Antologie opowiadań mają to do siebie, że bywają nierówne. Zróżnicowane pod kątem gatunkowym, stylistycznym, czy choćby warsztatowym, nie wzbudzą tożsamych emocji; trafią w odmienne gusta i wywołają niejednoznaczne refleksje. Jednak w odniesieniu do nielicznych, śmiało można rzec – owa nierówność nie występuje. Wynika to oczywiście ze zbliżonego poziomu literackiego oraz w miarę spójnej konwencji; trudno wówczas rozgraniczyć, które z prezentowanych treści będą podobać się najbardziej; które prawdziwie poruszą, rozpalą wyobraźnię, bądź... Sprowokują do przemyśleń.
W przypadku ,,Wszystkich kręgów piekła’’ zdecydowanie należałoby wspomnieć o podobnym odczuciu: mimo pewnego rodzaju specyfiki, złożoności, wszechstronności interpretacji, zbiór osiąga zaskakująco satysfakcjonujący stopień prozatorski – na ponad dwadzieścia tytułów, przynajmniej kilkanaście okaże się na tyle interesujących, by chcieć w pełni zgłębić ich potencjał; dosięgnąć istoty tematu, zrozumieć dwuznaczność, podjąć próbę przeanalizowania jego właściwej symboliki, ale także docenić kunszt językowy i narracyjny.
Bo pod tym względem, znów – antologia przedstawia się nad wyraz ciekawie. Osadzona na kanwie motywów piekielnych, doczesności życia, pozagrobowej bytności, odwiecznej walki z siłami śmierci, dotyka posępnością kreowanych wizji oraz ich rozmachem. Mroczne fantazje, ułudnie utopione w rozrywkowo – horrorowej warstwie fabularnej, w rzeczywistości kryją za sobą coś znacznie więcej; nie tylko pochylają się nad ważnością omawianych zagadnień, ale również starają się skłonić do jasno ukierunkowanego toku myślowego, dopuszczającego do siebie możliwość istnienia świata, który wykracza znacznie poza ludzkie pojmowanie wszechrzeczy.

I trzeba przyznać, są to zdecydowanie najatrakcyjniejsze atuty ,,Kręgów”. Autorzy fantastycznie poradzili sobie zarówno z samą formą prezencji treści, jak i jej szeroką interpretacją. Większość tekstów oscylowała pomiędzy ramami gatunku, ale przynajmniej kilka, bariery schematu udanie przełamywała - czy to za sprawą oryginalnej stylistyki, czy też przez wzgląd na nietuzinkowe, niekiedy szalenie oryginalne, zamysły akcyjne, oparte na elementach absolutnie nieoczywistych.

Nie dziwi więc szczególnie, że parę z owych tytułów czytelnikowi może szczególnie zapaść w pamięć; sama zresztą dałam się oczarować niejednej historii – te najbardziej hipnotyczne, najbardziej nowatorskie, porażające i niepokojące, z przyjemnością wyróżnię poniżej.

🔥 A.Paradowski - ,,Dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane” – jedno z tych opowiadań, którego siła napędowa skrywa się niekoniecznie w samej fabule, a w obrazowości słowa. Paradowski posługuje się językiem sugestywnym i onirycznym, ucieka się w stronę weirdu, budowania ciężkiej atmosfery nasyconej sporą dawką tajemniczości oraz aluzyjności; w tym tekście wszystko ma odpowiednie miejsce, frazy znajdują jednostajny rytm i całościowo utworzą spójną konwencję. Zakończenie natomiast... Przyniesie więcej pytań, niż odpowiedzi.

🔥 W.Ślezińska - ,,HIEMS” – powolna kreacja klimatu, pięknie zarysowane tło fabularne i wizja piekła, będącego doskonałą analogią wobec nieskończoności trwania życia pozagrobowego, zdecydowanie ujmuje czytelnika i wkrada się do jego wyobraźni. Jest duszno, uderzająco, momentami wręcz paraliżująco; ostatnie akty tego dramatu są doskonałym podsumowaniem nieuniknionego.

🔥 A.Bednarska – ,,Lis w kałuży” – opowieść oparta na kanwie buddyjskich wierzeń, zakładająca istnienie specjalnego miejsca na granicy życia i śmierci przeznaczonego wyłącznie dla kobiet. Mroczna, jednoznaczna, ale przy tym i przygniatająca smutkiem oraz melancholią związaną z trudną odsłoną macierzyństwa.

🔥 M.Kaczyński - ,,Rzeka” – tytuł, niejako korespondujący z tym wymienionym powyżej, bo i tutaj również twórca zdecydował się na sięgnięcie po wątek rodzicielstwa; po motyw próby radzenia sobie z niełatwą rzeczywistością, która niekiedy przerasta do tego stopnia, że zdesperowana jednostka ucieka się do ostatecznych rozwiązań - rozwiązań będących tożsamych z karą wiecznego cierpienia.

🔥 K.Kowalski - ,,Czort” – wspaniały ukłon w stronę klasyki. Ta historia przywodzi bowiem na myśl kultowy już ,,Omen”, gdzie prawdziwe zło kryje się w istocie pozornie niewinnej, dalekiej od jakichkolwiek nieczystych myśli oraz czynów. Epistolarna forma świetnie podkreśla mnogość domysłów i niedopowiedzeń.

🔥 Wyjątkowo mocno przypadły mi do gustu także teksty pióra Rafała Hensoldta, Emiliana Wojnowskiego, Rafała Łobody, Mariusza Wojteczka – odważne, śmiałe, wymykające się poza konkretne założenia, wizje!

Antologie opowiadań mają to do siebie, że bywają nierówne. Zróżnicowane pod kątem gatunkowym, stylistycznym, czy choćby warsztatowym, nie wzbudzą tożsamych emocji; trafią w odmienne gusta i wywołają niejednoznaczne refleksje. Jednak w odniesieniu do nielicznych, śmiało można rzec – owa nierówność nie występuje. Wynika to oczywiście ze zbliżonego poziomu literackiego oraz w...