nawet najbardziej fanatyczny katolik nie powinien zaprzeczać. Radykalizm autora może uwierać, choć nie da się ukryć, że stanowi o sile powieści, w której odbiorcy przyjdzie zmierzyć się z niegodziwościami wszystkich zasłaniających się postacią stwórcy i jego doskonałego dzieła, czego rzekomo mieliby być żywym przykładem.

Skandalizująca, wielokrotnie cenzurowana i powszechnie krytykowana przez żarliwych obrońców wiary katolickiej „Zakonnica” Denisa Diderota w pełni zasłużyła na każde z powyższych określeń, które zamiast odstraszać, jeszcze bardziej zachęca do lektury wspomnianej powieści. Zacznę od ciekawej okładki polskiego wydania książki z 1988 roku. Ilustracja przedstawia kobietę o...