Książka do której się wraca po wielekroć. Po raz pierwszy przeczytana w połowie podstawówki i potem regularnie odświeżana. Dzieło Wiktora Gomulickiego ukazuje, że większość problemów, z którymi borykają się uczniowie w szkole, jest tak stara... jak sama szkoła, bo choć zmieniają się realia, to ludzka natura zostaje taka sama. Zawsze będą nauczyciele-sadyści i ci z ojcowskim podejściem, klasowi prymusi lubiani przez kolegów i znienawidzeni egoiści-donosiciele, pocieszne szkolne ofermy i przebojowi przywódcy. Stare jak świat są trudne wybory między nauką a zabawą, cienka granica pilności i lizusostwa oraz dowcipy wszelkiej maści, płatane nauczycielom. Ponadczasowa jest także przyjaźń, lojalność i zdrada. Współczesnego czytelnika razić może nieco archaiczny język autora, jednak moim zdaniem jest to dodatkowy walor książki, właśnie ta piękna polszczyzna z czasów Sienkiewicza. Innymi minusem może być kompletny brak wątków damsko-męskich - akcja toczy się w męskim gimnazjum w Pułtusku, zatem chłopcy albo się uczą, albo rozrabiają, tematyka pierwszych miłości jest kompletnie nieobecna, chyba że jako formę miłości uznamy przyjaźń. Czasem irytować też może moralizatorstwo, przemycane bądź bezpośrednio przez narratora, bądź przez niektóre postaci.
Pomimo jednak pewnych mankamentów , książka ta może zmniejszać dystans międzypokoleniowy , ukazując, że nasi praprapradziadkowie byli takimi samymi uczniami jak my kiedyś i borykali się z podobnymi problemami. Choć nie mieli smartfonów i fejsbuka, również przeżywali swoje codzienne małe i wielkie dramaty i chwile radości.
Fragmenty tej książki powinny być moim zdaniem w kanonie lektur szkolnych,

Książka do której się wraca po wielekroć. Po raz pierwszy przeczytana w połowie podstawówki i potem regularnie odświeżana. Dzieło Wiktora Gomulickiego ukazuje, że większość problemów, z którymi borykają się uczniowie w szkole, jest tak stara... jak sama szkoła, bo choć zmieniają się realia, to ludzka natura zostaje taka sama. Zawsze będą nauczyciele-sadyści i ci z...