„Widziała dziewczynkę siedzącą samotnie z tyłu klasy […]. Widziała dziewczynkę na szkolnym dziedzińcu, w jej włosach tkwiła lepka guma do żucia […]. Widziała siebie, płaczącą w łóżku co wieczór. Płakała, dopóki nie nadszedł sen".

Mira jest młodą dziewczyną, borykającą się z ogromnym brakiem pewności siebie i wykluczeniem ze społeczeństwa. W szkole dokuczają jej rówieśnicy, w domu niby-mama ciągle jest o coś zła, a na domiar złego Mira co noc zamienia się w… prawdziwego potwora. Dziewczynka pragnie tylko jednego – być zwyczajną osobą, posiadającą prawdziwych przyjaciół i cieszącą się z życia. Zamiast tego czeka na nią tylko żal, rozgoryczenie i nienawiść do samej siebie.

Mira w dniu swoich jedenastych urodzin otrzymuje niezwykły prezent oraz drzewo genealogiczne, potwierdzające fakt, że dziewczynka została adoptowana, a jej prawdziwi rodzice gdzieś przepadli. Po odkryciu prawdy do Miry dociera jeszcze jedna informacja – gdzieś tam na świecie żyje jej brat, Sylwester.
W wyniku różnych zdarzeń dziewczynka trafia do instytutu zajmującego się potworami. Odkrywa tam wiele niebezpiecznych rzeczy, ale też poznaje osobę, bardzo bliską jej sercu… Czy uda jej się wreszcie uwolnić od złych myśli i rozpocząć nowe życie?

Książka jest przesycona smutkiem, rozgoryczeniem, strachem i żalem. Główna bohaterka odczuwa wobec siebie tylko negatywne uczucia, izoluje się od innych i przede wszystkim marzy o byciu normalnym człowiekiem. Trudno dziwić się silnym i niszczącym emocjom Miry, kiedy na tak wczesnym etapie życia spotyka ją tyle przykrości. Podczas czytania kibicowałam dziewczynce i jestem ciekawa, jak potoczą się jej dalsze losy.

Co do samej historii – jest dość mroczna i momentami nieco straszna (nie wiem, czy nadaje się dla najmłodszych czytelników). Samo laboratorium i dziwne eksperymenty mogą przyprawić o dreszcze. W dodatku są poruszane dość ciężkie tematy, szczególnie pod względem emocjonalnym. Warto jednak zagłębić się w lekturę tej króciutkiej książki i wynieść coś dla siebie. Nie ma tutaj niepotrzebnych opisów czy dłużyzn, wszystko rozgrywa się szybko i płynnie.

Z ciekawości chętnie sięgnę po kontynuację, ponieważ szczerze polubiłam Mirę :)

„Widziała dziewczynkę siedzącą samotnie z tyłu klasy […]. Widziała dziewczynkę na szkolnym dziedzińcu, w jej włosach tkwiła lepka guma do żucia […]. Widziała siebie, płaczącą w łóżku co wieczór. Płakała, dopóki nie nadszedł sen".

Mira jest młodą dziewczyną, borykającą się z ogromnym brakiem pewności siebie i wykluczeniem ze społeczeństwa. W szkole dokuczają jej rówieśnicy,...