Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jen i Kelly są szczęśliwym, spokojnym małżeństwem. Ich jedyny syn Todd nie sprawia problemów, dobrze się uczy i nigdy nie miał zatargów z prawem. Aż do pewnej nocy, kiedy wracając do domu na oczach rodziców zabija mężczyznę. Akcja książki rozpoczyna się w noc zabójstwa. A potem... cofa się wraz z główną bohaterką do dni, a nawet lat, poprzedzających tragedię. Jest zupełnie tak, jakby Jen, będąc w centrum huraganu, powoli docierała do nikłego trzepotu skrzydeł motyla, który go wywołał. Zaczynając od najdalszego kręgu na wodzie powoli docierała do kropli, która go wywołała. Do źródła i przyczyny obecnej tragedii. Na początku nie rozumiałam skąd takie halo wokół tej książki. Pomysł, nie powiem, intrygujący, ale nic specjalnego się tu nie działo... Aż nagle dotarłam do 200 strony i zaczęła się jazda bez trzymanki 😅😍. Autorka zaplanowała dwa powalające zwroty akcji i po obu zbierałam szczenę z kołdry 🤭. Nie powiem - trochę się bałam, że pogubię się w tych skokach wstecz, jednak autorka po mistrzowsku wytyczyła trasę podróży, dbając o detale i budując coraz większe napięcie. Podobało mi się też jak opisywała poprzednie dekady starannie i dokładnie nakładając na otoczenie, jak sama to określiła, "filtr vintage" 🥰. Cofając się wraz z Jen do początków związku, lat jej młodości, a potem wczesnego macierzyństwa złapałam się na tym, że całkowicie zgadzam się z jej refleksjami. Książka podziałała na mnie terapeutycznie - znalazłam ukojenie i wyciszenie we wnioskach Jen. Nie chcę zdradzić Ci za wiele, ale rozdział w którym Jen rozmawia z ojcem, wiedząc że za chwilę umrze, jest jednym z tych momentów dla których naprawdę WARTO sięgnąć po tę książkę. Obserwowanie ostatnich momentów tej dwójki ściska serce i gardło. Dlaczego, tak jak Jen, chciałabym wrócić do momentów w przeszłości? Przede wszystkim po to, aby przeżyć pewne cenne chwile z wiekszą uważnością i jeszcze raz wziąć na ręce swojego bobasa... zanim urósł (nie wiadomo kiedy 🤭🥰). Wnioski: To co ma się wydarzyć i tak się stanie. To zabrzmi ckliwie, ale co mi tam - kochający się ludzie zawsze znajdą do siebie drogę.