Zagmatwane losy przyjaźni trzech kobiet prowokują do postawienia pytania, gdzie kończy się prawdziwa przyjaźń, a zaczyna spirala kłamstw, tajemnic i wzajemnych zależności, coraz ściślej oplatająca bohaterki. W pewnym momencie orientują się one, że nie da się z niej już bezboleśnie wyswobodzić. I tak jak dobrze jest móc powierzyć komuś własne lęki i frustracje, nie dźwigać ich samemu, tak należy pamiętać, że jeśli podzielimy się naszymi największymi sekretami, one już nigdy nie będą tylko nasze.

Bohaterki książki różni prawie wszystko, ale może paradoksalnie dzięki temu ich relacja jest tak silna i uzależniająca. Pochodzą z różnych środowisk, mają odmienne temperamenty i wizje swojej przyszłości. Łączy je tylko i aż wspólny pokój w uczelnianym akademiku. Podobnie jak w przypadku typowej młodzieżowej paczki, każda z nich szybko wchodzi w swoją rolę. Kate, dusza towarzystwa, rozchwytywana i podziwiana za nonszalancki styl życia – to wokół niej kręci się świat Aubrey i Jenny. Pierwsza rozpaczliwie chce się do Kate upodobnić, zabłysnąć, korzystając z aury, jaką roztacza przyjaciółka-idolka. Jenny jest w tej drużynie głosem rozsądku, stawia współlokatorki do pionu, kiedy sprawy wymykają im się spod kontroli, a dzieje się to naprawdę często w świecie bogatej, zepsutej i biorącej garściami życie młodzieży uniwersyteckiego miasteczka.

Wszystko ma jednak swoją cenę, koneksje wpływowej Kate również. Dziewczyny zazdroszczą jej, bo zawsze dostaje to, czego zapragnie, przebojowo zmierza do celu, nie licząc się z nikim i niczym. Nie dostrzegają, że wszystkich ślepo nią zauroczonych powoli ciągnie na dno. Niestety zrozumieją to zbyt późno, żeby móc, ot tak, odciąć się od toksycznej przyjaciółki i zapomnieć o burzliwych czasach młodości. Ich więź naturalnie się rozluźnia, gdy każda rozpoczyna dorosłe, samodzielne życie, a mimo to wciąż łączy je tajemnica, która nie pozwala im o sobie zapomnieć. Przeczuwamy, że istnieje gdzieś granica bezkarności i że tamtym razem została przekroczona.

Sprawa powraca po latach, a groźba ujawnienia prawdy sprawia, że losy Kate, Aubrey i Jenny znów się splatają, z tą różnicą, że teraz każda z nich ma znacznie więcej do stracenia. Czy lojalnie utrzymają niegdyś zawarty pakt milczenia, czy może tym razem górę weźmie latami chowana uraza i chęć wyrównania rachunków?

„Winny jest zawsze mąż” to świetny debiut Michele Campbell. Dokładnie odmalowane portrety głównych bohaterek powodują, że wobec żadnej z nich nie da się przejść obojętnie. Mimo większej lub mniejszej sympatii, jaką wzbudzają, rozumiemy ich motywy, jakkolwiek szczytne lub podłe by one nie były. Z uwagą śledzimy ewolucję ich trudnych, wzajemnych relacji, to, co zostało z ich młodzieńczych marzeń, i to, jak bardzo się zmieniły na przestrzeni lat. Mamy jakieś przeczucia, dokąd zaprowadzi nas rozwijająca się akcja, ale zakończenie naprawdę zaskakuje. Gdy już wydaje się nam, że wszystkie elementy układanki do siebie pasują, autorka jednym zręcznym posunięciem burzy wszystko, co zdołaliśmy sobie skrupulatnie poskładać. Historia, od której trudno się oderwać, trzyma w napięciu do ostatnich stron.

Monika Kurek